The Fast and the Furious

Μετά το τελευταίο post άρχισε στο blog να μυρίζει Ελλάδα επικίνδυνα. Αυτή τη μυρωδιά έρχεται να συμπληρώσει και το σημερινό σκηνικό.

Από την αρχή κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Βασικά καλά πήγαινε, αλλά… γρήγορα! Πιο γρήγορα απ’ ότι είχα συνηθίσει. Βλέπετε έτυχε σήμερα να πάρω ένα άλλο λεωφορείο, και όχι το διώροφο που παίρνω συνήθως. Βιαζόμουν να πάω σπίτι, είχε αρχίσει να πιάνει και ψύχρα, δε βαριέσαι, λέω, κοντά μ’ αφήνει κι αυτό.

Τι το ‘θελα!

Ο οδηγός φαίνεται είχε απωθημένο από μικρός να οδηγήσει Ferrari, αλλά στην πορεία δεν του έκατσε, και συμβιβάστηκε με κάτι κόκκινο μεν, αλλά μεγαλύτερο δε. Και όχι μονοθέσιο, αλλά με καμιά 30αριά συνεπιβάτες!

Ανέβαζε στροφές λοιπόν, φρέναρε απότομα, έστριβε οριακά (στο τσακ γλιτώσαμε να φάμε κάτι ποδήλατα παρκαρισμένα σε μια γωνία). Να μη σας τα πολυλογώ, είναι και περασμένη η ώρα, ο τύπος φαινόταν να είχε βάλει στοίχημα να κατεβάσει το χρόνο του ενός lap (ie ενός δρομολογίου), που μέχρι τότε κατείχε μάλλον κάποιος ανταγωνιστής γκαζοφονιάς. Ήταν και τυχερός πανάθεμά τον, γιατί δεν ήταν και γεμάτο λεωφορείο. Τον έβλεπες όμως, δυσανασχετούσε ο κακομοίρης, όποτε κάποιος που προφανώς δε συμμεριζόταν την αγωνία του πατούσε - που ακούστηκε - το κουμπάκι για στάση. Συγνώμη φίλτατε, έχεις δίκιο, η κυρία με το μωρό φταίει, νόμιζε βλέπεις ότι μπήκε σε λεωφορείο!

Σε μια φάση μάλιστα, βιαζόταν τόσο να φύγει από το pit stop εεεε bus stop ήθελα να πω, που έκλεισε την πόρτα πριν κατέβει ο καημένος ο γεράκος με την μαγκουριτσα του, με αποτέλεσμα να τον πιάσει η πόρτα! Εκεί θυμήθηκα ότι είμαι στην Αγγλία, γιατί η πολύ φανατική και παθιασμένη αντίδραση των υπόλοιπων επιβατών ήταν κάτι “Oh, ooooh”. Λες και κάποιος τους συντόνιζε όμως, μ’ ένα στόμα μια φωνή. “Oh, ooooh”!

Τέλος πάντων, με τα πολλά άνοιξε η πόρτα, κατέβηκε ο παππούς χωρίς να διαμαρτυρηθεί καθόλου (Άγγλοι, τι να πεις), και φουρκισμένος ο οδηγός – είχε χάσει βλέπετε κρίσιμα δευτερόλεπτα που ίσως στη συνέχεια αποδεικνύονταν κρίσιμα στη μάχη με το χρονόμετρο – όπου φύγει φύγει.

Έλα όμως που στο δρόμο κυκλοφορούν και άλλα αμάξια – surprise! Δεν είμαστε στο Silverstone! Ούτε καν στην πίστα στα Μέγαρα! Βγαίνοντας λοιπόν από τη στάση (αυτή του παππού, ναι) πάει να πέσει σε ένα αμάξι, που φυσιολογικά προσπερνούσε το σταματημένο μέχρι εκείνη τη στιγμή λεωφορείο. Αυτό που ακολούθησε με έκανε να γελάσω σα χαζός (τουλάχιστον έτσι θα έδειχνα μάλλον).

Αφού ο οδηγός του παρ’ ολίγον στραπατσαρισμένου αμαξιού το τράβηξε μια γερή κόρνα όλη δική του, έκανε κυρίες και κύριοι την υπέρβαση!

Άνοιξε το παράθυρο, έβγαλε το χέρι έξω, το έκανε μια γροθιά, και άρχισε ρυθμικά να το πάλλει πάνω κάτω, πάνω κάτω, πάνω κάτω - την καταλάβατε την εικόνα, μη συνεχίσω! Μάλιστα, ήθελε να του καταστήσει σαφές το μήνυμα, και έτσι η χειρονομία ήταν διαρκείας (όσο μεγαλύτερη τόσο καλύτερη).

Το χάρηκα δε φαντάζεστε πόσο! Καιρός ήταν, όλο τυπικούς, ευγενικούς και ανεκτικούς οδηγούς είχα δει εδώ, μπούχτισα!

Το όλο σκηνικό σήμερα με έκανε να αδημονώ να βρεθώ στα πάτρια εδάφη. Πίσω από το τιμόνι, με την εξωφρενική ταχύτητα των 15 km/ώρα σε κίνηση, να βρίζει ο ένας τον άλλον, να μουτζώνουμε αυτόν που μας έκανε τη σφήνα, να κατεβάζουμε καντήλια στον κάθε ψωνισμένο κάγκουρα που μας πουλάει μούρη με την εξάτμισή του αλλά όλο ξεχνιέται στο φανάρι μιλώντας στο κινητό, να τα ψέλνουμε στην κάθε κυράτσα που αντί να κάτσει να πλύνει κάνα πιάτο (chic) πήρε τους δρόμους κι όποιον πάρει ο χάρος και άλλα τέτοια ωραία!

Αχ, αυτές οι γιορτές, μου ξυπνάνε συναισθήματα αγάπης και αλληλοσεβασμού!