Τα νησιά μου δημιουργούσαν πάντα μια αίσθηση περιορισμού. Ήταν στο μυαλό μου κάτι το πεπερασμένο, μια ποσότητα που μπορεί να εξαντληθεί. Κοιτάς τον χάρτη, βλέπεις τη θάλασσα να το πνίγει, το γυρίζεις μία, το γυρίζεις δύο και σκέφτεσαι πως αυτό ήταν, δεν έχει άλλο.
Το πόσο έξω έπεφτα το διαπιστώνω αυτούς τους μήνες που ζω στη Λέσβο. Εντάξει, μιλάμε και για ένα μεγάλο νησί, με ζωντανή ενδοχώρα και πολλές φυσικές ομορφιές, κι όχι για κάποιο μικρό ξερονήσι των Κυκλάδων που βουλιάζει από τουρίστες για 3-4 μήνες και μετά πέφτει σε χειμερία νάρκη. Αλλά και πάλι, όταν έρχεσαι να μείνεις σε ένα νησί εκπλήσσεσαι όταν ένα χρόνο μετά ανακαλύπτεις ακόμα μέρη κρυμμένα που σε εντυπωσιάζουν.
Ένα τέτοιο μέρος επισκέφτηκα τις προάλλες όταν η καλοκαιρία, μετά από αρκετές ημέρες μουντάδας και βροχών, μας έβαλε την ιδέα για μια εκδρομή στη φύση πριν το καθιερωμένο Κυριακάτικο φαγοπότι.
Έτσι λοιπόν κινήσαμε για την Αχλαδερή, στον κόλπο της Καλλονής, όπου είχαμε ακούσει πως εκεί κοντά υπάρχουν κάτι μικροί καταρράκτες.
Η αλήθεια είναι πως δυσκολευτήκαμε αρκετά να βρούμε το μέρος, γιατί είναι πολύ φτωχά σηματοδοτημένο. Για όποιον ενδεχομένως ενδιαφέρεται, πρόκειται για έναν μικρό χωματόδρομο στα δεξιά του δρόμου που φεύγει από Αχλαδερή και πάει προς το δρόμο Αγιάσου-Πολυχνίτου, λίγο πριν από τη διασταύρωση (φωτογραφία, χάρτης). Γεωγραφικά το μέρος είναι κάπου ανάμεσα στα Βασιλικά και την Αχλαδερή.
Αφήνοντας πίσω το δρόμο περπατήσαμε μέσα στο δάσος σε έναν χωματόδρομο που όμως ήταν αρκετά βατός και για αυτοκίνητο (κατά προτίμηση 4x4). Ωστόσο περπατιέται πολύ άνετα. Εξ’ άλλου αυτό ήταν και το νόημα της βόλτας!
Που και που συναντούσαμε και κάποια ταμπέλα για να ξέρουμε πως πάμε σωστά και όντως υπήρχαν κάποιες πηγές στο τέλος και δεν περπατούσαμε άδικα!
Μετά από περίπου ένα χιλιόμετρο βρήκαμε ένα στενό διαμορφωμένο μονοπατάκι στην πλαγιά του βουνού που οδηγούσε στις πηγές της Πέσας.
Και ιδού οι πηγές!
Καλά, μην περιμένετε και τους καταρράκτες του Νιαγάρα!
Το μονοπάτι κατεβαίνει και πιο χαμηλά και φτάνει μέχρι τα νερά αλλά σε κάποια σημεία είναι αρκετά απόκρημνο και θέλει προσοχή. Αν σας ενδιαφέρει να βουτήξετε να σας πω πως οι πηγές μου λένε ότι υπάρχουν αρκετές βδέλλες! Δεν ξέρω αν όντως ισχύει…
Αν ποτέ βρεθείτε στην περιοχή, ίσως γυρνώντας από ένα μπάνιο στα Βατερά, και θέλετε να κλείσετε τη μέρα σας με μια μικρή πεζοπορία στο δάσος, στρίψτε προς Αχλαδερή, αφήστε το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου, φορέστε το καπέλο σας και αναζητήστε τις πηγές της Πέσας!
Κι αν η πεζοπορία και η φύση σας ανοίξει την όρεξη, έξω από την Αχλαδερή υπάρχει ένα ωραίο ταβερνάκι πάνω στη θάλασσα, με ωραία ψαρικά και εκπληκτικούς χταποδοκεφτέδες!
7 comments:
Επιστροφή στη φύση, που λέμε...
Πολύ όμορφη βόλτα, πραγματικά. Η φύση σίγουρα έχει πολλά να δώσει.
Καλή συνέχεια στις βόλτες εύχομαι τώρα που φτιάχνει ο καιρός.
Πολύ ωραίες είναι αυτές οι βόλτες στη φύση! Και σίγουρα σου ανοίγουν την όρεξη χεχε! Όπως και να'χει μας πήγες μερικούς μήνες μπροστά, σαν να "μύρισε" καλοκαίρι! ;)
Τι ωραία μέρη ρε γαμώτο...Κρίμα που έχω ζήσει το νησί μόνο σαν φαντάρος...Φαντάσου ότι ήμουν στο φυλάκιο του πυροβολικού στους Λάμπου Μύλους για 9 μήνες και μαγεύτηκα από το τοπίο.Πού να έβλεπα και όλα αυτά...
Εγώ έχω πάει στα "καταρακτέλλια" της Αχλαδερής (ή Πηγές της Πέσας)...
Είναι όσο όμορφο όσο φαίνεται στις φωτογραφίες :-)
KitsosMitsos πράγματι. Νιώθεις αναζωογονημένος μετά από μια τέτοια βόλτα!
DaNaH αν και ο σημερινός καιρός δε βοηθάει στο να σκεφτόμαστε το καλοκαίρι, όντως πλέον το βλέπουμε μιο κοντά!!! Από βδομάδα μπαίνει κι η Άνοιξη εξάλλου!
Ftylos ωραία είναι στους Λάμπου Μύλους (όνομα κι αυτό...). Σε καταλαβαίνω!
Ale3andro "καταρακτέλλια", ε; Καλή φάση!
Χάλια περάσατε βρε παιδί μου...χάλια... ;-)
Οι καταρράκτες της Πέσας είναι κάτι που ακόμα κι εμένα μου είχε κάνει εντύπωση τη μία και μοναδική φορά που τους είχα επισκεφθεί, κάποιο Πάσχα.
Μιας και σε εντυπωσιάζουν τα γλυκά νερά στα νησιά, try this one: Πηγαίνοντας από την Ερεσό στο Σίγρι, από τον παλιό το δρόμο, εκείνον το χωματόδρομο που διασχίζει το χαρακτηριστικότερο μέρος της απόλυτης ξεραΐλας του δυτικού τμήματος του νησιού, ούτε δέντρο ούτε και ψυχή ζώσα για χιλιόμετρα, εκτός από αγκάθια και σαύρες, ε ξαφνικά λοιπόν κάπου αριστερά εμφανίζεται στα καλά του καθουμένου και when least expected ένας ποταμός, που ξετρυπώνει μάλλον μετά από κάποια υπόγεια διαδρομή, γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις από πού έχει κατέβει. Είναι ο ποταμός Τσιχλιώντας, που ακόμα και το δεκαπενταύγουστο παρακαλώ έχει συχνά αρκετό γάργαρο νερό, και μέσα από βρύα, πρασινάδες, δεντράκια και καλάμια καταλήγει στην ερημική ομώνυμη παραλία. Στην οποία, αν προσέξεις καλά, θα βρεις άπειρα διάσπαρτα μικρά απολιθωματάκια, όπως και στην κοίτη του ίδιου του ποταμού και στις εκβολές του. Είναι η πιο περίεργη υδάτινη έκπληξη που σου επιφυλάσσει αυτή η πλευρά του νησιού, μαζί ίσως με την (τεχνητή, βέβαια) λίμνη της Μονής Πυθαρίου.
Post a Comment