Μια άλλη 20η Απρίλη

Μια άλλη 20^η Απρίλη μας βρήκε σε ένα ΚΤΕΛ. Θυμάσαι; Ναύπλιο – Αθήνα.

Ήταν οι πρώτες μας διακοπές, έστω και σύντομες. Δεν ήταν όμως απλά ένα τριήμερο. Ήταν το πρώτο παραμύθι που ζήσαμε, μακριά από όλους και όλα.

Και ήταν όπως το είχαμε ονειρευτεί. Ερωτικό και ανοιξιάτικο. Και απολαμβάναμε την κάθε στιγμή χέρι χέρι. Εσύ έβλεπες τη λουλουδιασμένη πλαγιά και το Μπούρτζι βουτηγμένο στη θάλασσα και αναστέναζες στον ώμο μου, κι εγώ προσπαθούσα να «αμυνθώ», να κρύψω ότι μ’ αρέσει η στιγμή από φόβο μην μου την πάρει κάποιος, ξεθάβοντας κάθε κυνικό στοιχείο του χαρακτήρα μου. Κι ας σου χαλούσα τη στιγμή με τα ειρωνικά μου σχόλια περί κοινοτυπιών, ήξερες ότι δε θα ήθελα να είμαι πουθενά αλλού.

Και όταν εκείνη τη μέρα έπρεπε να φύγουμε, ξέραμε ότι είχαμε ζήσει κάτι μαγευτικό που θα το θυμόμαστε πάντα. Στην επιστροφή, στο ΚΤΕΛ αναπολούσαμε τις στιγμές και κάναμε σχέδια για την επόμενη απόδραση.

Λίγες ώρες μετά, το βράδυ εκείνης της 20^ης Απρίλη, απαρηγόρητος σου τηλεφώνησα για να σου πω ότι είχε χαθεί η φωτογραφική μας μηχανή, και μαζί το φιλμ που είχαμε τραβήξει. Κάθε στιγμή που είχαμε αποθανατίσει και κάναμε σχέδια για τις λεζάντες στο άλμπουμ, θα έπρεπε να μείνει μόνο ως ανάμνηση, χωρίς τίποτα χειροπιαστό να τη θυμίζει. Προσπαθούσες να με πείσεις ότι δεν είχε σημασία, αλλά το άκουγα ότι κι εσύ είχες στενοχωρηθεί.

Μια άλλη 20^η Απρίλη με βρίσκει πολύ μακριά σου.

Πρωί, κι εγώ στη στάση του λεωφορείου, να περιμένω.

Έχει ανοίξει ο καιρός από μέρες. Ανοιξιάτικος. Με τα δέντρα να έχουν πετάξει τα φύλα τους και τα λουλούδια να έχουν γεμίσει τους κήπους. Ναι, σαν τότε.

Ψάχνω την κάρτα για το λεωφορείο. Φοράω το ανοιξιάτικο μπουφάν, το έβγαλα χτες από την ντουλάπα, και δε θυμάμαι που την έβαλα. Στα γρήγορα ψάχνω τις τσέπες και ανησυχώ μήπως την έχασα. Αλλά εκεί ήταν, στην εσωτερική με το φερμουάρ.

Κάτι ψηλάφισαν όμως τα δάχτυλά μου φευγαλέα. Χαρτί. Τσαλακωμένο. Μάλλον κάποια ξεχασμένη απόδειξη ή κάποιο εισιτήριο θερινού κινηματογράφου. Στη σκέψη τι ανάμνηση θα ξεθάψω από την πριν από λίγους μήνες ζωή μου, από ένα τρελό καλοκαίρι ή από κάποιο Πάσχα με την οικογένεια, ετοιμάζομαι να γελάσω. Οι συνειρμοί πολλοί.

Αλλά δεν είναι απόδειξη.

Δεν είναι εισιτήριο θερινού κινηματογράφου.

Είναι ένα εισιτήριο που πάνω λέει «ΚΤΕΛ Νομού Αργολίδας».

Black out.

Διαδρομή Ναύπλιο – Αθήνα.

Μια άλλη 20^η Απρίλη.

Τα χάνω.

Το διπλώνω και το βάζω ξανά στην τσέπη μου.

Θα σε πάρω να στο πω, αλλά να το ξέρεις, αν αρχίσεις πάλι τους αναστεναγμούς, θα ξετρυπώσω πάλι την κυνική μου πλευρά.