HDR Photography

Σε προηγούμενο post έβαλα κάποιες φωτογραφίες λίγο σουρεαλιστικές, που προφανώς ήταν προϊόν επεξεργασίας, αλλά και συγκεκριμένης τεχνικής λήψης. Υποσχέθηκα να μιλήσω λίγο περισσότερο γι' αυτή την τεχνική, μιας και υπήρξαν απορίες στα σχόλια.

Κατ' αρχάς να ξεκαθαρίσω πως δεν είμαι επαγγελματίας φωτογράφος, οπότε ό,τι σας γράφω εδώ έχει προκύψει καθαρά από προσωπική αναζήτηση και ερασιτεχνική ενασχόληση. Επιδέχομαι όπως πάντα παρατηρήσεις και διορθώσεις.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Η τεχνική ονομάζεται High Dynamic Range (HDR) Photography και χοντρικά σκοπός της είναι η δημιουργία εικόνων με ίδιο φωτισμό σε όλο το "βάθος" της εικόνας.
Ας τα πάρουμε από την αρχή.
Είμαστε στο Λονδίνο, στην Strand, και βλέπουμε την St. Martin-in-the-Fields δίπλα στην πλατεία Trafalgar. Βγάζουμε την παρακάτω φωτογραφία.

Επειδή έχουμε κεντράρει και εστιάσει στην εκκλησία, ο φακός προσαρμόζει την έκθεση στο φως (exposure) στο φωτισμό του συγκεκριμένου σημείου. Με αποτέλεσμα το πρώτο επίπεδο, που είναι λιγότερο φωτεινό, να βγαίνει πιο μαύρο κι ο ουρανός πιο φωτεινός.

(Εδώ ο ουρανός βγήκε καλός, αλλά σε πολλές περιπτώσεις που εστιάζουμε σε ένα λιγότερο φωτισμένο σημείο ο ουρανός επειδή είναι πολύ φωτεινός μας βγαίνει άσπρος).

Αυτό που κάνει η τεχνική HDR είναι συνδυάζει 3 (ή περισσότερες) λήψεις της ίδιας φωτογραφίας με ρυθμίσεις διαφορετικής έκθεσης στο φως, ώστε στο τελικό αποτέλεσμα να έχουμε εξίσου φωτισμένο και χρωματισμένο και το πρώτο πλάνο αλλά και το background.
Γι' αυτό χρειαζόμαστε μια φωτογραφική που να επιτρέπει αλλαγή τέτοιων ρυθμίσεων (κατά προτίμηση να το κάνει αυτόματα με μια ριπή λήψεων), έναν τρίποδα (ή τέλος πάντων να έχουμε στηρίξει κάπου τη μηχανή - πολύ σημαντικό, γιατί η ελάχιστη κίνηση μεταξύ των διαφορετικών λήψεων θα καταστρέψει την τελική εικόνα) κι ένα software για το συνδυασμό των φωτογραφιών.
Αφού λοιπόν βρούμε αν και πως γίνεται αυτό στη φωτογραφική μας, και ρυθμίσουμε σε τι βαθμό θέλουμε να διαφέρει η έκθεση (exposure) μεταξύ των λήψεν, τραβάμε τις φωτογραφίες.
Παρακάτω βλέπουμε τις 2 φωτογραφίες με μεγαλύτερη και μικρότερη έκθεση στο φως από την πρώτη που είδαμε παραπάνω.

Βλέπετε πως στην πρώτη, που η έκθεση στο φως είναι μεγαλύτερη, αποτυπώνεται με πολύ μεγάλη λεπτομέρεια η εκκλησία και γενικά το κομμάτι που ήταν σκοτεινό στην αρχική φωτογραφία, ενώ στη δεύτερη φαίνονται όλα μαύρα εκτός από τον ουρανό ο οποίος όμως χρωματίζεται με πολύ μεγάλη λεπτομέρεια.

(Οι συγκεκριμένες φωτογραφίες δεν αποτελούν ίσως το καλύτερο παράδειγμα, γιατί ο ουρανός φαίνεται καλά και στην αρχική. Φανταστείτε πάντως πως σε άλλη περίπτωση η 3η φωτογραφία δείχνει πολύ καλύτερα τα σημεία που στην αρχική είναι overexposed στο φως).

Το επόμενο βήμα γίνεται στον υπλογιστή μας. Θα χρειαστεί κάποιο software για να συνδυάσει τι 3 αυτές φωτογραφίες. Το Adobe Photoshop είναι ένα από αυτά, ενώ υπάρχουν και προγράμματα μόνο γι' αυτή τη δουλειά, όπως το Photomatrix.
Συνδυάζοντας τις φωτογραφίες, και αλλάζοντας αν θέλουμε κάποιες παραμέτρους μέχρι να πάρουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα (λιγότερο ή περισσότερο σουρεαλιστικό, ανάλογα με τον φωτισμό, το saturation των χρωμάτων κλπ), προκύπτει μια εικόνα σαν την παρακάτω.

Προσέξτε πως αντίθετα με την αρχική, έχουμε καλό φως, χρώμα και λεπτομέρεια σε όλο το βάθος της φωτογραφίας. Ναι, ίσως είναι σουρεαλιστική, αλλά αυτό είναι κάτι που το ορίζεις εσύ, αλλάζοντας τις ρυθμίσεις στο software. Αν συγκρίνετε αυτή την hdr φωτογραφία με αυτές που είχα στο προηγούμενο post, θα δείτε πως αυτή εδώ είναι πολύ λιγότερο σουρεαλιστική.

Αυτά για σήμερα. Ελπίζω να το βρήκατε ενδιαφέρον και, γιατί όχι, να πειραματιστείτε!

Η Παναγιά η Γοργόνα

Την Παναγιά τη Γοργόνα ίσως την ξέρετε ως ένα μυθιστόρημα του Στρατή Μυριβήλη. Ένα βιβλίο που μιλάει για μια χιλιοειπωμένη ιστορία του ελληνισμού, τον ξεριζωμό από τη Μικρά Ασία και την εγκατάσταση στα ελληνικά χώματα, για την προσφυγιά, για το διωγμό από το σπίτι το χτίσιμο ενός καινούριου σε μια "ξένη" γη. Μια ιστορία κοινή για πολλούς κατοίκους του νησιού. Η Λέσβος βλέπετε, λόγω της θέσης της (απέναντι από το Αϊβαλί), έγινε η νέα πατρίδα πολλών Μικρασιατών.

Η Σκάλα Συκαμιάς (ή Συκαμινέας), στα βορειοανατολικά του νησιού, είναι ένα μικρό ψαροχώρι ξεχασμένο από τον χρόνο. Πληροφοριακά, "σκάλα" ονομάζονται τα ψαροχώρια χωριών που βρίσκονται πιο μέσα στο νησί. Υπάρχει η Συκαμιά και η Σκάλα Συκαμιάς, ο Πολυχνίτος και η Σκάλα Πολυχνίτου κλπ.

Εκεί λοιπόν, στην άκρη του μικρού λιμανιού, πάνω σε έναν βράχο, βρίσκεται σα βότσαλο ριγμένο στη θάλασσα ένα εκκλησάκι της Παναγίας, η Παναγιά η Γοργόνα.

Δίπλα στους ψαράδες που επισκευάζουν τα δίχτυα τους, κοντά σε πολύχρωμες τράτες και τεμπέλικες γάτες, ένα μικρό εκκλησάκι με λίγες εικόνες και μερικά αναμμένα κεριά αγναντεύει το πέλαγος και πέρα μακριά τις χαμένες πατρίδες.

Όταν είχα επισκεφτεί το μέρος πριν μερικά χρόνια με είχε αγγίξει πολύ αυτή η εικόνα και αυτό το ήσυχο λιμανάκι δε θα μπορούσε να μην είναι ο προορισμός της πρώτης μου εκδρομής στο νησί, και γιατί όχι, της πρώτης μου φωτογραφίας στο blog μετά τον επαναπατρισμό μου.

Ένας ξένος στην ουσία κι εγώ, ξαναλέω "όπου γης και πατρίς" και προσπαθώ ακόμα μία φορά να χτίσω βάσεις από την αρχή.

ΥΓ. Η πρώτη και η τρίτη φωτογραφία είναι προϊόν HDR, μιας τεχνοτροπίας στην οποία συνδυάζεις ίδιες λήψεις με διαφορετική έκθεση στο φως, με σκοπό να έχεις λεπτομέρειες και χρώμα σε όλο το βάθος της εικόνας, και σε συνδυασμό με το αυξημένο saturation την κάνει λίγο σουρεαλιστική. Εν καιρώ περισσότερα. Μπορεί να μην αρέσει σε πολλούς λάτρες της αυθεντικής φωτογραφίας, αλλά λίγος πειραματισμός δε βλάπτει!

Ευχές, με ούζο Πλωμαρίου

Η ζωή εδώ στη Λέσβο κυλάει με τους δικούς της ρυθμούς. Για άλλους αργούς και για άλλους απολαυστικούς. Οι δύο όψεις της ίδιας πραγματικότητας, πάντα εξαρτάται πως το βλέπει κάποιος.

Στοιχείο αυτής της νησιώτικης πραγματικότητας είναι ότι μπορείς να αλλάξεις παραστάσεις με αστραπιαία ταχύτητα. Από την αστική - σχετικά πάντα - όψη της Μυτιλήνης, στα ψαροχώρια του κόλπου της Γέρας, και στο Πλωμάρι με τα παλιά εργοστάσια και τα ούζα του.

Κάπου εκεί λοιπόν με βρήκε η εθνική επέτειος, δίπλα στη θάλασσα με ούζο πλωμαρίου, χταποδάκια και καλαμαράκια, λαδοτύρι και τηγανιτά "λουλούδια".

Αρχικά προορισμός μας ήταν τα χωριά του κόλπου της Γέρας, τα οποία μας πρότειναν κάποιοι γνώστες. Δυστυχώς την ίδια ιδέα είχαν και πολλοί άλλοι, αφού όλες οι ταβέρνες εκεί ήταν ήδη γεμάτες και τα όποια ελεύθερα τραπέζια, κλεισμένα! Το πάθημα έγινε μάθημα. Άλλη φορά πρέπει να είμαστε πιο προνοητικοί!

Μετά την πρώτη κρυάδα ("ωχ, νηστικοί θα μείνουμε τέτοια μέρα, δε γυρνάμε να φάμε κανένα σουβλάκι τουλάχιστον;") και με την πείνα να γίνεται όλο και πιο αισθητή πήραμε τον δρόμο προς το Πλωμάρι. Ο καιρός δεν ήταν και ο καλύτερος για εκδρομή. Ο ουρανός είχε αρχίσει να "φορτώνει" από το πρωί, χωρίς όμως να βρέχει. Ο δυνατός αέρας σήκωνε κύματα, με τα οποία ο δρόμος πολλές φορές σε έφερνε σε πολύ στενή επαφή!

Ο δρόμος από τη Γέρα προς το Πλωμάρι περνάει μέσα από ένα ωραίο πευκοδάσος που κάνει την διαδρομή πολύ ευχάριστη. Αυτό είναι ένα από τα πολύ σημαντικά ατού της Λέσβου. Ο συνδυασμός πρασίνου και θάλασσας! Σ' αυτό συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό ο καιρός, όπως έχω διαπιστώσει όλο αυτό το διάστημα... Δασκαλεμένος από την διαμονή μου στην Αγγλία, έχω ακόμα πρόχειρη μια ομπρέλα. Η διαφορά εδώ είναι πως στην άλλη τσέπη έχω γυαλιά ηλίου.

Για να μην τα πολυλογώ, αφού δεν έχω και φωτογραφίες να σπάω το κείμενο (είπαμε, φυσούσε πολύ και πεινούσαμε, οπότε αφήσαμε τις φωτογραφίες για την επόμενη φορά, υπό καλύτερες συνθήκες και με γεμάτο στομάχι!), φτάσαμε στο Πλωμάρι. Μια σύντομη περιήγηση, χωρίς να παρεκκλίνουμε μέτρο από το στόχο μας, που ήταν κάτι παραλιακές ταβέρνες που εντοπίσαμε! Ευτυχώς εκεί βρήκαμε τραπέζι, και επιδοθήκαμε σε ένα γιορτινό φαγοπότι που ευχαριστηθήκαμε δεόντως! Απαραίτητο συνοδευτικό, λίγο ουζάκι. Πως αλλιώς θα γινόταν άλλωστε;

Μεταξύ μας, οι τιμές μου φάνηκαν αρκετά τσιμπημένες. Θα μου πεις, πληρώνεις και τη θάλασσα που βλέπεις κυριολεκτικά δίπλα από το τραπέζι σου. Θα το δεχτώ. Όπως θα δεχτώ πως τα θαλασσινά ήταν φρέσκα. Ακόμα δεν έχω πλήρη εικόνα για το που κυμαίνονται οι τιμές γενικά στο νησί, μπορεί να ήταν και φυσιολογικές, κρατάω μια επιφύλαξη.

Χρόνια πολλά!

Πρώτες εντυπώσεις και πρώτες γκρίνιες

Ο καιρός περνάει και ένα ένα τα πράγματα τακτοποιούνται. Υπό άλλες συνθήκες θα είχα πάθει ένα σοκ με τόσες αλλαγές που συνέβησαν στη ζωή μου σε τόσο μικρό διάστημα. (Ναι, ξέρω, το λέω και το ξαναλέω, αλλά μη νομίζετε πως το έχω χωνέψει καλά καλά!). Όλα όμως έγιναν μέσα σε λίγες μέρες, ή ώρες, επίτηδες, δεν ήθελα να ξοδέψω χρόνο και ενέργεια σε μελαγχολικές σκέψεις και προπαρασκευαστικές διαδικασίες. Όχι πως τελικά τις απέφυγα, αλλά προσπάθησα να τις περιορίσω!

Σ’ αυτό βοηθάει και το αρκετό τρέξιμο. Ο χρόνος είναι μια πολυτέλεια που, κακά τα ψέματα, δεν την έχω πια σε σχέση με πριν. Ίσως και να προσπαθώ ακόμα να επαναρυθμίσω το βιολογικό μου ρολόι. Όχι λόγω διαφοράς της ώρας βέβαια, αλλά λόγω των διαφορετικών ωραρίων και απαιτήσεων.

Επ’ ευκαιρία, να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν είμαι από το νησί. Το λέω γιατί διαβάζοντας κάποια σχόλια στο προηγούμενο post μου φάνηκε πως κάποιοι υπέθεσαν αυτό. Ωστόσο το νησί το ξέρω, όχι πολύ καλά βέβαια, αλλά το έχω επισκεφτεί στο παρελθόν μερικές φορές και η εντύπωση που είχα ήταν πάρα πολύ θετική. Όπως σωστά σχολίασαν κάποιοι είναι ένα πολύ όμορφο μέρος, με πολλά πράγματα να δεις και να επισκεφτείς, πολλές φυσικές ομορφιές, χωρίς να έχει «χαλάσει» τόσο από τον τουρισμό όπως άλλα νησιά, με χαρακτήρα και με ιστορία. Και επίσης, είναι αρκετά μεγάλο. Πράγμα πολύ σημαντικό όταν πας να μείνεις κάπου περισσότερο από τις 10 μέρες των καλοκαιρινών διακοπών.

Πρώτες εντυπώσεις… Χμμ, ακόμα δεν έχω και πάρα πολλές, γιατί όπως έχω πει μου έπεσαν όλα μαζεμένα και έχω γυρίσει ελάχιστα.

Αυτό που όμως σίγουρα μου έκανε εντύπωση είναι πως το νησί, ή τουλάχιστον η πόλη της Μυτιλήνης, δε φέρνει σε τίποτα αυτό που εγώ, και ίσως ο καθένας μας, περίμενα συνδυάζοντας τη λέξη νησί με τη λέξη χειμώνας. Δε σας το κρύβω πως ήμουν επιφυλακτικός, περίμενα πιο ησυχία, πιο ερημιά αν το θέλετε. Κάθε άλλο! Η πόλη είναι γεμάτη με ζωή, με μαγαζιά, με νέους, με φοιτητές, με αυτοκίνητα. Όταν Μάρτη μήνα Σάββατο βράδυ βλέπεις κυριολεκτικά μποτιλιάρισμα στον παραλιακό δρόμο και ταβέρνες σου λένε πως είναι όλα κλεισμένα, όταν σε ώρα αιχμής παρακαλάς να βρεις να παρκάρεις κατεβαίνοντας στο κέντρο, τότε καταλαβαίνεις πόσο έξω έχεις πέσει. Φαντάζομαι βέβαια πως σε πιο τουριστικά μέρη η κατάσταση είναι διαφορετική με αυτά που θυμάμαι από περασμένα καλοκαίρια. Όμως αυτό δε με απασχολεί τόσο, ίσα ίσα, η ηρεμία των μη τουριστικών περιόδων μερικές φορές είναι βάλσαμο!

Λέω «φαντάζομαι» γιατί είναι αλήθεια πως δεν έχω καταφέρει να γυρίσω και πολύ. Και την πόλη δηλαδή, περισσότερο την είδα όταν έψαχνα για σπίτι. Που θα πάει όμως. Εξάλλου υπάρχουν όπως είπαμε πολλά μέρη να επισκεφτείς. Την γραφική Αγιάσσο, τον Μόλυβο, το Πλωμάρι με τα παλιά εργοστάσια, τη Σκάλα Συκαμιάς με την Παναγιά τη Γοργόνα, το απολιθωμένο δάσος. Έχουμε όμως καιρό.

Από εκεί και πέρα η πόλη έχει όλα τα καλά και τα κακά μιας – ελληνικής – πόλης, τηρουμένων των αναλογιών βέβαια. Με λυπεί που βλέπω μικροσκοπικά πεζοδρόμια, που βλέπω μανάδες με καροτσάκια να περπατάνε στο δρόμο δίπλα από τα αυτοκίνητα, επειδή πραγματικά δεν έχουν που αλλού να περπατήσουν. Παρόλο που η πόλη δεν είναι αχανής και που έχω δει να κυκλοφορούν αστικά λεωφορεία (προς έκπληξή μου). Ίσως βέβαια να μη βολεύουν τόσο τα δρομολόγια και οι διαδρομές, δεν ξέρω. Ή απλά ίσως να είναι πως ο κόσμος βαριέται να περπατήσει μέχρι τη στάση και να περιμένει.

Με στεναχωρεί επίσης η σημαντική έλλειψη ευγένειας από - ορισμένους - υπαλλήλους. Δεν εννοώ καλοσύνης και αγαθότητας, ούτε άλλωστε με απασχολεί ο υπάλληλος να είναι παιδί μάλαμα, εννοώ της ευγένειας που απαιτείς να έχει κάποιος ο οποίος υποτίθεται σε εξυπηρετεί. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το νησί, αναφέρομαι και στους Αθηναίους, όσο σύντομο κι αν ήταν το πέρασμά μου από την πόλη μου. Αναφέρομαι σε ένα ελληνικό φαινόμενο. Μπορεί να είναι ψιλά γράμματα για κάποιους, αλλά προσωπικά με χαλάει απίστευτα να σου λέω ευχαριστώ και να μην μου απαντάς παρακαλώ (πόσο θα σου κοστίσει δηλαδή), να σου μιλάω με χαμόγελο και πολύ τυπικά και ευγενικά κι εσύ να μη σηκώνεις τα μάτια σου να με δεις, παρά να μου γνέφεις μουγκρίζοντας. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις, έτσι; Αλλά για έναν περίεργο τρόπο παρατηρώ πως οι περισσότερες από τις εξαιρέσεις εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα! Σύμπτωση μάλλον, ε; Δεν ξέρω πως την έχουμε δει οι Έλληνες ρε γαμώτο και είμαστε τόσο αγενείς με όλους όσους δεν είναι φίλοι ή γνωστοί ή συγγενείς μας. Ξαναλέω, δεν είναι όλοι έτσι. Ίσως να είναι και λίγοι αυτοί που είναι έτσι και απλά να έπεσα εγώ στις περιπτώσεις. Το λέω για να καλύψω όλα τα ενδεχόμενα! Πάντως είναι η εντύπωσή μου και την καταθέτω, σωστή η λανθασμένη. Και σας εκλιπαρώ, κάθε έναν από εσάς, προσπαθήστε αυτό να το αλλάξετε στην καθημερινότητά σας! Είναι κάτι που ούτε κόπο θέλει ούτε χρήμα ούτε τίποτα!

Εξαιρετική εντύπωση από την άλλη μου έχει κάνει, όπως και παλιότερα, η ωραία κουζίνα! Όρεξη να έχεις να τρως! Και δε θα έλεγα πως είναι και ακριβά. Μπορεί βέβαια πάλι να έπεσα στις περιπτώσεις, ποιος ξέρει. Αν διαπιστώσω κάτι διαφορετικό θα σας ενημερώσω! :) Πάντως ο φραπέ στην προκυμαία κυμαίνεται από 2,50 έως 2,80 ευρώ. Δε θυμάμαι βέβαια τις αντίστοιχες τιμές στην Αθήνα και πόσο/αν έχουν αλλάξει από την τελευταία φορά. Άσε που κρατάει περισσότερο από όσο ένα pint Guiness μπροστά στον NdN! Χαχα! Α, τώρα που είπα pint, έμαθα πως άνοιξε και μια pub στην προκυμαία, με drought μπύρα! Μάλλον έμαθαν πως ήρθα… NdN, ακούς; Ακόμα και Guiness από την Ιρλανδία θα φέρουν για πάρτι μας!
Το άλλο που γουστάρω τρελά βέβαια είναι ο συνδυασμός ήλιου και θάλασσας. Όταν δε βρέχει καταρρακτωδώς (τις τελευταίες μέρες καθόλου σπάνιο) έχει έναν πεντακάθαρο ουρανό και έναν δυνατό ήλιο, που πακέτο με τη θάλασσα, ήρεμη ή φουρτουνιασμένη, σε μεταφέρουν στο καλοκαίρι! Τι κι αν έχει έξω 10 βαθμούς! Ίσως είναι αντανακλαστικό, γιατί προσωπικά η θάλασσα για μένα είναι ταυτόσημη με το καλοκαίρι, παιδί της πόλης γαρ, αλλά όπως και να έχει, το απολαμβάνω! Όπως και να το κάνεις, είναι άλλη αίσθηση να ζεις και να δουλεύεις σε μία πόλη μεν, αλλά σε 3 άντε 5 λεπτά να μπορείς να βρεθείς σε ένα γραφικό λιμανάκι ή σε ένα καταπράσινο βουνό με θέα τη θάλασσα.

Α, ας πω και μια ακόμα καλή κουβέντα, μιας και πριν τα έβαλα λίγο με τις υπηρεσίες. Ο ΟΤΕ μου συνέδεσε τηλέφωνο σε 4 μόλις εργάσιμες μέρες! Άντε, έτσι γρήγοροι και για το internet παιδιά!

Αυτά τα ολίγα από εμένα. Θέλω να σας ευχαριστήσω και πάλι για τα σχόλια και την διάθεσή σας για συμβουλές και προτάσεις! Απολογούμαι που δε μπορώ να απαντήσω σε κάθε ένα σχόλιο, αν και πολύ θα το ήθελα, μιας και ακόμα δεν έχω πρόσβαση στο internet, ελπίζω να μη μου κρατήσετε μούτρα!

Τα ξαναλέμε σύντομα!

Επόμενος σταθμός: Μυτιλήνη

Από νησί σε νησί λοιπόν. Ναι, ξέρω, καμία σχέση!

Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, εδώ, στο Βόρειο Αιγαίο, είναι το επόμενο βήμα για μένα. Ένα βήμα που για λίγο καιρό θα είναι μετέωρο μέχρι να προσαρμοστώ και να εγκλιματιστώ. Ελπίζω μόνο να μην κρατήσει πολύ η μεταβατική αυτή περίοδος και θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να τη συντομεύσω, γιατί προς το παρόν νιώθω λίγο έξω από τα νερά μου.

Είναι πολλά αυτά που πρέπει να μάθω αλλά και να θυμηθώ. Συνήθειες που είχα ξεχάσει ή απωθήσει και που επανέρχονται θέλοντας και μη. Εικόνες ωραίες αλλά και άσχημες, πάνε πακέτο άλλωστε, θέλει πολύ καλή διάθεση (ή ανοχή αν θες) για να κάνεις το φιλτράρισμα.

Τα πράγματα εδώ είναι πολύ διαφορετικά. Η θάλασσα σίγουρα κάνει τη διαφορά. Όπως και οι μικρές έως μηδαμινές αποστάσεις. Κάπου σου έρχεται να γελάσεις όταν συνηθισμένος σε μισάωρα και βάλε commuting κάνεις 10 λεπτά για να πας οπουδήποτε! Τα μεγέθη προφανώς είναι διαφορετικά…

Από την άλλη καλείσαι να ανεχτείς διάφορα στραβά που συναντάς παντού στην Ελλάδα, όπως το ότι οι πόλεις είναι για τα αυτοκίνητα και όχι τους πεζούς ή το κάπνισμα που όσο και να θες να το αγνοήσεις, δυσκολεύεσαι, ή τη γραφειοκρατεία. Κάθε ένα από αυτά σηκώνουν ξεχωριστό post από μόνα τους και μπορώ να βρω πολλά ακόμη. Και θα έχουμε καιρό να τα λέμε και να γκρινιάζουμε.

Αλλά κάποιες στιγμές που προέχουν άλλα, που προσπαθείς να βάλεις τα πράγματα σε μια σειρά, που δεν ξέρεις καλά καλά που πατάς και που βρίσκεσαι, αντιλαμβάνεσαι πως όλα αυτά είναι λεπτομέρειες και αποφασίζεις να μη χαλιέσαι.

Έτσι την πρώτη μου μέρα στο νησί, με την oyster ακόμα στην τσέπη, έχοντας μόλις τελειώσει από ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι σε υπηρεσίες και γραφεία και βρισκόμενος στο κατώφλι του Γολγοθά της αναζήτησης σπιτιού, κάθισα να ανασυγκροτηθώ σε μια καφετέρια στην προκυμαία παρέα με έναν φραπέ (και το νερό που εδώ σου φέρνουν χωρίς να το ζητήσεις, γκουχ γκουχ), χαζεύοντας τη θάλασσα με φόντο τα πολύχρωμα κτήρια (εξού και το νέο header). Πάνω από τα αμάξια που βούιζαν σαν μέλισσες, αγνοώντας τον καπνό από τα δίπλα τραπέζια, γελώντας ο ίδιος για την αντίδρασή μου στο άκουσμα ελληνικών (“ωχ, Έλληνες”), τακτοποιούσα τις σκέψεις μου και με καλωσόριζα στο νέο μου σπίτι.

Χαιρετίσματα από την όμορφη Μυτιλήνη λοιπόν!

ΥΓ. Νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ για την απουσία μου από τα καθημερινά μου μέχρι πρότινος στέκια, τα blogs και τα podcasts σας, αλλά με τόσα που συμβαίνουν και το κυριότερο χωρίς ακόμα πρόσβαση στο internet είναι εντελώς ανέφικτο. Ελπίζω σύντομα να επανέλθω, αλλά δυστυχώς το πότε είναι κάτι το οποίο δεν εξαρτάται μόνο από εμένα!