Watch out, the bikes are coming

Ανοίγοντας τις κουρτίνες το πρωί δε θα μπορούσα να περιμένω κάτι πιο ενθαρρυντικό. Καθαρός ουρανός, ήλιος και σχετική ζέστη, με έπεισαν να πάρω το ποδήλατο και να απολαύσω τη γιορτή που οργανωνόταν από καιρό με αφορμή την ευρωπαϊκή ημέρα χωρίς αυτοκίνητο, το London Freewheel.

Αν και πιο γρήγορα θα έφτανα αν πήγαινα κατ’ ευθείαν στην καρδιά της γιορτής, στο St James Park, όπου θα γινόταν το Freewheel Festival και θα ξεκινούσε η διαδρομή για τα ποδήλατα, προτίμησα να κατευθυνθώ το σημείο συνάντησης των ποδηλατών από την ευρύτερη περιοχή, η οποία ήταν το Ravenscourt Park, παρ’ όλο που αυτό θα σήμαινε αρκετά μεγαλύτερη διαδρομή, και έπρεπε να κρατήσω δυνάμεις για το κυρίως πιάτο. Ήθελα όμως να ζήσω ολόκληρη την εμπειρία, και πώς να τη ζήσεις καλύτερα από να τη μοιραστείς με άλλους!
Φτάνοντας στο πάρκο δεν ήταν δύσκολο να βρεις που ήταν μαζεμένοι οι ποδηλάτες. Από μεγάφωνα ακουγόταν μουσική (Green Day – When September Ends, επίκαιρο…) και εθελοντές έδιναν οδηγίες σε δεκάδες ποδηλάτες, οι οποίοι έκαναν τις τελευταίες ετοιμασίες φορώντας το κόκκινο γιλέκο, σήμα κατατεθέν της ημέρας.

Ανά διαστήματα οι ποδηλάτες αναχωρούσαν κατά κύματα για το κεντρικό Λονδίνο, και σ’ ένα γκρουπ κόλλησα κι εγώ. Αν και η διαδρομή ήταν άγνωστη, ήταν πολύ δύσκολο να χαθείς ακόμα κι αν πήγαινες μόνος σου, με ταμπέλες και εθελοντές σε κάθε γωνία να σου δείχνουν το δρόμο. Σε γενικές γραμμές μας πήγαν από εύκολους δρόμους, αν και παραδόξως επέλεξαν να μας ανεβάσουν από την ανηφόρα του Holland Park προς το Notting Hill, μια ανηφόρα σχετικά μεγάλης κλίσης (κι ας μη φαίνεται στη φωτογραφία) και μεγάλης διάρκειας, όπου κάποιοι (γκουχ γκουχ) τα ψιλοφτύσαμε και κρύος ιδρώτας μας έλουσε στη σκέψη ότι ακόμα δεν είχαμε φτάσει στην αρχή της διαδρομής. Μόλις ίσιωσε ο δρόμος ήρθαμε στα ίσια μας. Εν τω μεταξύ από παντού εμφανίζονταν κι άλλοι ποδηλάτες και τα γκρουπς γίνονταν όλο και πιο μαζικά.
Περνώντας μέσα από το Hyde Park, με το αεράκι να δυναμώνει αλλά να είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτο, συνέβη το απροσδόκητο. Αυτό που περιμένεις να σου συμβεί κάθε άλλη φορά, αλλά όχι τώρα! Όχι τώρα που η πόλη είναι αφιερωμένη σε σένα και το ποδήλατό σου, όχι τώρα που όλοι περνάνε από δίπλα σου χτυπώντας κουδουνάκια μεσ’ την τρελή χαρά! Ναι. Με έπιασε λάστιχο! Μετά από δυο αποτυχημένες προσπάθειες να το φουσκώσω (πάντα βρίσκεις μια τρόμπα διαθέσιμη σε τέτοιο πλήθος ποδηλάτων), αποφάσισε ότι το πλήγμα ήταν βαρύ και ήθελε άμεση επιδιόρθωση. Τα τελευταία εκατοντάδες μέτρα από το Hyde Park μέχρι το Festival ήταν πολύ μίζερα, αφού ο μόνος που περπατούσε ήμουν εγώ και οι εθελοντές! Πίστεψε με, δεν ήθελες να μου δώσεις αφορμή εκείνη την ώρα, λίγο ήθελα και θα έσκαγα! Από όλες τις μέρες, σήμερα; ΤΩΡΑ;

Είχα φτάσει ήδη στο Buckingham Palace, δίπλα στο πάρκο που γινόταν το Festival. Ξαφνιάστηκα με το πλήθος του κόσμου. Όλοι οι δρόμοι μπροστά από το παλάτι ήταν γεμάτοι και εθελοντές εκτελούσαν χρέη τροχονόμων ρυθμίζονταν τα διαφορετικά ρεύματα και κατευθύνσεις των «ορδών». Ποδήλατα με διαφορετικά διακριτικά, σημαιούλες ή σηματάκια, που υποδήλωναν την γειτονιά τους, νέοι, μεσήλικες, γονείς με παιδιά, ηλικιωμένοι, όλοι έπαιρναν μέρος σ’ αυτή τη γιορτή.

Στα γρήγορα κατάστρωσα ένα σχέδιο, το οποίο περιελάμβανε αρκετό ποδαρόδρομο ανάμεσα σε χαρωπούς ποδηλάτες κάθε ηλικίας, μέχρι το κοντινότερο ποδηλατάδικο, που ήταν κάτω από την πλατεία Trafalgar, όχι πολύ μακριά από εκεί που βρισκόμουνα. Για καλή μου όμως τύχη, φτάνοντας στο Festival είδα ότι είχε παράρτημα μια αλυσίδα ποδηλατάδικων, η οποία έκανε επιδιορθώσεις, οπότε στήθηκα στην ουρά περιχαρής. Μια ώρα μετά ήμουν επιτέλους πάλι πάνω κι όχι δίπλα στο ποδήλατο. Με τη διάθεσή μου σαφώς βελτιωμένη, περιηγήθηκα λίγο στο χώρο του Φεστιβάλ. Για αρχή ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο parking ποδηλάτων. Περίπτερα των χορηγών, παιχνίδια σχετικά με την ποδηλασία βεβαίως, επίδειξη δεξιοτεχνίας σε BMX, μουσική, παγωτά, πικ νικ area με σάντουιτς που μοιράζονταν (μιας κι ο κύριος χορηγός της εκδήλωσης ήταν η Hovis, εταιρεία ψωμιού τοστ, σαν τον Καραμολέγκο και τον Κατσέλη ένα πράγμα) και κόσμος, πολύς κόσμος.

Δεν κάθισα πολύ, ήθελα να κάνω τη διαδρομή που είχε σχεδιαστεί, κι έτσι άφησα το ποτάμι με τα ποδήλατα να με παρασύρει. Watch out, the bikes are coming!

Ο κόσμος ήταν τόσος που σε 2-3 κομβικά σημεία-διασταυρώσεις, παρά την απουσία αυτοκινήτων, δημιουργούταν στην κυριολεξία μποτιλιάρισμα. Βέβαια εκεί που άλλοτε θα χωρούσαν 10 αυτοκίνητα σε σειρά των 2, χωρούσαν 100 ποδήλατα…

Απόλαυσα ιδιαίτερα την διαδρομή από τη βόρεια όχθη του ποταμού, από το Big Ben μέχρι την London Bridge, που δεν είχα ξανακάνει ούτε καν με τα πόδια, κυρίως γιατί συνήθως προτιμώ την νότια πλευρά. Που και που έκανα και μερικές στάσεις για να βγάλω φωτογραφίες, θέλοντας να αποτυπώσω αφ’ ενός το πλήθος των ποδηλάτων και αφ’ εταίρου την ποικιλία ανθρώπων και ποδηλάτων που έπαιρναν μέρος. Και τα δύο στοιχεία ήταν εκπληκτικά, αποδεικνύοντας την επιτυχία της διοργάνωσης.

Γυρνώντας σπίτι μερικές ώρες αργότερα ένιωθα αρκετά πιο καταβεβλημένος από κάθε άλλη φορά, μιας και ξεπέρασα της προσδοκίες μου και ολοκλήρωσα τη διαδρομή, γυρνώντας σπίτι με το ποδήλατο, μη μπαίνοντας στον πειρασμό να το κλειδώσω κάπου και να γυρίσω λεωφορείο! Ήμουν όμως γεμάτος εικόνες και αναμνήσεις που δε θα είχα αν καθόμουν σπίτι ή αν πήγαινα για καφέ (ή μάλλον μπύρα), κι αυτό από μόνο του έφτανε για να πω ότι το άξιζε!