Βιέννη - Χρήσιμες πληροφορίες (μετακινήσεις, φαγητό κλπ)

Σε συνέχεια του προηγούμενου post με τα αξιοθέατα της Βιέννης, είπα να γράψω εδώ μερικές πρακτικές πληροφορίες που ίσως φανούν χρήσιμες σε κάποιον μελλονικτό επισκέπτη.

Η Βιέννη είναι μια πόλη στην οποία ο επισκέπτης μπορεί να κινηθεί με ευκολία και να την εξερευνήσει άνετα. Σε ότι αφορά στις μετακινήσεις το εισιτήριο για μετρό, τραμ και λεωφορείο είναι ενιαίο και κοστίζει 1,80€, για μία διαδρομή και επιτρέπει χρήση σε όλα τα μέσα αλλά ξαναλέω για μία διαδρομή. Εισιτήρια εκτός από τους σταθμούς μετρό θα βρείτε και μέσα στα μέσα, πχ στο συρμό του τραμ ή στο λεωφορείο, αλλά εκεί κοστίζουν 2,20 €. Στην είσοδο του μετρό δεν υπάρχουν μπάρες που ανοίγουν με την ακύρωση, όπως σε άλλες πόλεις, είναι δηλαδή όπως στην Αθήνα. Υπάρχουν βέβαια και ημερήσιες, τριήμερες και οκταήμερες κάρτες που κοστίζουν 5,70€, 13,60€ και 28,80€ αντίστοιχα. Για τρεις μέρες υπάρχει μια τουριστική εκδοχή, η Vienna Card η οποία κοστίζει 18,50€ και προσφέρει κάποιες εκπτώσεις (ίσως όχι πολύ σημαντικές) σε attractions της πόλης αλλά και σε εστιατόρια. Περισσότερα για τα εισιτήρια εδώ και για την Vienna Card εδώ.

Για τη διαδρομή από και προς το αεροδρόμιο (Flughafen Wien) υπάρχει το τρένο CAT (City Airport Train), που κάνει τη διαδρομή μέχρι τον κεντρικό σταθμό Wien Mitte σε 16 λεπτά και κοστίζει 10€. Στον ίδιο όμως σταθμό μπορείς να φτάσεις και με τον απλό, υπέργειο σιδηρόδρομο της πόλης (S-Bahn), σε 24 λεπτά με το εισιτήριο να κάνει 3,60€, το οποίο εισιτήριο μάλιστα σε καλύπτει και για τη συνέχεια της διαδρομής σου με τα μέσα μεταφοράς! Προφανώς και επέλεξα το 2ο και ήταν μια χαρά και ακριβέστατος. Το μόνο που πρέπει να προσέξετε με τον S-Bahn είναι ότι υπάρχουν συρμοί και για άλλους προορισμούς όταν τον πάρετε από τον Wien Mitte, γι' αυτό έχετε το νου σας! Αν θυμάμαι καλά το αεροδρόμιο εξυπηρετεί η γραμμή S7.

Από φαγητό δοκιμάστε σίγουρα τα επικά σνίτσελ (schnitzel) αλλά και άλλα τοπικά πιάτα, συνήθως με κρέας, όπως το goulash που είναι κάτι σε βραστό μοσχάρι. Γνωστές είναι επίσης και οι σούπες τους. Στους δρόμους της πόλης θα βρείτε και πολλά kiosks που πουλάνε hot dogs με διαφόρων τύπων λουκάνικα (wurstels). Μην παραλείψετε να δοκιμάσετε hot dog με Kaserkrainer, που είναι λουκάνικο γεμιστό με κομμάτια τυριού!

Από τα εστιατόρια στα οποία έφαγα θα προτείνω οπωσδήποτε το Zwolf Apostelkeller, ένα μαγαζί που εκτείνεται σε 2-3 επίπεδα κάτω από το έδαφος, σε παλιά κελάρια, όπου μπορείτε να δοκιμάστε άφοβα την τοπική κουζίνα. Υπάρχει πολύ κέφι, μαζεύει αρκετό κόσμο και καλή ιδέα θα ήταν να κλείσετε εκ των προτέρων. Ωραία ιδέα είναι και το Figlmueller με τα επικού μεγέθους σνίτσελ του που πραγματικά δε χωράνε στο πιάτο! Για ένα γρήγορο σνακ μπορείτε να πεταχτείτε στην αγορά Naschmarkt όπου υπάρχουν διάφορα εστιατόρια τύπου bistro αλλά και έθνικ κουζίνας. Άλλα εστιατόρια τα οποία δοκίμασα ή μου είχαν προτείνει να δοκιμάσω είνα το Augustiner-Keller, το Figls και το Osterreicher im MAK.

Zwolf Apostelkeller

Σνίτσελ στο Figlmueller. Σας είπα οτι είναι τεράστια!

Η περιοχή βγάζει πολύ και καλό κρασί, είναι άλλωστε λέει η μόνη οινοπαραγωγός Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Συνήθως η τιμή που αναγράφεται είναι για ένα ποτήρι 1/8 του λίτρου. Τα περισσότερα κρασιά που δοκιμάσαμε δεν ήταν ιδιαίτερα ακριβά.

Αν πάτε στην αρχή του φθινοπώρου μην παραλείψετε να δοκιμάστε το Sturm, γνωστό στη Γερμανία και ως Federweisser. Δεν υπερβάλλω όταν σας λέω ότι το έπιναν όλοι και παντού! Όταν το είδα νόμιζα πως ήταν κάποιου είδους λεμονάδα, ξέρετε, αυτή τη συμπυκνωμένη που την αραιώνεις με νερό. Με έφαγε η περιέργεια, ρώτησα, και έμαθα πως είναι αλκοολούχο ποτό, από μούστο, που κυκλοφορεί μόνο εκείνη την εποχή. Έχει γεύση γλυκού ανθρακούχου λευκού κρασιού. Λόγω της ζύμωσης δε διατηρείται για πολύ καιρό μετά την παρασκευή του και επειδή παράγεται συνεχώς ανθρακικό, δε μπορεί να συσκευαστεί σε μπουκάλια και έτσι το έχουν σε μεγάλα βαρέλια τα οποία τέτοιες μέρες τα βλέπεις παντού.

Το Sturm.

Φημισμένα είναι και τα καφέ της Βιέννης. Ένα από τα πιο γνωστά είναι το Café Central, ένα ψιλο-κυριλάτο καφέ, στο οποίο το απόγευμα απολαμβάνεις τον καφέ ή τη σοκολάτα σου συνοδεία πιάνου. Εντελώς διαφορετικό αλλά εξίσου γνωστό είναι το Café Hawelka, ένα μικρό, μποέμ καφέ κοντά στην πλατεία του Αγ. Στεφάνου, από μια άλλη εποχή. Πιο χύμα κατάσταση, χωρίς μενού, πιο ήσυχο και με ωραίο καφέ. Μια άλλη επιλογή είναι το Café Demel, γνωστό και για τα γλυκά και τα παγωτά του. Μην ξεχάσω βέβαια και τα cafe στο Sacher Hotel, πίσω από την όπερα, με το γλυκό-σήμα κατατεθέν Sachertorte.

Cafe Central

Cafe Hawelka

Cafe Hawelka

Αν έχετε χρόνο μην παραλείψετε να επισκεφτείτε κάποιο από τα προάστια της πόλης. Από τα πιο γνωστά στους επισκέπτες είναι το Grinzing, όπου φτάνει κανείς με το τραμ 38 (αφετηρία τον σταθμί Schottentor). Εκεί υπάρχουν τα λεγόμενα Heurigers, ουσιαστικά οινοταβερνεία που σερβίρουν πιάτα τοπικής κουζίνας (συχνά είναι σε μορφή μπουφέ) με κρασί παραγωγής τους.

Heuriger στο Grinzing

Μέσα σε ένα Heuriger

Νομίζω κάλυψα όσα ήθελα. Αν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ερώτηση την οποία ίσως να μπορώ να απαντήσω, εδώ είμαστε! Συνοψίζοντας, η Βιέννη είναι μια πόλη φιλική προς τον επισκέπτη, που δε θα δυσκολευτεί καθόλου να κινηθεί, ακόμα κι αν δε μιλάει καθόλου γερμανικά, ενώ το κόστος δεν είναι ιδιαίτερα υψηλό. Όσοι ξέρω την έχουν επισκεφτεί χειμώνα, και συγκεκριμένα Χριστούγεννα, όμως να έχετε στο νου σας οτι τότε το κρύο εκεί είναι αρκετά τσουχτερό και ίσως σας περιορίσει κάπως.

Βιέννη - Τα αξιοθέατα

Παρόλο που η Βιέννη έχει περάσει ως ένας χειμωνιάτικος και ιδιαίτερα Χριστουγεννιάτικος προορισμός, αποφάσισα στην αρχή του φθινοπώρου, πάνω που έπεσε λίγους βαθμούς η θερμοκρασία στο νησί, να επισκεφτώ για λίγες ημέρες την Αυστριακή πρωτεύουσα. Έτσι για να αποχαιρετήσω το καλοκαίρι με ταξίδι, μπας και το πάρω πιο ανάλαφρα!

Στο post αυτό θα αναφερθώ στα αξιοθέατα που πρόλαβα και είδα στη σύντομη επίσκεψή μου στην πόλη, φιλοδοξώντας (χρόνου επιτρέποντος) να γράψω και ένα δεύτερο με γενικές πληροφορίες και συμβουλές.

Η Βιέννη είναι μια κεντροευρωπαϊκή πρωτεύουσα που μπορεί κάποιος να την επισκεφτεί για 3-4 μέρες και να δει αρκετά πράγματα, προσφέρεται έτσι για σύντομα ταξίδια αφού εκτός των άλλων είναι και 2 ώρες από Αθήνα. Είναι μια πόλη καθαρή, με επιβλητικά "βαριά" κτήρια, παλάτια και μουσεία, εύκολη να την περπατήσεις στο κέντρο αλλά και να κυκλοφορήσεις με τα μέσα μαζικής μεταφοράς (μετρό, τραμ, λεωφορεία) και γενικά χωρίς προβλήματα για τον τουρίστα ακόμα κι αν δεν μιλάει την Γερμανικήν.

Πριν το ταξίδι έκανα το διάβασμά μου, σε ταξιδιοτικούς οδηγούς, sites και blogs (τα posts της Δανάης είναι εξαντλητικά κατατοπιστικά!) κι έτσι τσέκαρα αρκετά από την to do list που είχα φτιάξει. Είχα πάρει και κατευθυντήριες οδηγίες από φίλους και γνωστούς, είχα και το internet στο ξενοδοχείο για να σερφάρω σε tripadvisor, travelstories κλπ, οπότε οι μέρες τελείωσαν πριν το καταλάβουμε.

Στο κέντρο της πόλης, το λεγόμενο Innere Stadt, δεσπόζει ο καθεδρικός ναός του Αγίου Στεφάνου (Stephansdom), το πιο γνωστό ίσως landmark της πόλης.

Χτισμένος τον 12ο αιώνα, γοτθικής αρχιτεκτονικής, με τον τεράστιο νότιο πύργο του (ύψους 136 μέτρων) και την περίτεχνη σκεπή του, είναι από της πρώτες φωτογραφίες που βγάζει ένας τουρίστας. Η είσοδος είναι δωρεάν, ενώ με κάποιο αντίτιμο μπορείς να ανέβεις στους πύργους του για να απολαύσεις τη θέα ή να επισκεφτείς τις κατακόμβες που υπάρχουν από κάτω. Τριγύρω υπάρχουν πεζόδρομοι με μαγαζιά, cafes και εστιατόρια για όλα τα γούστα.

Οι αποστάσεις είναι πολύ κοντινές, και λίγο πιο κάτω βρίσκουμε την γνωστή Όπερα της Βιέννης (Staatsoper).

Δυστυχώς δεν παρακολουθήσαμε κάποια παράσταση γιατί δεν είχε εκείνες τις ημέρες, αλλά διάβασα πως μία περίπου ώρα πριν κάθε παράσταση διατίθενται προς πώληση εισιτήρια για όρθιους σε πολύ χαμηλή τιμή (2-3 €)! Υπάρχει και επίσκεψη με tour guide αλλά δεν έχω προσωπική γνώμη, απ' ότι διάβασα στα περισσότερα sites πάντως δε φαίνεται να είναι κάτι ιδιαίτερα. Θα επέλεγα μάλλον να παρακολουθήσω μια παράσταση αν είχα την ευκαιρία και τον χρόνο.

Tip: Έξω από την όπερα αλλά και σε άλλα μέρη (πχ στη Stephansplatz) υπάρχουν πολλοί τύποι ντυμένοι με ρούχα 18ου αιώνα (σαν άλλοι Mozart) που σου λένε για φτηνά εισιτήρια σε παράσταση κλασικής μουσική. Έχετε υπ' όψιν σας οτι αυτές οι παραστάσεις δεν είναι για την Όπερα αλλά γίνονται σε άλλους χώρους. Ίσως αξίζουν κάποιες, ίσως όχι, απλά μην νομίσετε ότι μιλάμε για την Όπερα της Βιέννης.

Πίσω από την Όπερα υπάρχει το Hotel Sacher με τα cafes του, στα οποία μπορεί να δοκιμάσει κανείς ένα γλύκισμα-βιεννέζικη σπεσιαλιτέ με το όνομα Sachertorte, το οποίο είναι ουσιαστικά κέικ σοκολάτας με μια στρώση μαρμελάδας βερύκοκο και icing σοκολάτας. Νόστιμη στη γεύση, όμορφη στην εμφάνιση, αλλά μάλλον λίγο υπερβολικός ο πανικός (βλ. δικαστικός αγώνας για την πατρότητά της κλπ).

Λίγο πιο δίπλα υπάρχει το παλάτι Hofburg, που στέγασε τη δυναστεία των Αψβούργων (ηγέτες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας για 300 χρόνια περίπου) και τώρα είναι η έδρα του Προέδρου της Αυστρίας.

Απέναντι ακριβώς, βγαίνοντας από το οδικό "δαχτυλίδι" Ringstraße που ορίζει το κεντρικό κομμάτι της πόλης και που πηγαινοέρχονται τα tram και τα λεωφορεία, βρισκόμαστε στην Maria-Theresien-Platz όπου δεξιά κι αριστερά από το άγαλμα της πάλαι ποτε αυτοκράτειρας βρίσκονται τα "δίδυμα" μουσεία, το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και το Μουσείο της Ιστορίας της Τέχνης (Kunsthistorisches Museum). Είχα τον χρόνο να επισκεφτώ το δεύτερο, στο υπάρχει μια εντυπωσιακή συλλογή πινάκων από Ευρωπαίους ζωγράφους, κυρίως Ιταλούς αλλά και Γερμανούς, Φλαμανδούς και άλλους.

Από την άλλη μεριά της πλατείας είναι η γειτονιά των μουσείων (Museumsquartier) με το μουσείο Leopold και το μουσείο μοντέρνας τέχνης. Ανεβαίνοντας την Ringstraße φτάνουμε στο νεοκλασικού τύπου Αυστριακό Κοινοβούλιο, με το άγαλμα της Αθηνάς να δεσπόζει μπροστά, και λίγο πιο πάνω βρίσκουμε το γοτθικής αρχιτεκτονικής Δημαρχείο της πόλης (Rathaus) και το εθνικό θέατρο της Αυστρίας (Burgtheater). Τις ημέρες που επισκέφτηκα την πόλη είχε ένα φεστιβάλ κινηματογράφου στην πλατεία μπροστά από το Δημαρχείο, με stalls με φαγητά και ποτά για όλα τα γούστα.

Νότια του Innere Stadt, κοντά στην Όπερα, υπάρχει η Karlsplatz, μια από τις κεντρικές πλατείες της πόλεις και συγκοινωνιακός κόμβος (κάτι σαν τη δική μας Ομόνοια, αλλά καμία σχέση). Εκεί βρίσκουμε την όμορφη εκκλησία του St. Charles (Karlskirche) και το μουσείο της Βιέννης (Wien Museum).

Απέναντι από την πλατεία βλέπουμε το Secession building με τον τρούλο που προσομοιάζεται με χρυσό κουνουπίδι, προς τιμήν και για την έκθεση έργων του ομώνυμου κινήματος καλλιτεχνών της Βιέννης που δημιουργήθηκε στο τέλος του 19ου αιώνα (περισσότερες πληροφορίες εδώ).

Στους εκφραστές του κινήματος αυτού συγκαταλέγεται ο Gustav Klimpt. Το διάσημο "Φιλί" του εκτίθεται στο μουσείο που στεγάζεται στο Belvedere Palace, ένα σύμπλεγμα δύο μπαροκ παλατιών, κατοικία του πρίγκηπα Eugene of Savoy. Αξίζει να επισκεφτεί κανείς το Belvedere για την έκθεση αλλά και τους κήπους. Πιο δίπλα υπάρχουν και οι Βοτανικοί κήποι της πόλης, που επίσης προσφέρονται για μια ευχάριστη βόλτα.

Από την Karlsplatz ξεκινάει και μια όμορφη υπαίθρια αγορά (Naschmarkt) κυρίως με φαγώσιμα (από κρέατα και αρτοποιήματα μέχρι μπαχαρικά και φρούτα) στην οποία βρίσκονται μικρά εστιατόρια για να πάρετε το πρωινό σας ή να τσιμπήσετε κάτι το μεσημέρι. Η αγορά έχει ιδιαίτερη κίνηση το Σάββατο πρωί.

Οπωσδήποτε αξίζει να επισκεφτείται το παλάτι Schönbrunn (φτάνετε με μετρό στην ομώνυμη στάση, 5-6 στάσεις από το κέντρο), τη θερινή κατοικία της αυτοκρατορικής οικογένειας, όπου μπορείτε να περιηγηθείτε στα δωμάτια της γνωστής Πριγκίπισσας Σίσσυς και του ηγεμόνα της Αυστροουγγαρίας Franz Joseph I αλλά και να απολαύσετε τους τεράστιους κήπους του παλατιού. Η είσοδος στους κήπους είναι δωρεάν (πολλοί βιεννέζοι κάνουν την πρωινή γυμναστική τους εκεί, άλλωστε κάποια κομμάτια του είναι σαν δάσος), ενώ στο αντίτιμο για την περιήγηση στο παλάτι περιλαμβάνεται audio guide.

Στα Top Ten των ταξιδιωτικών οδηγών βρίσκεται συνήθως και η πολύχρωμη και εξπρεσιονιστικής αρχιτεκτονικής πολυκατοικία Hundertwasserhaus. Με τον κήπο στην ταράτσα, τα μη επίπεδα πατώματα και τις άλλες πρωτοτυπίες, είναι σίγουρα κάτι ξεχωριστό.

Αυτά σε ότι αφορά στα αξιοθέατα της πόλης. Όλες τις φωτογραφίες που έχω ανεβάσει μπορείτε να τις δείτε στο σχετικό set στο flickr. Λίγα περισσότερα πράγματα πρακτικής φύσης στο επόμενο post που ελπίζω να είναι σύντομα!

Καλό φθινόπωρο!

Αυγουστιάτικη πανσέληνος με την Ελένη και τη Σουζάνα

Η Αυγουστιάτικη πανσέληνος πάντα είναι μια ευκαιρία για λίγο παραπάνω ρομαντισμό. Μας ξυπνάει την καλλιτεχνική φύση, μας ξεσηκώνει, μας διεγείρει, κάποιους μας σεληνιάζει και τους περισσότερους απλά μας σαγηνεύει. Σπεύδουμε όλοι σε χώρους αρχαιολογικούς, σε τοπία μαγευτικά που στο φως του φεγγαριού γίνονται σχεδόν απόκοσμα, σε συναυλίες και παραστάσεις που αποκτούν αυτή τη νύχτα μια αίγλη διαφορετική.

Η Αυγουστιάτικη πανσέληνος πάνω από το φωτισμένο κάστρο της Μυτιλήνης. Δυστυχώς όταν έφτασα το φεγγάρι ήταν ήδη αρκετά ψηλά...

Φέτος συνδυάσαμε την μεγαλύτερη πανσέληνο της χρονιάς με μια μουσική εμπειρία που θα τη θυμάμαι για καιρό. Δύο όμορφες φωνές και παρουσίες από τη Θράκη, η Ελένη και η Σουζάνα, έδωσαν μια παράσταση στο γεμάτο κόσμο Αρχοντικό Γεωργιάδη που μας ταξίδεψε.

Οι αδερφές Βουγιουκλή ερμήνευσαν τραγούδια από όλο τον κόσμο, από την γεννέτηρά τους έως την Κάτω Ιταλία και το Μεξικό. Άλλοτε με τη συνοδία μας κιθάρας, άλλοτε ενός πιάνου και ενίοτε α καπέλα ερμήνευσαν με το δικό τους στιλ από τον Καιρό των Τσιγγάνων και τους Nirvana μέχρι δημοτικά τραγούδια και τραγούδια της φυλακής αλλά και κάποια δικά τους τραγούδια, ντύνοντας μουσικά μια πολύ γλυκιά βραδιά.

Τις κοπέλες δεν τις ήξερα, ούτε τις είχα ακούσει ποτέ. Εκ των υστέρων έμαθα πως εμφανίζονταν πέρσι στην Αθήνα, σε ένα χώρο μικρό που γέμιζε συνέχεια κάπου στο Γκάζι και πως έχει κυκλοφορήσει ήδη από το 2009 το πρώτο τους CD.

Τα γούστα στη μουσική διαφέρουν πολύ και δε μπορώ να εγγυηθώ πως θα εντυπωσιάσουν όλους σας εξίσου. Όμως ο τρόπος που μπλέκονται οι διαφορετικές φωνές τους δημιουργεί ένα αποτέλεσμα που σίγουρα συγκινεί.

Περισσότερα για την Ελένη και Σουζάνα Βουγιουκλή στο site τους και στο facebook fan page τους.

Λήμνος

Αν και η ζωή σε νησί το καλοκαίρι, με τις παραλίες, τα ταβερνάκια και όλες οι καλές καλοκαιρινές συνήθειες να ανήκουν στο μοτίβο της καθημερινότητας, σβήνει κάπως την "ανάγκη" να φύγεις για διακοπές, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το κοντινό νησί της Λήμνου για να διαπιστώσουμε οι ίδιοι τις θρυλικές αμμουδερές παραλίες της για τις οποίες ακούγαμε τόσο καιρό.

Στ' αλήθεια, δύο πράγματα σου μένουν από μια σύντομη διαμονή στο νησί. Το κρασί και οι παραλίες. Τόση άμμο είχα δει ως τώρα μόνο στις Κυκλάδες. Όλες οι παραλίες που επισκέφτηκα είχαν γαλαζοπράσινα νερά και αμμουδερές ακρογυαλιές. Για το κρασί δε, περιττεύει να πω οτιδήποτε. Το λευκό Λήμνου είναι εξάλλου γνωστό σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο.

Οι φωτογραφίες και οι ιστορικές και λαογραφικές λεπτομέρειες θα απουσιάσουν από αυτό το post. Ο σκοπός των διακοπών αυτών ήταν ένας: μπάνια, φαγητό και χαλάρωση στην παραλία. Γι' αυτό και θα σας γράψω και θα σας δείξω μόνο λίγα πράγματα σχετικά με αυτά.

Πρωτεύουσα του νησιού είναι η Μύρινα, στα δυτικά, με ένα κάστρο ψηλά να εποπτεύει την κίνηση στον Τούρκικο και τον Ρωμαίικο Γιαλό, νότια και βόρεια του κάστρου αντίστοιχα. Η μικρή αγορά εκτείνεται κατά μήκος ενός πεζόδρομου που ξεκινάει από το μικρό λιμανάκι στον Τούρκικο Γιαλό και φτάνει στις ταβέρνες του Ρωμαίικου. Ακόμα και οι παραλίες της Μύρινας θεωρούνται καθαρές και ο κόσμος τις τιμάει δεόντως, ενώ λίγο πιο πέρα από τον Ρωμαίικο Γιαλό, στην πολυσύχναστη παραλία Ρηχά Νερά, υπάρχουν πολλά ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια.

Το Πλατύ, λιγότερο από δύο λεπτά με το αυτοκίνητο έξω από την πόλη, είναι ένας οικισμός με εξοχικά και ενοικιαζόμενα δωμάτια, ενώ η παραλία είναι από τις πιο γνωστές και πολυσύχναστες.

Λίγο πιο μακριά, ο Θάνος και η παραλία του, με ψιλή άμμο, ρηχά νερά, με δύο beach bars και μία ταβέρνα, συγκεντρώνει κυρίως οικογένειες, αλλά και νεολαία.

Συνεχίζοντας το δρόμο μακριά από την πόλη, φτάνεις στον Εβγάτη, οργανωμένη αμμουδερή παραλία με beach bars και θαλάσσια sports, αλλά και αρκετό χώρο με μόνο ομπρέλες για να απλώσεις την πετσέτα σου και να ηρεμήσεις. Στα ρηχά υπάρχουν πάρα μα πάρα πολλά κοχύλια!

Λίγο πιο πέρα υπάρχει το Διαπόρι, ένας μικρός κόλπος στην άκρη του οποίου αράζουν λίγες ψαρόβαρκες και υπάρχουν 2 ταβέρνες. Σε αντίθεση με τις άλλες παραλίες, βαθαίνει απότομα στα 1-2 μέτρα. Προσωπικά δεν τη βρήκα κάτι το εξαιρετικό και ο κόσμος που την επισκέπτεται μάλλον είναι από τη γύρω περιοχή.

Κοντά στη Μύρινα, από την βόρεια πλευρά, βρίσκεται το παραθαλάσσιο χωριό Άγ. Ιωάννης. Η παραλία με πέτρες και άμμο προσφέρεται για ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα. Στην άκρη βρίσκεται το μικρό έκκλησάκι και από κάτω, μέσα στο βράχο, ένα μικρό cafe.

Προς την πλευρά του Μούδρου, του χωριού με το λιμάνι στον κεντρικό κόλπο του νησιού, υπάρχουν 2-3 αξιόλογες παραλίες που μπορείς να αράξεις με τις ώρες. Το μικρό Φαναράκι ήταν η αγαπημένη μου: ένας μικρός κολπίσκος με λευκή άμμο, ρηχά νερά, μία καντίνα που έπαιζε έντεχνα και λίγες καρέκλες. Λίγο πιο πέρα το μεγάλο Φαναράκι, πιο μεγάλη και οργανωμένη, ενώ αρκετά πιο μακριά, μέσα από έναν καλής ποιότητας χωματόδρομο, φτάνεις στο Χαβούλι, που αν κι εκεί υπάρχει ένα μπαράκι και ξαπλώστρες, είναι λίγο πιο ερημική.

Στα ανατολικά του νησιού ο κόλπος Κέρος προσφέρεται για τους λάτρεις του Windsurfing, αφού οι άνεμοι που φυσούν εκεί είναι ό,τι πρέπει, ενώ στο βορειοανατολικό άκρο του νησιού, στο χωριό Πλάκα, υπάρχει ακόμα μία όμορφη παραλία, την οποία δυστυχώς δεν δοκίμασα λόγω του δυνατού αέρα που σήκωνε τα πάντα στο διάβα του.

Για φαγητό μου πρότειναν και δοκίμασα μένοντας αρκετά ικανοποιημένος το χωριό Κότσινας, στα βόρεια, όπου θα βρείτε 2-3 ψαροταβέρνες, αλλά και την ταβέρνα Μαν-τέλλα στις Σάρδες, ένα ημιορεινό χωριό, όπου θυμηθείτε να δοκιμάσετε κόκορα κοκκινιστό με φλομάρι (χειροποίητα μακαρόνια) και αφτούδια (ζυμαρικά που σερβίρονται με τριμμένο τυρί και... sauce από μούστο!!!). Όλα αυτά με τη συνοδεία λευκού τοπικού κρασιού, με μέτρο βέβαια αν οδηγείτε.

Εν κατακλείδι, η Λήμνος αξίζει για λίγες ημέρες χαλαρωτικών διακοπών χωρίς πολλές περιηγήσεις και μεγάλες κουραστικές διαδρομές με το αυτοκίνητο. Οι αποστάσεις είναι σχετικά μικρές και δεν έχει ορεινούς όγκους να διασχίσεις οπότε είναι άρκετά ξεκούραστη η οδήγηση. Με εξαίρεση όταν ο δρόμος περνούσε μέσα από 2-3 χωριά και ξαφνικά βρισκόμουν σε σταυροδρόμια χωρίς πινακίδες και το έπαιζα κορώνα-γράμματα! Έχει και πράγματα να δεις, έχει και αρχαιολογικά αξιοθέατα, τα οποία όμως επέλεξα να μην επισκεφτώ οπότε δε μπορώ να σας πω γι’ αυτά. Ειδικά γι’ αυτούς που θέλουν να αράζουν σε μια παραλία από το πρωί έως το βράδυ, για τους λάτρεις των θαλάσσιων σπορ, για οικογένειες που θέλουν αμμώδεις παραλίες για να παίζουν τα παιδιά ή για νέους που θέλουν να ρίχνουν βουτιές σε 4 διαφορετικές παραλίες την ημέρα, νομίζω είναι μια καλή επιλογή. Το φαγητό είναι πολύ καλό και οικονομικό και το κρασί γλυκόπιοτο – ήταν μια καλή αλλαγή από το αγαπημένο μας ουζάκι. Οι άνθρωποι είναι φιλόξενοι και το service όπου πήγαμε μας ικανοποίησε πλήρως. Είδα πολλές πινακίδες από Θεσσαλονίκη, προφανώς η ακτοπλοϊκή σύνδεση με την πόλη φέρνει αρκετό κόσμο σε σχέση με άλλα νησιά, οπότε οι φίλοι μας από το Βορρά ας το έχουν στα υπ’ όψιν!

Καλό καλοκαίρι!

Κουράγιο Έλληνες

Θα μπορούσα να πω τόσα πολλά, αλλά έχουν γραφτεί αρκετά, τόνοι μελάνι, ψηφιακό και μη. Θα συμφωνήσω με τον ταβερνιάρη. Με αυτά που ζούμε και που τρέμουμε πως έρχονται, πρέπει να οπλιστούμε με κουράγιο και υπομονή. Αλλά και να σκεφτούμε, να κοιτάξουμε τον καθρέφτη, να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας, να εντοπίσουμε τα λάθη μας, στην καθημερινότητά και τη νοοτροπία μας αλλά και στην ανοχή μας σε συμπεριφορές άλλων που με τον γνωστό large ωχαδερφισμό μας επιτρέπουμε μέρα με τη μέρα να βυθίζουν αυτή τη χώρα και να υποθηκεύουν το μέλλον μας.

Κουράγιο λοιπόν.

Φωτογραφίζοντας πουλιά στις αλυκές τις Καλλονής

Η κόλπος της Καλλονής, στο κέντρο του νησιού, δε φημίζεται μόνο για την σαρδέλα του, τη γνωστή “παπαλίνα”, που κάνει θραύση το καλοκαίρι, αλλά και για τον υδροβιότοπο που φιλοξενεί πολλά σπάνια είδη θαλάσσιων και χερσαίων οργανισμών. Μέρος του υδροβιότοπου αυτού αποτελούν οι αλυκές της Καλλονής, δίπλα από τις οποίες περνάει ο δρόμος Μυτιλήνης-Καλλονής. Εκεί μπορεί κανείς να καθίσει με τις ώρες και να παρακολουθήσει/φωτογραφήσει περισσότερο ή λιγότερο παράξενα πουλιά.

Αντιγράφω.

Εδώ αναπαράγονται πολλά είδη πουλιών, αρκετά από τα οποία είναι σπάνια ή προστατευόμενα. Έχουν καταγραφεί 66 μεταναστευτικά είδη και 68 τα οποία ζουν μόνιμα στην περιοχή. Σε αυτά περιλαμβάνονται πετροτριδίλες, καστανόχηνες, αβοκέτες, κρασοπούλια, φαλαρίδες, μαυροπελαργοί, λευκοπελαργοί, θαλασσοκόρακες, λευκοτσικνιάς, σταχτιτσικνιάς, κύκνοι και τα υπέροχα ροζ φλαμίγκο.

Όπως είναι φυσικό, πολλοί είναι εκείνοι που έρχονται στην περιοχή και ασχολούνται με την παρατήρηση πουλιών, γεγονός που οδήγησε στην απόφαση δημιουργίας των απαραίτητων υποδομών που περιλαμβάνουν την ίδρυση κέντρου ενημέρωσης και την εγκατάσταση παρατηρητηρίων. Οι καλύτερες εποχές για όσους απολαμβάνουν αυτή τη δραστηριότητα είναι, πάντως, η άνοιξη και το φθινόπωρο.

Επισκέφτηκα πρόσφατα τις αλυκές της Καλλονής με σκοπό να τραβήξω μερικές φωτογραφίες, για να διαπιστώσω πως κάποιοι το κάνουν αυτό συστηματικά και πιο οργανωμένα. Τεράστιοι τηλεφακοί και τρίποδες είχαν επιστρατευτεί για να αιχμαλωτίσουν καλύτερα την ομορφιά της φύσης. Οι δικές μου σίγουρα δεν είναι τόσο καλές όσο του αλλοδαπού (Γερμανού;) τουρίστα που είχε βγάλει έναν τηλεφακό 2 μέτρα, αλλά όπως και να έχει έμεινα πολύ ευχαριστημένος.

Καλό είναι όποιος θέλει να παρατηρήσει καλά τα πουλιά στον υδροβιότοπο να έχει μαζί του κυάλια ή να έχει φωτογραφική μηχανή εξοπλισμένη με τηλεφακό ή τέλος πάντων μεγάλο zoom.

Όλες οι φωτογραφίες εδώ.

Διαμαρτύρονται για τη φτηνή συγκοινωνία!

Εδώ και περίπου ένα χρόνο λειτουργεί στη Μυτιλήνη μια – βασική αλλά βολική κατά περίπτωση – δημοτική συγκοινωνία, στα πλαίσια του χρηματοδοτούμενου προγράμματος “Συν-Κοινωνία” της Κεντρικής Ένωσης Δήμων & Κοινοτήτων Ελλάδας. Υπάρχουν τρεις λεωφορειακές γραμμές που εξυπηρετούν αρκετά μεγάλο κομμάτι της πόλης, τουλάχιστον στο βασικό ζητούμενο που για τους περισσότερους είναι να κατέβουν στο κέντρο, στην αγορά και την προκυμαία.

Πρέπει εδώ να αναφέρω πως αν και μιλάμε για επαρχιακή πόλη και παρά την ύπαρξη χώρου δωρεάν parking στη μια πλευρά της προκυμαίας, η εύρεση χώρου στάθμευσης σε αυτό αλλά και στην προκυμαία είναι αρκετά δύσκολη σε ώρες που η αγορά είναι ανοιχτή. Έτσι για κάποιον που μπορεί να μη θέλει να μπει στην ταλαιπωρία αυτή ή απλά δε διαθέτει μεταφορικό μέσο η δημοτική συγκοινωνία είναι μια λύση.

Ενημερωτικά το εισιτήριο των λεωφορείων που εξυπηρετούν τη δημοτική συγκοινωνία κοστίζει 0,50€ και η συχνότητα είναι 30 λεπτά τις καθημερινές και 1 ώρα τα Σάββατα. Όχι κι άσχημα.

Από την μέχρι τώρα εμπειρία μου με τη Δημοτική Συγκοινωνία έχω παρατηρήσει πως ο κόσμος ειδικά τα πρωινά τη χρησιμοποιεί πολύ, τόσο οι φοιτητές όσο και ηλικιωμένοι για τις μετακινήσεις εντός της πόλης.

Στο θέμα μας τώρα.

Διάβασα σήμερα έκπληκτος στον τοπικό τύπο πως ενώ το χρηματοδοτούμενο πρόγραμμα έληξε και ο Δήμος Μυτιλήνης σκέφτεται – πολύ ορθά κατά τη γνώμη μου, τουλάχιστον σε ότι αφορά στην πρόθεση – να συνεχίσει τη δημοτική συγκοινωνία, οι οδηγοί ταξί της πόλης αντιδρούν μεταξύ άλλων γιατί – άκουσον άκουσον – είναι λέει πιο φτηνή από το επιτρεπόμενο!!!

Αντιγράφω από την εφημερίδα Εμπρός.

[…]Με κινητοποιήσεις και με προσφυγή στον Εισαγγελέα, είναι έτοιμοι να απαντήσουν οι οδηγοί ταξί στις προθέσεις του Δήμου, θεωρώντας ότι η σύμβαση που θέλει να υπογράψει ο Δήμος με τα ΚΤΕΛ, δεν τηρεί τα προβλεπόμενα και είναι παράνομη.
«Το ΚΤΕΛ έχει πάρει άδεια για να υλοποιεί δρομολόγια με τιμή εισιτηρίου 0,90 και εκείνοι έχουν τιμή στα 0,50, αυτό όμως είναι παράνομο. Και δεν φθάνει αυτό, ετοιμάζονται να ξεκινήσουν δυο νέα δρομολόγια από τα οποία έχει εγκριθεί μόνο το ένα από τη Νομαρχία και αυτό για αστική συγκοινωνία και όχι για δημοτική», ανάφερε μιλώντας στο «Ε» ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Ταξί Μυτιλήνης, κ. Κωνσταντίνος Νέστορας.[…]

Δε γνωρίζω είναι η αλήθεια ούτε τις ακριβείς προθέσεις του Δήμου, δηλαδή με ποιους όρους προωθούν τη συμφωνία για τη δημοτική συγκοινωνία, ούτε κι αν οι διαφωνίες των οδηγών ταξί έχουν να κάνουν και με άλλα ζητήματα που ενδεχομένως να μην αναφέρονται στο άρθρο της εφημερίδας (πχ αναφέρεται πως διαμαρτύρονται για ελλειπή διάθεση στοιχείων από το Δήμο, που είναι αποδεκτό), ούτε κι αν οι δηλώσεις έχουν παραφραστεί, οπότε κρατάω μια επιφύλλαξη.

Όμως η δήλωση του Προέδρου των οδηγών Ταξί στην εφημερίδα για την αντίθεσή τους στο χαμηλό αντίτιμο της υπηρεσίας και στην επέκταση του δικτύου προκαλεί στην καλύτερη περίπτωση έκπληξη! Προφανώς ο καθένας από τη θέση την οποία έχει εκπροσωπεί και τους αντίστοιχους ανθρώπους και συμφέροντα. Αλλά είναι δυνατόν, ρωτώ, να βγαίνεις και να λες με τέτοιο συντεχνιακό ζήλο πως είναι παράνομο που το εισιτήριο των λεωφορείων είναι φτηνό και ανεπίτρεπτο που σκέφτονται την επέκταση του δικτύου; Μπορεί και να ισχύει, μπορεί πράγματι η άδεια/συμφωνία/νόμος στα μικρά γράμματα να προβλέπει κάτι τέτοιο, αλλά ειδικά σε μια τέτοια περίοδο οικονομικής δυσχέρειας για τους περισσότερους και ειδικά για τους μη έχοντες είναι πολύ προκλητικό να βγαίνεις και να δηλώνεις κάτι τέτοιο!

Είναι προφανές ότι κάποιοι θα προτιμούσαν να μην υπάρχει καθόλου δημοτική συγκοινωνία ή να είναι ασύμφορη ή μη λειτουργική. Έτσι συμβαίνει δυστυχώς όταν υπάρχει ανταγωνισμός και δέχομαι πως πρέπει κι αυτός να γίνεται υπό όρους. Αλλά προέχει πάντα η εξυπηρέτηση του κόσμου και ειδκά, ξαναλέω, στις μέρες μας.

Όταν λοιπόν πριν λίγες μέρες βγαίνεις και λες πως δε θα εισπράξεις δώρο Πάσχα “σε ένδειξη συμπαράστασης προς το επιβατικό κοινό”, όταν πολλοί ταξιτζήδες πλέον, στα πλαίσια του νέου εθνικού σπορ “Το Κυνήγι των αποδείξεων” σε προτρέπουν να πάρεις απόδειξη (ή στη χειρότερη δεν γκρινιάζουν όταν τους τη ζητήσεις) δεν είναι κρίμα να αυτοακυρώνεσαι με τέτοιες κινήσεις;

Εύχομαι όλα αυτά να είναι μόνο μια παρεξήγηση ή ένα χαλασμένο τηλέφωνο. Και ελπίζω ο Δήμος να συνεχίσει και να επεκτείνει τη φτηνή (που αλλού είναι και δωρεάν) δημοτική συγκοινωνία.

Στις πηγές της Πέσας

Τα νησιά μου δημιουργούσαν πάντα μια αίσθηση περιορισμού. Ήταν στο μυαλό μου κάτι το πεπερασμένο, μια ποσότητα που μπορεί να εξαντληθεί. Κοιτάς τον χάρτη, βλέπεις τη θάλασσα να το πνίγει, το γυρίζεις μία, το γυρίζεις δύο και σκέφτεσαι πως αυτό ήταν, δεν έχει άλλο.

Το πόσο έξω έπεφτα το διαπιστώνω αυτούς τους μήνες που ζω στη Λέσβο. Εντάξει, μιλάμε και για ένα μεγάλο νησί, με ζωντανή ενδοχώρα και πολλές φυσικές ομορφιές, κι όχι για κάποιο μικρό ξερονήσι των Κυκλάδων που βουλιάζει από τουρίστες για 3-4 μήνες και μετά πέφτει σε χειμερία νάρκη. Αλλά και πάλι, όταν έρχεσαι να μείνεις σε ένα νησί εκπλήσσεσαι όταν ένα χρόνο μετά ανακαλύπτεις ακόμα μέρη κρυμμένα που σε εντυπωσιάζουν.

Ένα τέτοιο μέρος επισκέφτηκα τις προάλλες όταν η καλοκαιρία, μετά από αρκετές ημέρες μουντάδας και βροχών, μας έβαλε την ιδέα για μια εκδρομή στη φύση πριν το καθιερωμένο Κυριακάτικο φαγοπότι.

Έτσι λοιπόν κινήσαμε για την Αχλαδερή, στον κόλπο της Καλλονής, όπου είχαμε ακούσει πως εκεί κοντά υπάρχουν κάτι μικροί καταρράκτες.

Η αλήθεια είναι πως δυσκολευτήκαμε αρκετά να βρούμε το μέρος, γιατί είναι πολύ φτωχά σηματοδοτημένο. Για όποιον ενδεχομένως ενδιαφέρεται, πρόκειται για έναν μικρό χωματόδρομο στα δεξιά του δρόμου που φεύγει από Αχλαδερή και πάει προς το δρόμο Αγιάσου-Πολυχνίτου, λίγο πριν από τη διασταύρωση (φωτογραφία, χάρτης). Γεωγραφικά το μέρος είναι κάπου ανάμεσα στα Βασιλικά και την Αχλαδερή.

Αφήνοντας πίσω το δρόμο περπατήσαμε μέσα στο δάσος σε έναν χωματόδρομο που όμως ήταν αρκετά βατός και για αυτοκίνητο (κατά προτίμηση 4x4). Ωστόσο περπατιέται πολύ άνετα. Εξ’ άλλου αυτό ήταν και το νόημα της βόλτας!

Που και που συναντούσαμε και κάποια ταμπέλα για να ξέρουμε πως πάμε σωστά και όντως υπήρχαν κάποιες πηγές στο τέλος και δεν περπατούσαμε άδικα!

Μετά από περίπου ένα χιλιόμετρο βρήκαμε ένα στενό διαμορφωμένο μονοπατάκι στην πλαγιά του βουνού που οδηγούσε στις πηγές της Πέσας.

Και ιδού οι πηγές!

Καλά, μην περιμένετε και τους καταρράκτες του Νιαγάρα!

Το μονοπάτι κατεβαίνει και πιο χαμηλά και φτάνει μέχρι τα νερά αλλά σε κάποια σημεία είναι αρκετά απόκρημνο και θέλει προσοχή. Αν σας ενδιαφέρει να βουτήξετε να σας πω πως οι πηγές μου λένε ότι υπάρχουν αρκετές βδέλλες! Δεν ξέρω αν όντως ισχύει…

Αν ποτέ βρεθείτε στην περιοχή, ίσως γυρνώντας από ένα μπάνιο στα Βατερά, και θέλετε να κλείσετε τη μέρα σας με μια μικρή πεζοπορία στο δάσος, στρίψτε προς Αχλαδερή, αφήστε το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου, φορέστε το καπέλο σας και αναζητήστε τις πηγές της Πέσας!

Κι αν η πεζοπορία και η φύση σας ανοίξει την όρεξη, έξω από την Αχλαδερή υπάρχει ένα ωραίο ταβερνάκι πάνω στη θάλασσα, με ωραία ψαρικά και εκπληκτικούς χταποδοκεφτέδες!