Ευχές, με ούζο Πλωμαρίου

Η ζωή εδώ στη Λέσβο κυλάει με τους δικούς της ρυθμούς. Για άλλους αργούς και για άλλους απολαυστικούς. Οι δύο όψεις της ίδιας πραγματικότητας, πάντα εξαρτάται πως το βλέπει κάποιος.

Στοιχείο αυτής της νησιώτικης πραγματικότητας είναι ότι μπορείς να αλλάξεις παραστάσεις με αστραπιαία ταχύτητα. Από την αστική - σχετικά πάντα - όψη της Μυτιλήνης, στα ψαροχώρια του κόλπου της Γέρας, και στο Πλωμάρι με τα παλιά εργοστάσια και τα ούζα του.

Κάπου εκεί λοιπόν με βρήκε η εθνική επέτειος, δίπλα στη θάλασσα με ούζο πλωμαρίου, χταποδάκια και καλαμαράκια, λαδοτύρι και τηγανιτά "λουλούδια".

Αρχικά προορισμός μας ήταν τα χωριά του κόλπου της Γέρας, τα οποία μας πρότειναν κάποιοι γνώστες. Δυστυχώς την ίδια ιδέα είχαν και πολλοί άλλοι, αφού όλες οι ταβέρνες εκεί ήταν ήδη γεμάτες και τα όποια ελεύθερα τραπέζια, κλεισμένα! Το πάθημα έγινε μάθημα. Άλλη φορά πρέπει να είμαστε πιο προνοητικοί!

Μετά την πρώτη κρυάδα ("ωχ, νηστικοί θα μείνουμε τέτοια μέρα, δε γυρνάμε να φάμε κανένα σουβλάκι τουλάχιστον;") και με την πείνα να γίνεται όλο και πιο αισθητή πήραμε τον δρόμο προς το Πλωμάρι. Ο καιρός δεν ήταν και ο καλύτερος για εκδρομή. Ο ουρανός είχε αρχίσει να "φορτώνει" από το πρωί, χωρίς όμως να βρέχει. Ο δυνατός αέρας σήκωνε κύματα, με τα οποία ο δρόμος πολλές φορές σε έφερνε σε πολύ στενή επαφή!

Ο δρόμος από τη Γέρα προς το Πλωμάρι περνάει μέσα από ένα ωραίο πευκοδάσος που κάνει την διαδρομή πολύ ευχάριστη. Αυτό είναι ένα από τα πολύ σημαντικά ατού της Λέσβου. Ο συνδυασμός πρασίνου και θάλασσας! Σ' αυτό συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό ο καιρός, όπως έχω διαπιστώσει όλο αυτό το διάστημα... Δασκαλεμένος από την διαμονή μου στην Αγγλία, έχω ακόμα πρόχειρη μια ομπρέλα. Η διαφορά εδώ είναι πως στην άλλη τσέπη έχω γυαλιά ηλίου.

Για να μην τα πολυλογώ, αφού δεν έχω και φωτογραφίες να σπάω το κείμενο (είπαμε, φυσούσε πολύ και πεινούσαμε, οπότε αφήσαμε τις φωτογραφίες για την επόμενη φορά, υπό καλύτερες συνθήκες και με γεμάτο στομάχι!), φτάσαμε στο Πλωμάρι. Μια σύντομη περιήγηση, χωρίς να παρεκκλίνουμε μέτρο από το στόχο μας, που ήταν κάτι παραλιακές ταβέρνες που εντοπίσαμε! Ευτυχώς εκεί βρήκαμε τραπέζι, και επιδοθήκαμε σε ένα γιορτινό φαγοπότι που ευχαριστηθήκαμε δεόντως! Απαραίτητο συνοδευτικό, λίγο ουζάκι. Πως αλλιώς θα γινόταν άλλωστε;

Μεταξύ μας, οι τιμές μου φάνηκαν αρκετά τσιμπημένες. Θα μου πεις, πληρώνεις και τη θάλασσα που βλέπεις κυριολεκτικά δίπλα από το τραπέζι σου. Θα το δεχτώ. Όπως θα δεχτώ πως τα θαλασσινά ήταν φρέσκα. Ακόμα δεν έχω πλήρη εικόνα για το που κυμαίνονται οι τιμές γενικά στο νησί, μπορεί να ήταν και φυσιολογικές, κρατάω μια επιφύλαξη.

Χρόνια πολλά!