For the mother to eat and not to give to her child

Κατεβαίνοντας το πρωί για μια βόλτα στη γειτονιά, μιας και ο καιρός σήμερα είναι απλά εκπληκτικός, αντίκρισα σκηνές που με μετέφεραν αλλού.

Στο δρόμο προς την πλατεία, είχαν στηθεί κάτι πάγκοι από χαρακτηριστικές ελληνόφατσες, και είχαν μετατρέψει τον Λονδρέζικο δρόμο σε λαϊκή αγορά.

Έξω από μια pub, ένας τύπος με μουστάκι και ένα ιδρωμένο φανελάκι ανέμιζε έναν μπαλτά και φώναζε “Come, come, my ladies. Here the good lamb, here the good lamb! For the mother to eat and not to give to her child”. Και να’ σου να κατεβαίνει η μαχαίρα και να κόβονται τα παΐδια. Σκέφτηκα να αγοράσω, γιατί Πάσχα έρχεται, κάτι πρέπει να σουβλίσω. Βέβαια δεν έχω σκεφτεί που θα στήσω τη σούβλα. Σκέφτομαι να πάω σε κάνα πάρκο, αλλά δεν ξέρω αν επιτρέπεται. Μην με πάνε και μέσα Άγιες μέρες…

Αυτές τις σκέψεις έκανα, και όπως πλησίαζα τον συμπαθέστατο κρεοπώλη, βλέπω να τον πλησιάζουν κάτι τύποι με μαύρες καπαρντίνες και γυαλιά ηλίου. Του δείχνουν μια ταυτότητα, και του λένε “Show us your papers. Where are the seals on the lambs? Are they local, or you have illegally imported?”. Έντρομος ο συμπαθέστατος κρεοπώλης βάλθηκε να τους δείχνει κάτι χαρτιά, αλλά δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω ένα μάτσο 20λιρα που έχωσε στην τσέπη του ενός. Στη στιγμή βλέπω τους men in black να αλλάζουν βλέμμα, και χαμογελώντας να συγχαίρουν τον συμπαθέστατο κρεοπώλη για τον άψογο επαγγελματισμό του.

Πιο κάτω ένας άλλος πραματευτής είχε απλώσει σε μια κουρελού λογής λογής φαγώσιμα. Νηστίσιμα, λόγω την ημερών. Χαλβάς, όχι ο συμιγδαλένιος, ο άλλος, του εμπορίου, ελιές, κονσέρβα με χταποάκι στο λάδι, ταραμοσαλάτα, και άλλα τέτοια. Από ένα φούξια ipod nano ενσωματωμένο σε μεγάλα ηχεία ακουγόταν η φωνή του Καζαντζίδη για το πικρό ψωμί της ξενιτιάς, το πουκάμισό του, την καρδιά που δε θα ξαναγαπήσει και άλλα τέτοια γνώριμα. Σε μια φάση ένας ξανθούλης, με φακίδες, Άγγλος με τα ούλα του, περνώντας μπροστά από τον πάγκο, αφήνει τις σακούλες από τα Harrods χάμω, βγάζει το σακάκι του και αρχίζει να ρίχνει σβούρες με τα χέρια σε έκταση, λέγοντας στην παρέα του “Yeah! Let’s dance zebekiko”. Ξάφνου γονατίζουν κάτω 4-5 αγγλίδες και αρχίζουν να του χτυπούν παλαμάκια, φωνάζοντας “Opa, opa”. Το σκηνικό δεν άργησε να πάρει διαστάσεις πανηγυριού, αφού τον πήραν πρέφα οι θαμώνες της pub, που από το πρωί είχαν επιδοθεί σε μπυροποσία, και έσπευσαν να συμμετέχουν. Από το πουθενά σκάει μύτη ένας τυπάκος και ανοίγει ένα μπουκάλι ούζο και αρχίζει και τους ρίχνει στα μπυροπότηρα. Αυτοί τσούγκριζαν με πάθος φωνάζοντας “Cheers” και τα κατέβαζαν ξεροσφύρι.

Προσπαθώντας να συνέλθω από τα σουρεαλιστικά που παρακολουθούσα, συνέχισα τη βόλτα μου. Δεν άργησε όμως να μου έρθει το τρίτο σοκ. Μπροστά από τα starbucks και τους απορημένους θαμώνες του που έπιναν το caramel machiatto τους λιαζόμενοι, είχε στήσει πάγκο ένας τύπος με ψάρια. Κυριακή των Βαϊων λέω, ας πάρω να κάνω ψάρι, γιατί όχι. Τον πλησιάζω. “Watch it, mate. It’s fresh. It sloshes (μτφ σπαρταράει). Look. Look at its eye. Look. Smell it. Just came from the sea!” και μου το κολλάει στη μούρη για να μυρίσω τη φρεσκάδα του. Τέλος πάντων, με τα πολλά τον πίστεψα, άλλωστε στο βάθος είδα κάτι ψαροκάικα που απομακρύνονταν… Του δείχνω ένα ψάρι, δεν πολυκατάλαβα τι ήταν. Πιάνει αυτός κάτι εφημεριδόφυλλα, από την Κυριακάτικη Sun και την Independent ήταν αν είδα καλά, και μου το τυλίγει.

Κι έτσι γύρισα σπίτι γεμάτος εικόνες, γεύσεις και μυρωδιές. Αποστειρωμένη Ευρώπη σου λέει μετά...

Καλή Πρωταπριλιά!