Symphonic Rock

Υπάρχουν κάποια πράγματα που τα ζεις και όταν τελειώσουν σκέφτεσαι πόσο πιο φτωχός σε εμπειρίες θα ήσουν αν δεν τα είχες ζήσει. Κάτι τέτοιο σκεφτόμουν την Παρασκευή το βράδυ καθώς γυρνούσα σπίτι από το Royal Albert Hall που είχα πάει για την παράσταση Symphonic Rock της Royal Philharmonic Orchestra. Ήταν μια ακουστική βραδιά που απόλαυσα στο κάθε της λεπτό. Και την έζησα κατά τύχη, αφού συμπτωματικά έμαθα γι' αυτήν από κάποιους γνωστούς μου που θα πήγαιναν, και έκλεισα εισιτήριο μόλις 4-5 ώρες πριν. Ψηλά ψηλά, εκεί στην άκρη, με λίγο περιορισμένη θέα. Αλλά δε με έννοιαζε. Εξ' άλλου ως γνωστόν ο ήχος διαχέεται και μερικές φορές τον απολαμβάνεις καλύτερα και με κλειστά τα μάτια!

Λίγα λόγια για το Royal Albert Hall. Είναι από τους πιο γνωστούς χώρους καλλιτεχνικών παραστάσεων. Βρίσκεται στην περιοχή South Kensington του Λονδίνου, ακριβώς κάτω από το Hyde Park, στην Albertopolis ή «περιοχή των μουσείων», μιας και εκεί κοντά βρίσκονται το Natural History Museum, το Science Museum και το Victoria and Albert Museum. Ο Albert που ακούτε, ήταν ο σύζυγος της Βασίλισσας Victoria, που έδωσε το όνομά της στη γνωστή μας «Βικτωριανή εποχή» (2ο μισό του 19ου αιώνα, περίοδο την οποία ήταν βασίλισσα τους Ηνωμένου Βασιλείου για 63 χρόνια παρακαλώ). Προς τιμήν λοιπόν του αντρός της, που έφυγε νωρίς και την άφησε χήρα για 40 ολάκερα χρόνια, και το Royal Albert Hall. Στην είσοδο του Hyde Park (μια από τις πολλές) απέναντι από το Royal Albert Hall βρίσκεται το επιβλητικό Albert Memorial.

Το Royal Albert Hall of Arts and Sciences, όπως είναι ολόκληρο το όνομά του, είναι σχήματος οβάλ και με τον από γυαλί και ατσάλι τρούλο του φτάνει σε ύψος τα 41 μέτρα. Έχει χωρητικότητα 8,000 θεατών, αν και για λόγους ασφαλείας φιλοξενεί πλέον μέχρι πεντέμισι χιλιάδες περίπου. Άνοιξε τις πόρτες του το 1871 και από τότε μέχρι σήμερα έχει φιλοξενήσει πολλούς και διάσημους καλλιτέχνες και λαμπερές παραστάσεις. Ενδεικτικά θα αναφέρω μόνο τους Led Zeppelin το 1970, τους Beatles με τους Rolling Stones το 1963, τον Jimi Hendrix το 1969 και τον Bob Dylan το 1966.

(πηγή: Wikipedia)

Για την παράσταση τώρα. Εκπληκτική! Μοναδικές εκτελέσεις γνωστών rock κομματιών από τη Royal Philharmonic Orchestra. Πνευστά και έγχορδα σε μια πανδαισία μουσικής, συνοδευόμενα όπου χρειαζόταν από τα solo μιας ηλεκτρικής κιθάρας και τον ρυθμό των drums. Τα ελάχιστα φωνητικά (άψογα κι αυτά) μόνο σε 1-2 κομμάτια, επέτρεπαν στη μουσική να σε παρασύρει σε ένα ταξίδι αρμονίας δυο μουσικών ειδών και τεχνοτροπιών που αν κάποτε φαίνονταν αντιδιαμετρικά αντίθετα, τα ποικίλα εγχειρήματα έχουν περίτρανα αποδείξει πως μπορούν να συνδυαστούν δίνοντας ένα αισθητικά ζηλευτό αποτέλεσμα. Όλα αυτά ενώ οι φωτισμοί έδιναν την δική τους παράσταση.

Μαγεύτηκα ιδιαίτερα με τις ορχηστρικές εκτελέσεις τραγουδιών όπως το Layla του Eric Clapton, του Let it be των Beatles, του Careless whisper του George Michael, του Beautiful day των U2, του Bohemian rhapsody και του We are the champions των Queen, του Livin’ on a prayer του Bon Jovi. Θα ξεχωρίσω την εκπληκτική πραγματικά εκτέλεση τους Night in white satin των Moody blues η οποία εξύψωσε το ήδη φανταστικό κομμάτι σε άλλο επίπεδο. Και βέβαια, best of the best. Για άλλη μια φορά έπιασα τον εαυτό μου να ανατριχιάζει στο άκουσμα του αγαπημένου μου Stairway to Heaven των Led Zeppelin… Μπορεί τη φωνή του Robert Plant να αντικαθιστούσε η μελωδία από ένα φλάουτο και να μην ήταν ο Jimmi Page αυτός που σόλαρε στο σόλο που πάντα με εκστασιάζει, έκλεισα όμως τα μάτια και άφησα τη μουσική αν μου ψιθυρίζει τους χιλιοτργουδισμένους στίχους του. Ηδονή...

Καλή εβδομάδα!

ΥΓ. Φωτογραφίες από μέσα προσεχώς, γιατί δεν είχα την δική μου μηχανή μαζί.