Maman

Η μπρούτζινη αράχνη ύψους 9 μέτρων, που ακούει στο όνομα Maman, είναι έργο της Γαλλίδας Louise Bourgeois, έκθεση της οποίας φιλοξενείται στο Tate Modern, το Βρετανικό μουσείο διεθνούς μοντέρνας τέχνης.

Στο βάθος o St Paul's Cathedral.

Ochi day

Ξεφυλλίζοντας μια ατζέντα σε ένα stationary τις προάλλες έπεσα στην 28η Οκτωβρίου. Έλεγε "Greek Ochi Day". Δεν ήξερα οτι έτσι την αποκαλούμε αγγλιστί, κοίτα να δεις.

Προχτές το έλεγα σε έναν Ινδό μεγαλωμένο στην Αγγλία, ο οποίος μου απάντησε "Είχατε απώλειες στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο; Δεν ήξερα καν οτι πολεμήσατε"! Κάθισα και του είπα συνοπτικά τη γνωστή - σ' εμάς - ιστορία με το Οχι στους Ιταλούς.

Σήμερα γιορτάζω αυτή τη μέρα μνήμης λίγο ανορθόδοξα. Χωρίς σημαία, χωρίς παρελάσεις, μόνο με το ελληνικό ραδιόφωνο να παίζει απ'τον υπολογιστή ελληνική μουσική, κάτι έντεχνο ή κάτι παλιό, για να μπω λίγο στο κλίμα. Οι γιορτές στο σχολείο, τα ποιήματα και τα σκετς, η μπλε και άσπρη στολή και τα τραγούδια του έπους του '40 είναι μια τόσο μακρινή αλλά γλυκιά ανάμνηση.

Φτάνει η ώρα των ειδήσων και ακούω για αντιπαρελάσεις. Ακούω δηλώσεις πολιτικών για το μήνυμα της ημέρας. Ακούω για προτάσεις για αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ και για απεργίες που ετοιμάζονται. Ακούω για αντάρτικο, πολιτικό τώρα πια όμως, μέσα στη Νέα Δημοκρατια. Ακούω για θερμές αντιπαραθέσεις στο ΠΑΣΟΚ εν όψει εκλογών.

Πολλή ελληνική πραγματικότητα, ή καλύτερα επικαιρότητα, στριμωγμένη ασφυκτικά σε 2 λεπτά.

Ευτυχώς σε λίγο ξαναρχίζει η μουσική.

Πανδώρα

Δυο μήνες χωρίς internet είναι πολύ, πάρα πολύ. Όταν το internet αποτελεί ένα μέρος της καθημερινής σου ζωής, ένας βασικός τρόπος για διεκπεραιώνεις τις δουλειές σου, για να ψάχνεις πληροφορίες, για να κλείνεις εισιτήρια, για να βρίσκεις τι παίζεται στο σινεμά, για να μαθαίνεις τα νέα της αγαπημένης σου ομάδα και βεβαίως για να επικοινωνείς εύκολα, φτηνά και συχνά με τους δικούς σου ανθρώπους μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, η απουσία του γίνεται από αισθητή έως αβάσταχτη! Αλλά βρίσκεις εναλλακτικές λύσεις. Διαβάζεις 3500 σελίδες Harry Potter μονορούφι (βοηθάει κι οτι συνέπεσε με περίοδος χαλάρωσης), βλέπεις σινεμά τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα (μερικές φορές και κάποιες ταινίες που ούτε σε DVD δε θα τις έβλεπες), πηγαίνεις μετά από χρόνια σε internet café, ξεχνάς το messenger και πιάνεις το mail. Άμα δε γράψεις και γράμμα (ξέρεις, απ’ αυτό σε κανονικό χαρτί με αληθινό μελάνι), ξέρεις οτι έχεις φτάσει στο τελικό στάδιο.

Εγώ ευτυχώς δεν έφτασα σε εκείνο το σημείο. Από προχτες είμαι επιτέλους re-connected! Και το χάρηκα δεόντως! Επισκέφτηκα όλα τα sites πατώντας στα bookmarks μου, έκανα updates στα windows και στο mozilla, διάβασα blogs, μίλησα με τις ώρες στο msn, άκουσα το Fight club στο sport-fm. Και δοκίμασα και κάτι καινούριο. Κάτι για το οποίο είχα μάθει λίγες μέρες μετά τη διακοπή της σύνδεσής μου και το οποίο ήθελα να δοκιμάσω ο ίδιος.

Αναφέρομαι στο Pandora. Το Pandora είναι ένα είδος internet radio. Το οποίο παίζει «σταθμούς» σχεδιασμένους ειδικά για εσένα. Η λειτουργία του είναι απλή. Βάζεις ένα τραγούδι ή έναν καλλιτέχνη και σου παίζει μουσική παρόμοιου στυλ. Δε σου παίζει αυτό καθ’αυτό το τραγούδι που ζήτησες, για λόγους νομιμότητας αν κατάλαβα καλά. Δημιουργεί μια playlist βασισμένη στην επιλογή που έκανες και παίζει, σαν ένα κανονικό ραδιόφωνο. Το δοκίμασα με μερικά τραγούδια (ξένα πάντα) και έμεινα αρκετά ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα! Απ’ ότι είδα έχει κι άλλες επιλογές, όπως το να επιλέξεις 2 ή περισσότερα τραγούδια ως βάση, ή να επιλέξεις αν σ’ αρέσει η όχι η επιλογή του τραγουδιού που παίζει, ώστε να διαμορφώσει αντίστοιχα τη συνέχεια του «προγράμματος». Δεν ασχολήθηκα πάρα πολύ για να βρω μεινεκτήματα (μετά από λίγο σου ζητά free register όπου βάζεις ένα e-mail) ή περισσότερες λεπτομέρειες, αλλά για αρχή το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον ειδικά για να ανακαλύπτεις νέα τραγουδια ή συγκροτήματα της μουσικής που σου αρέσει. Ελπίζω μόνο το μουσικό κουτί αυτής της Πανδώρας να μην κρύβει δυσάρεστες εκπλήξεις!

Best of Broadway @ Royal Albert Hall

Χτες βράδυ πήγα για δεύτερη φορά στο Royal Albert Hall. Σερφάροντας πριν καμιά βδομάδα και κοιτώντας το πρόγραμμα των παραστάσεων βρήκα μια που μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Best of Broadway, με την Royal Philharmonic Orchestra να εκτελεί μουσικές από γνωστά musicals της Νεοϋορκέζικης σκηνής, που τα περισσότερα παίζονται κι εδώ στο West End.

Έτσι το τσουχτερό βράδυ της Κυριακής, μετά από ένα χορταστικό Sunday roast και ένα pint σε μια pub στο South Kensington βλέποντας το δραματικό τελευταίο Grand Prix της σεζόν (ας μην το συζητήσουμε αυτό...) με βρήκε στο όχι κατάμεστο Royal Albert Hall. Δε θα αναλωθώ στην περιγραφή και σε λεπτομέρειες, το έχω κάνει σε προηγούμενο post αυτό.

Η παράσταση ήταν πολύ καλή! Η φιλαρμονική ήταν εκπληκτική, όπως και οι τέσσερεις καλλιτέχνες για τα φωνητικά. Ξεχώρισα τις εκτελέσεις τραγουδιών από το Evita, το The Lion King, το Wicked, το Cabaret και το Les Miserables. Το top 3 by far όμως ήταν οι εκτελέσεις από το Chicago, με πολύ jazz, το Cats του εκπληκτικού Andrew Lloyd Webber και το musical που σπάει ταμεία Mamma mia!, το οποίο είναι βασισμένο σε μουσική των Abba! Το τελευταίο μάλιστα ήταν και η επιλογή για το φινάλε, όπου το κοινό σηκώθηκε όρθιο και χόρευε χτυπώντας παλαμάκια στο ρυθμό της ξεσηκωτικής μουσικής, κάτι που απ’ ότι έχω μάθει γίνεται και στο musical! (Σημείωση: η ιστορία του musical εκτυλίσσεται σε ελληνικό νησί, περισσότερα εδώ).

Βέβαια εκείνη ακριβώς τη στιγμή ξύπνησε ο γκρινιάρης μέσα μου και έτσι δεν με συνεπήρε ο ενθουσιασμός. Γιατί μόλις συνειδητοποίησα πως η παράσταση έφτασε στο τέλος της άρχισα να εκνευρίζομαι γιατί αυτό που περίμενα δεν παίχτηκε ποτέ! Και μιλάω βέβαια για τη μουσική από το The Phantom of the Opera, την οποία περίμενα πως και πώς να την απολαύσω! Και για να μη με πείτε παράλογο, γιατί έτοιμοι είστε, θα σας πω πως και στο site και στην αφίσσα αναφερόταν ως ένα από τα musical που θα περιελάμβανε το "μενού"... Γκρρρ! Οι ελπίδες μου προσωρινά αναπτερώθηκαν όταν όπως φάνηκε μετά το τελευταίο χειροκρότημα θα επανερχόνταν για μια ακόμα εκτέλεση, αλλά απογοητεύτηκα όταν άκουσα το Dancing Queen... Παρά το παράπονό μου όμως, για να είμαι δίκαιος, τους χειροκρότησα δεόντως.

Μετά τις τελευταίες εξελίξεις περί παράτασης της διαμονής μου, και με την ευκαιρία αυτής της ακουστικής εμπειρίας ανανέωσα του στόχους μου για το άμεσο μέλλον. Προτεραιότητα έχουν λοιπόν το The Phantom of the Opera και το Mamma mia, αν και είναι νομίζω τα πιο ακριβά musicals στο West End, γεγονός που επιβάλλει ένα σχετικό ψάξιμο για να μην ξεπαραδιαστούμε.

Και κάτι για όσους σχεδιάζουν να επισκεφτούν το Λονδίνο, για Χριστούγεννα ή άλλη περίοδο. Αν θέλετε να δείτε κάποιο από αυτά τα δυο musicals (και για άλλα δηλαδή, αλλά γι' αυτά σίγουρα) να κλείσετε εγκαίρως εισιτήριο από το internet, γιατί γίνεται ένας ψιλοχαμός με αυτά. Ειδικά σε τουριστικές περιόδους. Υπάρχει βέβαια και η εναλλακτική. Στη Leicester square, στην καρδιά του West End, υπάρχουν πολλά stands και μαγαζάκια που πουλάνε εισιτήρια, συνήθως με προσφορές για την συγκεκριμένη μέρα, όπου μπορεις να βρεις εισιτήρια συνήθως σε καλύτερη τιμή και σε καλύτερη θέση. Δεν το έχω κάνει ποτέ εγώ, αλλά φίλοι μου το κάνουν συνέχεια. Βέβαια όπως καταλαβαίνετε αυτό έχει και το ρίσκο του, γιατί μπιορεί να βρεις κάτι φτηνό και σε πολύ καλή θέση, αλλά μπορεί να μη βρεις και τίποτα. Και αν είσαι για λίγες μέρες Λονδίνο σου χαλάει τα σχέδια. Επίσης μια τρίτη λύση είναι το http://www.lastminute.com/ στο οποίο μπορείτε να κλείσετε εισιτήρια σε αρκετά καλές τιμές πολλές φορές. Μάλιστα υπάρχουν και προσφορές για ορισμένα musicals ανά περιόδους, όπως και για dinner+musical σε τιμές που ούτε μόνο εισιτήριο δε βρίσκεις κανονικά! Εγώ το έχω χρησιμοποιήσει αρκετές φορές το site αυτό χωρίς πρόβλημα.

Ξέφυγα λίγο, αλλά είπα να δώσω και ένα tip γιατί Χριστούγεννα έρχονται.

Καλή εβδομάδα!

Bollywood

Τι κι αν δεν έχω δει την Hollywoodιανή παραγωγή Pride and Prejudice; Είδα την Bollywoodιανή παραλλαγή της… Bride and Prejudice! Κι έτσι έγινε η πρώτη επαφή μου με το Bollywood!

Το Bollywood είναι μέρος της ινδικής βιομηχανίας παραγωγής ταινιών, με χαρακτηριστικό στυλ. Οι ταινίες συνήθως γυρίζονται σε ινδικές γλώσσες, τα τελευταία χρόνια όμως γυρίζονται και στα αγγλικά, όπως η συγκεκριμένη. Το σενάριο είναι συνήθως απλό και μελοδραματικό και τα έχει όλα: έρωτα, δράμα, αγωνία, οικογενειακούς καυγάδες. Το πιο έντονο όμως χαρακτηριστικό στις ταινίες του Bollywood είναι η μουσική και ο χορός, σε σημείο οι ταινίες να πλησιάζουν το είδος του musical. Φορέματα σε έντονα χρώματα και μια μίξη παραδοσιακών ινδικών χορών με δυτικές προσθήκες συνδυάζονται με στίχους που πολλές φορές σε κάνουν να γελάς!

Οι χαρακτήρες υπερβολικοί και οι ατάκες τους αξέχαστες. Η Ινδή μητέρα που προξενεύει σε κάθε ευκαιρία τις κόρες τις σε «αξιόλογους» γαμπρούς! Ο Ινδός που πλούτισε στην Αμερική, μένει στο Hollywood και κάνει επίδειξη με κάθε ευκαιρία. Η Αγγλίδα σνομπ που θεωρεί οτιδήποτε ινδικό βρώμικο και ανάξιο προσοχής. Η Ινδή δυναμική - πανέμορφη (το διαπιστώνετε κι από τις εικόνες νομίζω) - πανέξυπνη - ευαίσθητη κόρη που τολμάει και λέει όχι στο προξενιό με τον πλούσιο Ινδό αλλά ταυτόχρονα αντιστέκεται και στα δίχτυα του όμορφου Αμερικάνου επειδή θεωρεί πως δεν εκτιμάει την ομορφιά της πατρίδας της αλλά είναι απλά ένας ιμπεριαλιστής επενδυτής που θέλει να επιβάλει τη δική του κουλτούρα. Και ο Αμερικάνος μορφονιός που παρόλο πάμπλουτος πείθεται από την δυναμική και όμορφη Ινδή νεαρά και αντιστέκεται στις πιέσεις της μαμάς για ένα ακόμα ξενοδοχείο. Τι να πρωτοπώ…

Επίσης σε όλη την ταινία, παρά το στοιχείο έρωτα που είχε, δεν υπήρχε ούτε ένα φιλί, πράγμα που μου έκανε εντύπωση αφού υπήρχαν σκηνές που σίγουρα το «σήκωναν» έως και το απαιτούσαν. Αργότερα διάβασα ότι παραδοσιακά σε αυτές τις ταινίες δεν υπάρχουν σεξουαλικής φύσης, ακόμα και φιλιού, αν και τελευταία αυτό τείνει να αρθεί.

Όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο, εγώ το διασκέδασα πολύ βλέποντας την ταινία. Θες να φταίει το πρωτόγνωρο της εμπειρίας; Θες το ότι ήταν σα να βλέπω μια ταινία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου σε σύγχρονη ινδική version; Θες ακόμα το ότι τα τραγούδια (αν και εμφανέστατα σε playback) και οι χοροί με καθήλωναν; Τελειώνοντας η ταινία μου άφησε μια ωραία γεύση και ένα χαμόγελο και την επιθυμία να δω κι άλλη ταινία του είδους.

~

Το τελευταίο βιβλίο του Harry Potter το τελείωσα εδώ και καμιά βδομάδα. Ήταν απλά συγκλονιστικό. Συστήνω σε όλους να διαβάσουν τα βιβλία ακόμα κι αν έχουν δει τις ταινίες και δεν τους έκαναν εντύπωση.

Η ώρα των αποφάσεων

Ένα χρόνο πριν ερχόμουν στο Λονδίνο. Χωρίς να έχω το χρόνο να το συνειδητοποιήσω, γνωρίζοντας μόνο ότι το ήθελα πολύ. Αφήνοντας πίσω πρόσωπα αγαπημένα αλλά και καταστάσεις που με εξόργιζαν, έχοντας στις αποσκευές μου ποικίλες αναμνήσεις μιας φοιτητικής περιόδου που τέλειωνε και σχέδια για το μέλλον, έστω λίγο θολά και ασχημάτιστα μέσα στην αβεβαιότητα του αγνώστου που ανοιγόταν μπροστά.

Δεν το μετάνιωσα ούτε για μια στιγμή. Ούτε τον πρώτο καιρό που ένιωθα τη μοναξιά τόσο έντονα όσο ποτέ πριν, ούτε αργότερα όταν έκανα συμβιβασμούς που άλλοτε δε θα έκανα, ούτε καν προχτές που βρέθηκα σε μια παρέα και έπιασα τον εαυτό μου να ξεχνιέται, να ακούει τους άλλους να μιλάνε χωρίς να δίνει σημασία (είναι πιο εύκολο όταν δεν μιλάνε ελληνικά…) και να αναρωτιέται «τι κάνω εδώ»;

Όχι, ούτε τότε το μετάνιωσα.

Γιατί είδα και έκανα πράγματα που δεν θα είχα τη δυνατότητα αλλού, γιατί πραγματοποίησα μερικά από τα μικρά μου όνειρα, γιατί αποκόμισα γνώση και εμπειρία που ξέρω ότι άξιζαν τον κόπο, γιατί γνώρισα ανθρώπους διαφορετικούς, γιατί άνοιξα τους ορίζοντές μου περισσότερο, γιατί έμαθα νέα πράγματα, γιατί δεν έμεινα στάσιμος, γιατί μέχρι το τέλος ένιωθα τυχερός που το έζησα. Κι έτσι ποτέ δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω, αλλά αντίθετα όσο το ταξίδι πλησίαζε στο τέλος του, και όσο ένας ένας έπαιρναν το δρόμο της επιστροφή, μελαγχολούσα.

Κι όταν ήρθε η ώρα της απόφασης, αυτή τη φορά το σκέφτηκα καλά, το ζύγισα, το μελέτησα.

Η επιστροφή αναβάλλεται.