Αποκαρδιωμένος από τον καιρό που πεισματικά συνεχίζει… φθινοπωρινός (ή για αυτούς που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο, ανοιξιάτικος), αποφάσισα χτες να πάω θέατρο. Μετά από προτάσεις, συζητήσεις και αντιπαραθέσεις (ok, υπερβάλλω) επιλέξαμε το musical Blood Brothers.
Πρόκειται για ένα καθαρά Αγγλικό musical, γραμμένο (υπόθεση και τραγούδι) από τον Βρετανό Willy Russell το 1983. Παίζεται στο West End του Λονδίνου (τη θεατροπεριοχή δηλαδή, το αντίστοιχο Broadway του Νησιού) από το 1988, ενώ στο Broadway ταξίδεψε το 1991. Η ιστορία εκτυλίσσεται στο Liverpool του ’50-’60, και αφορά σε δύο δίδυμα αδέρφια των οποίων οι δρόμοι χωρίζουν αλλά συναντούνται αργότερα σαν παιδιά και αγνοώντας ότι είναι αδέρφια γίνονται κολλητοί φίλοι. Ωστόσο ο κεντρικός χαρακτήρας του έργου είναι η μάνα των παιδιών, η οποία και ερμηνεύει τα περισσότερα τραγούδια.
Η υπόθεση ίσως φαίνεται λίγο τετριμμένη, αλλά στο musical δεν πας τόσο για την υπόθεση, όσο για την ερμηνεία και το θέαμα. Η παράσταση έχει πολλά θεατρικά στοιχεία, και θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι θέατρο με μερικά τραγούδια. Χαρακτηριστική είναι η προφορά των χαρακτήρων, η οποία είναι αυτή των κατοίκων της περιοχής, και σε κάποια στοιχεία μου θύμισε Σκωτσέζικα. Μου άρεσαν ιδιαίτερα η Linda Nolan που υποδύεται την μητέρα, αλλά και ο Keith Burns που είχε έναν ρόλο αφηγητή με ενεργή «αόρατη» συμμετοχή στα δρώμενα αλλά και στα τραγούδια. Από σκηνικά, κουστούμια και χορευτικά δεν μπορώ να πω οτι είχε να επιδείξει τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά η μουσική με μερικές μινόρε σκάλες (τι είπα πάλι!) και με το σαξόφωνο να ξεχωρίζει σε κάποια λίγα σημεία, με αποζημίωσε.
Δύο τρία τραγούδια μου άρεσαν πολύ, ιδιαίτερα το Marilyn Monroe που επαναλαμβάνεται με διάφορες παραλλαγές σε πολλά σημεία, κάτι που συνηθίζεται στα musicals. Πρέπει να σας πω ότι σήμερα σιγοτραγουδουσα τη μελωδία (δε θυμόμουν τους στίχους, το παραδέχομαι), η οποία απ’ ότι φαίνεται μου καρφώθηκε. Κάτι που δεν έχει γίνει με τα άλλα musical που έχω παρακολουθήσει, και πρέπει να του το αναγνωρίσω.
Η υπόθεση ίσως φαίνεται λίγο τετριμμένη, αλλά στο musical δεν πας τόσο για την υπόθεση, όσο για την ερμηνεία και το θέαμα. Η παράσταση έχει πολλά θεατρικά στοιχεία, και θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι θέατρο με μερικά τραγούδια. Χαρακτηριστική είναι η προφορά των χαρακτήρων, η οποία είναι αυτή των κατοίκων της περιοχής, και σε κάποια στοιχεία μου θύμισε Σκωτσέζικα. Μου άρεσαν ιδιαίτερα η Linda Nolan που υποδύεται την μητέρα, αλλά και ο Keith Burns που είχε έναν ρόλο αφηγητή με ενεργή «αόρατη» συμμετοχή στα δρώμενα αλλά και στα τραγούδια. Από σκηνικά, κουστούμια και χορευτικά δεν μπορώ να πω οτι είχε να επιδείξει τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά η μουσική με μερικές μινόρε σκάλες (τι είπα πάλι!) και με το σαξόφωνο να ξεχωρίζει σε κάποια λίγα σημεία, με αποζημίωσε.
Δύο τρία τραγούδια μου άρεσαν πολύ, ιδιαίτερα το Marilyn Monroe που επαναλαμβάνεται με διάφορες παραλλαγές σε πολλά σημεία, κάτι που συνηθίζεται στα musicals. Πρέπει να σας πω ότι σήμερα σιγοτραγουδουσα τη μελωδία (δε θυμόμουν τους στίχους, το παραδέχομαι), η οποία απ’ ότι φαίνεται μου καρφώθηκε. Κάτι που δεν έχει γίνει με τα άλλα musical που έχω παρακολουθήσει, και πρέπει να του το αναγνωρίσω.
Αυτά από τα καλλιτεχνικά. Κατά τ' άλλα αναθάρρησα λίγο χτες όταν είδα πως το Σαββατοκύριακο θα μας κάνει καλό καιρό, αλλά η χαρά δεν κράτησε για πολύ βλέποντας τις σημερινές προβλέψεις. Ζέστη μεν (δηλδή πάνω από 20, για να εξηγούμαστε) αλλά συννεφιές και βροχές. Οπότε θα εφαρμόσω την τακτική βλέπουμε και κάνουμε. Θα κάνω ότι έχω στο πρόγραμμα να κάνω, και μόλις δω οτι το γυρίζει σε καλοκαιρία και λιακάδα (ναι, μας κάνει κάτι τέτοια ξαφνικά) θα βγω για βολτίτσα! Με την ομπρέλα στην τσάντα εννοείται. Μην τα ξαναλέμε...
8 comments:
Επιτέλους έγραψες! Είχα αρχίσει να φοβάμαι ότι σε είχε πάρει το μαύρο σύννεφο του προηγούμενου ποστ ;-)
Το τελικό verdict ποιό είναι; Άμα βρω φτηνά εισιτήρια να πάω, αλλιώς να μην το κυνηγήσω;
Όσο για τον καιρό, μας μούντζωσε φέτος. Κάθε 8-10 χρόνια τρώμε μια τέτοια μούντζα για να θυμόμαστε ότι είμαστε στο νησί. Τουλάχιστον φέτος έχει ζέστη. Αν πετύχεις το ίδιο καλοκαίρι με μέγιστη θερμοκρασία τους 16 βαθμούς, εκεί είναι που κόβεις φλέβες.
Χμμμμ... Μου θες και verdict! Κοίτα, εμένα μου άρεσε, αλλά σίγουρα δεν ήταν και ούτε είναι στις πρώτες επιλογές μου σε σχέση με το τι παίζεται εδώ. Οπότε αν είναι να κυνηγήσεις κάποιο, υπάρχουν άλλα καλύτερα. Βέβαια αν βρεις εισιτήριο 12.5 λίρες και δεν έχεις κανονίσει κάτι Πέμπτη βράδυ, νομίζω οτι δε θα απογοητευτείς καθόλους.
Παρ'όλα όμως τη σύγκριση με άλλα musicals, το γεγονός οτι είναι το μόνο από αυτά που είδα που ακόμα θυμάμαι τραγούδια και ατάκες σημαίνει πολλά για μένα. Κι ας μην είχε τα σκηνικά και την ιστορία του Les Miserables ή τη φρεσκάδα του Wicked.
Για τον καιρό δε θα μιλήσω! Κάνω απλά υπομονή να δω που το πάει! :)
*Αυτό* είναι verdict! Για να πω την αλήθεια, δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι θα μου αρέσει το Les Mis, και απ' ό,τι λες το Blood Brothers δεν είναι άσχημο. Θα το βάλω στα χαλαρά υπόψην :-)
Μιά χαρά!
Τα μιούζικαλς είναι το καλύτερο αντίδοτο στη γκρίνια ;-)
Εγώ έλλειψα ταξιδάκι, εσύ μου παρέμεινες "άγραφτος" .. τι έπαθες βρε;; Σε έριξε ο καιρός;; Αν είναι έτσι μη δεις τις φωτογραφίες που θα ανεβάσω από Κεφαλλονιά ..
Όσο για το μιούσικαλ που είδες, δεν το γνώριζα, μου φάνηκε ενδιαφέρον!
Φιλιά!
Ολα ωραία και καλά για το Λονδίνο....αλλά αυτό με τον καιρό δεν ξέρω...αν θα μπορούσα να το αντέξω....
An-lu, θα συμφωνήσω!
Seaina, καλωσήρθες. Είχα λίγο φορτωμένο πρόγραμμα, γι' αυτό. Καλά που μου το είπες, θα μπω στο blog σου από βδομάδα! :)
Jul, εγώ πάντως αντέχω, ακόμα! :) Καλές βουτιές εκεί κάτω!
Καλησπέρα! Η έρευνα που είδες θα συνεχιστεί. Όμως έχεις δίκιο... Υπάρχουν και άνθρωποι που κάνουν καλά τη δουλειά τους, είναι ευγενικοί και θα έπρεπε να αποτελούν τον κανόνα. Μάλιστα (μέχρι και τις αρχές Οκτώβρη) δουλεύω με τέτοια άτομα. Παρόλα αυτά υπάρχουν αρκετές θλιβερές εξαιρέσεις που κάνουν τη ζωή όλων δύσκολη. Και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί έχουν αυτή τη συμπεριφορά...
Αυτό θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε/απαντήσουμε στο μέλλον.
Σε χαιρετώ!
Post a Comment