Εδιμβούργο

Ξεκινώντας τη δεύτερη και τελευταία μέρα στη Σκωτία είπαμε να κάνουμε μια εκδρομή. Είχαμε να διαλέξουμε ανάμεσα στο Εδιμβούργο και τα Highlands. Δημοκρατικά, με ανάταση χειρός, αποφασίστηκε να πάμε στο Εδιμβούργο, για το οποίο τόσα είχαμε ακούσει, και θα ήταν κρίμα αν δεν το επισκεπτόμαστε.

Το Εδιμβούργο βρίσκεται 40-50 λεπτά από τη Γλασκώβη με το τρένο, όσο δηλαδή να διασχίσεις την Κηφισίας μέχρι κέντρο σε ώρα αιχμής. Γενικά, όπως ίσως έχετε καταλάβει από τα post μου με τις εκδρομές, εδώ το τρένο είναι πολύ πρακτικό για τις μετακινήσεις, και αυτό το βλέπεις από τους πολυάριθμους σιδηροδρομικούς σταθμούς των πόλεων και από τα πολύ συχνά δρομολόγια.

Το Εδιμβούργο (Έντιμπρα όπως προφέρεται) είναι η πρωτεύουσα της Σκωτίας και η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη, μετά τη Γλασκώβη. Φέρει το προσωνύμιο «Αθήνα του Βορρά», κυρίως επειδή υπήρξε μεγάλο κέντρο του Διαφωτισμού. Η πόλη χωρίζεται στην παλιά, γεμάτη μεσαιωνικά κτίσματα και με το επιβλητικό κάστρο, και την νέα πόλη. Εμείς αρκεστήκαμε μόνο στην παλιά, καθώς νωρίς το απόγευμα έπρεπε να επιστρέψουμε στη Γλασκώβη.

Ο κεντρικός δρόμος της παλιάς πόλης Royal Mile ξεκινάει από το Κάστρο και καταλήγει στο Holyrood Abbey. Σημαίες παντού, κτίσματα και εκκλησίες που σε μαγεύουν, Σκωτσέζοι με κιλτ να παίζουν γκάιντες και βεβαίως πολλοί τουρίστες, καθώς το Εδιμβούργο είναι η 2η πόλη του Ηνωμένου Βασιλείου σε επισκεψιμότητα μετά το Λονδίνο. Μοιάζει να είναι όλο μια τουριστική attraction, μια αίσθηση που δε στη δίνει η Γλασκώβη, που είναι πιο πόλη. Δεξιά κι αριστερά μαγαζιά που πουλάνε διάφορα αναμνηστικά, ενώ μεγάλη πέραση έχουν τα κασκόλ με το κλασικό καρό σε διάφορα μοτίβα. Επίσης υπάρχουν πολλά μαγαζάκια που πουλάνε ουίσκι.
Το κάστρο του Εδιμβούργου, χρισμένο σε περίοπτη θέση, κοιτάει αφ’ υψηλού όλη την πόλη. Είναι από τα πιο φημισμένα κάστρα παγκοσμίως. Ο ξεναγός, σε βαριά Σκωτσέζικα, μας ανέφερε πολλά ιστορικά στοιχεία για το κάστρο, κάνοντας παράλληλα αναφορές στην ιστορία της Σκωτίας, κι εμείς προσπαθούσαμε πιάνοντας σκόρπιες λέξεις, ερμηνεύοντας νοήματα και παρακολουθώντας βλέμματα να καταλάβουμε τι μας λέει. Δεν τα πήγαμε και άσχημα τελικά, και είμαι αρκετά περήφανος, πιστέψτε με!

Επειδή τα λόγια είναι περιττά και τα ιστορικά στοιχεία μπορείτε να τα διαβάσετε παντού, θα αρκεστώ σε μερικές φωτογραφίες.

Μην ξεχάσω να σας πω ότι κάθε μέρα εκτός Κυριακής νομίζω στη 1 το μεσημέρι γίνεται κανονιοβολισμός από το κάστρο. Αυτό συνηθιζόταν παλαιότερα για να συντονίζουν όλοι οι καπετάνιοι των καραβιών που έπλεαν στην περιοχή τα ρολόγια τους, και συνεχίζεται μέχρι τώρα εθιμοτυπικά. Το σχόλιο του ξεναγού γιατί στης 1 και όχι στις 12, αφοπλιστικό. Αφ’ ενός στις 12 χτυπάει όλος ο κόσμος, οπότε εμείς είπαμε διαφέρουμε, κι αφ’ εταίρου, επειδή είμαστε και Σκωτσέζοι, σιγά μη ρίχνουμε 12 κανονιές, 1 και αρκεί! Χαχα! Μορφή!

Στην Crown Square στο πιο ψηλό και κεντρικό τμήμα του κάστρου, βρίσκεται εκτός άλλων το Crown Room. Εκεί βρίσκονταν παλαιότερα τα δωμάτια των βασιλιάδων της Σκωτίας και τώρα φιλοξενούνται το στέμμα, το σπαθί και το σκήπτρο του Βασιλείου της Σκωτίας. Επίσης από το 1996 φιλοξενείται η Stone of Destiny. Πρόκειται ουσιαστικά για έναν τεράστιο λίθο πάνω στην οποία ενθρονίζονταν οι Βασιλείς τις Σκωτίας. Αυτό μέχρι το 1296, οπότε ο Βασιλιάς της Αγγλίας Edward I σε έναν από τους πολέμους μεταξύ των δυο βασιλείων, την πήρε στο Λονδίνο και την έβαλε σε ένα ξύλινο θρόνο στο Αβαείο του Westminster, στον οποίον ενθρονίζονταν όλοι οι επερχόμενοι Μονάρχες της Αγγλίας (πλην της Mary I), για να δηλώνεται έτσι συμβολικά η υποταγή της Σκωτίας στην Αγγλία, όπως μας είπε ο ξεναγός. Το 1996 η Βασίλισσα Ελισάβετ αποφάσισε την επιστροφή της πέτρας στο Εδιμβούργο, αλλά σε επόμενη ενθρόνιση μονάρχη του Ηνωμένου Βασιλείου πρέπει να επιστραφεί προσωρινά για την τελετή στο Λονδίνο. Έτσι, για να σας μαθαίνω και τίποτα…

Γεμάτος από εικόνες, αλλά και δίψα να φωτίσω ακόμα περισσότερο το κεφάλαιο της ιστορίας της Σκωτίας και των σχέσεων της με την Αγγλία, αποχαιρέτησα το Εδιμβούργο, με το γλυκό παράπονο οτι πήρα μια μόνο μυρωδιά από την θαυμάσια αυτή πόλη. Δώσαμε όμως ραντεβού για το μέλλον, αφού είναι σίγουρο ότι έχει κι άλλα να μου πει.

Λίγες ώρες αργότερα έπαιρνα το τρένο της επιστροφής.