Tuesday 27 February 2007

Κεφάλαια που κλείνουν - pathetic version

Πιστεύω ότι στη ζωή μας κάποια κεφάλαια που ανοίγουμε πρέπει κάποτε να τα κλείνουμε. Μόνο έτσι μπορούμε να προχωρήσουμε σταθερά, χωρίς συνεχώς να κοιτάμε πίσω, ξέροντας ότι έχουμε αφήσει ανοιχτές παρτίδες με πρόσωπα και καταστάσεις.

Αυτό είναι μια πεποίθησή μου για τη ζωή γενικότερα, αλλά βρίσκει εφαρμογή και σε πολύ πιο απλά πράγματα.

Εσύ, αγαπητέ αναγνώστη, που νομίζεις ότι έπεσες σε βαθυστόχαστο post και ετοιμάζεσαι να φύγεις… Μη βιάζεσαι.

Το θέμα μου είναι πολύ πιο ρηχό απ’ ότι φαίνεται.

Ξανά.


Τηγανίτες. Και πάλι!

Ξέρω, είναι πολύ pathetic το να αφιερώνω δεύτερο post στις… τηγανίτες! Αλλά είναι που είμαι πεισματάρης! Και όταν μπει κάτι στο μυαλό μου δεν ησυχάζω μέχρι να το πετύχω.

Πεισμωμένος λοιπόν από την αποτυχία της πρώτης φοράς, αλλά και θέλοντας να εντοπίσω την ακριβή διαφορά κρέπας και τηγανίτας, ρώτησα και έψαξα. Αρχικά η έρευνα δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ρώτησα σε Ελλάδα, Αγγλία, ακόμα και Αμερική έφτασε η χάρη μου, και ο κάθε ένας μου έλεγε διαφορετικές οδηγίες. Κατάλαβα τελικά ότι ο καθένας έχει κάτι διαφορετικό στο μυαλό του λέγοντας pancake. Άλλος μου έλεγε ότι θέλει λίγο λάδι, άλλος πολύ. Άλλος ότι είναι σαν τηγανόψωμο και άλλος ότι είναι πολύ λεπτή. Άλλος ότι το μείγμα είναι πολύ ρευστό και άλλος ότι είναι πηχτό.

Είδα κι απόειδα και ανέτρεξα σε τσελεμεντέδες, χάρτινους και διαδικτυακούς.

Και κατέληξα σε χρήσιμα συμπεράσματα. Μπορεί να μου πήρε ώρα και κόπο, αλλά κατέληξα.

Έχουμε και λέμε.

Τηγανίτα είναι αυτό










… και κρέπα είναι αυτό.









Τη βλέπετε τη διαφορά; Είναι εμφανέστατη νομίζω.

Πρακτικά τώρα. Πως κάνουμε τηγανίτες και κυρίως πως ΔΕΝ κάνουμε κρέπες και να λέμε ότι κάναμε τηγανίτες;

Η ενδελεχής έρευνά μου στο αντικείμενο καταλήγει πως για όλα φταίει το μείγμα. Όχι ο τρόπος ψησίματος ή τηγανίσματος (κυρία nosyparker, για σένα το λέω αυτό!), αλλά το μείγμα. Το μείγμα της τηγανίτας, αν ακολουθήσετε κατά γράμμα τις οδηγίες που υπάρχουν στα περισσότερα sites (ακόμα και BBC έφτασα, μη νομίζετε ότι κοιτάω όπου κι όπου!), βγαίνει αρκετά πιο πηχτό από της κρέπας.

Ένας ενδεικτικός μπούσουλας, συγκερασμός των περισσοτέρων συνταγών, είναι ο παρακάτω:

Υλικά:

1 κούπα αλεύρι

2 κουταλιές σούπας ζάχαρη

1/2 κουταλιά γλυκού αλάτι

1 αυγό

2 κουταλιές σούπας βούτυρο λιωμένο

3/4 κούπας γάλα

Προσοχή: Οι απόψεις των ειδικών στο χώρο διίστανται για την χρήση ή όχι baking powder! Αν χρησιμοποιήσετε, βάλτε 2 κουταλιές τους γλυκού. Εγώ δεν χρησιμοποίησα και μια χαρά μου έγιναν.

Οδηγίες:

Ανακατεύουμε σε ένα μπολ τα στερεά υλικά , το αλεύρι, το baking powder (?), τη ζάχαρη κ το αλάτι. Σε ένα άλλο μπολ χτυπάμε το αυγό και ρίχνουμε μέσα το γάλα και το λιωμένο βούτυρο και ανακατεύουμε.

Στη συνέχεια ρίχνουμε το υγρό μείγμα από το δεύτερο μπολ μέσα στο πρώτο, με το αλεύρι, και ανακατεύουμε.

Βουτυρώνουμε ένα τηγάνι μικρό σε διάμετρο με λίγο βούτυρο (λίγο λέμε), κ όταν έχει ζεσταθεί βάζουμε λίγο από το μείγμα μέσα. Όταν λέμε λίγο μείγμα, εννοούμε, αφού απλωθεί τελείως να καλύψει τον πάτο του τηγανιού, όχι να πιάσει και όλα τα τοιχώματα. Pancakes κάνουμε όχι πίτα…

Ψήνουμε και όταν ροδίσει από την κάτω μεριά, γυρίζουμε από την άλλη.

Σημείωση: Σε κάποιες συνταγές διάβασα ότι θέλει 1 λεπτό ακριβώς για κάθε πλευρά, και όντως τόσο χρειάζεται.

Αφού ετοιμάσουμε τον σωρό με τις τηγανίτες, τον περιχύνουμε με το αγαπημένο μας σιρώπι, ή μαρμελάδα ή μερέντα ή ότι άλλο γλυκό θέλουμε.

Tip. Εδώ στην Αγγλία περιχύνουν νομίζω και με χυμό λεμονιού. Δεν το δοκίμασα……


Αυτά.



Δε θα δεχτώ σχόλια και παρατηρήσεις επί της ουσίας, νομίζω ότι δικαιούμαι να αποκαλούμαι αυθεντία στο συγκεκριμένο πεδίο.

Συγχαρητήρια δέχομαι, όπως πάντα.

Επίσης δέχομαι και προτάσεις για συμμετοχή στο Μπουκιά και συχώριο, έστω και ως δοκιμαστής.

Κλείσαμε λοιπόν το κεφάλαιο.

Δε θα ξαναγυρίσω.

Μάλλον.

Saturday 24 February 2007

Favorites update

Όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερους γνωρίζεις. Τους διαβάζεις, άλλοι σου αρέσουν, άλλοι σου κάνουν κλικ και άλλους τους προσπερνάς. Με άλλους γελάς και με άλλους προβληματίζεσαι. Ανακαλύπτεις πόσο ίδιοι και πόσο διαφορετικοί είμαστε όλοι, πόσα κοινά έχουμε και πόσα μας χωρίζουν. Και ενθουσιάζεσαι. Αυτός είναι και ο κοινός παρονομαστής στο blogging.

Είχα καιρό να ανανεώσω τη favorites list μου, εκεί αριστερά, και σήμερα είπα να τη φρεσκάρω λίγο.

Καλή περιήγηση!


ΥΓ. Η σειρά είναι τυχαία. Ίσως θα έπρεπε να τα βάλω αλφαβητικά, κάποια στιγμή θα το κάνω κι αυτό.

Monday 19 February 2007

Ταραμοσαλάτα ή τηγανίτες;

Τι ωραία μέρα η Καθαρά Δευτέρα. Μια αργία εκεί που δεν το περιμένεις. Δυο μήνες μετά τα Χριστούγεννα. Ένας μήνας πριν το Πάσχα. Ευκαιρία για ξεκούραση στη μέση του πουθενά. Το δαιμόνιο του Έλληνα έκανε πάλι το θαύμα του και όρισε την έναρξη της Σαρακοστής ως αργία. Γιατί; Γιατί έτσι!

Χαρταετός, λαγάνα, θαλασσινά, χαλβάς και ταραμοσαλάτα. Αυτά ήταν για μένα η Καθαρά Δευτέρα. Ήταν. Μέχρι σήμερα.

Από φέτος λέω να καθιερώσω τις τηγανίτες!

Και εξηγούμαι.

Ενώ ψώνιζα στο supermarket τις προάλλες έπεσε το μάτι μου σε ένα διαφημιστικό για εκπτώσεις σε διάφορα είδη. Nutella, μαρμελάδες κάθε είδους, μέλι, τηγάνια μικρά και μεγάλα, αλεύρια, μείγμα τα τηγανίτες, ζάχαρη άχνη και συμπυκνωμένος χυμός λεμονιού. Η απορία μου λύθηκε σε λίγα δευτερόλεπτα από την επικεφαλίδα. 20th of FebruaryPancake Day,

Την αρχική μου έκπληξη και το συμπονετικό μου νεύμα που έλεγε «τι βρήκαν οι άνθρωποι να κάνουν...» ακολούθησε η διαπίστωση ότι η pancake day έπεφτε την Τρίτη μετά τη δική μας Καθαρά Δευτέρα. Κάθε άλλο από τυχαίο πρέπει να ήταν αυτό.

Γυρνώντας λοιπόν σπίτι ανέτρεξα στη wikipedia, όπου και διαλεύκανα την υπόθεση.

Προφανώς λοιπόν, η έννοια της Σαρακοστής υπάρχει κι εδώ. Αντί όμως για την Καθαρά Δευτέρα, εδώ έχουν την Collop Monday, την Shrove Tuesday και την Ash Wednesday. Θα πει κανείς πως αφορμή για λούφα ψάχνουν κι αυτοί, και μάλιστα το χόντρυναν, με τριήμερο εορτασμό! Αμ δε. Βλέπετε οι μέρες αυτές, που ορίζουν την έναρξη της Σαρακοστής, δεν είναι αργίες.

Η Ash Wednesday λοιπόν είναι ακριβώς 40 ημέρες πριν το μεγάλο Σάββατο, οπότε και αρχίζει η νηστεία (γι’ αυτούς που νηστεύουν, δεν ξέρω αν είναι και πολλοί). Σύμφωνα με την παράδοση λοιπόν, την προηγούμενη της έναρξης της νηστείας, δηλαδή την Shrove Tuesday, έτρωγαν τροφές πλούσιες σε αυγά, ζάχαρη, αλεύρι και γάλα, και η πιο απλή και διαδεδομένη συνταγή που τα περιελάμβανε όλα ήταν οι τηγανίτες. Εξού λοιπόν και το Pancake day.

Δεν ξέρω τη διαφορά έχει η τηγανίτα από την κρέπα. Έχω την εντύπωση ότι η τηγανίτα είναι πιο ξεροψημένη και την τρως flat, ενώ η κρέπα πιο αφράτη και τη διπλώνεις. Επίσης νομίζω ότι οι τηγανίτες γίνονται μόνο γλυκές, ενώ κρέπες φτιάχνεις και αλμυρές. Θα σας γελάσω. (*Έννοια σας, και στο τέλος υπάρχει απάντηση στο καυτό αυτό ερώτημα)

Ως fan της κρέπας, κάθε είδους, αλμυρής και γλυκιάς, δεν κρατήθηκα και ψώνισα τα απαραίτητα υλικά. Συνήθως φτιάχνω μόνος μου το μείγμα, αλλά είπα να δοκιμάσω και το έτοιμο που είχε στο supermarket. Το Σάββατο πρωί είπα να κάνω ένα crash test να δω τι θα βγει.

Αποτυχία!

Ακολούθησα πιστά τις οδηγίες αλλά το μείγμα βγήκε τόσο αραιό που δεν έλεγα να σταυρώσω κρέπα! Αφού λοιπόν το μισό μείγμα κατέληξε σαν μια τηγανισμένη άμορφη ζύμη στα σκουπίδια, έσωσα την παρτίδα προσθέτοντας λίγο αλεύρι, οπότε και το μείγμα έγινε πιο συμπαγές κι έτσι πιο εύκολο στο τηγάνισμα. Το μάθημά μου όμως το πήρα, κι έτσι την επόμενη φορά θα φτιάξω μόνος μου το μείγμα, χωρίς πειραματισμούς.


Παρόλ' αυτά, θα θυσίαζα την μαγειρική μου διάθεση για λίγη λαγάνα με ταραμοσαλάτα, ελίτσες και γαρίδες ή χταποδάκι ψητό. Στον Πειραιά, με θέα τη θάλασσα, ή στο τραπέζι της κουζίνας με την οικογένεια τριγύρω. Γιατί όπως και να' χει, έτσι με έμαθαν να ζω αυτή τη μέρα.

Καλή Σαρακοστή σε όλους!


(Μετά από τα διαφωτιστικά comments αλλά και λίγο ψάξιμο, κατέληξα οτι οι τηγανίτες είναι πιο χοντρές και τηγανισμένες σε αρκετό βούτυρο (σαν τηγανοψωμάκια ένα πράγμα), και γίνονται με άλλο μείγμα από τις κρέπες, οι οποίες "ψήνονται" σε λίγο λάδι και είναι πιο λεπτές. Επίσης στις τηγανίτες συνήθως βάζεις βούτυρο το οποίο λιώνει και τις περιχύνεις με διάφορα σιρώπια, ενώ αν είσαι πολύ πεινασμένος (ή λιχούδης) κάνεις pancake layers, έναν πύργο σα να λέμε. Τώρα, εγώ, πως έκανα κρέπες με το μείγμα για pancakes, δεν ξέρω...)

Thursday 15 February 2007

Πέντε πράγματα για μένα

Άλλο και τούτο.

Είχαμε τα Fw e-mails, βρήκαμε άλλο χόμπι τώρα… Δουλειά δεν είχαμε, δουλειά βρήκαμε!

Ήταν να το αγνοήσω, αλλά αφού είδα ότι μου το ζητάει απεγνωσμένα ο λαός (με «στρίμωξαν» βλέπετε, από τη μια η julia και από την άλλη το blogaki), είπα να το κάνω το χατήρι (εναλλακτική ανάγνωση: πέντε αναγνώστες έχω όλους κι όλους, να τους χάσω κι αυτούς;).

Και συνεχίζω.

Πρέπει και καλά να γράψω πέντε πράγματα για μένα. Δεν είμαι σίγουρος αν έχω καταλάβει καλά το concept, δηλαδή τι είδους πράγματα πρέπει να είναι αυτά, αλλά θα κάνω μια προσπάθεια.

Πφφφφ… Δουλειά δεν είχαμε, δουλειά βρήκαμε (το ξαναείπα αυτό;).
Χρατς, χρατς, ξύνω το κεφαλάκι μου και σκέφτομαι…
…ούτε στο Σκέφτομαι και γράφω τέτοια δυστοκία (που το θυμήθηκα τώρα αυτό;).

Το λοιπόν, για να κάνω μια απόπειρα.

1. Αν ήμουν σούπερ ήρωας θα ήθελα να είμαι ο Spiderman. Με ενθουσίαζε η ιδέα να γαντζώνομαι σε ουρανοξύστες, να ρίχνω ιστό απ’ τα χέρια, να περπατάω στα ταβάνια. Όχι να πετάω, ο Superman ήταν υπερβολικός, μεταξύ μας. Ο Batman λιγομίλητος (με έχετε για τέτοιο;). Ο Spiderman, μια χαρά παιδί φαινόταν. Με χάλαγε που δεν είχε μπέρτα, αλλά μην τα θέλουμε όλα! Δεν ξέρω αν αυτή η επιλογή έχει να κάνει με μια κάποια φοβία με τις αράχνες. Πρέπει να είναι παιδικό τραύμα, γιατί θυμάμαι όταν ήμουν μικρός και είχαμε πάει για διακοπές στην εξοχή, είχα δει μια τεράααααστια αράχνη στο παράθυρο και τρόμαξα πολύ. Τι να πω… Και όχι, την ταινία Arachnophobia δεν την έχω δει.

2. Η πρώτη γυναίκα για την οποία ένιωσα «διαφορετικά» ήταν η δασκάλα των Γαλλικών μου. Νέα αυτή, νέος (νιάνιαρο) εγώ, την ερωτεύτηκα! Δε θέλω σχόλια. Απλά θα σας πω ότι αν και οι γλώσσες ποτέ δεν ήταν το φόρτε μου, και ειδικά τα γαλλικά με τους άπειρους χρόνους τους, πέρασα τα πρώτα τέσσερα διπλώματα αέρα. Μετά άλλαξε η δασκάλα, οπότε η πρόοδος μου εις την Γαλλικήν έφτασε σε τέλμα! Άμα σου φύγει η έμπνευση…

3. Έχω διακρίνει στον εαυτό μου κάποια συμπτώματα ψυχαναγκασμού. Ξέρετε. Αυτό που κοιτάς δύο φορές ότι κλείδωσες το αμάξι ή έβγαλες το σίδερο από την πρίζα, ενώ ξέρεις ότι και την πρώτη φορά που το κοίταξες, κλειδωμένα ήταν (όχι το σίδερο, το αμάξι). Βέβαια έχω ακόμα πολύ δρόμο για να φτάσω στον αρχηγό Melvin (Jack Nicholson) στο As good as it gets. Όνειρό μου είναι να περπατάω στα πεζοδρόμια της Αθήνας χωρίς να πατάω στους αρμούς (ψψψψ) αλλά μόνο στα πλακάκια, ενώ σκοπεύω σύντομα να αγοράσω μικρά σαπουνάκια μιας χρήσεως, ώστε μετά από κάθε πλύσιμο να ξεφορτώνομαι τα μικρόβια μαζί με το σαπούνι.

4. Τα αγαπημένα μου γλυκά είναι τα σιροπιαστά. Δώσε μου σιρόπι και πάρε μου την ψυχή (που λέει ο λόγος!). Top of the top ένα λαχταριστό κανταΐφι με πολύ σιρόπι (μην τα ξαναλέμε) και μια μπάλα παγωτό καϊμάκι. Ακολουθεί ένα καλό σιροπιαστό (είπαμε) γαλακτομπούρεκο, ενώ δε θα πω όχι σε μπουκίτσες μπακλαβά. Όπως καταλαβαίνετε, αν θέλει κάποιος να μου κάνει κανένα δώρο, ας μου στείλει εδώ στα ξένα ένα κουτί με γλυκά από τον Χατζή της Θεσσαλονίκης. Σημείωση προς ενδιαφερομένους. Μη μου στείλετε τα καθιερωμένα τρίγωνα Πανοράματος, ποτέ δε με ενθουσίασαν. Μετά από καιρό κατάλαβα τι φταίει. Η κρέμα! Για κάποιο περίεργο λόγο οι άνθρωποι ήθελαν με την κρέμα να σπάσουν το «λίγωμα» από το σιρόπι. Τι χαζή ιδέα…

5. Ένα πράγμα που μου τη δίνει απίστευτα είναι η ασυνέπεια στα ραντεβού. Όταν λέμε θα συναντηθούμε στις 9, εννοούμε στις 9! Όχι στις 9:15, όχι στις 8:30 και πολύ περισσότερο όχι στις 10! Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω υποδεχτεί τους φίλους μου στην πλατεία με φωνές και βρισίδια. Επίσης κάνω και το εξής σπαστικό (το παραδέχομαι). Όταν περάσουν ένα-δυο λεπτά από το ραντεβού, αρχίζω τις αναπάντητες. Τη μια μετά την άλλη. Δε θα μου σπάνε μόνο εμένα τα νεύρα μερικοί μερικοί! Ο σωστός ο άνθρωπος (εγώ δηλαδή) υπολογίζει πόση ώρα θα κάνει να ετοιμαστεί, συνεκτιμά την κίνηση στο δρόμο, το χασομέρι για το parking, και βάζει και πέντε λεπτά καβάτζα! Καταλάβατε;

Ουφ. Σας κάλυψα;

Λοιπόν, τώρα, και καλά, πρέπει να διαλέξω πέντε αγαπημένους μου blogger (εύκολο) που να με διαβάζουνε (χα! Εδώ γελάνε) και να μην έχουν ήδη γράψει ήδη αντίστοιχο το post ή να μην τους έχουν βάλει στη λίστα η Julia και το Blogaki. Πιο δύσκολο κι από γρίφο δηλαδή…

Εγώ θα βάλω κάποιους, αλλά επειδή μπορεί να μη με διαβάζουν όλοι, δε θα τους το χρεώσω αν δεν γράψουν. Δεν είμαι Julia εγώ, να απειλώ τον κόσμο αν δεν γράψει!

Έχουμε και λέμε λοιπόν

Αρκούδος
Seaina
Marillina
Θεριό ανήμερο
Ο γκαβός και ο κοντός (μετράνε για δύο;)

Wednesday 14 February 2007

Χρόνια πολλά

Κοιτάς αριστερά, σοκολατάκια και αρκουδάκια.

Κάνεις δεξιά, κόκκινα εσώρουχα με μαύρες ζαρτιέρες, και μια καρδούλα στο επίμαχο σημείο.

Σε μία στάση λεωφορείου η διαφήμιση για τη ρομαντική κομεντί που βγήκε πριν μια βδομάδα στις αίθουσες.

Λίγο πιο κάτω, ο κόκκινος μουσαμάς καλύπτει τις βιτρίνες του εμπορικού κέντρου. Τι είχαν πριν ένα μήνα; Α, ναι, έλατα και Άγιους Βασίληδες. Δεν έπρεπε να το λεν βιτρίνα, εορτολόγιο έπρεπε να το λεν.

Μη και σου διαφύγει. Μη και δεν το πάρεις χαμπάρι.

Σε δεκαπέντε μέρες είναι του Αγίου Βαλεντίνου.

Σε δέκα μέρες είναι του Αγίου Βαλεντίνου.

Σε μια βδομάδα είναι του Αγίου Βαλεντίνου.

Αύριο είναι του Αγίου Βαλεντίνου.


Σήμερα είναι του Αγίου Βαλεντίνου!


Χρόνια πολλά, σε όσους περιμένουν αυτή τη μέρα για να θυμίσουν στο ταίρι τους ότι το αγαπούν.

Χρόνια πολλά, σε όσους αυτή τη μέρα νιώθουν ακόμα πιο μόνοι.

Χρόνια πολλά, σε όσους δεν πρόσεξαν τι μέρα είναι σήμερα.

Wednesday 7 February 2007

Παράνοια ή σημεία των καιρών;

Αν δε σου φτάνει μόνο μια ζωή, ή αν δεν είσαι ευχαριστημένος από τον τρόπο που την ζεις, υπάρχει πάντα η δυνατότητα να ζήσεις και μια δεύτερη, και μάλιστα όπως εσύ τη θές!.

Όχι, δε μιλάω για μεταφυσικά φαινόμενα και μετεμψυχώσεις, για θρησκείες και φιλοσοφίες ζωής.

Μιλάω για κάτι πιο απλό, πιο πρακτικό, πιο εύκολο, πιο ξεκούραστο και πιο διασκεδαστικό.

Μιλάω για το second life.

Κάποιος λοιπόν είχε την ιδέα να φτιάξει έναν internet - based virtual world όπου μπορείς να δημιουργήσεις τον ψηφιακό σου εαυτό και μέσω αυτού να ζήσεις τη ζωή που δεν έζησες. Να υπάρχεις. Ναι, να υπάρχεις.

Να γνωρίσεις καινούριους ανθρώπους, όπως στην κανονική ζωή. Να αγοράσεις σπίτι, όπως στην κανονική ζωή. Να αγοράζεις και να πουλάς πράγματα και υπηρεσίες σε ανθρώπους, όπως στην κανονική ζωή. Να πηγαίνεις σινεμά, όπως στην κανονική ζωή. Να κάνεις sex, όχι ακριβώς όπως στην κανονική ζωή.
Παρανοϊκό; Ίσως δείγμα της απελπισίας και της ψυχολογικής ανισορροπίας του σημερινού ανθρώπου; Ή απλά σημείο των καιρών;

Κι όμως, έπιασε.

Το second life ήδη μετρά κοντά τριάμισι εκατομμύρια κατοίκους. Κάτοικοι οι οποίοι μιλάνε με αγνώστους, στέλνουν μηνύματα στο κινητό, διασκεδάζουν σε ντίσκο, προσκαλούν φίλους στο σπίτι, παίζουν μπιλιάρδο, πάνε σε sex clubs...
Πολλές εταιρείες έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον να επεκταθούν στην second life, ως μέρος του promotion τους, ενώ κάποιες έχουν ήδη ανοίξει υποκαταστήματα. Πρόσφατα η Σουηδία έγινε η πρώτη χώρα που απέκτησε virtual πρεσβεία στη second life, με κτήριο αντίγραφο μιας πρεσβείας τους, στην Washington αν δεν κάνω λάθος. Διευκρινίζεται βέβαια ότι η πρεσβεία δε θα βγάζει διαβατήρια και visa, αλλά θα προσφέρει πληροφορίες για τη χώρα στους ενδιαφερόμενους!

Οι συναλλαγές (που γίνονται σε Linden Dollars - L$) μεταξύ των ανθρώπων είναι πραγματικές συναλλαγές, και τα χρήματα αυτά αντιστοιχούν σε πραγματικά χρήματα. Από αυτά που διάβασα μπορείς κι εσύ προσφέροντας κάποιες υπηρεσίες επί πληρωμή σε άλλους virtual χαρακτήρες, να κερδίσεις χρήματα. Αυτό προϋποθέτει βέβαια οτι έχει αλλάξει το... συνάλλαγμα.
Α, και να μην ξεχάσω. Στη second life οι άνθρωποι μπορούν και πετάνε. Εμ, δεύτερη ζωή είναι, ότι θέλουμε κάνουμε!

Άντε, και καλά μυαλά. Get a first life!

Tuesday 6 February 2007

(Ξανά) έ - έ - έρχεται!

Με τη θερμοκρασία στους 2 και τις προβλέψεις να μιλάνε για -3 το βράδυ και αύριο, μπορώ να ελπίζω!!!

Την Πέμπτη ίσως να είναι πάλι όλα άσπρα!

Για να δούμε, για να δούμε.

Friday 2 February 2007

Sage

Στην αρχή ήταν εύκολο. Δυο τρία blogs παρακολουθούσα, δε χρειαζόταν ούτε να τα αποθηκεύσω.

Σιγά σιγά όμως τα bookmarks έγιναν απαραίτητα, και με τον καιρό αυξήθηκαν επικίνδυνα.

Ε, δε θα γινόταν αυτή η δουλεία... Να ανοίγω 178 tabs κάθε φορά!

Μια κάποια λύση έδωσε το monitor, κι έτσι παρακολουθούσα στενά τα αγαπημένα μου blogs, ενώ γνώρισα και μερικά καινούρια. Όμως, επειδή είμαι και ανήσυχο πνεύμα εγώ, συνέχισα να ψάχνω κάτι ακόμα πιο βολικό, στα μέτρα μου.

Η τεχνολογία υπήρχε άλλωστε, rss την λένε, το μόνο που έλειπε ήταν να βρω έναν rss reader που να με ικανοποιεί.

Έλα όμως που δεν είμαι και εύκολος άνθρωπος. Πέρασα από διάφορους, ενσωματωμένους στο browser και μη, για να καταλήξω τελικά σε ένα απλό add-on του Firefox.

Και το όνομα αυτού: Sage.

Το Sage όπως είπα είναι ένα add-on του Firefox. Ένας RSS και Atom feed aggragator. Πολύ απλό στην εγκατάσταση, πολύ απλό και στην παραμετροποίηση. Απλά πας στη σελίδα που σε ενδιαφέρει και κάνεις ένα search. Το sage αναζητεί rss feed, κι αν εντοπίσει οτι στη σελίδα που είσαι υπάρχει τέτοια δυνατότητα, μπορείς να προσθέσεις τη σελίδα στη λίστα σου. Κατόπιν μπορείς κάθε τόσο να κάνεις ένα refresh όποτε θέλεις, κι αυτό μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έχει εντοπίσει ποιες από τις σελίδες που έχεις επιλέξει έχουν καινούρια δημοσίευση, τον τίτλο της, μια περίληψη και βέβαια τη δυνατότητα να την ανοίξεις στον browser. Τόσο απλά, τόσο γρήγορα.

Η παρακολούθηση της blogόσφαιρας (και όχι μόνο) έγινε παιχνιδάκι.
Χμμμ.. Αυτό σαν από telemarketing ακούστηκε. Απλά αγνοήστε το!

Anyway, είπα να μοιραστώ τη γνώση αυτή μαζί σας, να σας κάνω τη ζωή πιο εύκολη! Είμαι στις καλές μου, επειδή είναι Παρασκευή, γι’ αυτό! Και καλό μήνα (για χτες)!