Wednesday 31 January 2007

Όταν μια γυναίκα ψάχνει

Είσαι σε διακοπές στο εξωτερικό. Τελευταία μέρα πριν την επιστροφή. Στο μετρό μιας ξένης πόλης. Και βλέπεις έναν άντρα που σε αναστατώνει. Αλλά είσαι ντροπαλή. Και ξέρεις ότι σε λίγο κατεβαίνεις. Και ξέρεις ότι αύριο φεύγεις. Τι κάνεις;

Βγάζεις το κινητό σου, τραβάς διακριτικά μια φωτογραφία, και να’ ναι καλά το internet!
Γράφεις ένα e-mail όπου ξεκαθαρίζεις ότι θέλεις απεγνωσμένα να βρεις αυτόν τον τύπο (κάτι σαν: Now I haven't neither his name, nor his e-mail address, because I don't had the trust to speak to him! I have only this one picture! And now I am back in Germany and I can't forget him! That's why I have this crazy idea!), επισυνάπτεις και τη φωτογραφία (είμαι σίγουρος πω είστε περίεργοι), και το στέλνεις παντού. Παντού όμως. Χωρίς ντροπές. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα! Και περιμένεις.

Μην έχεις πολλές ελπίδες.

Αν όμως είσαι τυχερή, τότε η ιστορία σου μπορεί να γίνει άρθρο στην free press εφημερίδα της συγκεκριμένης πόλης, και γιατί όχι, πρωτοσέλιδο.

Κι αν είσαι ακόμα πιο τυχερή, μπορεί τελικά ο τύπος που ψάχνεις να βρεθεί, να είναι ελεύθερος (γιατί όχι, μόλις χωρισμένος), να μην νευριάσει που τον έκανες πρωτοσέλιδο χωρίς την άδειά του (κι ας είναι κολακευτική η φωτογραφία) και μάλιστα να σε λέει και γλυκούλα!

Κι αν είσαι ακόμα πιο τυχερή, μπορεί να σου πληρώσει η εφημερίδα το εισιτήριο να ταξιδέψεις πίσω, να σου κλείσει ξενοδοχείο και να σου κανονίσει ένα ρομαντικότατο ραντεβού.



Σημείωση. Αν και μπορεί να κλοτσάω την τύχη μου, γιατί στην τελική, ποτέ δεν ξέρεις (!), θέλω να επισημάνω σε όποια ενδιαφερόμενη, ότι αν δω ποτέ τη φάτσα μου σε εφημερίδα μαζί με κανένα απεγνωσμένο μήνυμα λατρείας και θαυμασμού (γιατί άλλωστε προκαλώ τέτοιες αντιδράσεις εγώ, κάθε μέρα), θα πέσει πολύ γκρίνια. Βρες κανένα πιο διακριτικό τρόπο, δεν είμαι για πρωτοσέλιδα εγώ! Εν αγνοία μου εννοώ, γιατί αλλιώς για συνεντεύξεις και φωτογραφίσεις το συζητάω.

Wednesday 24 January 2007

Εσείς κάστρα στην άμμο, εμείς χιονάνθρωπους

Μια ευχάριστη έκπληξη με περίμενε σήμερα το πρωί, έξω από το παράθυρο. Όταν άνοιξα την κουρτίνα για να δω τι καιρό κάνει (όχι ότι μπορείς ποτέ να προβλέψεις τον καιρό από τον Αγγλικό ουρανό, την έχω πατήσει επανειλλημένως) αντίκρισα χιονισμένα μπαλκόνια, κάτασπρα αυτοκίνητα και παγωμένα πεζοδρόμια! Το χαμόγελο μου έφτασε από το ένα αφτί στο άλλο! Επιτέλους χιόνι! Επιτέλους, η φαντασίωσή μου περί χιονισμένου Λονδίνου πραγματοποιήθηκε (καλά, δεν ήταν και όπως στην εικόνα εδώ, μη φανταστείτε)!

Βλέπετε οι προβλέψεις ήταν ότι δε θα δω χιόνι φέτος. Είχαν βαλθεί όλοι οι Λονδρέζοι να με πείσουν ότι παρόλο που κάνει κρύο και η θερμοκρασία πέφτει υπό το μηδέν αρκετές φορές, δε χιονίζει στο Λονδίνο τα τελευταία χρόνια, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Αγγλία. Προς απογοήτευσή μου οι ειδήσεις χτες είχαν πει ακριβώς αυτό για τη βδομάδα που διανύουμε. Το είχα πάρει κι εγώ απόφαση λοιπόν. Άσε που σύμφωνα με τους ειδικούς και μη ο φετινός χειμώνας είναι ο πιο ζεστός των τελευταίων χρόνων.

Με έπαιρναν όλο το Σαββατοκύριακο φίλοι και γνωστοί, να με ρωτήσουν τι γίνεται εκεί πάνω, πως είναι ο καιρός. Καλά τους λέω, κλασικά, λίγο κρύο, λίγο βροχή, τα ίδια. Δεν καταλάβαινα το ξαφνικό ενδιαφέρον, κι έτσι μου εξηγούσαν οτι οι ειδήσεις εκεί έλεγαν για έντονη κακοκαιρία που πλήττει την κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Τι να σας πω, τους έλεγα, εδώ είναι φυσιολογικά. Χειμώνας είναι άλλωστε.

Είδα κι ο καψερός την πρόβλεψη χτες το βράδυ για –1 με showers και light snow, λέω ok, δεν είναι η πρώτη φορά που πέφτει έξω. Εδώ κάθε μέρα λέει οτι θα βρέξει και καταλήγω να κουβαλάω τσάμπα την ομπρέλα.

Ο καιρός όμως ήρθε να με διαψεύσει, και καλά έκανε!

Κι ενώ μαθαίνω από εκεί κάτω οτι κάνετε και μπάνια στη θάλασσα, ενώ σιγά σιγά θα κατεβάσετε και τα κοντομάνικα, εδώ σήμερα βγήκα έξω ντυμένος σαν κρεμμύδι! Με πουλοβεράκι, παλτουδάκι, κασκολάκι, γαντάκια και σκουφάκι. Αν και το τελευταίο με πολύ δισταγμό, γιατί ήξερα πως όταν έρθει η ώρα να αποκαλύψω την κώμη μου, το αποτέλεσμα θα ήταν αρκετά απογοητευτικό! Αλλά δε μάσησα, χαλάλι!


Η διαδρομή με το λεωφορείο ήταν απόλαυση. Το χιόνι στόλιζε τα κλαδιά των δέντρων και τις φυλλωσιές των φυτών στους κήπους, ενώ οι σκεπές των σπιτιών και οι οροφές των αυτοκινήτων ήταν ότι πρέπει για να αναπαυτεί ατάραχο. Οι άνθρωποι να περπατάνε με προσοχή, καθώς τα πεζοδρόμια ήταν σαν παγοδρόμιο. Κάποιοι μάζευαν χιόνι στις χούφτες τους, σαν να θέλουν να πάρουν λίγη από τη μαγεία του (μήπως υπερβάλλω λίγο; Μήπως με έχει βαρέσει η χαρά στο κεφάλι; Μήπως λέω...) ενώ είδα και λίγους να βγάζουν φωτογραφίες! Έβγαλα κι εγώ λίγες, με το παλαιολιθικό μου κινητό, θα τις ανεβάσω το απόγευμα από το σπίτι. Έτσι, για να πάρετε μια γεύση.

Η διάθεσή μου στα ύψη.

Γενικά ο καιρός δεν έχει καταλυτική επίδραση στην ψυχολογία μου, σε αντίθεση με άλλους που ξέρω. Ούτε η συννεφιά με καταθλίβει, ούτε η βροχή με ρίχνει, ούτε ο καύσωνας με χαλάει, ούτε η υγρασία με τσαντίζει. Αλλά το κρύο και το χιόνι μου δημιουργεί ένα αίσθημα... καθαρότητας. Νιώθω το κρύο να με διαπερνά, να φτάνει μέσα μου και αισθάνομαι να καθαρίζω από τα πάντα, σκέψεις, ενοχές, προβληματισμούς. Είναι τόσο απόλυτο. Και το χιόνι πάντα μου προκαλεί χαρά, γιατί για μένα σημαίνει παιχνίδι και μόνο παιχνίδι.

Δυστυχώς μέχρι το μεσημέρι φαντάζομαι πως θα έχει λιώσει το περισσότερο, αλλά μπορώ πάντα να ελπίζω οτι κι αύριο ο καιρός θα μου έχει κάνει το χατίρι. Αν πάλι όχι, δεν πειράζει, εγώ τη χαρά την πήρα για φέτος, κι ας μην έχω κάποιον να του πετάξω χιονόμπαλες!

Άντε, και στα δικά σας!

Tuesday 23 January 2007

Μπροστά απ' τον καιρό τους

Μετά από το ευχάριστο μουσικό διάλειμμα, επιστρέφω στον παλιό καλό Γκρινιάρη!

Ένα πράγμα που δεν κατάλαβα ποτέ μου είναι το χούι κάποιων να βάζουν το ρολόι τους κάποια λεπτά μπροστά. Όποτε ρωτάω κάποιον γιατί, ποτέ δεν παίρνω μια απάντηση που να με πείθει στη σκοπιμότητα και την ορθότητα μιας τέτοιας πράξης.

Αρνούμαι κατηγορηματικά να πιστέψω πως μπορείς έστω και στιγμιαία να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου, κάνοντάς τον να πιστέψει πως η ώρα είναι πιο μπροστά από την πραγματική, δίνοντάς του έτσι ένα bonus 10-15 λεπτών (δε μιλάω για πιο extreme καταστάσεις). Μα πραγματικά, πως μπορεί να γίνει αυτό, αφού την ίδια στιγμή ξέρεις οτι αυτό που βλέπεις είναι τεχνητό, είναι δικό σου τέχνασμα. Μπορείς κι εκεί να αναπτύξεις άμυνες, και γρήγορα μάλιστα. Θα βλέπεις το ρολόι, οτι πλησιάζει το ραντεβού σου, αλλα θα σκέφτεσαι «δε βαριέσαι, αφού το έχω πειράξει το ρημάδι»... Αναπόφευκτο δεν είναι;

Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο λόγο. Θεωρώ αρκετά απίθανο να ζουνε όλοι αυτοί στη δική τους ώρα, βάζοντας τους δικούς τους κανόνες στα πάντα. Όπως οτι οι ειδήσεις αρχίζουν στις 8:15, τα Friends στις 2:45 και το Champions League στις 10! Δεν γίνεται, δεν μπορεί, θα κλατάρει στο τέλος το μυαλό!

Μια λογική εξήγηση είναι να το έχουν για να τρομάζουν τους δύσμοιρους που θα βασιστούν σ’ αυτούς για την ώρα. Όπως εγώ προχθές, που ρωτώντας την ώρα από έναν φίλο κατάλαβα οτι αντί για 5, είχα αργίσει 20 λεπτά! «Τόσο πια καθυστερήσε το λεωφορείο λόγω βροχής»; Έγινα Λούης λοιπόν, για να διαπιστώσω λίγο αργότερα οτι ο φίλος μου ήταν θιασώτης της παραπάνω ιδεολογίας...

Μα πραγματικά, υπάρχει λόγος;

Saturday 20 January 2007

It's all around football

Κάποιος μου είπε κάποια μέρα

Αν πλησιάσεις σε μια pub μια παρέα ανδρών που κάθεται και πίνει μπύρες θα τους ακούσεις να μιλάνε για δυο πράγματα: για ποδόσφαιρο και για γυναίκες. Μετά από λίγο, που θα έχουν πιει τα πρώτα pints, θα μιλάνε μόνο για ποδόσφαιρο…

Είναι αυτό που λέμε δώσε μπάλα στο λαό

~

Εδώ το ποδόσφαιρο είναι μέρος της καθημερινότητας τους. Και βασικό θέμα συζήτησης. Συνήθως η δεύτερη ή τρίτη ατάκα όταν γνωριστώ με κάποιον άγγλο, είναι αν παρακολουθώ ποδόσφαιρο και ποια ομάδα υποστηρίζω. Είναι εξακριβωμένο αυτό, πιστέψτε με. Συνήθως ακολουθεί γκριμάτσα απογοήτευσεις, γιατί μέχρι τώρα όλο σε κάτι Tottenhamικούς πέφτω...

Θέλω κάποια στιγμή, όσο είμαι εδώ, να πάω σε κάποιο ματσάκι. Είναι αρκετά δύσκολο βέβαια. Για κάποιους συλλόγους, αν δεν είσαι μέλος δεν δικαιούσαι εισιτήριο, ενώ για κάποιους άλλους πρέπει να προλάβεις έναν μήνα πριν, και αν υπάρχουν, θα είναι αρκετά τσουχτερά.

~

Αύριο έχει ωραίο ματσάκι, Liverpool εναντίον Chelsea. Σημαντικός αγώνας και για τις δυο ομάδες. Οι κόκκινοι προέρχονται από δυο απανωτές ήττες από την άλλη Λονδρέζα, την Άρσεναλ, και μάλιστα με βαρύ σκορ. Από την άλλη η Chelsea απογοητεύει συχνά πυκνά τελευταία τους οπαδούς της, και οι συζητήσεις για αποχώρηση Μουρίνιο το καλοκαίρι δίνουν και παίρνουν.

Το δείχνει σε μια κοντινή pub, λέω να πάω να το δω. Έχει πλάκα να βλέπεις ποδόσφαιρο σε pub. Μου θυμίζει τις καφετέριες που μαζευόμασταν κάποιες φορές για να δούμε κάποιον αγώνα από το συνδρομητικό. Βέβαια εδώ λείπουν οι κραυγές και οι αψιμαχίες, αλλά το κλίμα, αν και πιο ήπιο, παραμένει ευχάριστο, και υπάρχει παλμός. Σ’ αυτό βέβαια βοηθάει το θέαμα που προσφέρουν οι ομάδες. Άλλο είναι να βλέπεις την μπάλα να πηγαίνει πάνω-κάτω, και άλλο να βλέπεις κάποιους βαριεστημένους να αλλάζουν πάσες στο κέντρο…

~

Την περασμένη βδομάδα έδειχνε Liverpool Arsenal. Έλεγα να πάω να το δω, αλλά έπιασα την κουβέντα στο msn και βαρέθηκα να σηκωθώ. Όταν διάβασα αργότερα το σκορ, 3-6, τραβούσα τα μαλλιά μου.

Για να παρηγορηθώ, σκέφτηκα ότι την επόμενη μέρα έπαιζε ο Παναθηναϊκός με την Καλαμαριά. Λέω «ε, τουλάχιστον θα ακούσουμε και λίγη μπάλα, αφού χάσαμε το χτεσινό». Τι το’ θελα; 1-1, θέαμα μηδέν και παρά λίγο αποκλεισμός.

Την επόμενη φορά να θυμηθώ να μην βάλω καν στην ίδια πρόταση το αγγλικό και ελληνικό ποδόσφαιρο…

Thursday 18 January 2007

Lost vs 24

Η πρώτη εβδομάδα μετά τις διακοπές μου ήρθε λίγο βαριά, κι έτσι αποφάσισα να κλείδαμπαρωθώ δυο μέρες σπίτι βλέποντας επεισόδια 24 και Lost. Ανεξήγητο πως, κατάφερα να δω μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο ολόκληρη την 5η σεζόν του ενός και παραπάνω από τη μισή 1η του άλλου! Με τα απαραίτητα διαλείμματα για φαγητό και τις λοιπές φυσικές ανάγκες, αλλά και με chat breaks με φίλους, έτσι, για να επανέρχομαι αραιά και που στην δική μας πραγματικότητα!

Στο 24, τα γνωστά. Ο Jack Bauer τα κάνει όλα, τα βάζει με όλους, γλιτώνει από καταστροφές, ξεπαστρεύει στατιές τρομοκρατών και όπως πάντα βγαίνει νικητής με καμια γρατζουνιά στο μπράτσο, έτσι για ξεκάρφωμα! Απ’ ότι μαθαίνω βγαίνει η 6η σεζόν αυτές τις μέρες, οπότε έπρεπε να είμαι up to date με τα νέα επεισόδια.

Γενικα η σειρά είναι καλή, το concept του «επεισόδιο και ώρα» αρκετά πρωτότυπο και η δράση αρκετή. Βέβαια, όπως όλες οι σειρές στο είδος, έχει τις υπερβολές της. Πως γίνεται όλες οι βόμβες να σκάνε 3:59, 14:59, 20:59 και πάει λέγοντας, και γενικά όλες οι ανατροπές να συμβαίνουν στο παρά ένα; Τι συγχρονισμός είναι αυτός; Χάθηκε οι τρομοκράτες να επιτίθονται και τέταρτο; Δεν το καταλαβαίνω! Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έπιασε στην Ελλάδα. Το είχε βάλει ο Ant1 αν δεν κάνω λάθος πριν 2-3 χρόνια, αλλά σε μια ώρα περίεργη, και δεν είχε την απαραίτητη απήχηση, με αποτέλεσμα να κοπεί. Ή όχι; Αυτό θυμάμαι τέλος πάντων.

Το Lost από την άλλη έχει να κάνει με καμιά σαρανταριά ανθρώπους που μετά από ένα αεροπορικό δυστύχημα βρίσκονται σε ένα τροπικό νησί. Αφού ξεπεράσεις το «μα πως γίνεται», «κοτζάμ αεροπλάνο έπεσε» και τις λοιπές σπαστικές σου ερωτήσεις, μπορείς να παρακολουθήσεις μια ευρεία γκάμα χαρακτήρων να προσπαθούν να συμβιώσουν, στην αρχή περιμένωντας να τους σώσει κάποιος και στη συνέχεια αποφασίζοντας να εξερευνήσουν το νησί και να εγκατασταθούν προσωρινά. Κυρίως μου αρέσουν τα στοιχεία «survivor» που έχει, αφού άνθρωποι από τον πολιτισμένο κόσμο πρέπει να βρουν τρόπους επιβίωσης. Επίσης είναι πετυχημένοι οι αναδρομές που γίνονται στο παρελθόν, αντιπαραθέτοντας κάποια γεγονότα από τις ζωές των χαρακτήρων πριν το ατύχημα με περιστατικά και καταστάσεις που συναντούν στο νησί. Προστριβές, καυγάδες, μυστικά και έρωτες πάντα υπάρχουν, είναι άλλωστε το κλειδί της επιτυχίας κάθε σειράς που σκέφτεται τον εαυτό του!

Ήταν η πρώτη φορά που παρακολούθησα τη συγκεκριμένη σειρά, στην Ελλάδα δεν είχε τύχει να τη δω. Δεν είναι το κάτι άλλο, αλλά έχει κι αυτή το ενδιαφέρον της. Δυστυχώς μου είπαν κάποιοι φίλοι οτι στις επόμενες σεζον δεν είναι τόσο καλές. Θα δω και θα κρίνω!

Αν πρέπει να συγκρίνω τις δυο σειρές, αν και από το 24 έχω δει σχεδόν όλες τις σεζόν ενώ με το lost είναι η πρώτη μου επαφή, σίγουρα το lost είναι πιο ολοκληρωμένη σειρά. Δεν πρόκειται απλά για έναν σούπερ ήρωα που σώζει διαρκώς την Αμερική και τον κόσμο από τους κακούς. Έχει δράση και πλοκή σε πολλά επίπεδα, ενώ έχει πολλά πρόσωπα σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Και βέβαια όμορφες παρουσίες, όπως αυτή της Maggie Grace!

Σας αφήνω. Έχω να τελειώσω τη σεζόν!

Friday 12 January 2007

Όταν έχεις μάθει να μοιράζεσαι δεν υπάρχει γυρισμός

Πόσο μου λείπει το να μοιράζομαι.

Απλά πράγματα.

Μια βόλτα στο πάρκο.

Τα ψώνια στο σούπερμάρκετ.

Την πίτσα jumbo.

Τις σκέψεις, τις ελπίδες και τους φόβους μου.

Την κρέπα σοκολάτα που λιγουρεύτηκα αλλά μόνος μου δεν την καταφέρνω γιατί λιγώνομαι.

Όταν μαθαίνεις να μοιάζεσαι πως μπορείς να συνηθίσεις τη μοναξιά;


Κι εδώ τα καταφέρνω. Τα βγάζω πέρα.

Πάω βόλτες στο πάρκο. Αλλά μόνος μου. Και δεν κάνω τις γκριμάτσες του βαριεστημένου,
όπως όταν με έσερνες σε ρομαντικές βόλτες "παρά τη θέλησή μου", μόνο και μόνο για να σπάω το ρομαντικό mood.

Ψωνίζω στο σούπερμάρκετ. Αλλά δεν έχει την ίδια πλάκα, όπως τότε που πηγαίναμε για γάλα και τελικά ότι βλέπαμε το πέρναμε, και μετά ορκιζόμασταν πως δε θα ξαναπάμε πεινασμένοι για ψώνια.

Τρώω πίτσα, αλλά ατομική. Τι ψυχή έχει μια ατομική πίτσα. Την έχεις δει πως είναι; Σαν τα ορεκτικά που παραγγέλναμε.

Μιλάω με τον εαυτό μου. Καμιά φορά τα γράφω. Αλλά δεν το κάνω στα φανερά, θα με περάσουν για τρελό.

Κρέπες δεν τρώω. Δεν έχω βρει ακόμα καμιά αξιόλογη κρεπερί. Μάλλον δεν έχω ψάξει. Μήπως άλλωστε την κρέπα τότε την τρώγαμε για να χορτάσουμε; Για να με πεις λιχούδη την έπαιρνα, και μετά να παραδεχτείς οτι κι εσύ δεν πας πίσω.

Το αποφάσισα.
Καλύτερα μαζί σου και μισά.
Μόνος μου δεν το απολαμβάνω.



Κάτι τέτοιες στιγμές χαίρομαι που δεν σου έχω πει πως έχω blog. Που δε σου έμαθα ποτέ τι είναι blog. Αυτό μου έλειπε, να με πεις και συναισθηματικό. Ένας γκρινιάρης είμαι.

Sunday 7 January 2007

Back to business

Καλή χρονιά σε όλους!

Με υγεία και πολλές ευχάριστες στιγμές!

Κιόλας 7 Γενάρη, ε; Πω πω… 2007. Θα περάσουν λίγες μέρες μέχρι να συνηθίσω να το γράφω. Πάντα το πάθαινα στο σχολείο, εκεί που γράφαμε την ημερομηνία στην ορθογραφία (πόσα χρόνια πίσω…), τις πρώτες μέρες έγραφα πάντα την προηγούμενη χρονιά. Αυτό θυμάμαι. Α, και την προσμονή για των Τριών Ιεραρχών, σε λιγότερο από μήνα, που ήταν η επόμενη σχολική αργία. Χαχα!

Αθήνα λοιπόν. Γεμίσαμε τις μπαταρίες μας, χορτάσαμε βόλτες, είδαμε αγαπημένα πρόσωπα, γελάσαμε, φάγαμε, ήπιαμε, από Δευτέρα όμως το κεφάλι μέσα.

Ήταν ξεχωριστές οι φετινές γιορτές, γιατί σήμαιναν επιστροφή στο σπίτι. Και είναι πολύ όμορφο να έχεις ανθρώπους να σε περιμένουν με ανοιχτές αγκαλιές. Γιατί η αγάπη τους γεμίζει κάθε συναισθηματικό κενό που δημιούργησε η μοναξιά των τελευταίων μηνών και σου δίνει την ώθηση που χρειάζεσαι για να συνεχίσεις.


Καλή χρονιά λοιπόν!

ΥΓ1. Τελικά το Ούζου μέλαθρο στο κέντρο της Αθήνας ανήκει όντως στην γνωστή Βορειοελλαδίτικη αλυσίδα. Χτυπήσαμε κάποια γνώριμα πιάτα, παρέα με ρετσινούλα (Μαλαματίνα δεν είχε) και ήρθαμε στα ίσια μας. Πρέπει να πω όμως πως τελικά ο αέρας της Θεσσαλονίκης δίνει μια επιπλέον νοστιμιά στα φαγητά.

ΥΓ2. Ενημερώθηκα και για τα καινούρια σουξέ. Ήταν η ζωή μου κόλασηηηηηη

ΥΓ3. Εδώ ακόμα βρέχει…