Friday 1 December 2006

Σκέψεις του δρόμου

Μου αρέσουν τα λεωφορεία - όταν κάθομαι βέβαια, που ευτυχώς τελευταία συμβαίνει συχνά!

Σε αφήνουν να βυθιστείς στις σκέψεις σου, να ξεχαστείς.

Πότε άλλοτε να το κάνεις; Το βράδυ ονειρεύεσαι. Το πρωί τρέχεις να προλάβεις να ετοιμαστείς στην ώρα σου. Αργότερα κουρασμένος, θα βγεις, θα συζητήσεις, θα κάτσεις να δεις τηλεόραση, καμιά ταινία στο DVD, θα διαβάσεις κάποιο βιβλίο, θα κοιμηθείς.

Είναι ίσως το μοναδικό κομμάτι της ημέρας που το σώμα δεν συγκρατεί το μυαλό.
Θυμάμαι πριν χρόνια, τρίτη λυκείου, συνέχεια στην τσίτα, να με τρώνε οι δρόμοι, σχολείο σπίτι, σπίτι φροντηστήριο, φροντηστήριο σπίτι. Οι μόνες στιγμές ηρεμίας, που μπορούσα να σκεφτώ λίγο παραπέρα από τα στενά όρια της μαθητικής μου καθημερινότητας, ήταν εκείνες στη θέση του συνοδηγού, κοιτώντας έξω. Απλά έξω, τίποτα συγκεκριμένο. Παρά τις συνεχείς οχλήσεις της μητέρας μου να ανοίξει συζήτηση, προτιμούσα να χάνομαι. Ήταν 20 πολύτιμα λεπτά, όλο τον υπόλοιπο χρόνο τον είχα δώσει αλλού. Όταν το συνειδητοποιείς, πόσο λίγος χρόνος σου έχει μείνει γι' αυτό, τρομάζεις.

Το είχα ξεχάσει αυτό το συναίσθημα. Θες η φοιτητική ζωή και ο άπλετος - συγκριτικά με πριν - χρόνος; Θες η οδήγηση που δεν επιτρέπει τέτοια μυστήρια ταξίδια του μυαλού; Θες το μετρό που με την ένταση που σου προκαλεί σε κάνει μόνο να μετράς τις στάσεις ανάποδα μέχρι τη δική σου;

Το ξαναένιωσα τώρα.

Στο λεωφορείο μόνος σου εκ των πραγμάτων φεύγεις. Το μυαλό σου τρέχει και δεν το συγκρατεί κανείς και τίποτα. Ίσως μόνο η αγωνία να μη χάσεις τη στάση...

Κάθε τι δε σε αποσπά. Απλά σου ανοίγει ένα ακόμα μονοπάτι να περιπλανηθείς. Και ποτέ δεν ξέρεις που θα σε βγάλει. Απρόβλεπτα ταξίδια χωρίς προορισμό. Χωρίς στόχο και αφετηρία, ανεπιτήδευτα.

Σκέψεις του δρόμου, αυθεντικές.

Άφησέ τις να σε πάρουν απ' το χέρι. Να σε προβληματίσουν, να σου θυμίσουν, να σε φοβίσουν.

Στάση. Εδώ κατεβαίνω. Αύριο πάλι, τη γνωστή ώρα, στο ίδιο μέρος.

1 comment:

Anonymous said...

Αχ πραγματικά μοναδικές οι στιγμές που περιγράφεις!
Σε περιόδους πίεσης χρόνου (και όχι μόνο) τα μεσοδιαστήματα στα μέσα μαζικής μεταφοράς υπήρξαν λυτρωτικά!
Ακόμα και σήμερα (που οδηγάω συνεχώς) πολλές φορές επιλέγω να χρησιμοποιήσω τρένα και λεωφορεία, απλά για να απολαύσω τις "σκέψεις του δρόμου".
Απαραίτητο δε συνοδευτικό ΠΑΝΤΑ η μουσική στα αυτιά είτε μέσω walkman, discman κτλ...
Έτσι, ώστε εικόνες, ήχοι και σκέψεις να περιελίσσονται σε μια μοναδική εμπειρία!
Φιλιά πολλά!