Watch out, the bikes are coming

Ανοίγοντας τις κουρτίνες το πρωί δε θα μπορούσα να περιμένω κάτι πιο ενθαρρυντικό. Καθαρός ουρανός, ήλιος και σχετική ζέστη, με έπεισαν να πάρω το ποδήλατο και να απολαύσω τη γιορτή που οργανωνόταν από καιρό με αφορμή την ευρωπαϊκή ημέρα χωρίς αυτοκίνητο, το London Freewheel.

Αν και πιο γρήγορα θα έφτανα αν πήγαινα κατ’ ευθείαν στην καρδιά της γιορτής, στο St James Park, όπου θα γινόταν το Freewheel Festival και θα ξεκινούσε η διαδρομή για τα ποδήλατα, προτίμησα να κατευθυνθώ το σημείο συνάντησης των ποδηλατών από την ευρύτερη περιοχή, η οποία ήταν το Ravenscourt Park, παρ’ όλο που αυτό θα σήμαινε αρκετά μεγαλύτερη διαδρομή, και έπρεπε να κρατήσω δυνάμεις για το κυρίως πιάτο. Ήθελα όμως να ζήσω ολόκληρη την εμπειρία, και πώς να τη ζήσεις καλύτερα από να τη μοιραστείς με άλλους!
Φτάνοντας στο πάρκο δεν ήταν δύσκολο να βρεις που ήταν μαζεμένοι οι ποδηλάτες. Από μεγάφωνα ακουγόταν μουσική (Green Day – When September Ends, επίκαιρο…) και εθελοντές έδιναν οδηγίες σε δεκάδες ποδηλάτες, οι οποίοι έκαναν τις τελευταίες ετοιμασίες φορώντας το κόκκινο γιλέκο, σήμα κατατεθέν της ημέρας.

Ανά διαστήματα οι ποδηλάτες αναχωρούσαν κατά κύματα για το κεντρικό Λονδίνο, και σ’ ένα γκρουπ κόλλησα κι εγώ. Αν και η διαδρομή ήταν άγνωστη, ήταν πολύ δύσκολο να χαθείς ακόμα κι αν πήγαινες μόνος σου, με ταμπέλες και εθελοντές σε κάθε γωνία να σου δείχνουν το δρόμο. Σε γενικές γραμμές μας πήγαν από εύκολους δρόμους, αν και παραδόξως επέλεξαν να μας ανεβάσουν από την ανηφόρα του Holland Park προς το Notting Hill, μια ανηφόρα σχετικά μεγάλης κλίσης (κι ας μη φαίνεται στη φωτογραφία) και μεγάλης διάρκειας, όπου κάποιοι (γκουχ γκουχ) τα ψιλοφτύσαμε και κρύος ιδρώτας μας έλουσε στη σκέψη ότι ακόμα δεν είχαμε φτάσει στην αρχή της διαδρομής. Μόλις ίσιωσε ο δρόμος ήρθαμε στα ίσια μας. Εν τω μεταξύ από παντού εμφανίζονταν κι άλλοι ποδηλάτες και τα γκρουπς γίνονταν όλο και πιο μαζικά.
Περνώντας μέσα από το Hyde Park, με το αεράκι να δυναμώνει αλλά να είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτο, συνέβη το απροσδόκητο. Αυτό που περιμένεις να σου συμβεί κάθε άλλη φορά, αλλά όχι τώρα! Όχι τώρα που η πόλη είναι αφιερωμένη σε σένα και το ποδήλατό σου, όχι τώρα που όλοι περνάνε από δίπλα σου χτυπώντας κουδουνάκια μεσ’ την τρελή χαρά! Ναι. Με έπιασε λάστιχο! Μετά από δυο αποτυχημένες προσπάθειες να το φουσκώσω (πάντα βρίσκεις μια τρόμπα διαθέσιμη σε τέτοιο πλήθος ποδηλάτων), αποφάσισε ότι το πλήγμα ήταν βαρύ και ήθελε άμεση επιδιόρθωση. Τα τελευταία εκατοντάδες μέτρα από το Hyde Park μέχρι το Festival ήταν πολύ μίζερα, αφού ο μόνος που περπατούσε ήμουν εγώ και οι εθελοντές! Πίστεψε με, δεν ήθελες να μου δώσεις αφορμή εκείνη την ώρα, λίγο ήθελα και θα έσκαγα! Από όλες τις μέρες, σήμερα; ΤΩΡΑ;

Είχα φτάσει ήδη στο Buckingham Palace, δίπλα στο πάρκο που γινόταν το Festival. Ξαφνιάστηκα με το πλήθος του κόσμου. Όλοι οι δρόμοι μπροστά από το παλάτι ήταν γεμάτοι και εθελοντές εκτελούσαν χρέη τροχονόμων ρυθμίζονταν τα διαφορετικά ρεύματα και κατευθύνσεις των «ορδών». Ποδήλατα με διαφορετικά διακριτικά, σημαιούλες ή σηματάκια, που υποδήλωναν την γειτονιά τους, νέοι, μεσήλικες, γονείς με παιδιά, ηλικιωμένοι, όλοι έπαιρναν μέρος σ’ αυτή τη γιορτή.

Στα γρήγορα κατάστρωσα ένα σχέδιο, το οποίο περιελάμβανε αρκετό ποδαρόδρομο ανάμεσα σε χαρωπούς ποδηλάτες κάθε ηλικίας, μέχρι το κοντινότερο ποδηλατάδικο, που ήταν κάτω από την πλατεία Trafalgar, όχι πολύ μακριά από εκεί που βρισκόμουνα. Για καλή μου όμως τύχη, φτάνοντας στο Festival είδα ότι είχε παράρτημα μια αλυσίδα ποδηλατάδικων, η οποία έκανε επιδιορθώσεις, οπότε στήθηκα στην ουρά περιχαρής. Μια ώρα μετά ήμουν επιτέλους πάλι πάνω κι όχι δίπλα στο ποδήλατο. Με τη διάθεσή μου σαφώς βελτιωμένη, περιηγήθηκα λίγο στο χώρο του Φεστιβάλ. Για αρχή ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο parking ποδηλάτων. Περίπτερα των χορηγών, παιχνίδια σχετικά με την ποδηλασία βεβαίως, επίδειξη δεξιοτεχνίας σε BMX, μουσική, παγωτά, πικ νικ area με σάντουιτς που μοιράζονταν (μιας κι ο κύριος χορηγός της εκδήλωσης ήταν η Hovis, εταιρεία ψωμιού τοστ, σαν τον Καραμολέγκο και τον Κατσέλη ένα πράγμα) και κόσμος, πολύς κόσμος.

Δεν κάθισα πολύ, ήθελα να κάνω τη διαδρομή που είχε σχεδιαστεί, κι έτσι άφησα το ποτάμι με τα ποδήλατα να με παρασύρει. Watch out, the bikes are coming!

Ο κόσμος ήταν τόσος που σε 2-3 κομβικά σημεία-διασταυρώσεις, παρά την απουσία αυτοκινήτων, δημιουργούταν στην κυριολεξία μποτιλιάρισμα. Βέβαια εκεί που άλλοτε θα χωρούσαν 10 αυτοκίνητα σε σειρά των 2, χωρούσαν 100 ποδήλατα…

Απόλαυσα ιδιαίτερα την διαδρομή από τη βόρεια όχθη του ποταμού, από το Big Ben μέχρι την London Bridge, που δεν είχα ξανακάνει ούτε καν με τα πόδια, κυρίως γιατί συνήθως προτιμώ την νότια πλευρά. Που και που έκανα και μερικές στάσεις για να βγάλω φωτογραφίες, θέλοντας να αποτυπώσω αφ’ ενός το πλήθος των ποδηλάτων και αφ’ εταίρου την ποικιλία ανθρώπων και ποδηλάτων που έπαιρναν μέρος. Και τα δύο στοιχεία ήταν εκπληκτικά, αποδεικνύοντας την επιτυχία της διοργάνωσης.

Γυρνώντας σπίτι μερικές ώρες αργότερα ένιωθα αρκετά πιο καταβεβλημένος από κάθε άλλη φορά, μιας και ξεπέρασα της προσδοκίες μου και ολοκλήρωσα τη διαδρομή, γυρνώντας σπίτι με το ποδήλατο, μη μπαίνοντας στον πειρασμό να το κλειδώσω κάπου και να γυρίσω λεωφορείο! Ήμουν όμως γεμάτος εικόνες και αναμνήσεις που δε θα είχα αν καθόμουν σπίτι ή αν πήγαινα για καφέ (ή μάλλον μπύρα), κι αυτό από μόνο του έφτανε για να πω ότι το άξιζε!

22/9 Ευρωπαϊκή ημέρα χωρίς αυτοκίνητο - London Freewheel

Από τη Σοφία και τη Δανάη διάβασα οτι το Σάββατο 22/9 είναι η ευρωπαϊκή ημέρα χωρίς αυτοκίνητο. Ξέρετε, αυτή η μέρα στην οποία λέμε «ας μην πάρουμε το αμάξι, μέρα που είναι». Τιμής ένεκεν ένα πράγμα. Γιατί ούτε λόγος να αλλάξουμε μυαλά, έτσι;

Αλλάζω διάθεση γιατί θα ξεφύγω από το θέμα μου και συνεχίζω. Την Κυριακή λοιπόν, προφανώς λόγω της συγκυρίας αυτής, στο Λονδίνο θα διοργανωθεί το London Freewheel, για το οποίο είχα δει αφίσσες από τον Ιούνιο παρακαλώ σε πολλά λεωφορεία. Κατά το event αυτό θα κλείσουν για τα αυτοκίνητα μεγάλοι δρόμοι της πόλης και θα δημιουργηθεί μια διαδρομή 14 χιλιομέτρων από το St James Park (εκεί που είναι το παλάτι) μέχρι την London Bridge, κατά μήκος του ποταμού από τη βόρεια πλευρά, στην οποία οι κάτοκοι του Λονδίνου θα μπορούν να κυκλοφορήσουν άνετα με το ποδήλατό τους. Παράλληλα στο St James Park θα διοργανωθεί το Freewheel Festival με διάφορες εκδηλώσεις και happenings με κεντρικό θέμα φυσικά το ποδήλατο.

Οι διοργανωτές έχουν πολύ έξυπνα προωθήσει το event κι έτσι μέχρι τώρα έχουν δηλώσει συμμετοχή (χωρίς να είναι απαραίτητο βέβαια, απλά για να προ-εκτιμήσουν τη συμμετοχή φαντάζομαι) – κρατηθείτε – περίπου από 38.000 ποδηλάτες!

Ανάλογα με την περιοχή προέλευσης (Βόρειο, Νότιο, Δυτικό, Ανατολικό ή Κεντρικό Λονδίνο) οι «ορδές» των ποδηλατών υποτίθεται οτι θα ανήκουν σε διαφορετικά γκρουπς, με διαφορετικά χρώμματα, ενώ έχουν οριστεί σημεία προ-συνάντησης σε διάφορα πάρκα ανά περιοχή για να οδεύσουν όλοι μαζί προς το κέντρο. Έλα, μη με κοιτάς τώρα με ειρωνικό υφάκι, χαβαλές να γίνεται!

Μάλλον θα πάω, για να απαντήσω και στη Σοφία. Το περίμενα εδώ και καιρό. Όχι οτι περίμενα αυτή τη μέρα για να χρησιμοποιήσω το ποδήλατο για να μετακινηθώ αλλά και να κάνω τη βόλτα μου, το έχετε καταλάβει. Προσωπικά βρίσκω αρκετά ασφαλές το ποδήλατο στο Λονδίνο (όταν παίρνεις βέβαια τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας και είσαι αρκούντως προσεκτικός) αλλά και βολικό για μετακινήσεις μιας ορισμένης εμβέλειας. Θα σας πω μόνο πως χωρίς να τρέχω (για την ακρίβεια οι περισσότεροι ποδηλάτες με προσπερνάνε... Γκουχ γκουχ), διαδρομές κάτω των 45 λεπτών πολλές φορές τις κάνω γρηγορότερα από το αντίστοιχο λεωφορείο, δεδομένου οτι το λεωφορείο δεν ακολουθεί πάντα την συντομότερη διαδρομή, κάνει στάσεις και κολάει στην κίνηση. Δε λέω οτι είναι εύκολο παντού και πάντα, αλλά ούτε ιδιαίτερα δύσκολο αφού τις περισσότερες φορές κινείσαι σε δρόμους χαμηλής κυκλοφορίας (και υπάρχουν πολλοί τέτοιοι δρόμοι εδώ), ή σε μεγαλύτερους δρόμους είσαι δίπλα στο πεζοδρόμιο, σε διαγραμμισμένη λωρίδα, αφού δεν επιτρέπεται το παρκάρισμα αυτοκινήτων.

Τέλος πάντων, μακρυγόρησα πάλι.

Ένα θέμα απομένει μόνο για την Κυριακή. Ο καιρός. Κι αυτό γιατί εδώ και δυο μέρες θυμήθηκε ο καιρός οτι έχει έρθει φθινόπωρο και γκρι σύννεφα μας έχουν σκεπάσει. Διάβασα πως το Σαββατοκύριακο θα έχει sunny spells, οπότε αναθάρρησα. Αλλά βέβαια επειδή οι μετεωρολόγοι δε μας τα λεν καλά εδώ στο Νησί, θα περιμένω να δω τον ουρανό την Κυριακή ρωί για αποφασίσω. Ίσως αν με συνεπάρει η συλλογική διάθεση να κατέβω ακόμα και παρά την προοπτική του ψιλόβροχου, αλλά ας μην προτρέχουμε, καλή η βροχή, αλλά όταν είσαι κάτω από την ομπρέλλα σου φορώντας αδιάβροχο, έτσι;

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!

ΥΓ. Οι ποδηλάτες δίνουν το μήνυμά τους για την ημέρα.

Harrypottermania και Cinemania

Χωρίς internet στο σπίτι, και με λίγο περισσότερο χρόνο – επιτέλους – απ’ ότι πριν (όλα εταιροχρονισμένα τα έχω πλέον, τις διακοπές, τα posts, τα comments σε αγαπημένα blogs…) το έχω ρίξει στο διάβασμα και το σινεμά.

Έχουμε και λέμε λοιπόν.

Είμαι πλέον στη μέση του 5^ου βιβλίου του Harry Potter (Harry Potter and the Order of Phoenix). Έχω μαγευτεί (ή πωρωθεί) τόσο που στον ύπνο μου καμιά φορά βλέπω μονομαχίες με spells! Για να μη σας πω οτι όταν κλείνω το βιβλίο η πρώτη σκέψη είναι το παιδικό μου παράπονο που μου έβγαινε στην επιφάνεια όταν έβλεπα σχέδια με υπερήρωες, οτι πολύ θα ήθελα να έχω super ικανότητες ή να ήμουν μάγος και να μην το ήξερα ακόμα, και άλλα τέτοια τρελά.

Για τα βιβλία τώρα. Το 4^ο βιβλίο ήταν το πιο καλογραμμένο από τα τέσσερα πρώτα. Πολύ μεγαλύτερο, περίπου κατά 200 σελίδες από το 3^ο, λιγότερο απλοϊκά γραμμένο (σαφέστατα εκεί άλλαξε το target group των βιβλίων) και με αρκετή δόση δράσης και αγωνίας μέχρι το τέλος.

Όσοι έχετε δει τις ταινίες, ένα θα σας πω. Καμία σχέση! Τις έχω δει όλες και δεν συγκρίνονται με τα βιβλία σε καμία περίπτωση. Πρόσφατα μάλιστα ξαναείδα τις πρώτες δύο και διαπίστωσα σε πόσο μεγάλο βαθμό είναι απλά περίληψη του βιβλίου. Παραλείπονται τόσα γεγονότα, τόσοι διάλογοι, που τελικά αυτό που μένει είναι ένα κηνυγητό που κρατάει 10 λεπτά ή μαι μάχη που κρατάει 15 λεπτά. Όσο δε για το κεντρικό θέμα όλης της σειράς, από τις ταινίες ζήτημα είναι να καταλάβεις τα βασικά (εγώ στην πιο πρόσφατη ταινία χάθηκα τελείως), ενώ από τα βιβλία παρακολουθείς την υπόθεση πολύ πιο αναλυτικά και λεπτομερώς. Οπότε, ακόμα κι αν έχετε δει τις ταινίες, νομίζω θα σας αρέσουν τα βιβλία κι ας ξέρετε περίπου τι γίνεται, είχα κι εγώ τον ίδιο ενδοιασμό αλλά ευτυχώς διαψεύσθηκα, ειδικά στα πιο μεγάλα βιβλία.

Το άλλο όμορφο στοιχείο των βιβλίων είναι οι λεπτομέρειες οι οποίες εξηγούνται σε επόμενα βιβλία. Για παράδειγμα πράγματα στα οποία έχει γίνει αναφορά στο πρώτο βιβλίο μπορεί να εξηγηθούν στο 5^ο, ή κουβέντες που έχουν ειπωθεί στο 2^ο να ερμηνεύονται με άλλο μάτι στο 4^ο, κλπ.

Με το ρυθμό που διαβάζω πιστεύω σε κανα δυο μέρες θα τελειώσω και το 5^ο και θα αρχίσω το 6^ο, για το οποίο ανυπομονώ πολύ αφού δεν υπάρχει ακόμα ταινία κι έτσι έχω πλήρη άγνοια της υπόθεσης.

Όσο για το σινεμά. Εκεί που πήγαινα μια φορά το μήνα και αν, τώρα χτυπάω 1 εβδομαδιαίως. Τον τελευταίο μήνα είδα λοιπόν τις εξής τέσσερεις ταινίες.

Bourne Ultimatum. Είναι η τρίτη ταινία μετά το Bourne Identity και το Bourne Supremacy. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο βρίσκουμε τον Matt Damon. Είναι μια καθαρή περιπέτεια, με πολύ κηνυγητό, λίγο ξύλο, πολή δράση, σχετικό μπαμ μπουμ και βέβαια μυστικές υπηρεσίες. Ξέρω, χιλιογυρισμένος συνδυασμός. Αν και στο συγκεκριμένο είδος ταινιών είμαι αρκετά αυστηρός αφού μπορεί να είναι από απλά καλές μέχρι μόνο-πιστολίδι-βαρετές, νομίζω η συγκεκριμένη ταινία ήταν από τις καλύτερες περιπέτειες που έχω δει τον τελευταίο καιρό. Πολύ δράση και αγωνία, γρήγορος ρυθμός που σε κρατάει σε ένταση μέχρι τέλος και κυρίως πολύ καλογυρισμένη για το είδος της. Η σκηνοθεσία και η υπόθεση νομίζω ήταν από τα δυνατά της χαρτιά και ευχαρίστως θα την ξαναέβλεπα. Την προτείνω ανεπιφύλλακτα.

Knocked Up. Μια κομωδία για την οποία διάβαζα καλά σχόλια και είπα να την δω μια Τετάρτη μεσημέρι (2.30 μμ!!!) για χώνεψη. Αρκετά ευχάριστη, έβγαζε γέλιο σε αρκετά σημεία, όχι κάτι το φοβερό, αλλά για να χωνέψω την πίτσα ήταν ότι έπρεπε. Δεν το μετάνιωσα, αν θα την έβλεπα και στην τηλεόραση.

Tranformers. Εντάξει, όταν πηγαίνεις ξέρεις τι πας να δεις. Αλλά γι’ αυτό πας! Στο άκουσμα του τίτλου οι autobots και οι decepticons ξεπετάγονται μπροστά από τα μάτια σου, η κόκκινη-μπλε νταλίκα μεταμορφώνεται σε Optimus Prime και η επιχείρηση για τη σωτηρία του πλανήτη ξεκινάει. Autobots, μεταμορφωθείτε! Ε, καλά, μην περιμένετε κι εσείς κουλτούρα και ηθοποιεία, για περιπετειούλα μιλάμε. Πιο πολύ πήγα για να τιμήσω τη μνήμη των transformers που με συντρόφεψαν κάποια παιδικά μου πρωινά μπροστά στην τηλεόραση. Στην πορεία της ταινίας ανακάλυψα και το φοβερό «ταλέντο» της Megan Fox. Δυστυχώς δεν άκουσα την παλιά μελωδιούλα των κινουμένων σχεδίων.

Shrek the third. Η αναμενόμενη 3^η ταινία της γνωστής σειράς με το πράσινο τερατάκι που ανατρέπει όλα τα κλισέ των παραμυθιών. Νομίζω κυμάνθηκε στα επίπεδα της 2^ης ταινίας, αν όχι χαμηλότερα, και σαφώς χειρότερη από την πρώτη, όπως άλλωστε συμβαίνει τις περισσότερες φορές.

Χμμ.. Τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω έχω κάνει στροφή στην κλασική Αμερικανιά... Οι κακές παρέες φταίνε μάλλον χε χε! Ή ίσως η τρελή διάθεση των διακοπών. Εγώ πάντως όχι! :)

Εκδρομή σε Stonehenge και Salisbury

Το αποφασίσαμε μόλις το προηγούμενο βράδυ. Αν ο καιρός ήταν καλός και σηκωνόμασταν νωρίς, θα πηγαίναμε εκδρομούλα. Οι επιλογές ήταν πολλές, οπότε στην τύχη σχεδόν αποφασίσαμε το Stonehenge. Ε, ας δούμε επιτέλους κι αυτό το μνημείο, λίγα τα 'χουνε κι αυτοί εξάλλου (νεοελληνική κακία, χο χο χο), ας το τιμήσουμε.

Ο καιρός δε μας τα χάλασε, οπότε ετοιμαστήκαμε. Σακίδιο με τα απαραίτητα (γυαλιά ηλίου, μπουφανάκι και ομπρέλα, γιατί στην Αγγλία είμαστε εξ’ άλλου) κι έξω για το μετρό. Όπως έχω πει δεν το χρησιμοποιώ πολύ, προτιμώ τα λεωφορεία, αλλά για να πάω στο σταθμό του Waterloo (από εκεί φεύγουν τα τρένα για νοτιοδυτικούς προορισμούς) όσο το δυνατόν γρηγορότερα και να εκμεταλλευτώ τη μέρα είναι μια καλή επιλογή.

Χα! Δεν σας τα πανε καλά Γιατί φίλες και… φίλες (έχω αρχίσει να αμφιβάλλω αν διαβάζει κανένας αρσενικός το blog μου, κρίνοντας από τα comments…) έτυχε να θέλω να εκδράμω τη μέρα της μεγαλύτερης απεργίας στο μετρό την τελευταία δεκαετία! Αυτό που σας λέω!

Φτάνω στο μετρό και τι να δω. Closed! Μπα, τι μας λες; Κι ο παρακάτω σταθμός; Ναι κι ο παρακάτω! Για την ακρίβεια οι 9 από τις 12 (!) γραμμές του μετρό suspended! Ε ρε γλέντια, λέω, δεν το πολυκατάλαβε ο υπάλληλος, κι έφυγα σχεδιάσω το plan B. Το οποίο plan B σήμαινε στην καλύτερη περίπτωση 45 λεπτά σε λεωφορεία, καθ’ ότι το Waterloo δεν πέφτει και κοντά. 45 λεπτά όμως υπό νορμάλ συνθήκες. Γιατί ένεκα της απεργίας κόσμος και κοσμάκης έψαχνε τρόπο να πάει στη δουλειά του. Κι έτσι για να μπούμε στο (δεύτερο) λεωφορείο περάσαμε έναν γολγοθά, χάσαμε 2 γεμάτα λεωφορεία, στριμωχτήκαμε (πάνε οι queues, όποιος πρόλαβε το λεωφορείον είδε!) αλλά τελικά το καταφέραμε. Να μη σας τα πολυλέω, κατά τις 11 φτάσαμε στο σταθμό, 1.5 ώρα αργότερα από ότι λογαριάζαμε (χωρίς την Metronet…). Εκείνη τη στιγμή αναλογίστηκα τη σοφή (άθελά μου) επιλογή έκανα που δεν είχα κλείσει εισιτήριο εκ των προτέρων: θα είχα χάσει το τρένο σίγουρα.

Από εκεί και πέρα όμως η τύχη μας χαμογέλασε. Η ουρά στα εκδοτήρια αμελητέα, σε 5 λεπτά είχαμε βγάλει εισιτήριο και το τρένο έφευγε σε 10! Οπότε το ηθικό αναπτερώθηκε και μπήκαμε σε trip mode.

Το Stonehenge είναι ένα μνημείο που βρίσκεται στη μέση του πουθενά, ανάμεσα στους αγρούς. Η κοντινότερη πόλη είναι το Salisbury, 1.5 ώρα με το τρένο νοτιοδυτικά του Λονδίνου, κι από κει παίρνεις λεωφορείο για άλλα 20 λεπτά. Απ’ όσο ξέρω υπάρχουν λεωφορεία κι από άλλες κοντινές πόλεις, όπως το Bath, αλλά είναι πιο μακριά.

Φτάνοντας στο Salisbury κατά τη 1, διαπίστωσα ότι δεν είχα κάνει την παραμικρή προεργασία για την πόλη, το τι αξίζει να δούμε κτλ. Πράγμα καθόλου μα καθόλου τυπικό για μένα, που καινούρια γειτονιά να επισκεφτώ, μια περιήγηση στο internet θα την επιχειρήσω πριν. Αλλά είπαμε, χωρίς internet σπίτι και παίρνοντας την απόφαση βραδιάτικα, τι περιμένεις.

Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να περιπλανηθούμε πολύ, μέσα στο σταθμό υπήρχε γραφείο με μια ταμπέλα να απ’ έξω «Visit Stonehenge». Θέλαμε πρώτα να πάμε στο Stonehenge πριν πεινάσουμε και μετά να γυρίσουμε να δούμε την πόλη, όπως και κάναμε. Πήραμε το λεωφορείο λοιπόν και μετά από μια σύντομη διαδρομή μέσα από χωράφια με καλαμπόκια και μαζεμένα στάχυα, άλογα και προβρατάκια που έβοσκαν, φτάσαμε.

Το πρώτο πράγμα που σου έρχεται να κάνεις είναι να βγάλεις φωτογραφίες. Πολλές φωτογραφίες. Από όλες τις μεριές και τις γωνίες (αν κι από παντού το ίδιο φαίνεται μεταξύ μας). Ε, τόσες φορές το έχεις δει, ας το βγάλεις κι εσύ να ησυχάσεις.

Στο βάθος βλέπετε και τα προβατάκια...

Πρέπει αν σας πω ότι δεν πολυεντυπωσιάστηκα. Για να μη σας πω ότι στο τσακ κρατήθηκα και δεν είπα το χιλιοειπωμένο «σιγά το μνημείο, σαν την Ακρόπολη δεν είναι πάντως»! Όχι, ούτε «όταν εμείς χτίζαμε την Ακρόπολη εσείς ορθώνατε πέτρες στα χωράφια», σε περίπτωση που διερωτάστε. Αφ' ενός γιατί συγκρίσεις τέτοιου είδους είναι άσκοπο να γίνονται και αφ'εταίρου γιατί το Stonehedge φτιάχτηκε περίπου το 2000-3000 πΧ, πολύ πριν την Ακρόπολη :) . Απλά δεν εντυπωσιάστηκα. Ίσως το περίμενα μεγαλύτερο. Νομίζω πως αυτό που γοητεύει περισσότερο στο συγκεκριμένο μνημείο είναι τα ερωτηματικά σχετικά με τη χρήση του και οι δεκάδες φανασμαγορικές φωτογραφίες που έχουμε δει (σε ηλιοβασίλεμα, ανατολή, καταιγίδα, συννεφιά κλπ) παρά το μνημείο αυτό καθ’ αυτό. Όπως και να’ χει, δεν το μετάνιωσα καθόλου, ήταν κάτι που ήθελα να το δω.

Νωρίς το απόγευμα επιστρέψαμε στην πόλη του Salisbury, λίγο πεινασμένοι αλλά περισσότερο ορεξάτοι να δούμε τη μικρή αυτή πόλη. Το Salisbury λοιπόν είναι μια πολύ συμπαθητική πόλη, με το εμπορικό της κέντρο με τα μαγαζιά, την αγορά και τους πεζόδρομους και τον μεγάλο και επιβλητικό καθεδρικό ναό.

Έχω δε την εντύπωση ότι ο καθεδρικός ναός της πόλης είναι από τους πιο γνωστούς και παλιούς. Που και που βλέπεις και μερικά κανάλια που κάνουν την πόλ πιο χαριτωμένη.

Αφού επισκεφτήκαμε κάναμε τη βόλτα μας στην πόλη κάτσαμε σε μια πολύ ωραία pub με τραπέζια στον κήπο δίπλα σε ένα κανάλι και τσιμπήσαμε κάτι παρέα με την μπύρα μας.

Αργά το απόγευμα πέρναμε τον δρόμο της επιστροφής.

Ήταν μια ωραία μονοήμερη εκδρομή, από αυτές που ούτε οργάνωση θέλουν ούτε πολλά έξοδα απαιτούν. Ελπίζω σύντομα να μπω στο τρένο για τον επόμενο προορισμό. Θα σας κρατήσω ενήμερους!