Εκδρομή σε Stonehenge και Salisbury

Το αποφασίσαμε μόλις το προηγούμενο βράδυ. Αν ο καιρός ήταν καλός και σηκωνόμασταν νωρίς, θα πηγαίναμε εκδρομούλα. Οι επιλογές ήταν πολλές, οπότε στην τύχη σχεδόν αποφασίσαμε το Stonehenge. Ε, ας δούμε επιτέλους κι αυτό το μνημείο, λίγα τα 'χουνε κι αυτοί εξάλλου (νεοελληνική κακία, χο χο χο), ας το τιμήσουμε.

Ο καιρός δε μας τα χάλασε, οπότε ετοιμαστήκαμε. Σακίδιο με τα απαραίτητα (γυαλιά ηλίου, μπουφανάκι και ομπρέλα, γιατί στην Αγγλία είμαστε εξ’ άλλου) κι έξω για το μετρό. Όπως έχω πει δεν το χρησιμοποιώ πολύ, προτιμώ τα λεωφορεία, αλλά για να πάω στο σταθμό του Waterloo (από εκεί φεύγουν τα τρένα για νοτιοδυτικούς προορισμούς) όσο το δυνατόν γρηγορότερα και να εκμεταλλευτώ τη μέρα είναι μια καλή επιλογή.

Χα! Δεν σας τα πανε καλά Γιατί φίλες και… φίλες (έχω αρχίσει να αμφιβάλλω αν διαβάζει κανένας αρσενικός το blog μου, κρίνοντας από τα comments…) έτυχε να θέλω να εκδράμω τη μέρα της μεγαλύτερης απεργίας στο μετρό την τελευταία δεκαετία! Αυτό που σας λέω!

Φτάνω στο μετρό και τι να δω. Closed! Μπα, τι μας λες; Κι ο παρακάτω σταθμός; Ναι κι ο παρακάτω! Για την ακρίβεια οι 9 από τις 12 (!) γραμμές του μετρό suspended! Ε ρε γλέντια, λέω, δεν το πολυκατάλαβε ο υπάλληλος, κι έφυγα σχεδιάσω το plan B. Το οποίο plan B σήμαινε στην καλύτερη περίπτωση 45 λεπτά σε λεωφορεία, καθ’ ότι το Waterloo δεν πέφτει και κοντά. 45 λεπτά όμως υπό νορμάλ συνθήκες. Γιατί ένεκα της απεργίας κόσμος και κοσμάκης έψαχνε τρόπο να πάει στη δουλειά του. Κι έτσι για να μπούμε στο (δεύτερο) λεωφορείο περάσαμε έναν γολγοθά, χάσαμε 2 γεμάτα λεωφορεία, στριμωχτήκαμε (πάνε οι queues, όποιος πρόλαβε το λεωφορείον είδε!) αλλά τελικά το καταφέραμε. Να μη σας τα πολυλέω, κατά τις 11 φτάσαμε στο σταθμό, 1.5 ώρα αργότερα από ότι λογαριάζαμε (χωρίς την Metronet…). Εκείνη τη στιγμή αναλογίστηκα τη σοφή (άθελά μου) επιλογή έκανα που δεν είχα κλείσει εισιτήριο εκ των προτέρων: θα είχα χάσει το τρένο σίγουρα.

Από εκεί και πέρα όμως η τύχη μας χαμογέλασε. Η ουρά στα εκδοτήρια αμελητέα, σε 5 λεπτά είχαμε βγάλει εισιτήριο και το τρένο έφευγε σε 10! Οπότε το ηθικό αναπτερώθηκε και μπήκαμε σε trip mode.

Το Stonehenge είναι ένα μνημείο που βρίσκεται στη μέση του πουθενά, ανάμεσα στους αγρούς. Η κοντινότερη πόλη είναι το Salisbury, 1.5 ώρα με το τρένο νοτιοδυτικά του Λονδίνου, κι από κει παίρνεις λεωφορείο για άλλα 20 λεπτά. Απ’ όσο ξέρω υπάρχουν λεωφορεία κι από άλλες κοντινές πόλεις, όπως το Bath, αλλά είναι πιο μακριά.

Φτάνοντας στο Salisbury κατά τη 1, διαπίστωσα ότι δεν είχα κάνει την παραμικρή προεργασία για την πόλη, το τι αξίζει να δούμε κτλ. Πράγμα καθόλου μα καθόλου τυπικό για μένα, που καινούρια γειτονιά να επισκεφτώ, μια περιήγηση στο internet θα την επιχειρήσω πριν. Αλλά είπαμε, χωρίς internet σπίτι και παίρνοντας την απόφαση βραδιάτικα, τι περιμένεις.

Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να περιπλανηθούμε πολύ, μέσα στο σταθμό υπήρχε γραφείο με μια ταμπέλα να απ’ έξω «Visit Stonehenge». Θέλαμε πρώτα να πάμε στο Stonehenge πριν πεινάσουμε και μετά να γυρίσουμε να δούμε την πόλη, όπως και κάναμε. Πήραμε το λεωφορείο λοιπόν και μετά από μια σύντομη διαδρομή μέσα από χωράφια με καλαμπόκια και μαζεμένα στάχυα, άλογα και προβρατάκια που έβοσκαν, φτάσαμε.

Το πρώτο πράγμα που σου έρχεται να κάνεις είναι να βγάλεις φωτογραφίες. Πολλές φωτογραφίες. Από όλες τις μεριές και τις γωνίες (αν κι από παντού το ίδιο φαίνεται μεταξύ μας). Ε, τόσες φορές το έχεις δει, ας το βγάλεις κι εσύ να ησυχάσεις.

Στο βάθος βλέπετε και τα προβατάκια...

Πρέπει αν σας πω ότι δεν πολυεντυπωσιάστηκα. Για να μη σας πω ότι στο τσακ κρατήθηκα και δεν είπα το χιλιοειπωμένο «σιγά το μνημείο, σαν την Ακρόπολη δεν είναι πάντως»! Όχι, ούτε «όταν εμείς χτίζαμε την Ακρόπολη εσείς ορθώνατε πέτρες στα χωράφια», σε περίπτωση που διερωτάστε. Αφ' ενός γιατί συγκρίσεις τέτοιου είδους είναι άσκοπο να γίνονται και αφ'εταίρου γιατί το Stonehedge φτιάχτηκε περίπου το 2000-3000 πΧ, πολύ πριν την Ακρόπολη :) . Απλά δεν εντυπωσιάστηκα. Ίσως το περίμενα μεγαλύτερο. Νομίζω πως αυτό που γοητεύει περισσότερο στο συγκεκριμένο μνημείο είναι τα ερωτηματικά σχετικά με τη χρήση του και οι δεκάδες φανασμαγορικές φωτογραφίες που έχουμε δει (σε ηλιοβασίλεμα, ανατολή, καταιγίδα, συννεφιά κλπ) παρά το μνημείο αυτό καθ’ αυτό. Όπως και να’ χει, δεν το μετάνιωσα καθόλου, ήταν κάτι που ήθελα να το δω.

Νωρίς το απόγευμα επιστρέψαμε στην πόλη του Salisbury, λίγο πεινασμένοι αλλά περισσότερο ορεξάτοι να δούμε τη μικρή αυτή πόλη. Το Salisbury λοιπόν είναι μια πολύ συμπαθητική πόλη, με το εμπορικό της κέντρο με τα μαγαζιά, την αγορά και τους πεζόδρομους και τον μεγάλο και επιβλητικό καθεδρικό ναό.

Έχω δε την εντύπωση ότι ο καθεδρικός ναός της πόλης είναι από τους πιο γνωστούς και παλιούς. Που και που βλέπεις και μερικά κανάλια που κάνουν την πόλ πιο χαριτωμένη.

Αφού επισκεφτήκαμε κάναμε τη βόλτα μας στην πόλη κάτσαμε σε μια πολύ ωραία pub με τραπέζια στον κήπο δίπλα σε ένα κανάλι και τσιμπήσαμε κάτι παρέα με την μπύρα μας.

Αργά το απόγευμα πέρναμε τον δρόμο της επιστροφής.

Ήταν μια ωραία μονοήμερη εκδρομή, από αυτές που ούτε οργάνωση θέλουν ούτε πολλά έξοδα απαιτούν. Ελπίζω σύντομα να μπω στο τρένο για τον επόμενο προορισμό. Θα σας κρατήσω ενήμερους!