Wednesday 29 August 2012

Αυτή η γαμημένη ψυχολογία

Είναι τόσα πολλά αυτά που γεμίζουν τη σκέψη μου όλο αυτό το διάστημα, όπως είμαι σίγουρος ότι απασχολούν και όλους μας. Δεν χρειάζεται να παρακολουθεί κανείς τηλεόραση ή twitter. Το βιώνει, στην καθημερινότητά του, στην τσέπη του, στην αύρα που υπάρχει εδώ και τόσους μήνες. Πάντα υπήρχε αυτή η περίεργη αύρα στην ελληνική κοινωνία, αλλά η κατάσταση έχει πιάσει πάτο λόγω των γεγονότων των τελευταίων ετών. Η παραδοσιακή γκρίνια και μίρλα που κυριαρχούσε ως τώρα στην καθημερινότητά μας, με πολύ σιχτιρισμό του «κράτους» και λίγο ωχαδερφισμό, έχει πια εμπλουτιστεί με απόγνωση και κατάθλιψη.

Ας μην κρυβόμαστε. Ο Έλληνας ακροβατεί μεταξύ σοβαρής ψυχολογικής πίεσης και κατάθλιψης. Και είναι απόλυτα λογικό. Ως κοινωνικό ον λαμβάνουμε συνεχώς ερεθίσματα από το μικρόκοσμό μας και όχι μόνο. Όσο κι αν στρουθοκαμηλίσει κάποιος, όσο επίμονα κι αν προσπαθήσει κλειστεί στη γυάλινο κόσμο του, είναι αδύνατο να μη βιώσει αυτή την ψυχολογική πίεση, αυτό το διαρκές άγχος που βιώνουμε όλοι. Ένα άγχος που ίσως να μην το αντιλαμβανόμαστε, όμως υπάρχει, συσσωρεύεται, διογκώνεται και τελικά μπορεί να μας κυριέψει. Αν δε κάποιος επιμένει να ενημερώνεται συστηματικά ή και να αναλαμβάνει κάποιο πιο ενεργό ρόλο, τα αποτελέσματα είναι πιο γρήγορα και εντυπωσιακά.

Δε χρειάζεται κάποιος να δει τις ειδήσεις και τους απειλητικούς τίτλους των εφημερίδων. Δε χρειάζεται να σκρολάρει στο timeline του twitter.

Δε χρειάζεται να διαπιστώνει το όργιο της ατιμωρησίας, να ακούει για χρεωκοπία, για νέες περικοπές.

Δε χρειάζεται να μαθαίνει για ανεξήγητες σπατάλες που μας έφεραν ως εδώ και τώρα του ζητούν να τσοντάρει για να μη βουλιάξουμε.

Δε χρειάζεται να μη μπορεί να βρει φάρμακα ενώ αυτός πλήρωνε τόσα χρόνια τις εισφορές του (λες και είχε άλλη επιλογή) για να τις κακοδιαχειριστούν κάποιοι και να αδειάσουν τα ταμεία.

Δε χρειάζεται να διαβάζει για πρόστιμα που επιβάλλονται μεν, δεν εισπράττονται δε, αλλά κατά τ’ άλλα ο ίδιος θα πρέπει να πληρώσει και να ξαναπληρώσει.

Όχι. Στο απίθανο σενάριο που τίποτε από αυτά δεν τον έχει αγγίξει, το βλέπει στα μάτια των γειτόνων, της οικογένειάς του, των γύρω του. Το οσμίζεται στους χώρους εργασίας, όπου η αβεβαιότητα για το μέλλον επισκιάζει κάθε όρεξη για δουλειά και δημιουργικότητα. Το διαβάζει στα μάτια των επιτυχόντων των πανελληνίων που ένας Θεός ξέρει με τι όνειρα επέλεξαν τις σχολές τους. Το βλέπει στις βαλίτσες των χιλιάδων νέων που ξενιτεύονται για μια καλύτερη τύχη.

Παρένθεση – Πόσο μικρό κράτος είσαι όταν ξόδεψες τόσο χρήμα και απορρόφησες τόση ενέργεια από έναν μαθητή και κατόπιν φοιτητή αλλά και από την οικογένειά του, τους δασκάλους και τους καθηγητές του, για να τον κάνεις επιστήμονα/μηχανικό/ο,τι-θες ώστε τελικά να τον στείλεις στα 30 του, έτοιμο, καταρτισμένο να βοηθήσει στην ανάπτυξη μιας άλλης χώρας… Κλείνει η παρένθεση.

Και προχωράμε όλοι μαζί χέρι χέρι μέσα σε ένα τουνελ στο οποίο αδυνατούμε να δούμε φως. Δε μπορούμε καν να φανταστούμε την ελπίδα ότι θα δούμε φως. Καμία ελπίδα, καμία προοπτική. Κατρακυλάμε και δε μπορούμε να δούμε τον πάτο, ώστε να φανταστούμε την ανάκαμψη. Ποια ανάκαμψη; Δεν τολμάμε καν να ονειρευτούμε γι’ αυτήν.

Αυτά τα δυο μαζί, το διαρκές άγχος και η έλλειψη προοπτικής, δημιουργούν ένα δηλητηριώδες μείγμα που έχει μπολιάσει μια και περισσότερες ίσως γενιές. Ναι, σίγουρα, οι – σοβαρές – μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, οι βαριοί φόροι και τα χαράτσια, η μεγάλη ανεργία που μαστίζει πολλές πολλές οικογένειες, η εργασιακή αβεβαιότητα, όλα αυτά και αρκετά ακόμα έχουν πιέσει έως και εξοντώσει τους περισσότερους. Επιπροσθέτως όμως, αυτή η γαμημένη ψυχολογία που έχει ριζωθεί μέσα σε όλους μας ανεξαιρέτως, είναι μια πληγή που δε μετριέται σε ευρώ ή ποσοστά. Μια πληγή που φοβάμαι ότι θα εξελιχθεί σε σύνδρομο που θα στιγματίσει γενιές, σαν άλλοτε μετά από δύσκολες περιόδους και καταστροφές. Και το μεγάλο στοίχημα της δικής μας γενιάς θα είναι αυτό. Να βρούμε τη δύναμη να το παλέψουμε. Μπορούμε;


ΥΓ. Αφού τα είπα και ξεθύμανα, ελπίζω πως θα επανέλθω με κάποιο πιο ανάλαφρο post. Το ‘χουμε πει, το blog λειτουργεί ως αντίβαρο, ως διέξοδο, οπότε μην εκπλαγείτε αν δε συνεχίσω στο ίδιο στυλ.

Tuesday 1 May 2012

Friday 13 April 2012

Αττικό Ζωολογικό Πάρκο

Μεγάλη Πέμπτη, έχοντας ξεμείνει στην Αθήνα, και με τον καιρό να μας κάνει το χατήρι, αποφάσισα να επισκεφτώ το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο στα Σπάτα, για το οποίο τόσα είχα ακούσει αλλά δεν είχα τιμήσει έως και σήμερα. Βρήκα όλες τις πληροφορίες που χρειάστηκα στο όμορφο website του πάρκου (http://www.atticapark.com) και ξεκίνησα.

Giraffe
Με εξέπληξε ευχάριστα! Ένας πολύ καθαρός, οργανωμένος και προσεγμένος χώρος, στα πρότυπα ζωολογικών κήπων άλλων ευρωπαϊκών πόλεων, αν και μάλλον υπολείπεται κατά τι σε μέγεθός αλλά και ποικιλία εξωτικών ζώων. Πάντως έχει πολλές προοπτικές και ο κόσμος που το επισκέπτεται φαίνεται πως είναι αρκετός, οικογένειες με παιδιά και όχι μόνο.
Eagle
Μαϊμούδες, χιμπατζήδες, λιοντάρια, καμηλοπαρδάλεις, ερπετά, πουλιά, πολλά πουλιά αλλά και οικόσιτα ζώα όπως κατσίκες και κουνέλια συνθέτουν το παζλ μιας πολύ ευχάριστης εμπειρίας για μικρούς και μεγάλους. Τα παιδιά ειδικά φάνηκε να το απολαμβάνουν πολύ!
Lion

Το μέρος θα το λατρέψουν και οι ερασιτέχνες φωτογράφοι αφού τα ερεθίσματα είναι πολλά! Η φύση άλλωστε είναι αστείρευτη πηγή έμπνευσης.

Bird

Meerkat

Κάποιες στιγμές δεν πιστεύεις στα χρώματα που βλέπεις.
Birds eating

Θα σας πρότεινα να μην παραλείψετε την μισάωρη παρουσίαση των δελφινιών (κοστίζει 3 euro επιπλέον του εισιτηρίου), είναι αρκετά διασκεδαστική και το αντίτιμο όχι σημαντικό.
Dolphin jump
Ολόκληρο το set με τις φωτογραφίες στο λογαριασμό μου στο flickr και bonus ένα βιντεάκι για να ολοκληρωθεί η περιγραφή!



Καλό Πάσχα!

Friday 23 March 2012

Status update

Κι ότι νομίζατε οτι το blog αυτό έκλεισε για τα καλά, να σου ένα status update, ένα ping, ένα poke, όπως θέλετε πείτε το να σας θυμίσω οτι είμαι ακόμα εδώ.
¨Εχω πάψει να παρακολουθώ και να συμμετέχω στην blogoσφαιρα καιρό τώρα. Δεν εννοώ συστηματικά. Εννοώ καθόλου. Μόνο ό,τι πέσει στα χέρια μου μέσω twitter, αραιά και που. Μάλλον αυτή η δραστηριότητα στην οποία επιδιδόμουν παθιασμένα πριν κάποια χρόνια (χρόνια ε;) μου φαίνεται πιο κουραστική. Είμαι σίγουρος οτι έχει πολύ ενδιαφέρον ο χώρος και μακάρι να είχα την όρεξη να συνεχίζω να τον εξερευνώ. Κέρδισα και έμαθα αρκετά μέσα από αυτόν και ποιος ξέρει, ίσως το ξαναπιάσω πιο ζεστά κάποια στιγμή.
Το blogging έδωσε προσωρινά τη θέση του στο microblogging, βλέπε twitter, foursquare, αλλά κι αυτό νωθρό, ένα tweet στη χάξη και στη φέξη. Τουλάχιστον μπαίνω και χαζεύω τι γίνεται εκεί έξω πιο συχνά. Let's face it, πιο εύκολο, πιο βολικό, λιγότερο χρονοβόρο. Εξίσου ψυχοθεραπευτικό; Σε καμία περίπτωση. Εκεί το blogging είναι που παίζει χωρίς αντίπαλο. Γι' αυτό και μόνο αξίζει κατά καιρούς να επιστρέφω, να γράφω αυτά που θέλω, να παίρνω τη δόση μου και να εξαφανίζομαι. Αυτό είναι το blogging για μένα.
Λοιπόν, update. Είμαι πλέον στην Αθήνα - μόλις χτες άλλαξα τα settings στο profile, πρέπει να αλλάξω και την εικόνα στο header του blog. Ζω την καθημερινότητα της πρωτεύουσας, ότι κι αν σημαίνει αυτό, και προσπαθώ να πιάσω τον ρυθμό που είχα πριν χρόνια! Φαίνεται πως έλειψα πολύ τελικά. Δεν ξέρω πόσο δύσκολο θα είναι, δεν είναι και λίγο το διάστημα και καθόλου λίγες οι αλλαγές, στην πόλη και στη ζωή μας γενικότερα. Νιώθω οτι γνωρίζω μια καινούρια πόλη από την αρχή. Το έχω ξαναδεί το έργο και μου αρέσει!
Αυτά τα ολίγα. Είπαμε, ένα status update, ένα καλή χρονιά (3,5 μήνες μετά) κι ένα εύχομαι να τα ξαναπούμε σύντομα ήθελα να πω!
Να είστε καλά!