Κι όμως είμαι ακόμα... αλλού

Συγχωρέστε με για την απουσία. Ήταν επιβεβλημένη βλέπετε. Μου ήρθαν όλα τόσο ξαφνικά, αλλά είναι ωραίο αυτό όταν πρόκειται για ευχάριστα (για να καθησυχάσω και την Julia).

Και πώς να βρω το χρόνο να γράψω έστω και λέξη, όταν από το πουθενά σχεδόν προέκυψε ταξίδι. Και για να προλάβω τους βιαστικούς, όχι αναψυχής αυτή τη φορά! Και χωρίς εισιτήριο επιστροφής, προς το παρόν τουλάχιστον.

Για τους επόμενους μήνες λοιπόν η γκρίνια μου θα περιλαμβάνει και λίγο φλεγματικό αγγλικό χιούμορ, αν καταφέρουν και μου το εμφυσήσουνε εδώ πάνω!

~

Flashback

Ενθουσιασμός για λίγο. Μετά πανικός. Τόσο λίγες μέρες για τόσα πολλά! Τόσα να κάνεις, τόσα να πεις, τόσα να νιώσεις, σε τόσο λίγο χρόνο. Είναι άδικο, αλλά δεν έχεις επιλογή.

Και μετά τι; Η προσαρμογή πρέπει να γίνει κι αυτή σε χρόνο dt. Θα το παλέψεις όμως. Γιατί και πάλι, δεν έχεις επιλογή.

~

Μια εβδομάδα αργότερα και ακόμα να συνηθίσω. Ξυπνάω σε ώρα Ελλάδας, κοιμάμαι σε ώρα Ελλάδας. Το σώμα ανθίσταται, αλλά που θα πάει, θα το υποτάξω!

Οι εντυπώσεις μέχρι τώρα είναι πολύ θετικές. Ένα θα σας πω μόνο. Βρίσκω αρκετά λιγότερους λόγους για να γκρινιάξω! Και δεν είναι τυχαίο, αφού εδώ λειτουργούν με πρόγραμμα και οργάνωση. Κάτι που λείπει από την Ελλάδα του αχταρμά και της προχειρότητας. Ή μάλλον από τον Έλληνα του αχταρμά και της προχειρότητας.

Αυτά για τώρα. Έδωσα το στίγμα μου. Θα επανέλθω σύντομα, υπόσχομαι, με περισσότερα!

Cheers!