Ορθοπεταλιές! Λες;

Η ιδέα μου είχε καρφωθεί από το Σεπτέμβριο. Όταν ήμουν στη Βαρκελώνη. Είχα βαρεθεί να βλέπω κόσμο και κοσμάκη πάνω στα ποδήλατα να κάνουν τη βόλτα τους, να πηγαίνουν στη δουλειά τους, να βγαίνουν για ψώνια. Φαινόταν τόσο όμορφο. Όχι ξεκούραστο, αλλά ευχάριστο.

Είχα πεισμώσει τότε και έλεγα πως με την επιστροφή μου στην Αθήνα θα ξαναρχίσω κι εγώ το ποδήλατο! Ο πατέρας μου το άκουγε και γέλαγε... Κι όσο γέλαγε, τόσο πείσμωνα εγώ.

Υπήρχαν πράγματι δυο βασικά κωλύματα.

Το πρώτο ήταν το που θα έκανα αυτό το εγχείρημα. Η Αθήνα είναι πολύ αφιλόξενη πόλη για τους ποδηλάτες. Αφ’ ενός έχει την τύχη ή ατυχία (όπως το δει κανείς) να μην είναι επίπεδη, κι έτσι σου βγάζει το λάδι, όπου και να πας. Αφετέρου δεν υπάρχει η υποδομή που μπορεί να επιτρέψει την ασφαλή ποδηλασία στους δρόμους της, έστω σε κάποιους. Όσοι έχουν ταξιδέψει σε Ευρωπαϊκές πόλεις, θα δουν ότι σε αρκετές υπάρχουν ξεχωριστές λωρίδες για ποδήλατα, με διαχωριστικό πολλές φορές, όπως για παράδειγμα στο Άμστερνταμ, ή στη χειρότερη περίπτωση υπάρχει μια διαγράμμιση που επιτρέπει κάποιο χώρο για τα ποδήλατα. Επίσης υπάρχουν παντού ειδικά κιγκλιδώματα για να αφήσεις το ποδήλατό σου κλειδωμένο. Ειδικές πινακίδες κυκλοφορίας για τους ποδηλάτες και ειδικά parking σε πολυσύχναστα μέρη, όπως σε σταθμούς μετρό, πλατείες, εμπορικά κέντρα, Πανεπιστήμια... Ε, όπως ξέρετε, στην Αθήνα αυτά είναι απλά ανύπαρκτα...

Μετά σκέφτηκα να πηγαίνω σε κάποια πάρκα (α, καλό!) ή να κατεβαίνω στην παραλιακή που την έχουν φτιάξει κάπως, και μαζεύει κόσμο. Ένα πράγμα σαν την cote d’ Azur έχει γίνει. Καλά, αυτό ήθελαν να κάνουν μάλλον.

Το δεύτερο αφορά εμένα. Ξέρω πολύ καλά πως είμαι άψογος (!) στο να σχεδιάζω, να οργανώνω, να ρυθμίζω και την παραμικρή λεπτομέρεια για κάποιο εγχείρημα, αλλά στην εκτέλεση έχω μια... δυσκολία! Και άντε πες, το πήρα απόφαση και το έκανα. Πόσο καιρό; Μια φορά; Δυο; Ένα μήνα; Είναι που βαριέμαι και γρήγορα ρε γαμώτο.

Όπως και να έχει, όπως ήρθαν τα πράγματα δε χρειάστηκε να ανακαλύψω ούτε αν το τραμ επιτρέπει ποδήλατα (δε θυμάμαι τελικά, επιτρέπει ή όχι;) ούτε αν θα το επιχειρούσα ή αν θα το βαριόμουνα. Γιατί πολύ απλά προέκυψε η Αγγλία και τα σχέδια έμειναν στην Ελλάδα.

Πως τα φέρνει η μοίρα όμως... Με έφερε να ζήσω σε μια πόλη γεμάτη ποδήλατα! Γιατί κι εδώ αρκετοί το χρησιμοποιούν καθημερινά για τη μεταφορά τους! Από τη μια βολεύει, γιατί σε μεγάλο βαθμό το κέντρο του Λονδίνου είναι επίπεδο. Από την άλλη υπάρχει η υποδομή που λέγαμε. Υπάρχουν ειδικές cycle routes, αλλά και στους περισσότερους υπάρχει ειδική λωρίδα κυκλοφορίας ποδηλάτων, κάγκελα για να το αφήσεις, και βέβαια τεράστια πάρκα. Επίσης υπάρχουν και τα κανάλια που ξεκινούν από τον Τάμεση, τα οποία προσφέρονται για ποδηλατικές βόλτες, ενώ (κι όμως) βρίσκεσαι στην καρδιά του Λονδίνου (φωτογραφία δίπλα). Δε λέω, πιστεύω ότι κι εδώ είναι επικίνδυνο να οδηγάς μέσα στους δρόμους ποδήλατο. Πρέπει να ξέρεις καλά, να είσαι προσεκτικός, και να έχεις συνηθίσει να βλέπει από πίσω σου το τεράστιο διώροφο λεωφορείο και να μην σε πιάνει πανικός. Αλλά όμως η συμπεριφορά των οδηγών εδώ είναι τελείως διαφορετική.

Παρένθεση: Σκηνικό χτες. Μέσα στο λεωφορείο εγώ, κλασικά πάνω όροφος, κλασικά πρώτη θέση, να έχω όλη τη θέα δική μου. Οπότε στρίβοντας από ένα δρόμο κολλάμε πίσω από μια ποδηλάτισσα. Για αρκετή ώρα. Μήτε κόρνα, μήτε φωνές. Απερίσπαστη η ποδηλάτισσα να πηγαίνει, κι εμείς από πίσω, τρενάκι. Και εκεί που βλέπω ένα άνοιγμα του δρόμου και λέω, τώρα θα κάνει πέρα να περάσουμε, προς έκπληξή μου σηκώνει το χέρι της ότι θέλει να στρίψει (πρώτο σοκ, «μα τι θράσος!»), το λεωφορείο κόβει – κι άλλο – ταχύτητα (δεύτερο σοκ, «???......??????») κι αυτή ανενόχλητη στρίβει προς τον προορισμό της!

Όμως είπαμε, σαν θέαμα για μας είναι πρωτόγνωρα όλα αυτά. Να βλέπεις τον γείτονά σου το πρωί, που εσύ πας για πάρεις το λεωφορείο, να σκάει μύτη με το κράνος του (απαραιτήτως. Όλοι!), με το κίτρινο φωσφοριζέ jacket (επίσης όλοι), καβάλα στο ποδήλατο και σε λίγα λεπτά να γίνεται καπνός.

Επίσης, ψάχνοντας, βρήκα δεκάδες ενημερωτικά sites με χρήσιμες πληροφορίες, οδηγίες, και χάρτες για διαδρομές. Ακόμα και η υπηρεσία συγκοινωνιών του Λονδίνου έχει εκδόσει ειδικούς χάρτες ανά περιοχή με διαδρομές.

Όπως καταλαβαίνετε, δεν ήθελα και πολύ. Μικρό παιδί είμαι (λέμε τώρα), μου καρφώθηκε η ιδέα, βλέπω κι αυτά κάθε μέρα, είναι να μην ξαναφουντώσει η επιθυμία;

Εντάξει, μην το παρακάνουμε. Δεν λέω ότι θέλω να πάρω ένα ποδήλατο να πηγαίνω στις δουλειές μου, οι αποστάσεις δεν είναι καθόλου αμελητέες αν δε μένεις στην ίδια περιοχή, και ο καιρός πολλές φορές είναι ακατάλληλος για ποδήλατο.

Δεύτερη παρένθεση. Ακόμα και τη μέρα που χιόνισε, ποδηλάτες με σορτσάκι είδα! Είναι τρελοί αυτοί οι Αγγλοσάξονες!

Αλλά βρε παιδί μου, δε θα με χάλαγε να το έχω ένα ποδηλατάκι για βόλτες όταν ο καιρός είναι καλός. Το Λονδίνο έχει πολλά πάρκα (αν και ακόμα σ' αυτά δεν επιτρέπεται η ποδηλασία παντού, υπάρχουν ειδικά μονοπάτια) και ανοιχτούς χώρους που μπορείς να κάνεις τη βόλτα σου. Ακόμα και στην γειτονιά σου να γυρίσεις, που δεν έχει τόση κίνηση, ευχάριστο είναι, και καλό θα σου κάνει. Και, για να μην τα πολυλογούμε, δε θα σας απολογηθώ κι άλας! ΘΕΛΩ! Αυτό φτάνει! Όχου, που θα με σκάσετε!

Λοιπόν, το πράγμα έχει ως εξής. Θα κάνω πρώτα ένα test drive. Μπορείς να νοικιάσεις ποδήλατο ακόμα και με την ώρα. Όταν βρω την κατάλληλη παρέα, θα πάμε να νοικιάσουμε, να κάνουμε μια βολτίτσα μια ωραία Κυριακή πρωί στο πάρκο, να δούμε πόσο εύκολο είναι, τι δυσκολίες έχεις στην κυκλοφορία, και βεβαίως βεβαίως να δούμε αν αντέχουμε ή θα τα φτύσουμε στα πρώτα 100 μέτρα (διόλου απίθανο!). Αν το test είναι επιτυχές, θα το καθιερώσουμε πιο τακτικά. Και βλέπουμε!