Wednesday 28 March 2007

Ορθοπεταλιές! Λες;

Η ιδέα μου είχε καρφωθεί από το Σεπτέμβριο. Όταν ήμουν στη Βαρκελώνη. Είχα βαρεθεί να βλέπω κόσμο και κοσμάκη πάνω στα ποδήλατα να κάνουν τη βόλτα τους, να πηγαίνουν στη δουλειά τους, να βγαίνουν για ψώνια. Φαινόταν τόσο όμορφο. Όχι ξεκούραστο, αλλά ευχάριστο.

Είχα πεισμώσει τότε και έλεγα πως με την επιστροφή μου στην Αθήνα θα ξαναρχίσω κι εγώ το ποδήλατο! Ο πατέρας μου το άκουγε και γέλαγε... Κι όσο γέλαγε, τόσο πείσμωνα εγώ.

Υπήρχαν πράγματι δυο βασικά κωλύματα.

Το πρώτο ήταν το που θα έκανα αυτό το εγχείρημα. Η Αθήνα είναι πολύ αφιλόξενη πόλη για τους ποδηλάτες. Αφ’ ενός έχει την τύχη ή ατυχία (όπως το δει κανείς) να μην είναι επίπεδη, κι έτσι σου βγάζει το λάδι, όπου και να πας. Αφετέρου δεν υπάρχει η υποδομή που μπορεί να επιτρέψει την ασφαλή ποδηλασία στους δρόμους της, έστω σε κάποιους. Όσοι έχουν ταξιδέψει σε Ευρωπαϊκές πόλεις, θα δουν ότι σε αρκετές υπάρχουν ξεχωριστές λωρίδες για ποδήλατα, με διαχωριστικό πολλές φορές, όπως για παράδειγμα στο Άμστερνταμ, ή στη χειρότερη περίπτωση υπάρχει μια διαγράμμιση που επιτρέπει κάποιο χώρο για τα ποδήλατα. Επίσης υπάρχουν παντού ειδικά κιγκλιδώματα για να αφήσεις το ποδήλατό σου κλειδωμένο. Ειδικές πινακίδες κυκλοφορίας για τους ποδηλάτες και ειδικά parking σε πολυσύχναστα μέρη, όπως σε σταθμούς μετρό, πλατείες, εμπορικά κέντρα, Πανεπιστήμια... Ε, όπως ξέρετε, στην Αθήνα αυτά είναι απλά ανύπαρκτα...

Μετά σκέφτηκα να πηγαίνω σε κάποια πάρκα (α, καλό!) ή να κατεβαίνω στην παραλιακή που την έχουν φτιάξει κάπως, και μαζεύει κόσμο. Ένα πράγμα σαν την cote dAzur έχει γίνει. Καλά, αυτό ήθελαν να κάνουν μάλλον.

Το δεύτερο αφορά εμένα. Ξέρω πολύ καλά πως είμαι άψογος (!) στο να σχεδιάζω, να οργανώνω, να ρυθμίζω και την παραμικρή λεπτομέρεια για κάποιο εγχείρημα, αλλά στην εκτέλεση έχω μια... δυσκολία! Και άντε πες, το πήρα απόφαση και το έκανα. Πόσο καιρό; Μια φορά; Δυο; Ένα μήνα; Είναι που βαριέμαι και γρήγορα ρε γαμώτο.

Όπως και να έχει, όπως ήρθαν τα πράγματα δε χρειάστηκε να ανακαλύψω ούτε αν το τραμ επιτρέπει ποδήλατα (δε θυμάμαι τελικά, επιτρέπει ή όχι;) ούτε αν θα το επιχειρούσα ή αν θα το βαριόμουνα. Γιατί πολύ απλά προέκυψε η Αγγλία και τα σχέδια έμειναν στην Ελλάδα.

Πως τα φέρνει η μοίρα όμως... Με έφερε να ζήσω σε μια πόλη γεμάτη ποδήλατα! Γιατί κι εδώ αρκετοί το χρησιμοποιούν καθημερινά για τη μεταφορά τους! Από τη μια βολεύει, γιατί σε μεγάλο βαθμό το κέντρο του Λονδίνου είναι επίπεδο. Από την άλλη υπάρχει η υποδομή που λέγαμε. Υπάρχουν ειδικές cycle routes, αλλά και στους περισσότερους υπάρχει ειδική λωρίδα κυκλοφορίας ποδηλάτων, κάγκελα για να το αφήσεις, και βέβαια τεράστια πάρκα. Επίσης υπάρχουν και τα κανάλια που ξεκινούν από τον Τάμεση, τα οποία προσφέρονται για ποδηλατικές βόλτες, ενώ (κι όμως) βρίσκεσαι στην καρδιά του Λονδίνου (φωτογραφία δίπλα). Δε λέω, πιστεύω ότι κι εδώ είναι επικίνδυνο να οδηγάς μέσα στους δρόμους ποδήλατο. Πρέπει να ξέρεις καλά, να είσαι προσεκτικός, και να έχεις συνηθίσει να βλέπει από πίσω σου το τεράστιο διώροφο λεωφορείο και να μην σε πιάνει πανικός. Αλλά όμως η συμπεριφορά των οδηγών εδώ είναι τελείως διαφορετική.

Παρένθεση: Σκηνικό χτες. Μέσα στο λεωφορείο εγώ, κλασικά πάνω όροφος, κλασικά πρώτη θέση, να έχω όλη τη θέα δική μου. Οπότε στρίβοντας από ένα δρόμο κολλάμε πίσω από μια ποδηλάτισσα. Για αρκετή ώρα. Μήτε κόρνα, μήτε φωνές. Απερίσπαστη η ποδηλάτισσα να πηγαίνει, κι εμείς από πίσω, τρενάκι. Και εκεί που βλέπω ένα άνοιγμα του δρόμου και λέω, τώρα θα κάνει πέρα να περάσουμε, προς έκπληξή μου σηκώνει το χέρι της ότι θέλει να στρίψει (πρώτο σοκ, «μα τι θράσος!»), το λεωφορείο κόβει – κι άλλο – ταχύτητα (δεύτερο σοκ, «???......??????») κι αυτή ανενόχλητη στρίβει προς τον προορισμό της!

Όμως είπαμε, σαν θέαμα για μας είναι πρωτόγνωρα όλα αυτά. Να βλέπεις τον γείτονά σου το πρωί, που εσύ πας για πάρεις το λεωφορείο, να σκάει μύτη με το κράνος του (απαραιτήτως. Όλοι!), με το κίτρινο φωσφοριζέ jacket (επίσης όλοι), καβάλα στο ποδήλατο και σε λίγα λεπτά να γίνεται καπνός.

Επίσης, ψάχνοντας, βρήκα δεκάδες ενημερωτικά sites με χρήσιμες πληροφορίες, οδηγίες, και χάρτες για διαδρομές. Ακόμα και η υπηρεσία συγκοινωνιών του Λονδίνου έχει εκδόσει ειδικούς χάρτες ανά περιοχή με διαδρομές.

Όπως καταλαβαίνετε, δεν ήθελα και πολύ. Μικρό παιδί είμαι (λέμε τώρα), μου καρφώθηκε η ιδέα, βλέπω κι αυτά κάθε μέρα, είναι να μην ξαναφουντώσει η επιθυμία;

Εντάξει, μην το παρακάνουμε. Δεν λέω ότι θέλω να πάρω ένα ποδήλατο να πηγαίνω στις δουλειές μου, οι αποστάσεις δεν είναι καθόλου αμελητέες αν δε μένεις στην ίδια περιοχή, και ο καιρός πολλές φορές είναι ακατάλληλος για ποδήλατο.

Δεύτερη παρένθεση. Ακόμα και τη μέρα που χιόνισε, ποδηλάτες με σορτσάκι είδα! Είναι τρελοί αυτοί οι Αγγλοσάξονες!

Αλλά βρε παιδί μου, δε θα με χάλαγε να το έχω ένα ποδηλατάκι για βόλτες όταν ο καιρός είναι καλός. Το Λονδίνο έχει πολλά πάρκα (αν και ακόμα σ' αυτά δεν επιτρέπεται η ποδηλασία παντού, υπάρχουν ειδικά μονοπάτια) και ανοιχτούς χώρους που μπορείς να κάνεις τη βόλτα σου. Ακόμα και στην γειτονιά σου να γυρίσεις, που δεν έχει τόση κίνηση, ευχάριστο είναι, και καλό θα σου κάνει. Και, για να μην τα πολυλογούμε, δε θα σας απολογηθώ κι άλας! ΘΕΛΩ! Αυτό φτάνει! Όχου, που θα με σκάσετε!


Λοιπόν, το πράγμα έχει ως εξής. Θα κάνω πρώτα ένα test drive. Μπορείς να νοικιάσεις ποδήλατο ακόμα και με την ώρα. Όταν βρω την κατάλληλη παρέα, θα πάμε να νοικιάσουμε, να κάνουμε μια βολτίτσα μια ωραία Κυριακή πρωί στο πάρκο, να δούμε πόσο εύκολο είναι, τι δυσκολίες έχεις στην κυκλοφορία, και βεβαίως βεβαίως να δούμε αν αντέχουμε ή θα τα φτύσουμε στα πρώτα 100 μέτρα (διόλου απίθανο!). Αν το test είναι επιτυχές, θα το καθιερώσουμε πιο τακτικά. Και βλέπουμε!

Saturday 24 March 2007

Επιτέλους, έφτασε κι εδώ (το 300 ντε)

Προχτες έκανε πρεμιέρα το 300 στην Αγγλία, κι όπως ήταν αναμενόμενο έσπευσα. Προετοιμασμένος για όλα, από την πλήρη απογοήτευση (το παθαίνεις συχνά άλλωστε όταν έχεις ψηλές προσδοκίες) μέχρι τον απόλυτο ενθουσιασμό. Τα μηνύματα ήταν θετικά πάντως, γιατί από Ελλάδα μάθαινα πως φίλοι μου πολύ επιφυλακτικοί, τελικά έφευγαν ικανοποιημένοι.

Επειδή στις μεγάλες παρέες υπάρχει ένα πρόβλημα συνεννόησης και προγραμματισμού, (σε ποιο σινεμά, τι ώρα, θα κλείσουμε από πριν κλπ) βρεθήκαμε να βγάζουμε εισιτήριο μισή ώρα πριν την έναρξη της ταινίας. Έτσι καταλήξαμε στη 2η σειρά της αίθουσας, και πάλι καλά να λέμε.

Η ταινία ήταν όπως την περίμενα από το trailer. Όχι μια ιστορική επική ταινία, αλλά με πολύ σουρεαλισμό και φαντασία. Αλλοιώσεις και υπερβολές θα πουν κάποιοι. Αλληγορία λέω εγώ.

Δράση, ένταση, ανάλογη μουσική επένδυση. Το θέμα το ήξερα άλλωστε, δεν πήγαινα για το σενάριο. Πήγαινα να ανατριχιάσω με τις δυνατές σκηνές και την εξύμνηση του θάρρους και της ανδρείας με τον ιδιαίτερο τρόπο του συγγραφέα. Δε με νοιάζουν οι υπερβολές. Με ενδιαφέρει το μήνυμα. Η ανατριχίλα που σου προκαλεί η «ευκολία» εκείνων των ανθρώπων να αντισταθούν, να πουν όχι, ακόμα κι αν ξέρουν πως αυτό ισοδυναμεί με το τέλος.

Πήγα να θυμηθώ πως ήταν να ανατριχιάζω όταν μικρός διαβάζοντας την Ιλιάδα και τους Περσικούς πολέμους, σε βιβλία γεμάτα εικόνες που σε ταξίδευαν στο παρελθόν. Και θυμήθηκα. Οι ηρωικές πράξεις πάντα μας φαινόντουσαν και μας φαίνονται σαν υπερβολή. Αλλά αυτό είναι και το μεγαλείο τους. Και τη ταινία απέδωσε αυτή την υπερβολή, και έτσι αυτή την υπέρβαση, με πολύ γλαφυρό τρόπο.

Εν τέλει, έμεινα αρκετά ικανοποιημένος και θα την έβλεπα ξανά ευχαρίστως!


ΥΓ. Πρέπει να αρχίσω γυμναστική επειγόντως. Κουβαλάω τέτοια κληρονομιά στην πλάτη μου. Οφείλω να διατυμπανίζω εδώ που είμαι ότι ναι, και οι νεο-έλληνες έχουν φέτες κοιλιακούς! Δεν κάνω πλάκα. Κάποιοι ρώτησαν κάτι γνωστούς μου αν είναι ακόμα έτσι οι άντρες στη Σπάρτη!

ΥΓ 2. Τόσα βιβλία έχω διαβάσει. Ποτέ, μα ποτέ, δεν είχα φανταστεί έτσι την Πυθία...! (update: που δεν ήταν η Πυθία τελικά, λάθος εκτίμηση, αλλά χωρίς υποτίτλους κάποιες μικρές λεπτομέρεις τις έχασα όπως φαίνεται..... Εϊναι που με συνεπήρε η εικόνα μάλλον!).

Tuesday 20 March 2007

Άθλιος καιρός, καιρός για Άθλιους

Ποιος να το περίμενε την Παρασκευή. Όταν φεύγοντας το απόγευμα, ένας συνάδελφος, Άγγλος, μου έδειξε τα δέντρα στο δρόμο, όπου δειλά δειλά έσκαγαν φυλλαράκια, λέγοντας «τη Δευτέρα που θα έρθουμε, θα είναι όλα καταπράσινα!». Μάλλον βιάστηκε. Παρασύρθηκε όπως όλοι μας από τις 10 ημέρες καλοκαιρίας, ηλιοφάνειας και γενικά καιρού που μύριζε Άνοιξη. Το ντύσιμο είχε αρχίσει να γίνεται όλο και πιο ανάλαφρο, ενώ κάποιοι λίγοι τολμηροί φορούσαν και κοντομάνικα!

Ίσως θα έπρεπε να το περιμένω. Έπρεπε να με βάλει σε υποψίες το 15 δευτερολέπτων χαλάζι που έριξε στα καλά καθούμενα την Κυριακή. Αλλά πάλι, ο καιρός γενικά έχει τρελαθεί. Στιγμιαίο χαλάζι; Γιατί όχι;

Έτσι όταν χτες κάποιος μου είπε έκπληκτος ότι χιονίζει, έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Πήγα στο παράθυρο, και όντως, αυτό που έριχνε δεν ήταν βροχή, ήταν χιόνι. Κράτησε για λίγο βέβαια, και οι νιφάδες ήταν μικροσκοπικές. Αλλά πάντως ήταν χιόνι.

Με έζωσαν τα φίδια πάραυτα, γιατί για άλλη μια φορά την έπαθα! Είχα φύγει από το σπίτι με ένα πουκάμισο, χωρίς κασκόλ, χωρίς γάντια, μόνο με ένα παλτό! Έτσι όταν έφτασε η ώρα να φύγω και να περιμένω το λεωφορείο, οπλίστηκα με θάρρος και βγήκα να αντιμετωπίσω όχι πλέον το χιόνι, αλλά τον αέρα που λυσσομανούσε! Κι να φανταστείς, 2 μέρες πριν είχα βγει για βόλτα με γυαλιά ηλίου, πρώτη φορά στο Λονδίνο.

Ευτυχώς το λεωφορείο δεν άργησε να έρθει, κι έτσι δεν ξεπάγιασα. Σ’ αυτό βοήθησαν ίσως και τα μικρού βαθμού επιτόπια χοροπηδητά στα οποία είχα επιδοθεί, με τη μουσική καθοδήγηση των Muse.

Κι εκεί που έχω φτάσει στη γειτονιά και κάνω την καθιερωμένη στάση στο σούπερμάρκετ για ένα μίνι ανεφοδιασμό,κι ενώ βρίσκομαι μπροστά στην τεράστια πτέρυγα με τα τσιπς (η χαρά του καταναλωτή, ότι φανταστείς μπορείς να το βρεις. Μέχρι και τσιπς με γεύση κοτόπουλο...), μου σκάει το παραμύθι, μηνυματικώ. "Γκρινιάρη, θα πάμε Les Miserables. Θα έρθεις; Σε μία ώρα Leicester".

Εδώ είμαστε λέω. Χώμα από τη δουλειά, παγωμένος μέχρι το κόκαλο, φορτωμένος με σακούλες, νηστικός (α, ξέχασα να σας το πω κι αυτό, έχασα το lunch break λόγω φόρτου εργασίας, κι έτσι ήμουνα με δυο καφέδες και τρία μπισκότα!) να τρέχω μέσα στο χιονόνερο για το σπίτι (που καιρός, και κυρίως χέρι, για ομπρέλα) να τα προλάβω όλα.

Αστραπιαίες κινήσεις. Τα ψώνια στην κουζίνα, ένα γρήγορο τηλεφωνικό καλησπέρα, και στα γρήγορα από ανοιξιάτικος ντύθηκα χειμερινός, σε χρόνο dt, με μάλλινα μέχρι το λαιμό, γάντια, κασκόλ (σκουφί δεν πήρα, έχουμε και το μαλλί να προσέξουμε, σε θέατρο πάμε!) και ξεχύθηκα στους δρόμους. Ξεκινάνε και νωρίς τα άτιμα εδώ, 7.30 αρχίζει η παράσταση.

Ευτυχώς βρήκαμε εισιτήριο κι έτσι δεν πήγε τσάμπα η τρεχάλα.

Les Miserables λοιπόν.

Η παράσταση πάρα πολύ καλή. Αν δεν κάνω λάθος είναι από τις μακροβιότερες στο Λονδίνο από αυτές που παίζονται τώρα αυτή την περίοδο. Είναι ένα musical με πολύ προσεγμένη μουσική, σκηνικά που σε μεταφέρουν από τα οδοφράγματα του Παρισιού στους υγρούς υπονόμους και ηθοποιούς που την έντασή τους την καταλαβαίνεις κι από την τελευταία σειρά. Ναι εκεί, βρήκαμε, και μάλιστα με 30 λίρες (ασ’ το, 46 ευρώ είναι). Και ενώ με τα musical πάντας έχω πάντα έναν φόβο οτι θα βαρεθώ, ότι τα τραγούδια θα επισκιάσουν την πλοκή και θα «τραβήξουν» - έως ξεχυλώσουν - κομμάτια που δε χρειάζεται, ότι θα πήξω σε ξεκάρφωτους τραγουδιστούς μονολόγους σε κάθε ευκαιρία, εντυπωσιάστηκα από την ταχύτητα της παράστασης, από τη γρήγορη εξέλιξη και τους έντονους διαλόγους, και όλα αυτά χωρίς ούτε μια λέξη να είναι εκτός τραγουδιού! Μαγευτικό!

Την υπόθεση του έργου του Victor Hugo λίγο πολύ την ξέρετε (κι αν δεν την ξέρετε, υπάρχει το βιβλίο, η ταινία και... το wikipedia!). Με κεντρικό ήρωα τον Jean Valjean (ελληνιστί Γιάννη Αγιάννη) καταπιάνεται με θέματα κοινωνικά και πολιτικά θέματα, όπως τη σημασία της συγχώρεσης, την πίστη στο νόμο, σε αρχές που μας ορίζουν σαν προσωπικότητες, τον έρωτα, τους αγώνες και τις θυσίες για ένα μέλλον που μπορεί να μη ζήσεις για να γευτείς. Ένα έργο με πολλά μηνύματα σε μια ιστορία κάπου στις αρχές του 19ου αιώνα.

Το χειροκρότημα στο τέλος ήταν εκκωφαντικό, όπως άξιζε. Μπορεί να μην είμαι από τους φανατικούς των musicals, αλλά το συγκεκριμένο μου άφησε πάρα πολύ καλές εντυπώσεις.

Saturday 17 March 2007

Καιρός να μυρίσει λάστιχο!

Η αυλαία ανοίγει. Σε λιγότερο από 3 ώρες θα δοθεί η έναρξη για το Qualifying του 1ου GP για τη φετεινή σεζόν της Formula 1. Οι αλλαγές πολλές, και ιδίως σε πρόσωπα. Ένα πρωτάθλημα χωρίς Schumacher, με τον Πρωταθλητή Alonso πλέον στην McLaren και τον Kimi στη Ferrari, σίγουρα είναι πολύ διαφορετικό από το περσινό.

Ας ελπίσουμε οτι θα μας προσφέρουν πολλές συγκινήσεις.

Τα φώτα ανάβουν.
5

4

3

2

1

Τα φώτα έσβησαν.

Φύγαμε!

Tuesday 13 March 2007

Τι 30, τι 40...

Αν υποψιαστώ οτι το άρθρο της Lite, οτι η διαφημιστική καμπάνια των Monsoon με πρωταγωνίστρια την Liz Hurley δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία, έχει βάση, θα στενοχωρηθώ, και σας το λέω… Hurley και ξερό ψωμί!
(Εδώ κολλάει και το σχόλιο με τη 40άρα και τις 20άρες...)





Και για να μην ξεχνιόμαστε.
Έμαθα χθες οτι το 300 θα προβληθεί εδώ στις 22 Μαρτίου τελικά, μια εβδομάδα νωρίτερα απ’ ότι περίμενα!

Thursday 8 March 2007

Επτά και να καίνε...

Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο δεν είναι ότι το παιχνίδι συνεχίζεται, αλλά το οτι οι απαιτήσεις αυξάνονται! Πριν ήταν πέντε, τώρα επτά, τρέμω να σκεφτώ που θα πάει το πράγμα! Αυτή τη φορά για όλα φταίει ο zouri, και βεβαίως βεβαίως η julia, που είμαι σίγουρος οτι το κάνει επίτηδες!!!

Το λοιπόν, πάμε πάλι…

Επτά αγαπημένες μου ταινίες. Ή μάλλον επτά από τις αγαπημένες μου ταινίες, που αυτή την ώρα μου έρχονται στο μυαλό. Γιατί σίγουρα θα αδικήσω κάποιες, άθελά μου.

The Crow (1994)

The Godfather (1972)

The Lord of the Rings: The Two Towers (2002)

The Last of the Mohicans (1992)

The Matrix (1999)

Forrest Gump (1994)

Fight Club (1999)


Όσο έγραφα κάποιες, θυμόμουνα άλλες, αντικαθιστούσα τη μία, έβαζα άλλη… Είμαι σίγουρος ότι θα μου έρθουν κι άλλες μετά, αλλά δεν πειράζει.

Δίνω τη σκυτάλη στους

Αρκούδος
Seaina
Jason
Blondie
Nantia

Tuesday 6 March 2007

Και τώρα μπάλα

Το Champions League είναι γνωστό ότι μας καθηλώνει στις τηλεοράσεις κάποιες Τρίτες και Τετάρτες. Μερικές φορές όμως, ενώ έχεις στρωθεί με τους κολλητούς σου μπροστά στην TV, με πίτσες και μπύρες απαραίτητα (καλά, κάποιοι προτιμούν σουβλάκια, δε θα μαλώσουμε τώρα), το ματς αποδεικνύεται κοινώς «σούπα», κι έτσι καταλήγεις περισσότερο να συζητάτε για τη νέα γκόμενα του άλλου ή για τα προβλήματα στη δουλειά του τρίτου από το να βλέπεις ποδόσφαιρο. Αυτά συμβαίνουν... Και συνήθως συμβαίνουν όταν καμιά ομάδα δε θέλει να χτυπήσει το ματς σοβαρά, ή όταν απλά δε μπορούνε λόγω διαφοράς κλάσης.

Έτσι πολλοί συμφωνούν ότι οι καλύτεροι αγώνες είναι αυτοί δίχως αύριο, δηλαδή οι νοκ άουτ. Στους οποίους αναγκαστικά υπάρχει ένας νικητής, που συνεχίζει, και ένας χαμένος, που μαζεύει τα μπογαλάκια του κι έξω απ’ το παιχνίδι.
Τέτοιους αγώνες έχουμε κι αυτή τη βδομάδα!
Με κορυφαίο, αυτόν σήμερα μεταξύ Liverpool και Barcelona. Οι δυο τελευταίες κάτοχοι του τίτλου συγκρούονται στην Αγγλία, και μάλιστα υπό λίγο ανορθόδοξες συνθήκες. Κι αυτό γιατί η Liverpool πριν 15 μέρες κατάφερε να πάρει νίκη με 2-1 στη Βαρκελώνη, και έχει πετάξει το γάντι στην Barcelona του Ροναλντίνιο, του Μέσι, του Ετό, του Ντέκο και των άλλων να παίξει full επίθεση για να πάρει το αποτέλεσμα που θέλει μέσα στο Liverpool. Τι σημαίνει αυτό, τουλάχιστον a priori; Ότι το ματς δε θα είναι καθόλου βαρετό. Γιατί όταν έχεις μια Barcelona αφηνιασμένη να επιτίθεται και μια Liverpool στο γήπεδό της να αμύνεται ψάχνοντας παράλληλα να κάνει τη ζημιά, είσαι αρκετά σίγουρος ότι θα δεις μπάλα.
Ωστόσο αρκετές φορές έχουμε απογοητευτεί, αφού δεν εκπληρώνονται πάντα οι προσδοκίες μας, οπότε ας μην είμαστε υπερβολικά αισιόδοξοι! Άσε που δεν είναι και στα καλύτερά της η Barcelona, αφού έχασε το Σαββατοκύριακο από τη Σεβίλλη και έπεσε στη δεύτερη θέση του Ισπανικού πρωταθλήματος.

Μάλλον θα δω το ματς σε καμιά pub με φίλους. Ωστόσο έχω μια μικρή ανησυχία. Μήπως λόγω Λονδίνου προτιμήσουν να δείξουνε το άλλο ματς, μεταξύ Chelsea και Porto. Δε λέω, κι αυτό ωραίο ματσάκι θα είναι, αλλά προτιμώ να δω την Barcelona να λυσσά να σκοράρει.

Καλή μας ποδοσφαιρική βραδιά!

Sunday 4 March 2007

300

Από τη στιγμή που είδα το trailer στο cinema την περασμένη βδομάδα, το έχω δει ίσα με 15 φορές στο internet. Μου έχει εξάψει την περιέργεια και είναι από τις ταινίες που θα σπεύσω να τη δω την πρώτη βδομάδα προβολής της.Δυστυχώς διαπίστωσα πως ενώ η ταινία κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στην Ελλάδα στις 8/3 και στις αμερικανικές αίθουσες βγαίνει στις 9, στην Αγγλία θα παιχτεί στις 30 Μαρτίου! Τουλάχιστον θα προλάβω να διαβάσω εντυπώσεις από κει!

Αναφέρομαι στην ταινία «300» (official site), σκηνοθεσίας Zack Snyder. Πρόκειται για μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του ομώνυμου κόμικ του Frank Miller, συγγραφέα του κόμικ και σκηνοθέτη της ταινίας Sin City.

Το θέμα της ταινίας είναι η μάχη των Θερμοπυλών, ένα από τα μεγαλύτερα last stand της παγκόσμιας ιστορίας. Κρίνοντας από το trailer, η σκηνοθεσία, το ύφος και η μουσική επένδυση φαίνονται αρκετά ενδιαφέροντα. Ξαναλέω όμως, η ταινία είναι μεταφορά κόμικ και όχι μια κινηματογραφική αφήγηση ενός ιστορικού γεγονότος, με ότι κι αν συνεπάγεται αυτό.

Ελπίζω η ταινία να επαληθεύσει τις προσδοκίες μου στο ακέραιο.

Αναμονή λοιπόν!