Monday 30 April 2007

Πειθαρχία και ατιμωρησία

Σας έχει συμβεί ποτέ να θέλετε να συγκεντρωθείτε στη δουλειά σας, αλλά επειδή διαβάσατε, ακούσατε ή είδατε κάτι, οι σκέψεις σας τρέχουν σαν αφηνιασμένες και αισθάνεστε ότι αν δεν τις πείτε κάπου θα σκάσετε; Κάνεις μια προσπάθεια να το ξεχάσεις, τίποτα. Δεύτερη, τίποτα. Οπότε ανοίγεις το blog και γράφεις…

Από τότε που έχω έρθει Αγγλία ελάχιστες φορές έχω ενημερωθεί για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα. Και όχι γιατί το παίζω αφ’ υψηλού και δε με νοιάζει τι γίνεται πίσω. Όχι. Απλά όσες φορές το επιχείρησα απογοητεύτηκα, μιζέριασα και αναρωτήθηκα «Γιατί». Και οι απαντήσεις στα Γιατί είναι που πληγώνουν περισσότερο. Όπως και η διαπίστωση ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.

Έτυχε να διαβάσω λίγο για τα διάφορα σκάνδαλα διαφθοράς, με κάτι ομόλογα, κάτι παραιτήσεις και άλλα τέτοια. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ακόμα πιο μικρά και φαινομενικά ασήμαντα πράγματα που διαβάζω ή μαθαίνω από τους φίλους πίσω, με πληγώνουν και ορισμένες φορές με οργίζουν.

Γιατί; Γιατί αυτά να συμβαίνουν μόνο σε εμάς. Γιατί στις άλλες «πολιτισμένες» χώρες δεν έχουν τέτοια προβλήματα;

Παλαιότερα πίστευα ότι κάνω λάθος. Ότι συμβαίνουν κι εκεί, αλλά δεν φτάνουν στ’ αυτιά μας. Αυτό είναι μια παρηγοριά. Κλείνεις τα μάτια, ψιθυρίζεις «θα περάσει κι αυτό, παντού γίνονται» και συνεχίζεις. Αυτή είναι η πρώτη αντίδραση και η πιο ασφαλής. Και κυρίως ξεκούραστη. Δεν έγινε και τίποτα.

Μετά ήρθα εδώ. Και διάβαζα εφημερίδες (λιγότερο), ενημερωνόμουν από το internet (περισσότερο), και πάλι άρχισαν να μου δημιουργούνται ερωτήματα, ξυπνώντας το εφησυχασμένο μου πνεύμα. Ούτε σκάνδαλα, ούτε διαφθορά, τουλάχιστον όχι στο βαθμό και τη συχνότητα που τα διαβάζουμε στην Ελλάδα. Αφελώς λοιπόν καθησύχασα τον εαυτό μου. «Απλά εμείς στην Ελλάδα είμαστε μίζεροι εκ φύσεως και τα ψάχνουμε όλα, δείχνουμε μόνο τα κακά, κάνουμε την τρίχα τριχιά», κι άλλα τέτοια που λέμε συνήθως. Ξεκούραστα και απροβλημάτιστα.

Στην πορεία άρχισα όμως να αμφισβητώ αυτή μου την πεποίθηση. Όχι εντελώς, σίγουρα έχουμε μια τάση να αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα με διαφορετικό πρίσμα. Αλλά από πού προκύπτει αυτό.

Δεν άργησα να βρω μια απάντηση. Με μια φράση;

Ο Έλληνας έχει μάθει στην σιγουριά της ατιμωρησίας.

Από εκεί ξεκινάνε όλα.

Από εκεί και κάπου αλλού. Φταίνε μονίμως οι άλλοι. Εμείς δεν έχουμε ανάμειξη σε τίποτα. Είμαστε τα θύματα του συστήματος, οι καταπιεσμένοι από το κράτος.

Τα πράγματα είναι απλά.

Στο εξωτερικό (και όταν μιλάω για εξωτερικό αναφέρομαι φυσικά στης Δυτικές ανεπτυγμένες χώρες. Εκτός αν θέλουμε να συγκρινόμαστε με τις χώρες της Αφρικής, ή έστω της Ασίας…) είναι απλά αδιανόητο να παρκάρεις παράνομα. Δεν γίνεται. Όχι μόνο δε γίνεται, αλλά δε σου περνάει από το μυαλό. Έτσι έχεις μάθει βρε παιδί μου, πώς να το κάνουμε;

Πως έγινε αυτό; Να σας πω πως. Κάθε πρωί, περπατώντας λίγες εκατοντάδες μέτρα μέχρι να φτάσω στη στάση του λεωφορείου, βλέπω πάντα 2 με 3 τύπους με τα φωσφοριζέ μπουφανάκια και τα μηχανάκια στο χέρι να περπατάνε ελέγχοντας τα παρκόμετρα και τα αυτοκίνητα. Τους βλέπω και το απόγευμα όταν γυρίζω. Τους βλέπω κι από το λεωφορείο όπως πάω στη δουλειά. Τι δε βλέπω; Ανεβασμένα αμάξια στα πεζοδρόμια, διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα να εμποδίζουν το λεωφορείο να στρίψει, μηχανές να εμποδίζουν τους πεζούς και φορτηγάκια να ξεφορτώνουν εμπορεύματα εμποδίζοντας τον κύριο στο καροτσάκι που προσπαθεί να βρει την ράμπα. Σας θυμίζει κάτι αυτό το θέαμα; Ναι, είναι μια καθημερινή εικόνα στους θορυβώδεις δρόμους της Αθήνας. Την οποίαν βέβαια θα συμπληρώσουν τα ακατάπαυστα κορναρίσματα, οι παραβιάσεις των φωτεινών σηματοδοτών και των πινακίδων, και άλλα τέτοια.

Μια εύρυθμη κοινωνία βασίζεται σε κανόνες και στην τήρηση αυτών. Η τήρηση των κανόνων γίνεται από ανθρώπους πειθαρχημένους, και ναι, ενίοτε εξαναγκασμένους. Γιατί αυτοί οι κανόνες θεσπίστηκαν για να κυλούν ομαλά τα πράγματα. Για να μη θίγει ο ένας τον άλλον. Προσέξτε, μιλάω ακόμα για απλά και καθημερινά πράγματα. Για πράγματα και καταστάσεις που εσείς κι εγώ συναντάμε καθημερινά, και παίρνουμε μέρος, αν όχι πρωταγωνιστούμε.

Έχουμε μάθει στην σιγουριά της ατιμωρησίας. Και έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε ότι η παρανομία και η παρατυπία, μέχρι ενός βαθμού, όχι μόνο δεν είναι κατακριτέα, αλλά τη διακωμωδούμε, γελάμε μαζί της και μερικές φορές τη θεωρούμε και μαγκιά! Θα επανέλθω σ’ αυτό αργότερα.

Το ένα λοιπόν είναι η έλλειψη μηχανισμών ελέγχου της τήρησης των κανόνων. Ή δεν υπάρχουν, ή είναι ανεπαρκείς, ή πάντα βρίσκουμε τρόπους να τους παρακάμψουμε. Κι έτσι μαθαίνουμε στην απειθαρχία. Εκεί είναι το δεύτερο. Ότι μπαίνει στο πετσί μας αυτή η ιδεολογία. Αυτή η σιγουριά, αυτή η τάση να απειθαρχούμε, γιατί είμαστε πιο έξυπνοι και πιο πονηροί. Αυτή η ευκολία με το να συμβιβαστούμε με κάποια κακά που οι ίδιοι διαπιστώνουμε στο σύστημα, προκειμένου να επιβιώσουμε. Κι εκεί το πράγμα ξεφεύγει. Γιατί όταν πειθαρχείς σε κανόνες εσύ και πειθαρχεί και άλλος δίπλα, δεν ανέχεσαι και δε γελάς με την παρανομία αλλά τη στηλιτεύεις.

Και βέβαια, για να μην παρεξηγηθώ. Όταν μιλάω για πειθαρχία, δεν εννοώ την άβουλη υποταγή, σε καμία περίπτωση. Αυτή την λανθασμένη εντύπωση έχουμε για τους "κουτόφραγκους", για να δίνουμε έναν μανδύα μαγκιάς και απόδειξης "ελευθερίας πνεύματος" στην καταπάτηση κανόνων που προβαίνουμε καθμερινά. «Σιγά μη γίνουμε ρομποτάκια, όπως οι ξένοι. Χαβαλές να γίνεται. Εμείς έχουμε άλλο ταπεραμέντο». Αυτό μας έφαγε... Σε όποιους τέλος πάντων χτυάει άσχημα ξεκαθαρίζω οτι μιλάω απλά για τήρηση κανόνων.

Δεύτερο παράδειγμα. Τις προάλλες ήμουν με το ποδήλατο σε ένα δρόμο. Άναψε κόκκινο κι εγώ σταμάτησα, αλλά έκανα το λάθος να είναι η μπροστινή μου ρόδα μέσα στη διάβαση (να διευκρινίσω εδώ ότι αν και φταίω, έχω ένα ελαφρυντικό, γιατί σε πολλούς δρόμους, ανάμεσα από τη διάβαση πεζών και εκεί που σταματάνε τα αυτοκίνητα, υπάρχει χώρος για να σταματάνε τα ποδήλατα, αλλά στον συγκεκριμένο δρόμο δεν υπήρχε και άργησα να το δω). Όπως λοιπόν περνούσε ο κόσμος από τη διάβαση, μια γιαγιά μου έκανε παρατήρηση, γιατί της έκλεινα λίγο το δρόμο (όχι ότι δε θα μπορούσε να με αποφύγει), και μου υπέδειξε ευγενικά αλλά αυστηρά να πάω λίγο πιο πίσω. Της ζήτησα συγνώμη και πήγα. Δεν γέλασε με την γκάφα μου, δεν στερήθηκε το δικαίωμα της – ναι, απλό και ασήμαντο – στην καθαρή διάβαση, αλλά απαίτησε να διορθώσω την παρατυπία μου. Γιατί; Γιατί απλά κι αυτή έχει μάθει να πειθαρχεί και να μην παρανομεί.

Τι θέλω να πω; Ο πολίτης στις χώρες με χαμηλούς δείκτες διαφθοράς αφ’ ενός δεν διανοείται την παρανομία και αφ’ εταίρου δεν την ανέχεται. Όπως έχει μάθει από παλιά να πειθαρχεί σε κανόνες, έτσι απαιτεί κι από σένα να πειθαρχείς. Και εκτός από σένα βέβαια, το απαιτεί κι από τον προϊστάμενό του, από τον δημοτικό τους σύμβουλο, από τον δημοσιογράφο του, τον δικηγόρο του, τον ιατρό του, τον δάσκαλο οδήγησης, τον διευθυντή της πολεοδομίας, τον ελεγκτή τροφίμων, τον υπουργό του, τον πρωθυπουργό του.

Μην πέφτουμε από τον ουρανό όταν βλέπουμε δικηγόρους σε κυκλώματα, εργοδότες που προσλαμβάνουν με μη αξιοκρατικά κριτήρια, γιατρούς που παίρνουν φακελάκια, υπουργούς παίρνουν μίζες, υπηρεσίες που εκδίδουν άδειες κατόπιν χρηματισμού, ιδιοκτήτες κέντρων διασκέδασης που στοιβάζουν περισσότερο κόσμο από το επιτρεπτό όριο χωρίς να τηρούνται προδιαγραφές, υπαλλήλους που σου μιλάνε σα να είσαι ο τελευταίος του κόσμου, που παίρνουν άδεια από τη σημαία και λείπουν αδικαιολογήτως σε εργάσιμη μέρα ή που θεωρούν την λούφα κατόρθωμα και μαγκιά.

Όλοι είναι άνθρωποι σαν κι εμάς, που μεγάλωσαν σε ένα περιβάλλον που σε μαθαίνει ότι ο σκοπός είναι να βγάλεις περισσότερα λεφτά με το λιγότερο κόπο, έστω κι αν είναι παράνομος, κι ότι μην ανησυχείς, όλοι στο κόλπο είναι, όλοι τα ίδια κάνουνε, ούτε ο πρώτος θα είσαι ούτε ο τελευταίος.

Και για να μην πλανόμαστε πλάνη οικτρά. Βεβαίως και σε άλλες χώρες υπάρχει διαφθορά. Η εξουσία, είτε πολιτική, είτε οικονομική, είτε άλλου τύπου, πάντα είναι δέλεαρ για να παρανομήσεις, και μάλιστα εκ του ασφαλούς. Μη γελιόμαστε, κι εδώ οι μεγάλοι κάνουνε τα δικά τους χωρίς να μαθαίνονται ποτέ. Τι πιστεύω; Πιστεύω ότι γίνονται σε μικρότερο βαθμό. Όχι τόσο εκτεταμένα, όχι τόσο απροκάλυπτα και ίσως όχι διακινδυνεύοντας (σε τέτοιο βαθμό) δημόσια αγαθά και τη δημόσια ευνομία και ευρυθμία.

Όλοι είμαστε υπεύθυνοι γι' αυτά που συμβαίνουν. Όχι μόνο γι' αυτά τα μεγάλα που ακούμε και αιφνιδιαζόμαστε (γιατί;) αλλά και για τα μιρκότερα, τα καθημερινά. Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο. Και μη νίπτουμε τας χείρας μας. Η ανοχή που επιδεικνύουμε, ακόμα και στην πιο απλή καταπάτηση δικαιωμάτων ή μη τήρηση κανόνων, είναι λίγο περισσότερο από ένα λιθαράκι.

Ας σταματήσουμε να περηφανευόμαστε για το πώς ξεγλιστρήσαμε με ένα καινούριο τρικ από τις υποχρεώσεις μας, για το πως καπελώσαμε έναν συνάδλεφο, για το πως γλιτώσαμε ένα πρόστιμο.

Ας σταματήσουμε να διακομωδούμε την τραγική κατάσταση που βρίσκεται η κοινωνία μας.

Ας σταματήσουμε να αυτοσαρκαζόμαστε, να τα ξεχνάμε όλα μετά από λίγο, να αδιαφορούμε για τα απλά και καθημερινά πράγματα που μας θίγουν, επειδή κατά βάθος ξέρουμε οτι κι εμείς κάπου κάπως κάποτε τα ίδια κάνουμε.

Ας σταματήσουμε κυρίως να θεωρούμε πως δεν είμαστε μέρος του προβλήματος.

Μόνο τότε μπορούμε να ελπίζουμε ότι κάτι θα αλλάξει.

15 comments:

jul said...

Εισαι μέσα στο μυαλό μου, μέσα όμως!!!!
Τετοια ερωτήματα με βασανίζουν καιρό και πραγματικά δεν ήξερα πως να τα αποτυπώσω ώστε να μην θιχτεί κανείς.
Για την Ελλάδα και τους Έλληνες, όλο αυτό είναι μέρος της ζωής "μας". Μας μεγαλώνουν με αυτές τις αρχές, όποιος ειναι σωστός και πάει στην ορθή οδό, τον λένε "μαλάκα" όλοι οι υπόλοιποι ειναι οι "έξυπνοι"
Η Ελλάδα (το έχω πει και το ξαναλέω) ειναι 40 χρόνια πίσω...ΣΕ ΟΛΑ...

DaNaH said...

Δυστυχώς φίλε Γκρινιάρη όλα αυτά τα αντιλαμβάνεται κανείς εκ βαθέων μόνο όταν ζήσει για ένα διάστημα στο εξωτερικό. Μόνο τότε ανοίγουν τα μάτια σου! Μόνο τότε που βλέπεις και βιώνεις την (υπέροχη) πραγματικότητα της άλλης χώρας και την συγκρίνεις με την (άθλια) πραγματικότητα της (μίζερης) πατρίδας μας!!!

Ένα ακόμα πράγμα που μου έκανε εντύπωση στο Λονδίνο είναι ότι όταν περπατάς στα μαγαζιά (Oxford Str, Regent Str κλπ) ή όταν είσαι μέσα σε λεωφορείο και τύχει κάποιος όχι να σε σκουντίξει, ξυστά να περάσει, ίσα ίσα να σε ακουμπήσει, ζητάει συγγνώμη! Το έχω υιοθετήσει από τότε και το εφαρμόζω και εδώ και αν τύχει να το κάνω εγώ σε κάποιον συνήθως σε κοιτάει ο άλλος περίεργα. Βέβαια αντίθετα αν τύχει να με σπρώξει εμένα κανείς, μία στις χίλιες να ακούσεις ένα συγγνώμη, έστω και μέσα από τα δόντια.

Και αυτά που λένε οι Έλληνες πως όλα αυτά είναι ψευτοευγένειες είναι απλά δικαιολογίες για να εξακολουθούν να έχουν γαϊδουρινή συμπεριφορά!

Πόσο χαιρόμουν, και στην Αγγλία και στην Γαλλία και στο Βέλγιο όπου έζησα για ένα διάστημα, που κάθε φορά που πήγαινα στο supermarket (ή σε οποιοδήποτε άλλο κατάστημα) οι ταμίες κάθε μα κάθε φορά που πλήρωνα μου έλεγαν χίλια ευχαριστώ και καλή σας μέρα ή καλό απόγευμα! Εδώ που να το βρεις αυτό; Πληρώνεις και φεύγεις και ούτε ένα ευχαριστώ, ούτε ένα χαμόγελο, τίποτα. Λες και ο υπάλληλος δεν παίρνει τον μισθό του χάρη στην κατανάλωση που έκανες εσύ στο χ ή ψ μαγαζί!

Σου το χρωστούσα το "σεντονάκι"! LoL!! ;)

Unknown said...

Καλησπέρα

Φταίνε μόνιμα οι άλλοι
όλοι οι άλλοι, εκτός από εμάς
και οι προηγούμενοι

Είμαστε καταπληκτικοί τύποι
μοναδικοί σε όλο τον πλανήτη Γη

Καλό σου βράδυ

Καλή και χαρούμενη πρωτομαγιά

~~A~~ said...

Εδώ έτσι κ πούμε κάτι σε κάποιον οδηγό, στην καλύτερη θα μας βρίσει.

Μακάρι να μπορούσε να αλλάξει η κατάσταση,αλλά νομίζω ότι κ η νέα γενιά βολεύετε με όποιο τρόπο μπορεί!

proserpina said...

Ας σταματήσουμε κυρίως να θεωρούμε πως δεν είμαστε μέρος του προβλήματος--> Έεετσι, έτσι. Ααακριβώς

(μα τί ωραία σχόλια που κάνω η άτιμη!)

Tinsie said...

Χμμμμμ... Συμφωνώ με τα περισσότερα από όσα είπες στο ποστ και όσα συμπλήρωσαν οι προλαλήσαντες. Διαφωνώ με κάποιες λεπτομέρειες, π.χ. τα συγγνώμη και τα παρακαλώ/ευχαριστώ είναι κατά τη γνώμη μου απλά για την ευγένεια και όχι για την ουσία του πράγματος. Αυτός που είπε ότι όταν βγήκε το συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο είχε απόλυτο δίκιο.
Κατά τ' άλλα... το ότι ακουλουθούν όλοι τους όποιους κανόνες και δεν θεωρούν μαγκιά την κλεψιά ή την κοροϊδία, είναι πραγματικά ένα από τα θετικά στοιχεία της Βρετανίας. Όπως και το ότι στρώνουν κώλο αντί να χαζολογάνε κάνοντας πως δουλεύουν. Είναι κρίμα, γιατί ως κοινωνία είμαστε σαφώς ανώτερη της Βρετανικής, αλλά ως πολιτεία έχουμε αρχίσει και παίρνουμε την κάτω βόλτα. Αν μπορούσαμε να το διορθώσουμε αυτό, θα ζούσαμε πολύ καλύτερα στο Ελλάντα.

Γκρινιάρης said...

Καλημέρα

Jul, μην πέφτεις στην παγίδα. Δεν πρόκειται για κάποια εξέλιξη την οποία χάσαμε ή έχουμε καθυστερήσει να υιοθετήσουμε. Πρόκειται για νοοτροπία, την οποία ανέκαθεν κουβαλάμε. Και δεν είναι κάτι που θα αλλάξει από μόνο του. Αλλαζει αλλάζοντας ο καθένας σιγά σιγά, ένας ένας.

Danah, σίγουρα το θέμα της ευγένειας είναι μια παράμετρος, αν και όχι η βασική. Ωστόσο καταλαβαίνει πολλά από τον τρόπο που θα σε αντιμετωπίσει ο ξένος, είτε είναι ο περαστικός είτε ο υπάλληλος. Και βέβαια δεν έχω την απαίτηση από έναν άγνωστο να μου λέει καλημέρα εννοώντας την βαθεία, τρέφοντας αγνά και αληθινά αισθήματα για μένα. Τι λέμε τώρα; Θέλω απλά να είναι τυπικός στις υποχρεώσεις του. Κι όταν έχουμε μάθει να λέμε Thank you, είναι κι αυτό μια υποχρέωση.

Sailor, καλή πρωτομαγιά και σε σένα. Ναι, έτσι είναι. Πάντα οι άλλοι.

~~a~~, δυστυχώς αν γενικά είμαι οπτιμιστής, στη συγκεκριμένη περίπτωση δε βλέπω προκοπή...

Proserpina, πως με πιάνεις... :)

Tinsie, όπως είπα και παραπάνω, δε με πειράζει αν το ευχαριστώ/παρακαλώ είναι απλά τυπικά. Αλήθεια, δε με πειράζει καθόλου. Ας το λέγαμε κι εμείς, κι ας βρίζαμε από μέσα μας (που λέει ο λόγος)! Συμφωνώ πάντως οτι σε ότι αφορά άλλες κοινωνικές πτυχές, για παράδειγμα τους οικογενειακούς δεσμούς, ή την αλληλεγγύη, ή το ενδιαφέρον προς τον συνάνθρωπο, είμαστε ανώτεροι από τους Βρετανούς, τουλάχιστον όσο έχω διαπιστώσει (κρατάω μικρές επιφυλλάξεις). Το κακό είναι οτι με την υπόλοιπη συμπεριφορά μας σαν κοινωνία, χαραμίζουμε ότι καλό θα μπορούσε να προκύψει από τέτοιες βάσεις...

B said...

Αψογο το ποστ σου. Θα συμφωνησω σε ολα μαζι σου. Well said.

DaNaH said...

Αναφέρθηκες στην οικογένεια και θυμήθηκα κάτι ακόμα που μου έκανε εντύπωση στην Αγγλία (και στην Γαλλία και στο Βέλγιο, αλλά στην Αγγλία περισσότερο). Αυτό λοιπόν που με εντυπωσίασε είναι το γεγονός ότι εκεί οι γιαγιάδες είναι χαρούμενες και πάντα περιποιημένες, φοράνε κανονικά-χαρούμενα ρούχα, και δεν είναι μαυροφορούσες χαροκαμένες όπως εδώ. ΟΚ καλό είναι να τιμάς τον εκλειπόντα σύζυγό σου για ένα χ διάστημα, αλλά όχι και να απαρνηθείς όλα τα χρώματα για όλη σου την ζωή και να είσαι μόνιμα στα μαύρα. Ναι, παραδέχομαι ότι οι μεγάλες γιαγιάδες του σήμερα έχουν περάσει δύσκολα χρόνια, αλλά βλέπω πως αυτό το "έθιμο" του μαύρου ντυσίματος δυστυχώς συνεχίζεται.

Όσο για το ότι εμείς έχουμε περισσότερους και δυνατότερους οικογενειακούς δεσμούς πιστεύω ότι είναι ένας μύθος. Από την οικογένεια εξαρτάται, και από το πως έχουν μεγαλώσει τα μέλη της μέσα στον πυρήνα αυτόν. Είμαι της άποψης πως ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις που τα μέλη μιας οικογένειας είναι πραγματικά δεμένα και αγαπημένα. Αν δείτε και ρωτήσετε γύρω σας οι περισσότεροι δεν έχουν σχέση με τα αδέλφια τους λόγω διαφορετικού χαρακτήρα ή τρώγονται με κληρονομικά θέματα (σε μεγαλύτερη ηλικία), ή τα παιδιά δεν αντέχουν τους γονείς τους για τον α, τον β, ή τον γ λόγο.

Γκρινιάρης said...

Danah μου, σε ότι αφορά στο 1ο που έθιξες, νομίζω οτι έχει σχέση περισσότερο με την κουλτούρα, τα ήθη και έθιμα κάθε λαού, τις παραδόσεις του κλπ. Δεν θέλω να μπω στη διαδικασία να συγκρίνω τις 2 κοινωνίες σε όλο το φάσμα, γιατί θα ήταν λάθος εκ μέρους μου. Σαφώς υπάρχει η διαφορετικότητα. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι οτι για να πειθαρχείς σε κάποιους κανόνες ώστε να κινείται μια κοινωνία ομαλά, δε σημαίνει πως πρέπει να υιοθετήσεις ολοκληρωτικά το δυτικό lifestyle. Οι χήρες μπορούν να φοράνε τα μαύρα όσο θέλουν και να τιμούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα με τον τρόπο που θέλουν, και οι παππούδες να έχουν μουστάκι και να παίζουν κομπολόι. Αυτό δεν έχει να κάνει όμως με το θέμα του σεβασμού των δικαιωμάτων των άλλων και της πειθαρχίας σε κανόνες κοινώς αποδεκτούς. Αν μπεις στο τριπάκι της καθολικής σύγκρισης διαφορετικών κοινωνιών, καταλήγεις σε συμπεράσματα πολλές φορές παραπλανητικά.

Για τους οικογενειακούς δεσμούς, από αυτά που βλέπω τουλάχιστον εδώ, το πως συμπεριφέρονται τα παιδιά του δημοτικού, τι έλεγχος υπάρχει, ποιος ο πυρήνας της οικογένειας κλπ, (επαναλαμβάνω, από το στενό φάσμα που έχω δει μέχρι τώρα) νομίζω οτι το οτι είμαστε εξελικτικά πίσω, ίσως είναι και καλό, για το συγκεκριμένο θέμα. Χωρίς να λέω οτι δεν έχουν αλλάξει πολλά τα τελευταία χρόνια, προς μια μάλλον χαοτική κατάσταση.

~~A~~ said...

Σήμερα καθώς με την παρέα γιορτάζαμε την πρωτομαγιά(πίνοντας τσίπουρο) έθεσα στην παρέα το θέμα που γράφεις.Δυστυχώς είδα πολύ χειρότερα πράγματα.Θεωρούν ότι ναι μπορεί σε κάποια πράγματα να είναι καλύτερα έξω αλλά δεν ζουν τη ζωή τους όπως ζούμε εμείς εδώ.Και μιλάμε για μια παρέα παιδιών 22 χρονών που προσπαθεί να πάρει το πτυχίο τους χωρίς πολύ κόπο,αλλά δεν συμβαίνει αυτό επειδή κάθε βράδυ θα είναι έξω.Απλά κάθονται κ βαριούνται.(Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ'έξω).Απλά πιστεύουν ότι οι εκτός Ελλάδας δεν ζουν και εμείς είμαστε οι καλύτεροι και μάγκες.

Δυστυχώς με στεναχώρησε πολύ όλο αυτό και σταμάτησα την κουβέντα γιατί είδα ότι δεν είχε νόημα!

ανεστης said...

"...όλα αυτά τα αντιλαμβάνεται κανείς εκ βαθέων μόνο όταν ζήσει για ένα διάστημα στο εξωτερικό. Μόνο τότε ανοίγουν τα μάτια σου!"

Μεγάλη αλήθεια. Ζουμε απομονωμένοι σε ένα τεραστίου μεγέθους αγενή μικρόκοσμο.

DaNaH said...

Γκρινιάρη, δεν συσχέτισα το θέμα του σεβασμού με την εμφάνιση των γιαγιάδων. Απλά είπα ότι μου άρεσε περισσότερο η εμφάνιση τους που προσδίδει και μια αισιοδοξία για την ζωή. Έχουν τις παρέες τους, κάνουν τα ταξιδάκια τους και γενικώς ζουν την ζωή τους και δεν μιζεριάζουν! Εγώ αυτό πολύ το θαύμασα! Anyway!

Ωστόσο θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου για την συμπεριφορά των μικρών παιδιών στην Αγγλία. Κάθε φορά που έμπαινα σε τρένο και υπήρχε στο βαγόνι μητέρα με μικρά παιδιά επικρατούσε το χάος! Δεν μπορούσε καμία μητέρα να τα τιθασεύσει και να καθήσουν ήρεμα. Ούτε καν τους έκανε παρατήρηση να μην φωνάζουν και να είναι ήσυχα!

Ομολογώ πως στην Ελλάδα κατά γενικό κανόνα σε δημόσια μέρη τα παιδάκια είναι πιο πειθαρχημένα. Δεν ξέρω αν φταίει το αυστηρό εκπαιδευτικό σύστημα στην Αγγλία που οδηγεί τις μαμάδες να είναι πιο χαλαρές απέναντι στα παιδιά τους. Σε αυτό όντως προτιμώ χωρίς συζήτηση την Ελλάδα!

Sorry αν ξέφυγα λίγο από το αρχικό σου post, αλλά comment στο comment κατέληξα σε συγκρίσεις... Πιστεύω πως με αυτό το σχόλιο επανήλθα λίγο στο "Πειθαρχία και ατιμωρησία". Πιθανό συμπέρασμα; Στην Ελλάδα ως παιδιά η πλειοψηφία είμαστε πειθαρχημένοι και τιμωρούμαστε για τα λάθη μας και τις "σκανταλιές μας" και ως ενήλικες (για ποιον λόγο άραγε; - βγάζουμε τα κρυφά μας απωθημένα;) θεωρούμε τους εαυτούς μας σπουδαίους και "μάγκες" και δεν μας αγγίζει τίποτα!

Α! Και κάτι τελευταίο! Θεωρώ την ευγένεια μεγάλο προσόν! Αν μιλήσεις ευγενικά στον διπλανό σου μπορείς μέχρι και βουνά να κινήσεις!! Μια καλή κουβέντα και ένα χαμόγελο δεν κοστίζουν τίποτα και σίγουρα ευχαριστούν τόσο τον αποδέκτη όσο και εσένα! Μακάρι να υιοθετούσαμε όλοι μια πιο ευγενική στάση ζωής!

Γκρινιάρης said...

Danah, δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σου για την ευγένεια και το χαμόγελο. Και ξαναλέω, έστω κι αν είναι τυπικά.

Φίλε ~~a~~, δεν έχω κανένα πρόβλημα με το "να ζούμε τη ζωή μας, να διασκεδάζουμε, να είμαστε τζερτζελέδες κλπ κλπ". Αυτό έλειπε. Απλά από τον - ηλίιο για μένα - φόβο μη χάσουμε αυτά, αρνούμαστε να υιοθετήσουμε οτιδήποτε καλό από τη νοοτροπία των "δυτικών". Νομίζουμε οτι αν είμαστε σωστοί στις δουλειές μας, τις υποχρεώσεις μας, παίρνουμε σοβαρά τις σπουδές μας ή διεκδικούμε τα δικαιώματά μας και ζητούμε πειθαρχία σε κανόνες από εμάς και τους άλλους, ξαφνικά την επόμενη μέρα θα έχουμε γίνει ρομπότ, θα χάσουμε το μεράκι μας ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το. Δεν είναι χαζό;
Όσο για το "οι από κει δεν ζουν τη ζωή τους όπως εμείς", δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχει με το να κυλούν όμορφα κι ωραία κάποια βασικά πράγματα. Πως δηλαδή η αναρχία στους δρόμους ή στη δημόσια διοίκηση πχ έχει να κάνει με το πόσο ζούμε τη ζωή μας.

Ας το παραδεχτούμε. Απλά μας αρέσει να μη δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν, να σπουδάζουμε πίνοντας φραπέ όλο το εξάμηνο, να τη σκαπουλάρουμε από τη δουλειά και να παρκάρουμε το αμάξι όπου λάχει. Χωρίς έλεγχο, χωρίς επιτήρηση, χωρίς κανόνες.

Αλλά τουλάχιστον μετά ας μη ζητάμε από τους άλλους (βλέπε πολιτικούς, διευθυντές και προϊστάμενους ή απλά τον σερβιτόρο στην καφετέρια που μας κοιτά με μισό μάτι) να είναι ευσυνείδητος, τυπικός και σωστός.

Anonymous said...

8 χρόνια μετά τη δημοσίευση, η ζωή στην Ελλάδα έχει γίνει πολύ χειρότερη και τίποτα δεν προμηνύει βελτίωση. Είσαι πολύ τυχερός που ζεις και εργάζεσαι Αγγλία! Μακάρι να καταφέρω να φύγω και εγώ. Δεν το κρύβω πως έχω σιχαθεί αυτό το αδιόρθωτο χάλι