Σε μία κοινωνία που ο καθένας έχει μάθει πως μόνο το αποτέλεσμα μετράει...
Σε μία κοινωνία που πάρα πολλοί είναι διατεθημένοι και την ψυχή τους να πουλήσουν προκειμένου να πετύχουν...
Σε μία κοινωνία που ο αγώνας με τον σταυρό στο χέρι έχει καταντήσει από δείγμα αξιοπρέπειας σε ανέκδοτο και ο καθένας είναι έτοιμος να κάνει την παγαποντιά, να νοθεύσει, να κάνει κομπίνα προκειμένου να πετύχει αυτό που θέλει...
Σε μία κοινωνία που αναγάγει σε εθνική υπόθεση τη διάκριση σε κάποιο άθλημα και όταν αυτή έρθει την αντιμετωπίζει σαν εθνικό θρίαμβο, δίνοντας της διαστάσεις πολύ μεγαλύτερες από αυτές που ταιριάζουν στον αθλητισμό...
Σε μια κοινωνία που έχει μάθει πολύ εύκολα να δημιουργεί και να δοξάζει ήρωες και το ίδιο εύκολα να τους εξαφανίζει...
Σε μία κοινωνία στην οποία όποιος έχει έστω και λίγο ασχοληθεί συστηματικά με τον αθλητισμό έχει έρθει σε επαφή με αυτόν τον μηχανισμό παραγωγής πρωταθλητών...
Γιατί μας εκπλήσσουν τόσο τέτοιες ειδήσεις;
Δε με απασχολεί αν γίνονται παντού. Δε με απασχολεί αν τέτοιες πρακτικές, με άλλη μορφή βέβαια, ακολουθούνται σε άλλους χώρους πέρα απ' τον αθλητισμό. Γιατί μη γελιώμαστε, γίνονται παντού, δεν είμαι αφελής. Αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία.
Την ώρα που καταγγέλουμε την εμπορευματοποίηση των Ολυμπιακών Αγώνων, την ώρα που κάνουμε αρχαιοελληνικές τελετές για να τους εξαγνίσουμε και να τους δώσουμε κάτι από την αίγλη και την ιερότητα του παρελθόντος, την ίδια ώρα ξεχνάμε πως "η προσπάθεια μετράει" και νοιαζόμαστε μόνο για το αποτέλεσμα.
Κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών.
Ούτε οι ίδιοι οι αθλητές, γιατί από τη στιγμή που κάποιος έχει δικαίωμα στη δικαιοπραξία είναι και υπεύθυνος των πράξεών του. Και δε θα μειώσω την ευθύνη τους επειδή είχαν έξωθεν πειρασμούς και προτροπές. Αν θες να είσαι ήρωας πας με το σταυρό στο χέρι και δεν ακούς τις σειρήνες. Κι ας μην φτάσεις πουθενά! Αυτό είναι το παράδειγμα που χρειάζονται τα παιδιά, κι όχι της επιτυχίας με κάθε κόστος!
Ούτε ο μηχανισμός παραγωγής πρωταθλητών, που θυσίασε αυτά τα παιδιά στο βωμό της επιτυχίας, αδιαφορώντας πρώτα απ' όλα για τις επιπτώσεις στην υγεία τους και δευτερευόντως για τη νοθεία που επιτελείται.
Ούτε η πολιτεία που θεσπίζει κίνητρα για την ενασχόληση των εφήβων όχι με τον αθλητισμό αλλά με τον πρωταθλητισμό. Και που βραβεύει όπως βραβεύει έναν αθλητή που διακρίνεται (με κάθε τίμημα), δείχνοντάς του το δρόμο για την ντόπα, και δεν βραβεύει αντίστοιχα έναν επιστήμονα ή έναν μουσικό που τιμούν το όνομα της χώρας στο εξωτερικό. Που δεν βραβεύει αυτούς που κάνουν έναν τίμιο αγώνα για την προσπάθειά τους, αλλά τους λέει ξεκάθαρα πως αν πετύχεις, με όποιο τίμημα, εγώ θα σε αποθεώσω, αλλιώς τίποτα. Που περιμένει τις διεθνείς επιτυχίες - με κάθε τίμημα - για να δώσει χρήματα και να ενισχύσει ένα άθλημα, δίνοντας το άλοθι που κάποιοι περιμένουν.
Ούτε βέβαια και εμείς οι ίδιοι που θα σπρώξουμε το ίδιο μας το παιδί σ' αυτό το βρώμικο δρόμο προκειμένου να πάρει κάποια μόρια για τις Πανελλήνιες. Που θα το διδάξουμε πως σημασία έχει να πετυχαίνεις - με κάθε τίμημα - και πως ο πρώτος είναι τα πάντα και ο δεύτερος τίποτα. Φταίμε κι εμείς που θα το καμαρώσουμε πρώτο, ακόμα κι αν μας πει πως έκανε ζαβολιά. Φταίμε κι εμείς που θεωρούμε κορόιδο και γελάμε με κάποιον που επιλέγει, σε οποιδήποτε χώρο, να κάνει μια τίμια προσπάθεια και τον θεωρούμε χαμένο από χέρι και γραφικό. Φταίμε κι εμείς που με την πρώτη ευκαιρία θα επιλέξουμε τον εύκολο και σύντομο δρόμο της παρανομίας και της παρατυπίας για να φτάσουμε στον στόχο μας για να βρεθούμε μπροστά από αυτά τα κορόιδα.
Διευκρινίζω, για να μην παρεξηγηθώ, πως δεν με ενοχλεί η επιδίωξη της κορυφής, της επιτυχίας, της διάκρισης, της πρωτιάς. Κάθε άλλο, είναι καλό να είσαι φιλόδοξος, να βάζεις στόχους, και να προσπαθείς να τους πετύχεις. Να διψάς για τη διάκριση, να θες να κάνεις τους δικούς σου, και γιατί όχι όλη τη χώρα σου, περίφανους. Με ενοχλεί αυτό να γίνεται με οποιοδήποτε τίμημα. Αυτή είναι η μεγάλη πληγή.
Σε μία κοινωνία που πάρα πολλοί είναι διατεθημένοι και την ψυχή τους να πουλήσουν προκειμένου να πετύχουν...
Σε μία κοινωνία που ο αγώνας με τον σταυρό στο χέρι έχει καταντήσει από δείγμα αξιοπρέπειας σε ανέκδοτο και ο καθένας είναι έτοιμος να κάνει την παγαποντιά, να νοθεύσει, να κάνει κομπίνα προκειμένου να πετύχει αυτό που θέλει...
Σε μία κοινωνία που αναγάγει σε εθνική υπόθεση τη διάκριση σε κάποιο άθλημα και όταν αυτή έρθει την αντιμετωπίζει σαν εθνικό θρίαμβο, δίνοντας της διαστάσεις πολύ μεγαλύτερες από αυτές που ταιριάζουν στον αθλητισμό...
Σε μια κοινωνία που έχει μάθει πολύ εύκολα να δημιουργεί και να δοξάζει ήρωες και το ίδιο εύκολα να τους εξαφανίζει...
Σε μία κοινωνία στην οποία όποιος έχει έστω και λίγο ασχοληθεί συστηματικά με τον αθλητισμό έχει έρθει σε επαφή με αυτόν τον μηχανισμό παραγωγής πρωταθλητών...
Γιατί μας εκπλήσσουν τόσο τέτοιες ειδήσεις;
Δε με απασχολεί αν γίνονται παντού. Δε με απασχολεί αν τέτοιες πρακτικές, με άλλη μορφή βέβαια, ακολουθούνται σε άλλους χώρους πέρα απ' τον αθλητισμό. Γιατί μη γελιώμαστε, γίνονται παντού, δεν είμαι αφελής. Αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία.
Την ώρα που καταγγέλουμε την εμπορευματοποίηση των Ολυμπιακών Αγώνων, την ώρα που κάνουμε αρχαιοελληνικές τελετές για να τους εξαγνίσουμε και να τους δώσουμε κάτι από την αίγλη και την ιερότητα του παρελθόντος, την ίδια ώρα ξεχνάμε πως "η προσπάθεια μετράει" και νοιαζόμαστε μόνο για το αποτέλεσμα.
Κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών.
Ούτε οι ίδιοι οι αθλητές, γιατί από τη στιγμή που κάποιος έχει δικαίωμα στη δικαιοπραξία είναι και υπεύθυνος των πράξεών του. Και δε θα μειώσω την ευθύνη τους επειδή είχαν έξωθεν πειρασμούς και προτροπές. Αν θες να είσαι ήρωας πας με το σταυρό στο χέρι και δεν ακούς τις σειρήνες. Κι ας μην φτάσεις πουθενά! Αυτό είναι το παράδειγμα που χρειάζονται τα παιδιά, κι όχι της επιτυχίας με κάθε κόστος!
Ούτε ο μηχανισμός παραγωγής πρωταθλητών, που θυσίασε αυτά τα παιδιά στο βωμό της επιτυχίας, αδιαφορώντας πρώτα απ' όλα για τις επιπτώσεις στην υγεία τους και δευτερευόντως για τη νοθεία που επιτελείται.
Ούτε η πολιτεία που θεσπίζει κίνητρα για την ενασχόληση των εφήβων όχι με τον αθλητισμό αλλά με τον πρωταθλητισμό. Και που βραβεύει όπως βραβεύει έναν αθλητή που διακρίνεται (με κάθε τίμημα), δείχνοντάς του το δρόμο για την ντόπα, και δεν βραβεύει αντίστοιχα έναν επιστήμονα ή έναν μουσικό που τιμούν το όνομα της χώρας στο εξωτερικό. Που δεν βραβεύει αυτούς που κάνουν έναν τίμιο αγώνα για την προσπάθειά τους, αλλά τους λέει ξεκάθαρα πως αν πετύχεις, με όποιο τίμημα, εγώ θα σε αποθεώσω, αλλιώς τίποτα. Που περιμένει τις διεθνείς επιτυχίες - με κάθε τίμημα - για να δώσει χρήματα και να ενισχύσει ένα άθλημα, δίνοντας το άλοθι που κάποιοι περιμένουν.
Ούτε βέβαια και εμείς οι ίδιοι που θα σπρώξουμε το ίδιο μας το παιδί σ' αυτό το βρώμικο δρόμο προκειμένου να πάρει κάποια μόρια για τις Πανελλήνιες. Που θα το διδάξουμε πως σημασία έχει να πετυχαίνεις - με κάθε τίμημα - και πως ο πρώτος είναι τα πάντα και ο δεύτερος τίποτα. Φταίμε κι εμείς που θα το καμαρώσουμε πρώτο, ακόμα κι αν μας πει πως έκανε ζαβολιά. Φταίμε κι εμείς που θεωρούμε κορόιδο και γελάμε με κάποιον που επιλέγει, σε οποιδήποτε χώρο, να κάνει μια τίμια προσπάθεια και τον θεωρούμε χαμένο από χέρι και γραφικό. Φταίμε κι εμείς που με την πρώτη ευκαιρία θα επιλέξουμε τον εύκολο και σύντομο δρόμο της παρανομίας και της παρατυπίας για να φτάσουμε στον στόχο μας για να βρεθούμε μπροστά από αυτά τα κορόιδα.
Διευκρινίζω, για να μην παρεξηγηθώ, πως δεν με ενοχλεί η επιδίωξη της κορυφής, της επιτυχίας, της διάκρισης, της πρωτιάς. Κάθε άλλο, είναι καλό να είσαι φιλόδοξος, να βάζεις στόχους, και να προσπαθείς να τους πετύχεις. Να διψάς για τη διάκριση, να θες να κάνεις τους δικούς σου, και γιατί όχι όλη τη χώρα σου, περίφανους. Με ενοχλεί αυτό να γίνεται με οποιοδήποτε τίμημα. Αυτή είναι η μεγάλη πληγή.
12 comments:
Δεν είμαι σίγουρη αν αυτό που συνέβηκε είναι σύμπτωμα της δικής μας κοινωνίας ειδικά ή του πρωταθλητισμού παγκοσμίως. Ό,τι επιπέδου αθλητής κι αν είσαι, από τη στιγμή που μπαίνεις στη διαδικασία του συναγωνισμού με σκοπό όχι τη συμμετοχή, αλλά τη νίκη, κοιτάς να βοηθηθείς - είτε από τον καλύτερο προπονητή, είτε από το καλύτερο προπονητικό κέντρο, είτε παίρνοντας βασιλικό πολτό είτε παίρνοντας αναβολικά.
Ακόμα κι αν ισχυριστούμε ότι αυτό που μετράει είναι η συμμετοχή και όχι η νίκη, μπορείς με το χέρι στην καρδιά να πεις ότι θα πηγαίνεις κάθε Κυριακή στο γήπεδο αν ξέρεις ότι η ομάδα σου θα χάσει, γιατί κατά βάθος μετράει η προσπάθεια; Εγώ πάντως δεν έχω δει κανέναν να λέει μπράβο στην ομάδα ή στον αθλητή που χάνει, αντιθέτως μετά από μια ήττα όλοι κακολογούν αθλητές, παίχτες και προπονητές για τις επιλογές που έκαναν ή δεν έκαναν. Και γιατί είναι χειρότερο να παίρνεις αναβολικά και δεν είναι το ίδιο επιλήψιμο να ταξιδεύεις στην άλλη άκρη του κόσμου για να βρεις τις άριστες συνθήκες για την προπόνησή σου - ενώ ο διπλανός σου αθλητής με τα λιγότερα $$$ αναγκάζεται να προπονηθεί στο γήπεδο της γειτονιάς του;
Εγώ το αναγάγω σαν σύμπτωμα της κοινωνίας και όχι μόνο του πρωταθλητισμού γιατί θεωρώ αντίστοιχο "σύμπτωμα" για να πάρω την προαγωγή να παραποιήσω τις αναφορές που έχουν γίνει ή για να εκλεγώ στο τάδε σώμα να νοθεύσω τη διαδικασία. Γι' αυτό τα βάζω όλα σε ένα τσουβάλι κινδυνεύοντας να γενικολογήσω, γιατί το βλέπω από τη σκοπιά του "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" και θα πετύχω με κάθε τίμημα, ανήθικο, παράνομο ή μεμπτό.
Πάντως δεν είναι το ίδιο να παίρνεις αναβολικά από το να έχει καλύτερο προπονητή ή καλύτερες εγκαταστάσεις. Διαφωνώ. Άλλο η άνισες ευκαιρίες και άλλο η παρατυπία.
Και επίσης ναι, υπάρχουν πάμπολες περιπτώσεις, ακόμα στην Ελλάδα, που οι φίλαθλοι θα χειροκροτήσουν την ομάδα τους που έχασε, παρά την καλή της προσπάθεια, από έναν ανώτερο αντίπαλο ή επειδή ήταν άτυχοι. Ναι έχει συμβεί και ναι συμβαίνει. Και ναι αυτό είαι υγιές.
Και αν πάλι δε συνέβαινε πουθενά εγώ θα συνέχιζα να λέω οτι αυτό είναι το υγιές.
Να την χειροκροτήσουν μπορεί να συμβαίνει... αλλά πήγαινε στο γήπεδο μετά από μια σεζόν όλο ήττες και πες μου πόσοι είναι στις κερκίδες.
Και τι σημαίνει αυτό; Κάν'τε τα πάντα, ακόμα και παράνομα, ντοπαριστείτε, για να γίνεται ήρωες και να σας δοξάζουν; Στα λόγια μου έρχεσαι.
Το οτι υπάρχει αυτή η λογική δε σημαίνει οτι είναι σωστή και δεν πρέπει να προσπαθούμε να την αλλάξουμε.
Η λογική είναι ''άρρωστη''.
Ντοπάρονται όλοι, τους ποιούς θα πιάσουνε είναι το θέμα.
Δυστηχώς.
Εμένα μου άρεσε που έθιξες ότι η κυβέρνηση βοηθάει τόσο τους αθλητές αλλά όχι και άλλους κλάδους όπως τους επιστήμονες.Γιατί αν βοηθούσε περισσότερο ερευνητές στα έργα τους, τα αποτελέσματα θα ήταν ωφέλιμα για πολύ κόσμο και όχι απλώς μια επιτυχία!
Νομίζω ότι η "ντόπα" είναι σύμπτωμα μιας εποχής της Ελλαδικής κοινωνίας, η οποία ελπίζω να περάσει ολοκληρωτικά στο παρελθόν. Μιας κοινωνίας που, σαν την γάτα τις κοπριές της, έκρυβε τα αρνητικά κάτω από το χαλί, και σημαιοστολιζόταν για να πανηγυρίσει τα "χρυσά". Μιας εποχής που μηδενίζαμε στον δημόσιο λόγο το καίριο και αναδεικνύαμε το έλασσον.
Εδώ ισχύει η φράση "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα." Ολα είναι καλά και οι αθλητές αποθεώνονται ενώ ξέρουμε οτι έχουν ντοπαριστεί. Φαίνεται και στο σώμα αλλά και στις απίστευτες επιδόσεις τους αλλά αν δεν αποδειχτεί και δεν τους πιάσουν δεν μας νοιάζει. Είναι γεγονός. Αυτό γίνεται πια σε κάθε δραστηριότητα της κοινωνίας μας.
Κατά τη γνώμη μου και οι ποδοσφαιριστές λαμβάνουν εξοργιστικές αμοιβές γιατί; Και γω εχω δυο πτυχία και "έφαγα" χρόνια στα θρανία αλλά τόσα δεν θα πάρω ποτέ.
Είμαστε η κοινωνία του "φαίνεσθαι" και του marketing. Ποιός χρειάζεται μυαλά;
συμφωνω με ολα,αυτα εγραψα κ εγω με αλλα λογια..
κοινωνια των 'έπιδοξων παση θυσια πρωτων' εχουμε γινει..
Έστω κι αργά, ΣΥΜΦΩΝΩ ΚΑΙ ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΦΩ
Σας ευχαριστώ για τα σχόλια!
Και για να συνεχίσω από εκεί που σταμάτησες Γκρινιάρη μου, αυτό που επίσης με ενοχλεί είναι και όταν όλα αυτά (περί ντόπας) αποκαλυφθούν, να υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που εξακολουθούν να χειροκροτούν τους υποτιθέμενους ήρωες ...με τα πήλινα πόδια. Δεν θα ξεχάσω το 2004, όταν πλέον είχε αποκαλυφθεί το αληθινό πρόσωπο των Κεντέρη και Θάνου, οι οποίοι με τα καμώματα τους μας έκαναν ρεζίλι, μερικοί εξακολουθούσαν να τους χειροκροτούν. Απέδιδαν την αποκάλυψη στους....Αμερικάνους. Είναι αστείο πως πολλοί αποδίδουν τα πάντα στους Αμερικάνους και τους Εβραίους...
Post a Comment