Όταν έχεις μάθει να μοιράζεσαι δεν υπάρχει γυρισμός

Πόσο μου λείπει το να μοιράζομαι.

Απλά πράγματα.

Μια βόλτα στο πάρκο.

Τα ψώνια στο σούπερμάρκετ.

Την πίτσα jumbo.

Τις σκέψεις, τις ελπίδες και τους φόβους μου.

Την κρέπα σοκολάτα που λιγουρεύτηκα αλλά μόνος μου δεν την καταφέρνω γιατί λιγώνομαι.

Όταν μαθαίνεις να μοιάζεσαι πως μπορείς να συνηθίσεις τη μοναξιά;


Κι εδώ τα καταφέρνω. Τα βγάζω πέρα.

Πάω βόλτες στο πάρκο. Αλλά μόνος μου. Και δεν κάνω τις γκριμάτσες του βαριεστημένου,
όπως όταν με έσερνες σε ρομαντικές βόλτες "παρά τη θέλησή μου", μόνο και μόνο για να σπάω το ρομαντικό mood.

Ψωνίζω στο σούπερμάρκετ. Αλλά δεν έχει την ίδια πλάκα, όπως τότε που πηγαίναμε για γάλα και τελικά ότι βλέπαμε το πέρναμε, και μετά ορκιζόμασταν πως δε θα ξαναπάμε πεινασμένοι για ψώνια.

Τρώω πίτσα, αλλά ατομική. Τι ψυχή έχει μια ατομική πίτσα. Την έχεις δει πως είναι; Σαν τα ορεκτικά που παραγγέλναμε.

Μιλάω με τον εαυτό μου. Καμιά φορά τα γράφω. Αλλά δεν το κάνω στα φανερά, θα με περάσουν για τρελό.

Κρέπες δεν τρώω. Δεν έχω βρει ακόμα καμιά αξιόλογη κρεπερί. Μάλλον δεν έχω ψάξει. Μήπως άλλωστε την κρέπα τότε την τρώγαμε για να χορτάσουμε; Για να με πεις λιχούδη την έπαιρνα, και μετά να παραδεχτείς οτι κι εσύ δεν πας πίσω.

Το αποφάσισα.
Καλύτερα μαζί σου και μισά.
Μόνος μου δεν το απολαμβάνω.



Κάτι τέτοιες στιγμές χαίρομαι που δεν σου έχω πει πως έχω blog. Που δε σου έμαθα ποτέ τι είναι blog. Αυτό μου έλειπε, να με πεις και συναισθηματικό. Ένας γκρινιάρης είμαι.