Αν δεν φωνάξεις...

Γιατί κάποια πράγματα να μην είναι αυτονόητα; Να μην γίνονται χωρίς να χρειάζεται να μπεις στη διαδικασία να τα κυνηγήσεις, ενώ τα δικαιούσαι;

Πριν τρεις εβδομάδες περίπου αποφάσισα να κάνω μια αναβάθμιση στη dsl μου σύνδεση, επωφελούμενος μια προσφορά που με συνέφερε οικονομικά, με μεγαλύτερη ταχύτητα. Πήρα λοιπόν τηλέφωνο – ευκολία να μη χρειάζεται να τρέχεις στα μαγαζιά – τα κανόνισα, η κοπέλα ήταν ξεκάθαρη. «Σε 5, το πολύ 10 εργάσιμες μέρες, θα έχετε μπει στο καινούριο πρόγραμμα».

Χαρά εγώ.

Τρεις εβδομάδες αργότερα, αναρωτιέμαι πόσο αργά περνάει ο καιρός… Τρεις ή πέντε δεκαπέντε με έμαθαν στο σχολείο, λέω δε μπορεί, με ξεχάσανε.

Σηκώνω το ακουστικό, έτοιμος για καβγά.

Απαντά κύριος ευγενικός, νεαρός, δε μου πάει η καρδιά να τον πληγώσω…

Ευγενικά λοιπόν – μην παραπλανάστε από τον τίτλο του post, είναι αλληγορικός – το και το, μου είχατε πει δέκα μέρες, πάνε δεκαπέντε και τίποτα. Τις πταίει;

Μισό λεπτό μου ζητάει, του το δίνω, μεγαλόψυχος που είμαι.

Επιστρέφει, έχω δίκιο λέει, έχουν περάσει τρεις εβδομάδες, οι τεχνικοί του είπαν πως δεν έχουν εξυπηρετηθεί ακόμα αιτήσεις που έγιναν και πριν τη δική μου, φόρτος, πρόβλημα, δεν ξέρει.

Και τι να κάνω εγώ, τον ρωτάω, συνειδητοποιώντας το ρητορικό της ερώτησής μου…

Τι να μου πει κι ο υπάλληλος, να ξανατηλεφωνήσω σε κανα δυο μέρες.

Κλείνω. Καλά. Σε κανέναν μήνα το βλέπω να γίνεται η δουλειά.

~

Αυτά χτες.

Σήμερα αναβαθμίστηκα.

Τα συμπεράσματα δικά σας.