Sunday 26 November 2006

Βροχερό ξύπνημα

Συνήθως διαμαρτυρόμαστε ότι ξυπνάμε απότομα από το ξυπνητήρι. Αισχρό. Ντριιιιιιν μέσα στο αυτί σου. Θέλει πολύ δύναμη, και κάποιες φορές κάποια ώρα, να συνειδητοποιήσεις ότι δεν είναι το κουδούνι της πόρτας στη βίλα σου στο Hollywood, να το ξεχωρίσεις από το όνειρο που περιπλανιέσαι και να απλώσεις το χέρι σου να το κλείσεις.

Λίγο πιο δύσκολο είναι όταν αυτό το ντριιιιν προέρχεται από το τηλέφωνο. Εκεί πρέπει να μαζέψεις όλη την ελάχιστη μυϊκή σου δύναμη, να σηκωθείς, να φτάσεις στο τηλέφωνο αργά και νωχελικά, αλλά ταυτόχρονα βιαστικά για δώσεις ένα τέλος στο μαρτύριο, και να το σηκώσεις ή να το βγάλεις από την πρίζα, ανάλογα με τη διάθεση!

Το καλό και στις δυο περιπτώσεις είναι ότι μπορείς να κάνεις κάτι για να το σταματήσεις, και μετά, αν μπορείς, να επιστρέψεις στον ονειρεμένο κόσμο από τον οποίο τόσο βιαστικά σε βγάλανε. Η να προσπαθήσεις τουλάχιστον, κερδίζοντας κάποια λεπτά χαλάρωσης ακόμα.

Πόσο χάλια όμως είναι να ξυπνάς επειδή κάποιος σου χτυπά επίμονα το τζάμι; Διαρκώς, επίμονα, χωρίς σταμάτημα. Κι να μην μπορείς να κάνεις τίποτα για να σταματήσει. Γιατί απλά είναι η πρωινή βροχή που αποφάσισε ότι δε σέβεται τον ύπνο σου…

...το αγγλικό design δεν περιλαμβάνει έχει παραθυρόφυλλα! Κι αυτή τη συνέπεια δεν την είχα υπολογίσει.

Ξύπνιος με 6 ώρες ύπνο, Κυριακάτικα. Δεν άρχισε καλά η μέρα.

Saturday 25 November 2006

Christmas shopping

Νωρίς δεν είναι;

Τρομάζω στη σκέψη τι θα γίνει όταν αρχίσουν οι εκπτώσεις...


(Σορρυ για την ποιότητα της φωτογραφίας, από κινητό και μέσα από λεωφορείο. Τι περιμένατε...)

Friday 24 November 2006

Σούπες

Μεσημέρι, μια και κάτι, είναι το γνωστό και μη εξαιρετέο lunch break, που, όπως ξέρετε όσοι έχετε κάνει εδώ, όλοι το τηρούμε ευλαβικά. Μία με δύο δε λειτουργεί τίποτα, ή σχεδόν τίποτα. Γραφεία κλείνουν, τηλέφωνα κατεβαίνουν, γραμματείς φεύγουν.

Lunch break λοιπόν και σκέφτομαι να κατηφορίσω για το εστιατόριο. Πριν ξεκινήσω άγγλος συνάδελφος με ρωτάει:

- Θες σούπα;

Έλα μου; Άλλο πάλι και τούτο. Σούπα στο γραφείο; Το ξεφτιλίσαμε σκέφτομαι.

Ζητάω διευκρινήσεις.

- Σούπα εδώ; Ή στο εστιατόριο;

Σκέφτομαι μήπως δεν κατάλαβα καλά, είναι και η γλώσσα βλέπετε…

- Εδώ βρε, μου απαντάει.

Μωρέ, σκέφτομαι, θα το δω κι αυτό; Στο γραφείο να βγάλουμε τα ταπεράκια, άλλος με την κοτοσουπίτσα, άλλος με τις φακές, να τις ζεστάνουμε στο φούρνο μικροκυμάτων (που δεν έχουμε), να βγάλουμε όλοι τις καραβάνες και τις κουτάλες να αρχίσουμε; Εγώ ήξερα στα γραφεία πως φτιάχνουν κανα καφέ, άντε κανα τσάι, αλλά όχι και σούπα! Τι Αγγλοσαξονικές συνήθειες είναι αυτές;

- Κάτσε να σου δείξω, μου λέει, και ήδη σκέφτομαι πως η ουρά θα αρχίσει να μαζεύεται στο εστιατόριο. Αλλά ας είναι, θα αξίζει τον κόπο το θέαμα!

Λίγο αργότερα ο συνάδελφος είχε έτοιμη την σουπίτσα του, αχνιστή και μυρωδάτη.

Γιατί απλά αγαπητέ αναγνώστη, εδώ we drink soup. Ναι ναι… Την πίνουμε, όπως τ’ ακούς!

Η διαδικασία είναι απλή.

Βάζεις σε μια κούπα (ναι, λέμε, κούπα, από αυτές που φτιάχνεις τον καφέ σου) τη σκόνη από το φακελάκι, ζεσταίνεις νερό στον βραστήρα, και το ρίχνεις. Ανακατεύεις λίγο και είσαι έτοιμος να απολαύσεις μια ζεστή σουπίτσα.

Θα μου πεις βιαστικέ αναγνώστη, σιγά, κι εμείς έχουμε σούπες σε σκόνη. Πως νομίζεις ότι τη βγάζουν οι εργένηδες στην Ελλάδα; Λες να μην το ξέρω; Αλλά αγαπητέ μου εσύ την φτιάχνεις στο κατσαρολάκι σου, την σερβίρεις στο βαθύ σου το πιάτο και την τρως σιγά σιγά, με λίγο ψωμάκι για συνοδεία. Εδώ λέμε την πίνουν! Και για να σε προλάβω, γιατί σε βλέπω, έτοιμος είσαι, όχι, αυτό δε συνηθίζεται μόνο στα γραφεία και στις εταιρείες, είναι ευρέως διαδεδομένη μέθοδος... Αμέ!


Να σας πω την αλήθεια, στα πλαίσια της προσαρμογής μου, το δοκίμασα κι εγώ στο σπίτι. Και δεν είναι άσχημο! Άντε, εις υγείαν!

Monday 20 November 2006

Μπιιιιπ

Όταν άκουσα τον γνώριμο αυτό ήχο σκέφτηκα "πρέπει να θυμηθώ να το γράψω στο blog όταν γυρίσω". Τόση εντύπωση μου έκανε. Τελικά το ξέχασα, αλλά επιστρέφοντας σήμερα με το λεωφορείο το ξαναθυμήθηκα, και το γράφω τώρα, λιγο καθυστερημένα.

Προχτές, λοιπόν, άκουσα κόρνα.

Thursday 16 November 2006

Φακές

Ποτέ δε φανταζόμουν οτι θα έφτανα στο σημείο οικειοθελώς, να ετοιμάσω για φαγητό όσπρια! Κοίτα που έφτασα!

Αλλά μπούχτισα βρε παιδιά στο κρεατικό και το ζυμαρικό. Οκ, είναι εύκολα, γίνονται γρήγορα, δε χρειάζεται να σκαμπάζεις και πολλά από μαγειρική και έχεις και την ικανοποίηση οτι για άλλη μια φορά δεν έφαγες έξω!
Έλα όμως που μετά από λίγο καιρό παίρνεις την απόφαση. Δε γίνεται όλη η χρονιά να πάει έτσι! Θα πάθουμε και τίποτα στο τέλος.

Και αρχίζει και σου λείπει ο πλουραλισμός, η ποικιλία που είχες στο σπίτι. Εκεί που πάντα κάποιος άλλος θα φρόντιζε γι' αυτό.
Ααααχ... Περασμένα μεγαλεία!

Μια απόφαση είναι.
Κάτι το λεξικό που ανέτρεξα για την απαραίτητη ορολογία (φακές = lentiles), κάτι το internet που συμβουλεύτηκα για κάποιες λεπτομέρειες (θέλω σαφείς οδηγίες. Όχι "βάζουμε νερό" αλλά "βάζουμε 5 κούπες νερό"! Γιατί ποτέ καμιά μαμά δεν το καταλαβαίνει αυτό;), έκαναν την όλη επιχείρηση ολίγον κωμική.
Πάντως το αποτέλεσμα μόνο για γέλια δεν ήταν πρέπει να σας πληροφορώ!
Μούρλια τη έκανα! Ε, βέβαια όπως διαπίστωσα μετά, μπορούσα να το αφήσω να βράσει λίγο περισσότερο, αλλά τι να κάνω; Φοβήθηκα μην το χαλάσω το φαί!
Το μόνο κακό είναι οτι μου βγήκε πολύ και τώρα πρέπει να γεμίσω όλα μου τα τάπερ με φακή!
Οκ. Ούτε αύριο μπριζόλα!

ΥΓ. Όποιος έχει καμιά εύκολη συνταγή, που να μην περιλαμβάνει κοτόπουλο ή μακαρόνια (απ' αυτά ξέρω κι εγώ!), ευπρόσδεκτος!

Monday 13 November 2006

Η σελίδα 3

Κάθε μέρα κάτι μαθαίνεις... Μικρό, μεγάλο, σε κάνει σοφότερο. Λέμε τώρα.

Σήμερα στο γραφείο, σε ένα διάλειμμα, βρήκα ανοιχτή μια εφημερίδα, και άρχισα να ξεφυλλίζω αδιάφορα.
Δεν διάβαζα, το βλέμμα μου απλά περιδιάβαινε στους διάφορους τίτλους και τις φωτογραφίες.
Γρήγορα κατάλαβα πως επρόκειτο για κάποια tabloid, αυτές που λέμε κουτσομπολίστικες δηλαδή. Δε θέλεις δα και πολύ μυαλό!

Σε μια στιγμή, ένας συνάδελφος, Άγγλος, μου λέει γελώντας
- Συνήθως οι άνθρωποι εδώ αγοράζουν αυτή την εφημερίδα για τη σελίδα 3.
- Ορίστε; Σκέφτομαι μήπως ήταν κάποια έκφραση slang που δεν έπιασα.
- Για τη σελίδα 3. Δεν την είδες;
- Όχι. Θυμήθηκα πως είχα βρει την εφημερίδα ανοιχτή κάπου στη μέση, οπότε δεν την πέρασα.

Η περιέργειά μου αρκετή, γυρίζω τις σελίδες σε ταχύτητα dt.
Μια ολοσέλιδη φωτογραφία μου δίνει την απάντηση που έψαχνα.

Page 3. Στήλη καθιερωμένη στη συνείδηση των Άγγλων αναγνωστών των tabloids, με καθιερωμένο περιεχόμενο. Μια σελίδα που σημαίνει περισσότερα από τη σελίδα 2 ή την 4 ας πούμε. Ίσως και το "κορίτσι της σελίδας 3" να είναι κι αυτό ένας τίτλος. Σαν να λέμε το λαγουδάκι του Οκτωβρίου.

Και ο λόγος για την περιβόητη The Sun, η πιο γνωστή tabloid εδώ.

Η σελίδα με τον αριθμό 3 λοιπόν.

Μάλιστα.

Friday 10 November 2006

Facts

Το post αυτό το είχα γράψει πριν μια βδομάδα, αλλά είπα να το καθυστερήσω λίγο, μη με πείτε και... γκρινιάρη, τόσα που έχω σούρει τελευταία!!!

Νομίζω ήρθε η ώρα να επανέλθω.

~

Ok, το παραδέχομαι. Μπορεί ακόμα να είναι νωρίς. Μπορεί να έχω δει μόνο την καλή πλευρά, ή ασυνείδητα να μη βλέπω τα στραβά. Μπορεί να ο ενθουσιασμός να μου φοράει παρωπίδες. Αλλά κάποια πράγματα είναι απλά γεγονότα. Facts.

Γεγονός 1ο

Διαφήμιση της εταιρείας φυσικού αερίου στο μετρό:

Go green with us. You won’t notice a difference. But the world will.

Γεγονός 2ο

Γυρνώντας μια μέρα σπίτι βρίσκω κάτι μπλε σακούλες και ένα χαρτί έξω από την πόρτα:

Your recycling day is Friday. Just put all recyclables into the bags and we will collect once a week from your doorstep. If you need more bags call……

Την Παρασκευή το πρωί φεύγοντας, όλος ο δρόμος είχε καλά κλεισμένες μπλε σακούλες.

Γεγονός 3ο

Οι περισσότερες από τις διαφημίσεις στις στάσεις του μετρό και των λεωφορείων προωθούν τη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς. Ένα από τα κεντρικά συνθήματα είναι παράφραση παλαιότερου συνθήματος της Ρενό. «My other car is a bus». Η στάθμευση στους περισσότερους δρόμους είναι ελεγχόμενη, και στα μεγάλα parking πάει 1,5 λίρα (δηλαδή 2,5 σχεδόν ευρώ ) η ώρα. Επίσης πρωί - βράδυ, μέσα στο κρύο, από στάση σε στάση, ελεγκτές κυκλοφορίας του οργανισμού μεταφορών του Λονδίνου ελέγχουν την τήρηση των δρομολογίων των λεωφορείων, σημειώνουν που υπάρχουν καθυστερήσεις και που όλα πάνε όπως πρέπει. Και όταν λόγω έργων διακόπηκε για δυο Σαββατοκύριακα η κυκλοφορία σε μια από τις – πολλές – γραμμές μετρό, υπήρχε σχετική ανακοίνωση και ενημερωτικά φυλλάδια ένα μήνα πριν! Και όχι, δεν πλησιάζει καμιά μεγάλη εκδήλωση, κανένα μεγάλο αθλητικό γεγονός, ούτε καν η Eurovision! Αλλά για να μην είμαι πολύ άδικος, οι συγκοινωνίες είναι πανάκριβες, συγκριτικά με τα δικά μας δεδομένα.

~

Για να σουμάρω. Έχετε δει καμιά διαφήμιση στην Ελλάδα, οικολογικού περιεχομένου, που να στοχεύει καθαρά στην οικολογική συνείδηση του πολίτη; Κι αν έχετε δει, έχει πιάσει; Εδώ προσπαθούν να μας πείσουν για το φυσικό αέριο, και ως πρώτο επιχείρημα προτάσσουν πόσα χρήματα θα γλιτώσουμε συγκριτικά με το πετρέλαιο.

Αμ η ανακύκλωση; Άλλη πονεμένη ιστορία αυτή. Κάθε τέσσερα χρόνια με τις δημοτικές εκλογές το θυμόμαστε, κι εμείς και αυτοί.

Τα μέσα μεταφοράς πάντως είναι το αποκορύφωμα. Μπορεί το φοιτητικό εισιτήριο λεωφορείου να μην κάνει 20 λεπτά (αλλά 1 λίρα) και του μετρό 40 (αλλά 1,5 λίρα), μπορεί η μηνιαία κάρτα να κάνει 60 λίρες (κοντά 90 ευρώ) και όχι 19, μπορεί το μετρό να μην έχει πλακάκι και αρχαία εκθέματα, αλλά τουλάχιστον ξέρεις οτι με το μετρό θα πας παντού, οτι το λεωφορείο θα περάσει στην ώρα του, οτι θα φτάσεις εγκαίρως εκεί που θες και οτι δε θα χρειαστεί να περιμένεις μέσα στη βροχή μια ώρα και κάτι, για να ανακαλύψεις τελικά τυχαία, από έναν περαστικό, οτι λόγω έργων στον παραπέρα δρόμο η στάση για σήμερα δε λειτουργεί (αληθινή ιστορία).

Μπορεί να είμαι προκατειλημμένος απέναντι στην νεοελληνική νοοτροπία, δεν το κρύβω ούτε το έκρυψα ποτέ, και μπορεί να υπάρχουν πολλά αρνητικά που δεν τα αναφέρω (θα το κάνω σύντομα, όταν περάσει ο καιρός και αρχίσουν να με ενοχλούν!) αλλά συγνώμη, αυτά είναι facts.

Wednesday 8 November 2006

Explore your senses

Την πρώτη φορά το θεώρησα σύμπτωση, τύχη. Πόσες πιθανότητες υπήρχαν να πέσει το μάτι μου απ’ όλη τη διαδρομή με το λεωφορείο πάνω σ’ αυτήν;

Την επόμενη μέρα ξαναείδα μια άλλη, σε άλλο σημείο, κεντρικότερο.

Greece
Explore your senses

Η πρώτη αφίσα παραδόξως δεν είχε καθόλου μπλε. Κυριαρχούσαν οι πορτοκαλί αποχρώσεις ενός καλοκαιρινού ηλιοβασιλέματος, με φόντο το Σούνιο. Ήλιος, θάλασσα, αρχαίος πολιτισμός. Δυνατό τρίπτυχο, αναμφίβολα.

Στη δεύτερη η οδός ήταν πιο περπατημένη. Μπλε ουρανός και θάλασσα και ανεμόμυλος της Μυκόνου.

Γνώριμα τοπία που με γύρισαν πίσω σε κάτι καλοκαίρια στη Νάξο.

Δευτερόλεπτα νοσταλγίας και προσμονής.

Το ζητούμενο βέβαια είναι τι προκαλεί η διαφήμιση σε κάποιον που δεν ξέρει καν που πέφτει η Ελλάδα. Εγώ τις ξέρω τις ομορφιές της, δεν περίμενα τον ΕΟΤ για να τις μάθω!

Γεγονός είναι πάντως πως είναι Νοέμβριος και βλέπω διαφήμιση. Μόνο της Ελλάδας μέχρι στιγμής. Θετικό. Ελπίζω να υπάρχουν και αργότερα!

~

Για πολλοστή μέρα στα πρωτοσέλιδα εφημερίδων και ειδησεογραφικών portals το θέμα με την τραγωδία στην Κέρκυρα είναι από τα κύρια. Δεν ξέρω αν εσείς εκεί την έχετε ξεχάσει, εδώ πάντως όχι.

Tuesday 7 November 2006

Πως βγαίνει ο μαρκαδόρος από το πουλόβερ;;;;

Heeeeeeelp!

Καλές μου κυρίες (με έφεση στα οικιακά), καλοί μου κύριοι (δοκιμαζόμενο είδος του εργένη), βοηθήστε!

Λερώθηκε το πουλόβερ μου με μαρκαδόρο (από αυτόν που γράφουν στους πίνακες) και δεν ξέρω πως να τον βγάλω!

Βγαίνει, έτσι;;;

Να το τρίψω καλά στη σαπουνάδα; Να το βουτήξω στο γάλα; Στο αλάτι; Στο τσάι του βουνού; Πείτε καμιά ιδέα να το σώσουμε το ρούχο!

Sunday 5 November 2006

Αναβάτες στους δρόμους

Τι να σκεφτείς όταν πρωί πρωί ενώ πας στη δουλειά σου με το λεωφορείο, αντί από το παράθυρο να δεις το λεωφορείο που κάνει την αντίθετη διαδρομή βλέπεις καμιά 20αριά άλογα με τους αναβάτες τους; Εγώ το μόνο που σκέφτηκα είναι να βγάλω μια φωτογραφία!

Σσ. Αργότερα έμαθα πως μάλλον ήταν έφιπποι αστυνομικοί σε εξάσκηση.


Πορεία διαμαρτυρίας εκατοντάδων ακτιβιστών!

Με ποδήλατά, σφυρίχτρες, περίεργες αμφιέσεις, αυτοσχέδια και πρωτότυπα πανό και με στόχο να προκαλέσουν τα ενδιαφέρον και όχι την αγανάκτηση οδηγών και πεζών, το κατάφεραν σίγουρα!

Με έκπληξη είδα αστυνομικούς, επίσης με ποδήλατα, που συνόδευαν διακριτικά την πορεία, να τη διακόπτουν ανά τμήματα πότε πότε για να περνάνε το δρόμοι οι πεζοί!


Νέα ήθη!

Friday 3 November 2006

Queue θα πει να περιμένεις τη σειρά σου

Πρώτες ώρες στο Λονδίνο και ψάχνω κατάστημα με κινητά για να αγοράσω κάρτα. Τη χρειάζομαι βλέπεις για τις εδώ επικοινωνίες μου.

Ψάχνω ένα συγκεκριμένο, μου το έχουν συστήσει φίλοι, γιατί έχει λέει συμφέρουσες τιμές για κλήσεις σε Ελλάδα.

Με λίγο ψάξιμο στην Oxford Street (αυτή ήξερα μόνο τρομάρα μου, τι να κάνω;) το βρίσκω.

Μπαίνω μέσα. Ένας κυκλικός γκισές με 4-5 υπαλλήλους που εξυπηρετούν ισάριθμους πελάτες, και 2-3 ακόμα περιμένουν να εξυπηρετηθούν. Βολιδοσκοπώ την κατάσταση και ετοιμάζομαι να κατευθυνθώ σε αυτόν με τη λιγότερη δουλειά.

Κάτι δε μου κολλάει όμως.

Σε λίγο καταλαβαίνω τι.

Οι λιγοστοί πελάτες που περίμεναν είχαν σχηματίσει μια αυτοσχέδια ουρά. Χωρίς να υπάρχει κάποια σχετική ένδειξη. Χωρίς να υπάρχουν κορδέλες. Χωρίς να υπάρχει μόνο ένας υπάλληλος. Χωρίς να υπάρχουν πολλοί πελάτες. Χωρίς να τους το επιβάλει κανείς. Ο ένας πίσω από τον άλλον. Όπως στις τράπεζες ένα πράγμα.

Παραξενεύτηκα. Μετά απλά το πήρα απόφαση. Τουλάχιστον δε θα έχανα την ώρα μου να ανησυχώ μη μου πάρει κάποιος τη θέση, ή να βρω απίθανης φαντασίας τρόπους να κερδίσω κάποια λεπτά. Απλά περίμενα. Όπως όλοι