England goes smokefree

Όπως το λέει η λέξη. Smoke free. Για την ακρίβεια smoking free.

Από την 1η Ιουλίου, αύριο δηλαδή, τίθεται σε ισχύει νόμος που απαγορεύει το κάπνισμα σε όλους τους κλειτούς δημόσιους χώρους και χώρους εργασίας στην Αγγλία. Σε όλους όμως. Όχι μόνο τα γραφεία επιχειρήσεων ή των κυβερνητικών υπηρεσιών, αλλά πλέον και σε όλα τα cafés, τα εστιατόρια, τις pubs και τα clubs. Το σχετικό φυλλάδιο, διαθέσιμο και στα ελληνικά παρακαλώ, μας ενημερώνει:

• Η νέα νομοθεσία σχετικά με την απαγόρευση του καπνίσματος θα καλύπτει
  όλους τους κλειστούς δημόσιους χώρους και χώρους εργασίας. Σε αυτούς
  περιλαμβάνονται καφετέριες, παμπ, νυχτερινά κέντρα, καταστήματα,
  γραφεία και εργοστάσια.


• Τα καπνιστήρια για το προσωπικό και οι εσωτερικές αίθουσες για καπνιστές
  δεν θα επιτρέπονται στο εξής, άρα όποιος επιθυμεί να καπνίσει θα πρέπει να
  βγαίνει σε εξωτερικό χώρο.


• Το κάπνισμα θα απαγορεύεται επίσης στα μέσα μαζικής μετακίνησης και τα
  οχήματα εργασίας που χρησιμοποιούνται από περισσότερα από ένα άτομα.
  

Και βέβαια, για όποιον δε συμμορφωθεί, υπάρχουν και τα πρόστιμα. 200 λίρες (Σημ. 300 ευρώ) για κάποιον που καπνίζει σε χώρο που απαγορεύεται, και έως 1.000 λίρες (Σημ. 1500 ευρώ) για μη τοποθέτηση της σήμανσης «απαγορεύεται το κάπνισμα».

Το φυλλάδιο μας ενημερώνει και για την βοήθεια που προσφέρει το NHS (το Ε.Σ.Υ. τους δηλαδή) σε αυτούς που θέλουν να κόψουν αυτή τη βλαβερή συνήθεια, με τοπικές υπηρεσίες βοήθειας για διακοπή καπνίσματος, Helplines, διαδικτυακό τόπο με πληροφορίες και υλικό για υποστήριξη και ειδικά προγράμματα. Βέβαια μην κρυβόμαστε, το πρώτο βήμα είναι να το πάρει κάποιος απόφαση. Δεν είναι εύκολο μετά, αλλά η αποφασιστικότητα είναι βασικό.

Έρχονται δύσκολες μέρες για τους φίλους καπνιστές εδώ στα βόρεια... Να σας πω την αλήθεια, σε σύγκριση με την Ελλάδα, εδώ έχω δει πολύ πιο λίγους καπνιστές. Τώρα είναι όντως λιγότεροι; Είναι περισσότεροι αλλά δεν μπορούν να καπνίζουν στα φανερά; Θα σας γελάσω. Και τα δύο ενδεχόμενα όμως θετικά μου φαίνονται.

Καλό Σαββατοκύριακο! Εσείς με τις πυρκαγιές, με την μεγάλη απώλεια της Πάρνηθας και την εγκληματική αδράνεια των υπευθύνων, εδώ με τις βόμβες που σε κάνουν να αναλογιστείς με τον πιο τραγικό τρόπο οτι δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, νομίζω ζούμε λίγο περίεργες μέρες. Υπομονή και αισιοδοξία, πείσμα και θέληση.

Και μέσα σ' όλα αυτά, παρατήρησα ότι αυτό είναι το 100ο post μου! Κοίτα πως περνάει ο καιρός στην blogοσφαιρα...

Καλοκαίρι vs Summer

Μιας και εκεί κάτω έχετε καύσωνα, θα παρα-τολμήσω να γράψω για τον καιρό εδώ αυτές τις μέρες. Έτσι, να σας δροσίσω λίγο.

Λοιπόν, αυτό τον καιρό, εδώ και εβδομάδες δηλαδή, ο καιρός είναι απροσδιορίστου εποχής. Μια μίξη ανοιξοκαλοκαιρινοφθινοπωρινού καιρού για να σας δώσω να καταλάβετε.

Ξεκινάς πρωί για τη δουλειά, κοιτάς την πρόβλεψη στο internet, και λέει τον δυσεπίλυτο γρίφο 14-19 βαθμοί, με ήλιο, σύννεφα και βροχές, όλα σ’ ένα (δεξιά είναι η πρόβλεψη της εβδομάδας. Λίγο ακόμα και θα έχουμε υποτριπλάσια, όχι υποδιπλάσια θερμοκρασία από εκεί κάτω!). Έξω από το παράθυρο ο ουρανός δε σου λέει πολλά, αλλά ο δρόμος έχει νερά, οπότε ψιλιάζεσαι πως θα πάει η μέρα. Βέβαια και χτες και προχτές έτσι ήταν το πρωί, αλλά σταγόνα δεν είδες όλη μέρα. Άντε ντύσου κατάλληλα τώρα.

Αποφασίζεις να βάλεις μια λεπτή μπλούζα ή ένα πουκάμισο, κι ένα μπουφανάκι, πράγμα που ομολογουμένως σου δίνει μεγάλη ευελιξία στο να προσαρμοστείς στα καπρίτσια του καιρού.

Και βγαίνεις έξω.

Αρχικά διαπιστώνεις ότι κάνει πιο ζέστη απ’ ότι μέσα στο σπίτι, και βγάζεις το μπουφάν που το κρατάς στο χέρι διπλωμένο ή χαριτωμένα το κρεμάς στο δάχτυλό σου πίσω από την πλάτη, ενώ μετανιώνεις την ώρα και τη στιγμή που το ξεκρέμασες από τη ντουλάπα. Σε λίγο όμως αντιλαμβάνεσαι πως φυσάει, οπότε το ξαναφοράς, γιατί εκτός των άλλων βαρέθηκες να το κουβαλάς χαριτωμένα. Φτάνεις στη δουλειά με το μπουφάν διπλωμένο στην τσάντα, γιατί όσο να’ ναι στο μετρό ζεστάθηκες.

Περνάει η μέρα κι από το παράθυρο βλέπεις σύννεφα και ήλιο να εναλλάσσονται στην πρωτοκαθεδρία, αλλά πουθενά βροχή. Αρχίζεις και βρίζεις τους άχρηστους μετεωρολόγους που όλη τη βδομάδα σου έλεγαν για βροχές αλλά τελικά τσάμπα κουβαλούσες την ομπρέλα στην τσάντα τόσες μέρες. Αποφασίζεις αύριο να την αφήσεις σπίτι επιτέλους.

Έρχεται το απόγευμα και έχεις αναθαρρήσει με τον ήλιο που έχει ξεπροβάλει για τα καλά ενώ η θερμοκρασία καρφωμένη στους 21 (καλοκαιρία για εδώ, δεδομένης και της υγρασίας) κι έτσι αποφασίζεις να κατέβεις λίγο στα μαγαζιά, που παρεμπιπτόντως έχουν αρχίσει τα καλοκαιρινά Sales.

Στο λεωφορείο χαζεύεις τον ουρανό, που έχει πάρει ένα ωραίο γαλάζιο, με λίγα άσπρα (το τονίζω) συννεφάκια να σπάνε τη μονοτονία.

Φτάνεις στα μαγαζιά, όπου βολτάρεις αμέριμνος, με το μπουφάν ανα χείρας γιατί δε μασάμε πλέον, έχουμε συνηθίσει σ’ αυτή τη δροσιά. Θυμάσαι πως το Σαββατοκύριακο που είχε έρθει ο φίλος σου από την Αθήνα, αυτός κυκλοφορούσε με 2 μπουφάν κι εσύ με το πουκάμισο…

Μπαίνεις να δεις τι παίζει από τιμές, να πάρεις μια ιδέα με το τι κυκλοφορεί, αν αξίζουν οι εκπτώσεις.

Βγαίνοντας μετά από 15 λεπτά αναρωτιέσαι αν μπήκες σε μαγαζί ή σε μηχανή μεταφοράς στο χωροχρόνο. Ο ουρανός… Ωπ, πάμε πάλι ξανά, δεν υπάρχει ουρανός. Γκρι σύννεφα έχουν κρύψει τα πάντα, έχει σκοτεινιάσει δραματικά ενώ βλέπεις τους ανθρώπους να ανοίγουν ομπρέλες. Κομπιάζεις για μια στιγμή, αλλά μετά με αποφασιστικές κινήσεις φοράς το μπουφάν και ανοίγεις την ομπρέλα που έχεις στην τσάντα. Νιώθεις μια αγαλλίαση αν μη τι άλλω, γιατί τελικά δεν πήγε στράφι το ότι την κουβαλούσες όλη τη βδομάδα. Η βροχή γλυκιά όπως πάντα, όχι καταιγίδα (το ξαναλέω, ένα χρόνο τώρα, καταιγίδες σαν της Αθήνας πρέπει να έχω δει μόνο ένα απόγευμα, οπότε είδα και τη μοναδική αστραπή) και έτσι συνεχίζεις τη βόλτα σου, υπό τελείως διαφορετικές συνθήκες βέβαια.

Γυρνώντας σπίτι, κι ενώ ο ήλιος έχει ξαναβγεί, περνάς από το supermarket για τις απαραίτητες προμήθειες. Γάλα, φρουτάκια, ψωμί, κομπλέ.

Βγαίνεις και κατευθύνεσαι προς το σπίτι με τις σακούλες ανά χείρας όταν αντιλαμβάνεσαι ότι μια ελαφριά βροχή ξαναρχίζει. Αποφασίζεις όμως να περπατήσεις ατάραχος, αφού πλέον είσαι κοντά. Στρίβοντας στη γωνία ο ήλιος στο βάθος που έχει κατέβει λόγω της περασμένης ώρας έχει ξεπροβάλει από κάτι σύννεφα και σε φωτίζει, σχεδόν σε στραβώνει. Οι σταγόνες τις βροχής γυαλίζουν αντανακλώντας το φως που έρχεται από το βάθος και μπορείς να τις δεις σχεδόν μια προς μία. Στέκεσαι για λίγο να αποτυπώσεις την εικόνα και μετά κλείνεις τα μάτια και αφήνεις τον ήλιο να σου χαϊδέψει ζεστά το πρόσωπο όσο η βροχή σου προσφέρει απλόχερα την δροσιά της.

Η φωτογραφία μπορεί να μην απεικονίζει βροχή αλλά ένα συντριβάνι στο South Bank εκεί δίπλα στον Τάμεση, αλλά περιέργως αποδίδει τον συνδυασμό που σας περιέγραψα.

Είναι αρκετά πρωτόγνωρο για μένα να κοντεύει Ιούλιος και τα μπουφαν να φιγουράρουν πρώτη μούρη στη ντουλάπα μου, αλλά πρέπει να σας ομολογήσω οτι ώρες ώρες το διασκεδάζω. Δε λέω, θα μου λείψει πολύ το μπάνιο, η ζέστη, ο απεριόριστος ήλιος, o φραπές στην παραλία, ακόμα και της Αθήνας, αφού όλο σχεδόν το καλοκαίρι θα μείνω εδώ. Αλλά όπως έχω παρατηρήσει, ευτυχώς η διάθεσή μου ελάχιστα επηρεάζεται από τον καιρό. Σε αντίθεση με φίλους μου που μόλις δουν σύννεφα τους πιάνει κατάθλιψη.

Δε μασάμε! Ναι, καλοκαίρι στο Λονδίνο, ναι, στη βροχή, τον ήλιο, τα σύννεφα και την υγρασία, ναι, με όλους τους φίλους μου να με παίρνουν από την παραλία και όλους εσάς να ποστάρετε ηλιόλουστα και γεμάτα θάλασσα posts, αλλά δε μασάμε! Γουστάρουμε τρελά! Κι άμα λάχει φτιάχνουμε και χιονάνθρωπους!

Καλό κουράγιο εκεί κάτω με τον καύσωνα, χαρείτε τον ήλιο, κι ας καίει λίγο υπερβολικά τελευταία!

Καλό καλοκαίρι σε όλους, όπως το βιώνει ο καθένας!

Wicked

Χτες βράδυ παρακολούθησα ένα από τα musicals που παίζονται στο Λονδίνο, το Wicked, the untold story of the Witches of Oz, στο Appolo Victoria Theatre. Είναι από τα πιο φρέσκα στη Λονδρέζικη σκηνή, αφού παίζεται εδώ από τον περασμένο Σεπτέμβριο (στο Broadway έκανε πρεμιέρα το 2003).

Βασισμένο στο βιβλίο του Gregory Maguire Wicked: The Life and Times of the Wicked Witch of the West, μας αφηγείται την ιστορία της «κακιάς» μάγισσας Elphaba του γνωστού παραμυθιού του Μάγου του Οζ, προσφέροντας μας μια άλλη προοπτική της ιστορίας που μας αλλάζει τη γνώμη. Δε θα πω τίποτα για την υπόθεση, όποιος ενδιαφέρεται υπάρχει το βιβλίο.

Σίγουρα τα musical στο Λονδίνο είναι μια εκπληκτική εμπειρία, ακόμα κι όταν τα απολαμβάνεις από τις τελευταίες σειρές, όπου το εισιτήριο είναι λιγότερο τσουχτερό. Οι άνθρωποι (ηθοποιοί-τραγουδιστές-χορευτές, όλα σε ένα) είναι πραγματικοί επαγγελματίες και οι ερμηνεία τους σε συναρπάζει, ενώ παρόλο που λόγω περιόδου πολλές φορές παίζουν αντικαταστάτες των κύριων ηθοποιών, το επίπεδο παραμένει πολύ υψηλό. Παρόλα αυτά το επίπεδο παραμένει πολύ υψηλό. Και βεβαίως μιλάμε για live performance, τόσο των ηθοποιών όσο και της ορχήστρας που έχει όπως καταλαβαίνετε βασικό ρόλο στο όλο θέαμα.

Δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα από τη μουσική του έργου, η οποία σε κάποια σημεία ήταν μια μίξη ορχηστρικής και pop, αλλά από την άλλη επειδή είναι πολύ φρέσκο δε μπορείς να το συγκρίνεις με καθιερωμένα στο χώρο musicals όπως το Phantom of the Opera ή το Cats, των οποίων ακόμα κι αυτοί που δεν τα έχουν δει γνωρίζουν τη μουσική (τι να γράψω τώρα για τον Andrew Lloyd Webber…). Ωστόσο η ερμηνεία και η φωνή των ηθοποιών με αποζημίωσε, ιδιαίτερα της ηθοποιού που υποδυόταν την Glinda (Helen Dallimore όπως διαβάζω στο site) που ήταν πολύ δυναμική.

Πιο χλιαρή ήταν ερμηνεία της πρωταγωνίστριας, η οποία όμως ήταν η αντικαταστάτρια της Kerry Ellis, που ενσαρκώνει το ρόλο της Elphaba, της Wicked Witch δηλαδή, στην κανονική σεζόν. Επίσης, σε αντίθεση με το Les Miserables, που είναι πιο δουλεμένο τόσα χρόνια στη σκηνή, στο Wicked υπήρχαν και διάλογοι εκτός τραγουδιών, χωρίς όμως αυτό να σε ξενίζει ή να αλλάζει τον μουσικό χαρακτήρα του έργου.

Πρέπει να σας πω επίσης πως προχτες έγινε και η επίσημη πρεμιέρα ενός ακόμα, του The Lord of the Rings, το οποίο ως μεγάλος fan της τριλογίας του Tolkien ελπίζω να καταφέρω να δω.

Εδιμβούργο

Ξεκινώντας τη δεύτερη και τελευταία μέρα στη Σκωτία είπαμε να κάνουμε μια εκδρομή. Είχαμε να διαλέξουμε ανάμεσα στο Εδιμβούργο και τα Highlands. Δημοκρατικά, με ανάταση χειρός, αποφασίστηκε να πάμε στο Εδιμβούργο, για το οποίο τόσα είχαμε ακούσει, και θα ήταν κρίμα αν δεν το επισκεπτόμαστε.

Το Εδιμβούργο βρίσκεται 40-50 λεπτά από τη Γλασκώβη με το τρένο, όσο δηλαδή να διασχίσεις την Κηφισίας μέχρι κέντρο σε ώρα αιχμής. Γενικά, όπως ίσως έχετε καταλάβει από τα post μου με τις εκδρομές, εδώ το τρένο είναι πολύ πρακτικό για τις μετακινήσεις, και αυτό το βλέπεις από τους πολυάριθμους σιδηροδρομικούς σταθμούς των πόλεων και από τα πολύ συχνά δρομολόγια.

Το Εδιμβούργο (Έντιμπρα όπως προφέρεται) είναι η πρωτεύουσα της Σκωτίας και η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη, μετά τη Γλασκώβη. Φέρει το προσωνύμιο «Αθήνα του Βορρά», κυρίως επειδή υπήρξε μεγάλο κέντρο του Διαφωτισμού. Η πόλη χωρίζεται στην παλιά, γεμάτη μεσαιωνικά κτίσματα και με το επιβλητικό κάστρο, και την νέα πόλη. Εμείς αρκεστήκαμε μόνο στην παλιά, καθώς νωρίς το απόγευμα έπρεπε να επιστρέψουμε στη Γλασκώβη.

Ο κεντρικός δρόμος της παλιάς πόλης Royal Mile ξεκινάει από το Κάστρο και καταλήγει στο Holyrood Abbey. Σημαίες παντού, κτίσματα και εκκλησίες που σε μαγεύουν, Σκωτσέζοι με κιλτ να παίζουν γκάιντες και βεβαίως πολλοί τουρίστες, καθώς το Εδιμβούργο είναι η 2η πόλη του Ηνωμένου Βασιλείου σε επισκεψιμότητα μετά το Λονδίνο. Μοιάζει να είναι όλο μια τουριστική attraction, μια αίσθηση που δε στη δίνει η Γλασκώβη, που είναι πιο πόλη. Δεξιά κι αριστερά μαγαζιά που πουλάνε διάφορα αναμνηστικά, ενώ μεγάλη πέραση έχουν τα κασκόλ με το κλασικό καρό σε διάφορα μοτίβα. Επίσης υπάρχουν πολλά μαγαζάκια που πουλάνε ουίσκι.
Το κάστρο του Εδιμβούργου, χρισμένο σε περίοπτη θέση, κοιτάει αφ’ υψηλού όλη την πόλη. Είναι από τα πιο φημισμένα κάστρα παγκοσμίως. Ο ξεναγός, σε βαριά Σκωτσέζικα, μας ανέφερε πολλά ιστορικά στοιχεία για το κάστρο, κάνοντας παράλληλα αναφορές στην ιστορία της Σκωτίας, κι εμείς προσπαθούσαμε πιάνοντας σκόρπιες λέξεις, ερμηνεύοντας νοήματα και παρακολουθώντας βλέμματα να καταλάβουμε τι μας λέει. Δεν τα πήγαμε και άσχημα τελικά, και είμαι αρκετά περήφανος, πιστέψτε με!

Επειδή τα λόγια είναι περιττά και τα ιστορικά στοιχεία μπορείτε να τα διαβάσετε παντού, θα αρκεστώ σε μερικές φωτογραφίες.

Μην ξεχάσω να σας πω ότι κάθε μέρα εκτός Κυριακής νομίζω στη 1 το μεσημέρι γίνεται κανονιοβολισμός από το κάστρο. Αυτό συνηθιζόταν παλαιότερα για να συντονίζουν όλοι οι καπετάνιοι των καραβιών που έπλεαν στην περιοχή τα ρολόγια τους, και συνεχίζεται μέχρι τώρα εθιμοτυπικά. Το σχόλιο του ξεναγού γιατί στης 1 και όχι στις 12, αφοπλιστικό. Αφ’ ενός στις 12 χτυπάει όλος ο κόσμος, οπότε εμείς είπαμε διαφέρουμε, κι αφ’ εταίρου, επειδή είμαστε και Σκωτσέζοι, σιγά μη ρίχνουμε 12 κανονιές, 1 και αρκεί! Χαχα! Μορφή!

Στην Crown Square στο πιο ψηλό και κεντρικό τμήμα του κάστρου, βρίσκεται εκτός άλλων το Crown Room. Εκεί βρίσκονταν παλαιότερα τα δωμάτια των βασιλιάδων της Σκωτίας και τώρα φιλοξενούνται το στέμμα, το σπαθί και το σκήπτρο του Βασιλείου της Σκωτίας. Επίσης από το 1996 φιλοξενείται η Stone of Destiny. Πρόκειται ουσιαστικά για έναν τεράστιο λίθο πάνω στην οποία ενθρονίζονταν οι Βασιλείς τις Σκωτίας. Αυτό μέχρι το 1296, οπότε ο Βασιλιάς της Αγγλίας Edward I σε έναν από τους πολέμους μεταξύ των δυο βασιλείων, την πήρε στο Λονδίνο και την έβαλε σε ένα ξύλινο θρόνο στο Αβαείο του Westminster, στον οποίον ενθρονίζονταν όλοι οι επερχόμενοι Μονάρχες της Αγγλίας (πλην της Mary I), για να δηλώνεται έτσι συμβολικά η υποταγή της Σκωτίας στην Αγγλία, όπως μας είπε ο ξεναγός. Το 1996 η Βασίλισσα Ελισάβετ αποφάσισε την επιστροφή της πέτρας στο Εδιμβούργο, αλλά σε επόμενη ενθρόνιση μονάρχη του Ηνωμένου Βασιλείου πρέπει να επιστραφεί προσωρινά για την τελετή στο Λονδίνο. Έτσι, για να σας μαθαίνω και τίποτα…

Γεμάτος από εικόνες, αλλά και δίψα να φωτίσω ακόμα περισσότερο το κεφάλαιο της ιστορίας της Σκωτίας και των σχέσεων της με την Αγγλία, αποχαιρέτησα το Εδιμβούργο, με το γλυκό παράπονο οτι πήρα μια μόνο μυρωδιά από την θαυμάσια αυτή πόλη. Δώσαμε όμως ραντεβού για το μέλλον, αφού είναι σίγουρο ότι έχει κι άλλα να μου πει.

Λίγες ώρες αργότερα έπαιρνα το τρένο της επιστροφής.

Γλασκώβη

Προορισμός: Γλασκώβη!

Ο χρόνος ήταν απαγορευτικά λίγος για να την εξερευνήσω και να πω ότι είδα αρκετά, κι έτσι η πρώτη εντύπωση έμεινε και η μοναδική προς το παρόν.

Η πρώτη επαφή με οτιδήποτε σκωτσέζικο έγινε στο τρένο, όταν σε μία από τις στάσεις το πλήρωμα αντικαταστάθηκε. Κι εκεί που ωραία και καλά μας έλεγε ο οδηγός σε πόση ώρα φτάνουμε, ξάφνου αρχίσαμε να ακούμε έναν τύπο τον οποίο μετά βίας καταλάβαινα! Μιλάμε για βαριά προφορά, όχι αστεία!

Φτάνοντας στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Γλασκώβης, αρχίσαμε τις βόλτες και τις φωτογραφίες.

Η Γλασκώβη είναι η μεγαλύτερη πόλη της Σκωτίας, όχι όμως η πρωτεύουσα, που είναι το Εδιμβούργο. Πληροφοριακά αυτό.

Ο κεντρικός πεζόδρομος της πόλης, η Buchanan street, είναι γεμάτος μαγαζιά και κόσμο.

Στο τέρμα της Buchanan street βρίσκεται το Royal Concert Hall, ένας χώρος καλλιτεχνικών και μη εκδηλώσεων.

Λίγο πιο πέρα βλέπουμε την κεντρική πλατεία της πόλης, την George Square, με τα City Chambers, το Δημαρχείο σα να λέμε.

Επισκεφτήκαμε και για λίγο (ε, μια μέρα είχαμε, δε θα κλεινόμασταν στα μουσεία!) το Μουσείο μοντέρνας τέχνης.

Γνωστός είναι και ο Καθεδρικός της Γλασκώβης, ή αλλιώς St. Mungo’s Cathedral, με χαρακτηριστική Γοτθική αρχιτεκτονική. Σε πρώτο πλάνο το άγαλμα του Σκώτου εξερευνητή David Livingstone.Δεν παραλείψαμε να επισκεφτούμε τα Willow Tearooms, σχεδιασμένα από τον διεθνώς αναγνωρισμένο αρχιτέκτονα Mackintosh. Το πρώτο άρχισε να λειτουργεί πριν ένα αιώνα περίπου. Η ποικιλία των γεύσεων σε αναγκάζει να κοιτάζεις τον κατάλογο αρκετή ώρα. Ειδικά αν είσαι αναποφάσιστος…

(Η 2η photo από το wikipedia)

Οι Σκωτσέζοι, και ειδικά οι Γλασκωβιανοί, είναι πολύ φιλικοί και προσιτοί άνθρωποι, πράγμα που τους διαφοροποιεί αρκετά από τους Εγγλέζους. Αυτό βέβαια σημαίνει (για να τα λέμε και όλα) ότι πολλές φορές δεν διαθέτουν αυτήν την τυπική ευγένεια των Άγγλων, κάτι που όπως και να έχει αποζητάς όταν απλά συναλλάσσεσαι και δε θες να κάνεις κολλητούς, και είναι περισσότερο τραχείς. Σαν ψυχοσύνθεση είναι πιο κοντά σε εμάς πάντως απ' ότι οι Άγγλοι. Αυτή την εντύπωση αποκόμισα. Θα έχεις ένα πρόβλημα να συνεννοηθείς, καθώς όσο και να προσπαθήσουν, δεν μπορούν να σου μιλήσουν με τα Αγγλικά του Cambridge που έχεις συνηθίσει. Αλλά αν έχεις ζήσει λίγο στο Λονδίνο, όπου συναντάς διάφορες… παραλλαγές της γλώσσας, είναι σχετικά πιο εύκολο.

Από θέμα οργάνωσης και υποδομών η πόλη, και γενικότερα η Σκωτία, βρίσκεται πολύ πίσω, όχι μόνο σε σύγκριση με το Λονδίνο αλλά και με μικρότερες πόλεις της Αγγλίας. Αυτό βέβαια δεν είναι τυχαίο, καθώς μέχρι πριν λίγες δεκαετίες, οι Άγγλοι απομυζούσαν στην κυριολεξία της Σκωτία (όπως άλλωστε έκαναν και σε όλες τις αποικίες τους τον καιρό της Βρετανικής αυτοκρατορίας), με αποτέλεσμα τα χρήματα να μην επενδύονται ποτέ πίσω στη Σκωτία. Αυτό βέβαια άλλαξε τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά την ένταξη του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και έχει επέλθει μεγάλη αναβάθμιση, ενώ εδώ και λίγα χρόνια υπάρχει και το Σκωτσέζικο κοινοβούλιο με αρκετές αρμοδιότητες.

Παρεμπιπτόντως, έχουν και ξεχωριστά χαρτονομίσματα, με διαφορετικά σχέδια (και μάλιστα χωρίς τη Βασίλισσα Ελισάβετ σε καμία όψη), με ίδια αξία, τα οποία βέβαια περνάνε και στην Αγγλία (αν και όπου τα έχω δώσει, τα κοιτάνε λίγο περισσότερο...). Εκτός αυτού όμως, έχουνε και πολλά διαφορετικά μεταξύ τους χαρτονομίσματα, της ίδιας αξίας. Εμ, πως να μην μπερδευτούν μετά στο νότο;

Δεν είναι ωστόσο να τα κρατάς για συλλογή, γιατί τα παραπάνω είναι κοντά 100 ευρώ...!

Επόμενη στάση: Εδιμβούργο!

ΥΓ. Για να μην έχετε πολλές προσδροκίες, δυστυχώς λόγω χρόνου δεν επισκέφτηκα τα Highlands, δηλαδή την επαρχία της Σκωτίας λίγο πιο Βόρεια. Ενημερωτικά πάντως, διοργανώνονται μονοήμερες εκδρομές από Γλασκώβη ή Εδιμβούργο, και μάλιστα στην εκδρομή περιλαμβάνεται επίσκεψη στη Loch Ness. Στο μέλλον ελπίζω οτι θα έχω την ευκαιρία.

Departures

Όλα έγιναν πάλι πολύ ξαφνικά, πολύ γρήγορα. Ένα τηλεφώνημα ήταν αρκετό.

«Έλα, όλα καλά; Σε δυο μέρες ανεβαίνουμε στο Νησί. Θα έρθεις να σε δούμε;»

Δεν ήθελα και πολύ. Αφ’ ενός η επιθυμία μου να τους δω, κι αφ’ εταίρου η ευκαιρία να δω το μέρος.

Σε μια ώρα έκλεινα εισιτήριο και δυο πρωινά μετά βρισκόμουν στις αναχωρήσεις.

Θα ακολουθήσει, μάλλον το βραδάκι, post μετά φωτογραφιών βεβαίως βεβαίως.

Πάμε παραλία!

Δε σας το κρύβω, είχα αρκετές επιφυλάξεις. Κρατούσα μικρό καλάθι. Είχα μικρές προσδοκίες. Το πιάσατε το feeling.

Είχα ακούσει πολλές φορές από διάφορους (που όμως δεν ξέρω αν και που είχαν πάει) «ε, καλά, όταν λέμε παραλίες, μην περιμένεις και τίποτα φοβερό». Και δεν περίμενα.

Είχα την τύχη μια από τις ζεστές μέρες τον τελευταίο καιρό να βρεθώ στο παραλιακό Bournemouth, μια μικρή πόλη στην επαρχία Dorset, 2-2,5 ώρες από το Λονδίνο και ένα από τα πιο γνωστά καλοκαιρινά θέρετρα στη Νότια Αγγλία με κάποιες πολύ γνωστές παραλίες όπως έμαθα στη συνέχεια. Και λέω είχα την τύχη γιατί όταν κανονίσαμε την εκδρομή λίγες μέρες πριν οι προβλέψεις μιλούσαν για βροχή (κλασικά).

Τελικά ήταν καλύτερα από αυτό που φανταζόμουνα. Δε θα μπω στη διαδικασία σύγκρισης, απλά ανατράπηκε σε έναν βαθμό μια εικόνα που είχα πλάσει στο μυαλό μου. Μπάνιο δεν κάναμε πάντως, αρκεστήκαμε στην ξάπλα, στο παιχνίδι και την περιήγηση.

Η ατέλειωτη παραλία

Στο κέντρο της πόλης υπάρχουν οι κήποι, που προσφέρονται για χαλάρωση και βολτίτσα.

Πεταχτήκαμε και μια βόλτα στο γειτονικό Christchuch, με τους μόλους και τα ιστιοφόρα, καθώς και ένα πολύ παλιό μοναστήρι και κοιμητήριο.

Σήμερα ήταν η πρώτη μου οπτική επαφή με θάλασσα από το περσινό καλοκαίρι. Και η πρώτη, λίγο άβολη, συνειδητοποίηση οτι έχει μπει Ιούνιος και δεν το πήρα χαμπάρι...

Γυρνώντας στο τρένο στιγμιαία σκέφτηκα "άντε, και την επόμενη εβδομάδα με μαγιώ". Αλλά ξέρω οτι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό και μεταξύ μας ούτε η ιδέα με ενθουσιάζει, οπότε γρήγορα το προσπέρασα και άρχισα να σχεδιάζω την επόμενη εξόρμηση.

Καλή εβδομάδα σε όλους!

Υποκριτές! Όλοι μας!

Όχι. Δε θα τα ψάλλω σε κανένα σύστημα, σε κανένα πολιτικό, σε κανέναν ιατρό, σε κανέναν γραφειοκράτη. Σε κανέναν καρεκλοκένταυρο, σε κανέναν βολεμένο, σε κανέναν αδιάφορο υπάλληλο, σε κανέναν διεφθαρμένο δημοσιογράφο και σε κανέναν στραβομουτσουνιασμένο σερβιτόρο.

Υποκριτές είμαστε εμείς. Εσείς, αυτοί κι εγώ μαζί!

Ναι, είμαστε υποκριτές. Γιατί απαιτούμε ένα καλύτερο σύστημα.

Καλύτερους πολιτικούς, ευέλικτους μηχανισμούς, ανθρώπους που νοιάζονται για τον συνάνθρωπο και δεν κοιτάν την πάρτη τους, σύστημα υγείας που να σέβεται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Ανθρώπους που πιστεύουν στην αξιοκρατία και πάνε μπροστά με το σπαθί τους και όχι με ξένες πλάτες. Ιατρούς που αμείβονται επαρκώς και δεν ζητάνε φακελάκι πατώντας πάνω στον ανθρώπινο πόνο.

Δικηγόρους που να μην εμπλέκονται σε κανένα διαπλεκόμενο σύστημα. Δικαστές άμεμπτους που να μην τα "παίρνουν".

Δημοσιογράφους που να μην είναι φερέφωνα των ιδιοκτητών τους. Υπουργούς που να είναι διαφανείς και τίμιοι.

Και βεβαίως σερβιτόρους που να μας χαμογελούν όταν μας σερβίρουν.

Ναι, είμαστε υποκριτές. Γιατί για ακόμα μια φορά πέσαμε στην παγίδα. Στην παγίδα που μας κρατάει δέσμιους σ’ αυτή τη μιζέρια και αθλιότητα.

Θεωρήσαμε το σύστημα απέναντί μας κι όχι μέσα μας!

Αγαπητοί μου, το σύστημα είμαστε εμείς, εσείς, αυτοί κι εγώ μαζί. Δεν είναι κάτι ξένο, αποτελείται από ανθρώπους σαν εμάς, από τους γείτονές μας, τους γνωστούς μας, τους φίλους μας, κι εμάς!

Είμαστε υποκριτές αν ζητάμε να αλλάξει κάτι σ' αυτή την διεφθαρμένη και σάπια κοινωνία αν δεν αλλάξουμε εμείς. Το σύστημα είναι οι άνθρωποι και όχι κάποια "αόρατος αρχή". Όταν αλλάζουν οι άνθρωποι αλλάζουν και τα συστήματα.

Πως νομίζετε οτι είναι τα πράγματα έξω δηλαδή; Όλοι είναι αραλίκι, όλοι μέσα στη διαφθορά και στη λούφα, όλοι κοιτάνε πως θα την κονομήσουνε στα μουλωχτά, πως θα κάνουν καμιά αρπαχτή, όλοι ψηφίζουν αυτόν που θα τους κάνει το ρουσφέτι, αλλά κατά τ' άλλα έχουν ένα δίκαιο σύστημα, τίμιους πολιτικούς, περίθαλψη άψογη και σερβιτόρους χαμογελαστούς;

Γελιέστε! Τα πράγματα είναι διαφορετικά γιατί οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, γιατί σκέφτονται αλλιώς.

Ας κοιτάξουμε γύρω μας και κυρίως ας κοιτάξουμε στον καθρέφτη. Και θα δούμε όλοι ποιος είναι μέλος τους συστήματος και γιατί δεν διορθώνεται.

Για να δικαιωθεί η Αμαλία, και η κάθε Αμαλία που απλά δεν είχε τη δύναμη να φωνάξει τόσο δυνατά, πρέπει να αλλάξουμε μυαλά όλοι μας. Αλλά να σας πω κάτι; Δεν έχουμε τα κότσια. Γιατί μας βολεύει αυτή η κατάσταση, όλους μας. Γιατί θα χάσουμε από μια κατάσταση (γιατί δεν είναι δικός μας ο υπάλληλος της πολεοδομίας, όπως του γείτονα) αλλά θα κερδίσουμε από κάπου αλλού (γιατί έχουμε βύσμα στο Υπουργείο και θα περάσουμε καμιά 100η κορόιδα στην επετηρίδα).

Μη γελιέστε! Έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν, το σύστημα υγείας που μας αξίζει, την τηλεόραση που μας αξίζει και τους σερβιτόρους που μας αξίζουν.


Συγνώμη για την αναστάτωση.