Αναρωτιέμαι… Αν τα γεγονότα στον Λίβανο είχαν γίνει χειμώνα, ή φθινόπωρο, πόσες "διαδηλώσεις συμπαράστασης στον δοκιμαζόμενο Λιβανέζικο λαό" θα είχαν γίνει μέχρι σήμερα; Πόσες απεργίες της ΓΕΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ θα είχαν ανακοινωθεί; Πόσες εργατοώρες θα είχαμε διαθέσει απλόχερα για να αποδείξουμε τα φιλειρηνικά μας (ή αντι-Αμερικανικά μας;) αισθήματα;
Ενώ τώρα, ησυχία. Λίγες μικρές διαδηλώσεις στην πρεσβεία του Ισραήλ, κι αυτές κυρίως από Λιβανέζους μετανάστες. Κι όμως εδώ και 20 ημέρες εκεί κάτω πεθαίνουν παιδιά και γυναίκες. Εκδιώκονται άνθρωποι από τα σπίτια τους, γίνονται μετανάστες στην ίδια τους τη χώρα. Και αντί να αποκλιμακώνεται η ένταση, η Κοντολίζα δηλώνει το αμίμητο «μια βιαστική εκεχειρία δεν είναι η σωστή λύση»!
Που είναι τώρα οι συμπαραστάτες των Παλαιστινίων και των Ιρακινών; Που είναι οι stop the war; Το αίμα των Λιβανέζων έχει άλλο χρώμα, άλλη σημασία; Δεν νομίζω. Αυτό που διαφέρει είναι ότι είναι καλοκαίρι. Είμαστε φιλειρηνιστές, είναι αλήθεια, και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Αλλά είμαστε διατεθειμένοι να το διαδηλώσουμε τρανταχτά μόνο θυσιάζοντας ώρες δουλειάς. Γιατί όταν στην μπαλάντσα μπαίνουν οι διακοπές και η ξεκούραση, όταν αυτά συμβαίνουν ενώ εσύ αράζεις στην παραλία ή πίνεις το καφεδάκι με τους κολλητούς σου, είναι δύσκολο να βγεις στους δρόμους...
No comments:
Post a Comment