Harrypottermania και Cinemania

Χωρίς internet στο σπίτι, και με λίγο περισσότερο χρόνο – επιτέλους – απ’ ότι πριν (όλα εταιροχρονισμένα τα έχω πλέον, τις διακοπές, τα posts, τα comments σε αγαπημένα blogs…) το έχω ρίξει στο διάβασμα και το σινεμά.

Έχουμε και λέμε λοιπόν.

Είμαι πλέον στη μέση του 5^ου βιβλίου του Harry Potter (Harry Potter and the Order of Phoenix). Έχω μαγευτεί (ή πωρωθεί) τόσο που στον ύπνο μου καμιά φορά βλέπω μονομαχίες με spells! Για να μη σας πω οτι όταν κλείνω το βιβλίο η πρώτη σκέψη είναι το παιδικό μου παράπονο που μου έβγαινε στην επιφάνεια όταν έβλεπα σχέδια με υπερήρωες, οτι πολύ θα ήθελα να έχω super ικανότητες ή να ήμουν μάγος και να μην το ήξερα ακόμα, και άλλα τέτοια τρελά.

Για τα βιβλία τώρα. Το 4^ο βιβλίο ήταν το πιο καλογραμμένο από τα τέσσερα πρώτα. Πολύ μεγαλύτερο, περίπου κατά 200 σελίδες από το 3^ο, λιγότερο απλοϊκά γραμμένο (σαφέστατα εκεί άλλαξε το target group των βιβλίων) και με αρκετή δόση δράσης και αγωνίας μέχρι το τέλος.

Όσοι έχετε δει τις ταινίες, ένα θα σας πω. Καμία σχέση! Τις έχω δει όλες και δεν συγκρίνονται με τα βιβλία σε καμία περίπτωση. Πρόσφατα μάλιστα ξαναείδα τις πρώτες δύο και διαπίστωσα σε πόσο μεγάλο βαθμό είναι απλά περίληψη του βιβλίου. Παραλείπονται τόσα γεγονότα, τόσοι διάλογοι, που τελικά αυτό που μένει είναι ένα κηνυγητό που κρατάει 10 λεπτά ή μαι μάχη που κρατάει 15 λεπτά. Όσο δε για το κεντρικό θέμα όλης της σειράς, από τις ταινίες ζήτημα είναι να καταλάβεις τα βασικά (εγώ στην πιο πρόσφατη ταινία χάθηκα τελείως), ενώ από τα βιβλία παρακολουθείς την υπόθεση πολύ πιο αναλυτικά και λεπτομερώς. Οπότε, ακόμα κι αν έχετε δει τις ταινίες, νομίζω θα σας αρέσουν τα βιβλία κι ας ξέρετε περίπου τι γίνεται, είχα κι εγώ τον ίδιο ενδοιασμό αλλά ευτυχώς διαψεύσθηκα, ειδικά στα πιο μεγάλα βιβλία.

Το άλλο όμορφο στοιχείο των βιβλίων είναι οι λεπτομέρειες οι οποίες εξηγούνται σε επόμενα βιβλία. Για παράδειγμα πράγματα στα οποία έχει γίνει αναφορά στο πρώτο βιβλίο μπορεί να εξηγηθούν στο 5^ο, ή κουβέντες που έχουν ειπωθεί στο 2^ο να ερμηνεύονται με άλλο μάτι στο 4^ο, κλπ.

Με το ρυθμό που διαβάζω πιστεύω σε κανα δυο μέρες θα τελειώσω και το 5^ο και θα αρχίσω το 6^ο, για το οποίο ανυπομονώ πολύ αφού δεν υπάρχει ακόμα ταινία κι έτσι έχω πλήρη άγνοια της υπόθεσης.

Όσο για το σινεμά. Εκεί που πήγαινα μια φορά το μήνα και αν, τώρα χτυπάω 1 εβδομαδιαίως. Τον τελευταίο μήνα είδα λοιπόν τις εξής τέσσερεις ταινίες.

Bourne Ultimatum. Είναι η τρίτη ταινία μετά το Bourne Identity και το Bourne Supremacy. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο βρίσκουμε τον Matt Damon. Είναι μια καθαρή περιπέτεια, με πολύ κηνυγητό, λίγο ξύλο, πολή δράση, σχετικό μπαμ μπουμ και βέβαια μυστικές υπηρεσίες. Ξέρω, χιλιογυρισμένος συνδυασμός. Αν και στο συγκεκριμένο είδος ταινιών είμαι αρκετά αυστηρός αφού μπορεί να είναι από απλά καλές μέχρι μόνο-πιστολίδι-βαρετές, νομίζω η συγκεκριμένη ταινία ήταν από τις καλύτερες περιπέτειες που έχω δει τον τελευταίο καιρό. Πολύ δράση και αγωνία, γρήγορος ρυθμός που σε κρατάει σε ένταση μέχρι τέλος και κυρίως πολύ καλογυρισμένη για το είδος της. Η σκηνοθεσία και η υπόθεση νομίζω ήταν από τα δυνατά της χαρτιά και ευχαρίστως θα την ξαναέβλεπα. Την προτείνω ανεπιφύλλακτα.

Knocked Up. Μια κομωδία για την οποία διάβαζα καλά σχόλια και είπα να την δω μια Τετάρτη μεσημέρι (2.30 μμ!!!) για χώνεψη. Αρκετά ευχάριστη, έβγαζε γέλιο σε αρκετά σημεία, όχι κάτι το φοβερό, αλλά για να χωνέψω την πίτσα ήταν ότι έπρεπε. Δεν το μετάνιωσα, αν θα την έβλεπα και στην τηλεόραση.

Tranformers. Εντάξει, όταν πηγαίνεις ξέρεις τι πας να δεις. Αλλά γι’ αυτό πας! Στο άκουσμα του τίτλου οι autobots και οι decepticons ξεπετάγονται μπροστά από τα μάτια σου, η κόκκινη-μπλε νταλίκα μεταμορφώνεται σε Optimus Prime και η επιχείρηση για τη σωτηρία του πλανήτη ξεκινάει. Autobots, μεταμορφωθείτε! Ε, καλά, μην περιμένετε κι εσείς κουλτούρα και ηθοποιεία, για περιπετειούλα μιλάμε. Πιο πολύ πήγα για να τιμήσω τη μνήμη των transformers που με συντρόφεψαν κάποια παιδικά μου πρωινά μπροστά στην τηλεόραση. Στην πορεία της ταινίας ανακάλυψα και το φοβερό «ταλέντο» της Megan Fox. Δυστυχώς δεν άκουσα την παλιά μελωδιούλα των κινουμένων σχεδίων.

Shrek the third. Η αναμενόμενη 3^η ταινία της γνωστής σειράς με το πράσινο τερατάκι που ανατρέπει όλα τα κλισέ των παραμυθιών. Νομίζω κυμάνθηκε στα επίπεδα της 2^ης ταινίας, αν όχι χαμηλότερα, και σαφώς χειρότερη από την πρώτη, όπως άλλωστε συμβαίνει τις περισσότερες φορές.

Χμμ.. Τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω έχω κάνει στροφή στην κλασική Αμερικανιά... Οι κακές παρέες φταίνε μάλλον χε χε! Ή ίσως η τρελή διάθεση των διακοπών. Εγώ πάντως όχι! :)