Πάρ' τους όλα τα λεφτά!

Το μεσημέρι στις ειδήσεις παίζει για τον νέο Κ.Ο.Κ.. «Τσουχτερά» πρόστιμα λέει, μέχρι 800 € για οδήγηση υπό επήρεια αλκοόλ, από 100+ που είναι σήμερα. Και καπάκι στο ρεπορτάζ ο Ελληνάρας οδηγός διαμαρτύρεται on camara. Καθαρά εισπρακτικά τα νέα μέτρα.

Και καλά κάνει ρε νεοέλληνα ιππότη της ασφάλτου, άρχοντα του βολάν, κλόνε του Schumacher! Εσύ αν δε θες να πληρώσεις, έχεις απλά να τηρείς τους κανόνες.

Να μην οδηγείς μεθυσμένος, κίνδυνος – θάνατος για κάθε ανυποψίαστο.

Να μην περνάς με κόκκινο θερίζοντας πεζούς κι αμάξια στο πέρασμά σου.

Να μην παρκάρεις όπου σου καπνίσει, αδιαφορώντας αν έχει ράμπα για Α.Μ.Ε..Α. ή αν από 3 λωρίδες κάνεις τον δρόμο μιάμιση!

Έλεος πια , αραχτέ Έλληνα σταρχιδιστή!

Ουφ, ξέδωσα λίγο.

Το θέμα βέβαια δεν είναι μόνο τα ψηλά πρόστιμα, αλλά η αστυνόμευση και επιβολή τους. Στη Βαρκελώνη (σε κούρασα μ’ αυτό, ε, απηυδισμένε μου αναγνώστη) είδα αρκετούς τροχαίους να σημειώνουν – στα pda τους παρακαλώ – τους ελάχιστους παραβάτες. Εδώ έναν τροχαίο στην αμαρτωλή Φιλολάου πρωί πρωί, να πάρει αμπάριζα όλα τα διπλοπαρκαρισμένα, δεν έχω δει… Μόνο κάνα δυο στην Βασ. Σοφίας πετυχαίνω καμιά φορά, όταν η κίνηση έχει φτάσει στο Αμήν. Άντε να βγουν οι γερανοί, να σου πως εγώ για πότε ξεμπλοκάρει αυτή η πόλη. Δυστυχώς η νοοτροπία του Έλληνα, για την οποία ακούω από νήπιο, είναι βαθιά ριζωμένη...

Καληνύχτα!

Πρωτοβρόχι

Κι εκεί που τακτοποιώ κάτι χαρτιά και βλέπω την ώρα της επιστροφής στο σπίτι να πλησιάζει ανυπόμονα – ευκαιρία είναι σήμερα να αρχίσω και το γυμναστήριο, πάει ένας μήνας που το λέω, καιρός είναι – ακούω έναν γνώριμο ήχο από τα παλιά. Τα μάτια μου γυρνάνε προς το παράθυρο, για να επιβεβαιώσουν απλά την υποψία που είχε αρχίσει να τριβολίζει στο μυαλό μου. Αντικρίζουν ένα θέαμα που είχε λείψει, μια εικόνα που σφραγίζει τα όνειρά σου για ένα βράδυ κλεμμένο από το καλοκαίρι που δε χάρηκες αρκετά. Τα φώτα του δρόμου αλλοιωμένα από τις σταγόνες, τα αυτοκίνητα θολά, το τζάμι να δακρύζει, οι ομπρέλες να ανοίγουν η μια μετά την άλλη.

Ομπρέλες; Η αγαλίαση σπάει, έτσι απλά, όταν έντρομος διαπιστώνω πως την πάτησα και φέτος, όπως κάθε χρόνο τέτοιο καιρό. Σε λίγο θα πρέπει να φύγω και δεν έχω φέρει ομπρέλα! Ούτε καν ένα μπουφανάκι. Για την ακρίβεια είμαι με ένα κοντομάνικο. Βέβαια η απόσταση από το σπίτι δεν είναι μεγάλη, αλλά θα πρέπει να την διανύσω σαν κυνηγημένος. Γιατί κάθε χρονιά το ίδιο; Αφού το είπαν στις ειδήσεις, αυτή την εβδομάδα θα έχει βροχές. Αφού το προμήνυμα ήρθε και χτες, όταν ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει και μύριζε βροχή, έστω κι αν τελικά δεν ήρθε. Τα βάζω με τον εαυτό μου. Αλλά μου περνάει. Δεν είμαι κι από ζάχαρη, που μου’ λεγε κι η μάνα μου όταν γκρίνιαζα μικρός (ναι, από μικρός το είχα το κουσούρι…).

Σε λίγο είμαι κάτω από το μπαλκόνι μιας πολυκατοικίας, περιμένοντας τη στιγμή που τα αυτοκίνητα θα σταματήσουν για να κάνω το σάλτο. Σταματάνε, το κάνω, βρέχομαι. Τρέχω απέναντι, υπόστεγο πουθενά. Τρεχάτε ποδαράκια μου. Βρίσκομαι έξω από το γυμναστήριο, κοιτάω μέσα. Σκέφτομαι ότι μάλλον θα το αναβάλλω. Τι να πεις, αυτή τη φορά τουλάχιστον δε φταίω εγώ (…)! Κοιτάω λίγο γύρω μου για να σχεδιάσω επιμελώς την επόμενη μου κίνηση. Αν μη τι άλλω δεν είμαι ο μόνος απερίσκεπτος σήμερα! Κόσμος και κοσμάκης ψάχνει κάπου να σταθεί, απροστάτευτος από το ξαφνικό (;) μπουρίνι.

Στο σπίτι ψάχνω κάπου να απλώσω το μπλουζάκι. Flashback: άπλωμα του μαγιό. Πάνε αυτά. Το μπλουζάκι απλώνεται, το παντελόνι επίσης. Ο ουρανός μαύρος, τελευταία βιάζεται ο ήλιος να χαθεί. Καλώς ήρθες φθινόπωρο. Αγαπημένο ή μισητό, καλώς ήρθες!

Τελευταίοι! Τώρα και στο ποδόσφαιρο

Άντε, να μαζευόμαστε σιγά σιγά. Να κλείσουμε και τα σύνορα. Να βρισκόμαστε να τα λέμε μεταξύ μας. Γιατί για έξω, ούτε λόγος…

Μέσα σε τρεις ημέρες είχαμε την εξής απογοητευτική συγκομιδή: 1 νίκη, 1 ισοπαλία και 5 ήττες, ενώ μαζέψαμε και 14 γκολάκια να έχουμε να πορευόμαστε.

Πέσαμε λέει στην 16^η θέση της βαθμολογίας της UEFA. Κάτω από Ρουμανία (7^η), Ουκρανία (10^η), Βουλγαρία (13^η), Τουρκία (14^η) και Τσεχία (15^η). Λίγο ακόμα και θα μας περάσει και η Ελβετία, με την υπερδύναμη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου Βασιλεία! Αυτό πρακτικά σημαίνει πως αν δεν αλλάξει κάτι, από το παραχρόνου θα βγαίνει μόνο μια ομάδα στο Champions League και 3 ομάδες στο κύπελλο UEFA, κι όλες στους προκριματικούς! Και άδικο θα έχουν; Όταν ο επί δεκαετίας πρωταθλητής μας δεν έχει σταυρώσει νίκη εκτός έδρας τόσα χρόνια, με το ασύλληπτο ρεκόρ 0-2-24 ή 25 (μέχρι τώρα…), ενώ η άγνωστη Μέταλλουργκ Ζαπ-κάτι για την πλάκα της έφερε ισοπαλία με τον Παναθηναϊκό. Όταν η Ρουμανική Στεάουα ρίχνει τέσσερα στην Ντιναμό Κιέβου μέσα στην Ουκρανία και φέρνει τη Ρουμανία στην 7^η θέση, ψηλότερα από την 8^η που είχε φέρει την Ελλάδα ο Παναθηναϊκός το ’96. Όταν και οι μικρότερες ελληνικές ομάδες, ακόμα και οι δυνατές, όπως ο ΠΑΟΚ και η Ξάνθη, αδυνατούν να προχωρήσουν έστω και ένα βήμα στο κύπελλο UEFA και αποτελούν επιθυμητούς αντιπάλους για κάθε ομάδα. Μας αξίζει να είμαστε ψηλότερα;

Δεν είναι να βλέπεις πια ελληνικές ομάδες στην Ευρώπη. Μαραζώνεις. Νευριάζεις. Απορείς. Γιατί καταλαβαίνεις πως δεν έχεις πια το ποδόσφαιρο για να αντικρούεις τους «κουτόφραγκους», που σε όλες τις στατιστικές τους σε βγάζουν τελευταίο στην Ευρώπη σε όλους τους τομείς. Έπεσε κι αυτό το οχυρό.

Είμαστε οι τελευταίοι. Τώρα και στο ποδόσφαιρο!

Χίλτον: 42 λεπτά

Πότε το παίρνεις απόφαση; Ότι το καλοκαίρι τελείωσε οριστικά, και πως γύρισε κι ο τελευταίος;

Όταν βλέπεις στον ηλεκτρονικό πίνακα ενημέρωσης για την κυκλοφορία κοντά στο Υγεία ότι για μια απόσταση που πριν 20 μέρες χρειαζόσουνα 10-12 λεπτά, τώρα κοντεύεις ώρα… Καλό αποκαλόκαιρο, που είπε και η δημοσιογράφος στη ΝΕΤ. Και καλή δύναμη!

La Boqueria Mercat St. Josep: η λαϊκή αγορά στα ισπανικά

Κατεβαίνοντας την Rambla προς τη θάλασσα, κάπου στο μέσο της απόστασης από την Placa Catalunya, βρίσκεις ένα παράδεισο χρωμάτων και μυρωδιών. Την αγορά του St. Josep. Πρόκειται ουσιαστικά για μια λαϊκή αγορά, ευρωπαϊκού τύπου. Υπό την σκέπη ενός τεράστιου υπόστεγου, δεκάδες έμποροι εκθέτουν τα προϊόντα τους στα πολλά μικρά μαγαζάκια της αγοράς. Κρεατικά, αλλαντικά, φρούτα, λαχανικά, ψάρια και ζαχαρωτά, ότι χρειαστεί το οικογενειακό τραπέζι, υπάρχει εκεί. Το σκηνικό θυμίζει πολύ Ελλάδα, στο πιο τακτοποιημένο και… αποστειρωμένο. Κρεμασμένοι χουρμάδες και μπανάνες, κομμένα καρπούζια και πεπόνια, τεράστιες κολοκύθες, κόσμος να πηγαινοέρχεται στριμωχτά, αλλά χωρίς φωνές, πεταμένα φρούτα και κυρίως χωρίς αυτοκίνητα και μηχανάκια. Επίσης εικάζω ότι οι έμποροι δεν άφηναν το datsun αγροτικό λίγο πιο πέρα, πάνω στο πεζοδρόμιο ή ανεβασμένο στη νησίδα, δημιουργώντας κυκλοφοριακό χάος στη γύρω περιοχή, γιατί το μάτι μου δεν έπιασα κανένα τροχοφόρο εκεί δίπλα. Ποιος ξέρει, μάλλον εκεί τηρούνται οι κανόνες περί εφοδιασμού καταστημάτων, πολλώ δε μάλλον οι κανόνες περί στάθμευσης…

Παρατηρώντας λίγο καλύτερα κάποιους από τους επισκέπτες της αγοράς, ανακάλυψα μια πετυχημένη και δροσιστική ιδέα των εμπόρων. Μέσα σε πλαστικά κεσεδάκια, με ένα πιρουνάκι καρφωμένο στην άκρη, μπορούσες να αγοράσεις μια ωραιότατη φρεσκοκομμένη φρουτοσαλάτα! Σε διάφορα μεγέθη, σε διάφορες τιμές, με ποικίλο περιεχόμενο. Και για κάποιον που ήθελε ένα γλύκισμα, υπήρχαν κεσεδάκια με κομμένη καρύδα! Ευρηματικό!

Γεύση από Βαρκελώνη

Εκπληκτική. Τη λάτρεψα. Πάλι.

Τότε φορούσε τα καλά της λόγω των Ολυμπιακών. Σήμερα, δεκατέσσερα χρόνια μετά, μπορεί να μην έχει την λάμψη μιας Ολυμπιακής πόλης, παραμένει όμως εκθαμβωτική.

Τι είδα; Είδα μια πόλη καθαρή, νοικοκυρεμένη, φτιαγμένη για τους πολίτες της. Με μια ποιότητα ζωής κλάσεις ανώτερη από άλλες μεγαλουπόλεις. Μια πόλη με ύφος και χρώμα ξεχωριστό. Μια πόλη που θα ήθελα να τη ζήσω περισσότερο, αλλά για άλλη μια φορά οι υποχρεώσεις δε μου το επέτρεψαν.

Η συνύπαρξη των κτισμάτων Αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής με τα μοντέρνα κτήρια και την μοντερνιστική πινελιά της δεκαετίας του ’90, τη δεκαετία που η Βαρκελώνη άλλαξε όψη, είναι εκπληκτική. Η αρχιτεκτονική σίγουρα είναι ένας σοβαρός λόγος να την επισκεφτείς.

Ο Gaudi, που ανέφερε κι η Seiana, ήταν ένας αρχιτέκτονας με ιδιαίτερη τεχνοτροπία, που στην εποχή του ξένισε και αμφισβητήθηκε. Σήμερα όμως, χάρις αυτόν, η πόλη κοσμείται από κάποια δημιουργήματά του, που θα σε αναγκάσουν να τα περιεργαστείς πολλή ώρα. Χαρακτηριστικά είναι η Casa Batllo, αλλά και η La Pedrera, αλλά πιο ξακουστή είναι η εκκλησία Segrada Familia. Η τελευταία χτίζεται εδώ και 100 χρόνια, και συνεχίζει να χτίζεται. Η κεντρική ιδέα είναι να αποτελέσει μια «οικοδόμηση» της Βίβλου, αφού θα αποτελείται από πολλά γλυπτά με παραστάσεις από την Αγία Γραφή.

Δέντρα παντού, φυτεμένα κυρίως στις μεγάλες νησίδες των δρόμων, αλλά και στους πολλούς πεζοδρόμων. Αυτό, σε συνδυασμό με την αύρα της θάλασσας, δίνει μια ξεχωριστή δροσιά στην πόλη. Επίσης δημιουργούν τις περισσότερες ώρες τις ημέρας μια σκιά, βάλσαμο στην ορμή του Μεσογειακού ήλιου.

Κάτι που μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν η ευρεία χρήση ποδηλάτων. Πολλοί πολίτες αλλά και τουρίστες κυκλοφορούν στην πόλη με ποδήλατα. Σ’ αυτό βέβαια βοηθάει το ότι μεγάλο κομμάτι της πόλης είναι επίπεδο, αλλά και τα ειδικά δρομάκια και οι ενδείξεις για τους ποδηλάτες.

Οι πεζοί έχουν επίσης την τιμητική τους. Απλωτά πεζοδρόμια, χωρίς ίχνος κολώνας ή δέντρου φυτεμένου μέσα στη μέση (βλ. Αθήνα), ώστε οι πεζοί να βολτάρουν απρόσκοπτα. Μου έκανε εντύπωση πως η πόλη ήταν κυρίως μια πόλη πεζών. Από το άψογο σε επάρκεια και άνεση συγκοινωνιακό δίκτυο, μέχρι και τα φανάρια, που ήταν ρυθμισμένα να ανάβουν περισσότερη ώρα για τους πεζούς παρά για τα αυτοκίνητα! Δε με θυμάμαι να περιμένω σε κανένα φανάρι περισσότερο από 10 δευτερόλεπτα για να ανάψει πράσινο. Και συνάντησα πολλά στις βόλτες μου…

Από φαγητό, εντάξει, δοκίμασα την κλασική παέλια. Είναι κάτι σαν το δικό μας… μυδοπίλαφο, για να καταλάβετε. Ρύζι με θαλασσινά. Επίσης κανόνισα και μερικά τάπας, που – απ’ ότι κατάλαβα – είναι μεζέδες σε μικρά πιατάκια. Not bad at all.

Η πόλη έχει πολλά μέρη να επισκεφτείς. Από το διάσημο γήπεδο της Barcelona Camp Nou, των 104000 θεατών, μέχρι το πάρκο Montjuic, από την Γοτθική συνοικία μέχρι τον ζωολογικό κήπο και το ενυδρείο. Όρεξη και χρόνο να έχεις… Αν είσαι φιλότεχνος θα έχεις πλήθος μουσείων να επισκεφτείς, δε θα παραλείψεις όμως το Μουσείο του Πικάσο (η ουρά ήταν 40 μέτρα περίπου…), αλλά και του Dali, λίγο έξω από την πόλη. Αν πάλι έχεις έρθει για ψώνια, θα περάσεις μια βόλτα οπωσδήποτε από το El Corte Ingles, τη μεγαλύτερη αλυσίδα πολυκαταστημάτων στην Ισπανία. Εκεί μπορείς να βρεις από σουπερμάρκετ μέχρι έπιπλα, από Lacoste μέχρι laptop. Οι μισοί τουρίστες που θα συναντήσεις στη Rambla κρατάνε την χαρακτηριστική σακούλα του καταστήματος με τα μαύρα και πράσινα τριγωνάκια (οι άλλοι μισοί κρατάνε σακούλα από την μπουτίκ της Barcelona!).

Αν πάλι δεν έχεις κάποιο συγκεκριμένο προορισμό, μπορείς απλά να κάνεις την βόλτα σου στη Rambla, τον μεγάλο πεζόδρομο που ξεκινά από την μεγάλη πλατεία (βλ. πλ. Συντάγματος) Placa de Catalunya και φτάνει στην παραλία, στο άγαλμα του Κολόμβου, που στέκει ψηλά δείχνοντας τη θάλασσα. Είναι ένας πεζόδρομος πάντα γεμάτος με κόσμο. Δέντρα ψηλά δεξιά κι αριστερά, animateur του δρόμου, μικρά pet shops, ζωγράφοι που εκθέτουν τα έργα τους. Ένα πανηγύρι που κρατάει όλες τις ώρες, κάθε μέρα.

Αυτά για τώρα. Είναι λίγα, και λίγο άτακτα γραμμένα, το ξέρω, αλλά είναι που δεν μπορώ να περιορίσω τον ενθουσιασμό μου σε ένα σωστά συνταγμένο κείμενο.

Όσο για την γκρίνια… Την κρατάω για επόμενα posts. Έχουμε καιρό...

Greetings from Barcelona

Hola!
Unfortunately the lack of greek keyboard obligates me to write this short post in English. Sorry for that, in advance!

I just wanted to say one thing. I will be back pretty soon, and I return with lots of staff to discuss, to show you, and many many things to argue about greek reality and foreign cities. Well, it' s ievitable to make comparisons, isn' t it? Because of the facts, and of course because... it's me! Grouchy! Gkriniaris! :)

See you soon!
Adios!