Άθλιος καιρός, καιρός για Άθλιους

Ποιος να το περίμενε την Παρασκευή. Όταν φεύγοντας το απόγευμα, ένας συνάδελφος, Άγγλος, μου έδειξε τα δέντρα στο δρόμο, όπου δειλά δειλά έσκαγαν φυλλαράκια, λέγοντας «τη Δευτέρα που θα έρθουμε, θα είναι όλα καταπράσινα!». Μάλλον βιάστηκε. Παρασύρθηκε όπως όλοι μας από τις 10 ημέρες καλοκαιρίας, ηλιοφάνειας και γενικά καιρού που μύριζε Άνοιξη. Το ντύσιμο είχε αρχίσει να γίνεται όλο και πιο ανάλαφρο, ενώ κάποιοι λίγοι τολμηροί φορούσαν και κοντομάνικα!

Ίσως θα έπρεπε να το περιμένω. Έπρεπε να με βάλει σε υποψίες το 15 δευτερολέπτων χαλάζι που έριξε στα καλά καθούμενα την Κυριακή. Αλλά πάλι, ο καιρός γενικά έχει τρελαθεί. Στιγμιαίο χαλάζι; Γιατί όχι;

Έτσι όταν χτες κάποιος μου είπε έκπληκτος ότι χιονίζει, έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Πήγα στο παράθυρο, και όντως, αυτό που έριχνε δεν ήταν βροχή, ήταν χιόνι. Κράτησε για λίγο βέβαια, και οι νιφάδες ήταν μικροσκοπικές. Αλλά πάντως ήταν χιόνι.

Με έζωσαν τα φίδια πάραυτα, γιατί για άλλη μια φορά την έπαθα! Είχα φύγει από το σπίτι με ένα πουκάμισο, χωρίς κασκόλ, χωρίς γάντια, μόνο με ένα παλτό! Έτσι όταν έφτασε η ώρα να φύγω και να περιμένω το λεωφορείο, οπλίστηκα με θάρρος και βγήκα να αντιμετωπίσω όχι πλέον το χιόνι, αλλά τον αέρα που λυσσομανούσε! Κι να φανταστείς, 2 μέρες πριν είχα βγει για βόλτα με γυαλιά ηλίου, πρώτη φορά στο Λονδίνο.

Ευτυχώς το λεωφορείο δεν άργησε να έρθει, κι έτσι δεν ξεπάγιασα. Σ’ αυτό βοήθησαν ίσως και τα μικρού βαθμού επιτόπια χοροπηδητά στα οποία είχα επιδοθεί, με τη μουσική καθοδήγηση των Muse.

Κι εκεί που έχω φτάσει στη γειτονιά και κάνω την καθιερωμένη στάση στο σούπερμάρκετ για ένα μίνι ανεφοδιασμό,κι ενώ βρίσκομαι μπροστά στην τεράστια πτέρυγα με τα τσιπς (η χαρά του καταναλωτή, ότι φανταστείς μπορείς να το βρεις. Μέχρι και τσιπς με γεύση κοτόπουλο...), μου σκάει το παραμύθι, μηνυματικώ. "Γκρινιάρη, θα πάμε Les Miserables. Θα έρθεις; Σε μία ώρα Leicester".

Εδώ είμαστε λέω. Χώμα από τη δουλειά, παγωμένος μέχρι το κόκαλο, φορτωμένος με σακούλες, νηστικός (α, ξέχασα να σας το πω κι αυτό, έχασα το lunch break λόγω φόρτου εργασίας, κι έτσι ήμουνα με δυο καφέδες και τρία μπισκότα!) να τρέχω μέσα στο χιονόνερο για το σπίτι (που καιρός, και κυρίως χέρι, για ομπρέλα) να τα προλάβω όλα.

Αστραπιαίες κινήσεις. Τα ψώνια στην κουζίνα, ένα γρήγορο τηλεφωνικό καλησπέρα, και στα γρήγορα από ανοιξιάτικος ντύθηκα χειμερινός, σε χρόνο dt, με μάλλινα μέχρι το λαιμό, γάντια, κασκόλ (σκουφί δεν πήρα, έχουμε και το μαλλί να προσέξουμε, σε θέατρο πάμε!) και ξεχύθηκα στους δρόμους. Ξεκινάνε και νωρίς τα άτιμα εδώ, 7.30 αρχίζει η παράσταση.

Ευτυχώς βρήκαμε εισιτήριο κι έτσι δεν πήγε τσάμπα η τρεχάλα.

Les Miserables λοιπόν.

Η παράσταση πάρα πολύ καλή. Αν δεν κάνω λάθος είναι από τις μακροβιότερες στο Λονδίνο από αυτές που παίζονται τώρα αυτή την περίοδο. Είναι ένα musical με πολύ προσεγμένη μουσική, σκηνικά που σε μεταφέρουν από τα οδοφράγματα του Παρισιού στους υγρούς υπονόμους και ηθοποιούς που την έντασή τους την καταλαβαίνεις κι από την τελευταία σειρά. Ναι εκεί, βρήκαμε, και μάλιστα με 30 λίρες (ασ’ το, 46 ευρώ είναι). Και ενώ με τα musical πάντας έχω πάντα έναν φόβο οτι θα βαρεθώ, ότι τα τραγούδια θα επισκιάσουν την πλοκή και θα «τραβήξουν» - έως ξεχυλώσουν - κομμάτια που δε χρειάζεται, ότι θα πήξω σε ξεκάρφωτους τραγουδιστούς μονολόγους σε κάθε ευκαιρία, εντυπωσιάστηκα από την ταχύτητα της παράστασης, από τη γρήγορη εξέλιξη και τους έντονους διαλόγους, και όλα αυτά χωρίς ούτε μια λέξη να είναι εκτός τραγουδιού! Μαγευτικό!

Την υπόθεση του έργου του Victor Hugo λίγο πολύ την ξέρετε (κι αν δεν την ξέρετε, υπάρχει το βιβλίο, η ταινία και... το wikipedia!). Με κεντρικό ήρωα τον Jean Valjean (ελληνιστί Γιάννη Αγιάννη) καταπιάνεται με θέματα κοινωνικά και πολιτικά θέματα, όπως τη σημασία της συγχώρεσης, την πίστη στο νόμο, σε αρχές που μας ορίζουν σαν προσωπικότητες, τον έρωτα, τους αγώνες και τις θυσίες για ένα μέλλον που μπορεί να μη ζήσεις για να γευτείς. Ένα έργο με πολλά μηνύματα σε μια ιστορία κάπου στις αρχές του 19ου αιώνα.

Το χειροκρότημα στο τέλος ήταν εκκωφαντικό, όπως άξιζε. Μπορεί να μην είμαι από τους φανατικούς των musicals, αλλά το συγκεκριμένο μου άφησε πάρα πολύ καλές εντυπώσεις.