Sunday 29 October 2006

Απρόσμενος ήλιος και πρώιμα λαμπιόνια

Τι σου είναι ο καιρός!

Σήμερα έβγαλε ήλιο. Και ήλιο αρκετό, όχι αστεία. Υποθέτω πως αν κατηφορίσω προς τα πάρκα, θα έχουν βγει οι Λονδρέζοι να λιαστούν. Έτσι μου έχουν πει πως γίνεται τις καλές μέρες. Αν και δεν έχει κρυώσει εδώ ακόμα, οπότε μπορεί και να μην ένιωσαν τέτοια ανάγκη.

Εν τω μεταξύ τα πρώτα λαμπιόνια έκαναν δειλά δειλά τη εμφάνισή τους στις βιτρίνες. Το πρόσεξα χτες, γυρίζοντας με το λεωφορείο. Τα μεγάλα καταστήματα ωστόσο δεν έχουν στολιστεί ακόμη, ούτε η πόλη και οι δρόμοι της. Εδώ πάντως απ’ ότι έχω μάθει ο στολισμός για τα Χριστούγεννα αρχίζει αρκετά νωρίς.

Μάλλον νωρίς αρχίζουν και οι εξορμήσεις στην αγορά. Ο κόσμος που είχε βγει Σαββατιάτικα για ψώνια στην Oxford Street ξεπερνούσε κατά πολύ τις όποιες αβάσιμες υποθέσεις μου. Ποια Ερμού... Εδώ μιλάμε για συνωστισμό. Και είναι ακόμα Οκτώβριος!

Saturday 28 October 2006

Που είναι ο ουρανός (οεο);

Μια στις επτά.

Αυτές είναι οι πιθανότητες να δεις γαλανό ουρανό στο Λονδίνο.

Μια μέρα μόνο μέσα στη βδομάδα που μας πέρασε κατάφερα ναlondon cloudy sky - london eye εντοπίσω καθαρό κομμάτι στον ορίζοντα. Ο γαλανός ουρανός της Αθήνας, ακόμα και συντροφιά με το νέφος της, φαίνεται πολύ μακρινό θέαμα…

Συνήθως όταν κοιτάζεις ψηλά βλέπεις μια διάχυτη συννεφιά. Ένα γκρι ανοιχτό πέπλο παντού. Όταν αυτό είναι μαύρο, τότε να είσαι σίγουρος ότι θα βρέξει πολύ σύντομα. Αν πάλι όχι, μην το αποκλείεις. Εδώ το «κοιτάζω τον καιρό από το παράθυρο» δεν παίζει. Καλό είναι να θεωρείς δεδομένο ότι θα βρέξει, για να μη βρεθείς εξ’ απρόοπτου.

Βέβαια εδώ η βροχή δεν είναι σαν τα μέρη μας. Εγώ είχα συνηθίσει σε ξαφνικές ή όχι μπόρες, διάρκειας 20-40 λεπτών, που εκτός απ’ ότι σε έκαναν παπί, σε ανάγκαζαν να κάνεις κανό - καγιάκ για να φτάσεις σπίτι σου από τα ποτάμια στους δρόμους.

Εδώ τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά (μέχρι στιγμής τουλάχιστον).

london rainΣχεδόν κάθε μέρα θα βρέξει και λίγο. Κάποιες φορές τόσο λίγο που το σκέφτεσαι να ανοίξεις ή όχι ομπρέλα. Άλλες περισσότερο. Δεν «ξεθυμαίνει» όμως. Συνεχίζει. Λίγο κάθε μέρα. Ο ουρανός εκεί πάνω κρύβει πολύ νερό. Γι’ αυτό έχει κολλήσει στο γκρι φαίνεται.

Περιττό να προσθέσω πως εδώ η ζωή συνεχίζεται κανονικά, ακόμα κι αν δυναμώσει η βροχή. «Ακραία καιρικά φαινόμενα» και λοιπές αηδίες δεν υπάρχουν.

Τώρα πάλι, αν ο χειμώνας στο Λονδίνο βαλθεί να με διαψεύσει, εδώ είμαστε! Έχω προετοιμαστεί με τα απαραίτητα – ελπίζω. Τόσα χρόνια στην πλημμυρόπληκτη Αθήνα, απέκτησα και μια εμπειρία!

Wednesday 25 October 2006

Κι όμως είμαι ακόμα... αλλού

Συγχωρέστε με για την απουσία. Ήταν επιβεβλημένη βλέπετε. Μου ήρθαν όλα τόσο ξαφνικά, αλλά είναι ωραίο αυτό όταν πρόκειται για ευχάριστα (για να καθησυχάσω και την Julia).

Και πώς να βρω το χρόνο να γράψω έστω και λέξη, όταν από το πουθενά σχεδόν προέκυψε ταξίδι. Και για να προλάβω τους βιαστικούς, όχι αναψυχής αυτή τη φορά! Και χωρίς εισιτήριο επιστροφής, προς το παρόν τουλάχιστον.

Για τους επόμενους μήνες λοιπόν η γκρίνια μου θα περιλαμβάνει και λίγο φλεγματικό αγγλικό χιούμορ, αν καταφέρουν και μου το εμφυσήσουνε εδώ πάνω!

~

Flashback

Ενθουσιασμός για λίγο. Μετά πανικός. Τόσο λίγες μέρες για τόσα πολλά! Τόσα να κάνεις, τόσα να πεις, τόσα να νιώσεις, σε τόσο λίγο χρόνο. Είναι άδικο, αλλά δεν έχεις επιλογή.

Και μετά τι; Η προσαρμογή πρέπει να γίνει κι αυτή σε χρόνο dt. Θα το παλέψεις όμως. Γιατί και πάλι, δεν έχεις επιλογή.

~

Μια εβδομάδα αργότερα και ακόμα να συνηθίσω. Ξυπνάω σε ώρα Ελλάδας, κοιμάμαι σε ώρα Ελλάδας. Το σώμα ανθίσταται, αλλά που θα πάει, θα το υποτάξω!

Οι εντυπώσεις μέχρι τώρα είναι πολύ θετικές. Ένα θα σας πω μόνο. Βρίσκω αρκετά λιγότερους λόγους για να γκρινιάξω! Και δεν είναι τυχαίο, αφού εδώ λειτουργούν με πρόγραμμα και οργάνωση. Κάτι που λείπει από την Ελλάδα του αχταρμά και της προχειρότητας. Ή μάλλον από τον Έλληνα του αχταρμά και της προχειρότητας.

Αυτά για τώρα. Έδωσα το στίγμα μου. Θα επανέλθω σύντομα, υπόσχομαι, με περισσότερα!

Cheers!

Thursday 5 October 2006

Αν δεν φωνάξεις...

Γιατί κάποια πράγματα να μην είναι αυτονόητα; Να μην γίνονται χωρίς να χρειάζεται να μπεις στη διαδικασία να τα κυνηγήσεις, ενώ τα δικαιούσαι;

Πριν τρεις εβδομάδες περίπου αποφάσισα να κάνω μια αναβάθμιση στη dsl μου σύνδεση, επωφελούμενος μια προσφορά που με συνέφερε οικονομικά, με μεγαλύτερη ταχύτητα. Πήρα λοιπόν τηλέφωνο – ευκολία να μη χρειάζεται να τρέχεις στα μαγαζιά – τα κανόνισα, η κοπέλα ήταν ξεκάθαρη. «Σε 5, το πολύ 10 εργάσιμες μέρες, θα έχετε μπει στο καινούριο πρόγραμμα».

Χαρά εγώ.

Τρεις εβδομάδες αργότερα, αναρωτιέμαι πόσο αργά περνάει ο καιρός… Τρεις ή πέντε δεκαπέντε με έμαθαν στο σχολείο, λέω δε μπορεί, με ξεχάσανε.

Σηκώνω το ακουστικό, έτοιμος για καβγά.

Απαντά κύριος ευγενικός, νεαρός, δε μου πάει η καρδιά να τον πληγώσω…

Ευγενικά λοιπόν – μην παραπλανάστε από τον τίτλο του post, είναι αλληγορικός το και το, μου είχατε πει δέκα μέρες, πάνε δεκαπέντε και τίποτα. Τις πταίει;

Μισό λεπτό μου ζητάει, του το δίνω, μεγαλόψυχος που είμαι.

Επιστρέφει, έχω δίκιο λέει, έχουν περάσει τρεις εβδομάδες, οι τεχνικοί του είπαν πως δεν έχουν εξυπηρετηθεί ακόμα αιτήσεις που έγιναν και πριν τη δική μου, φόρτος, πρόβλημα, δεν ξέρει.

Και τι να κάνω εγώ, τον ρωτάω, συνειδητοποιώντας το ρητορικό της ερώτησής μου…

Τι να μου πει κι ο υπάλληλος, να ξανατηλεφωνήσω σε κανα δυο μέρες.

Κλείνω. Καλά. Σε κανέναν μήνα το βλέπω να γίνεται η δουλειά.

~

Αυτά χτες.

Σήμερα αναβαθμίστηκα.

Τα συμπεράσματα δικά σας.