Tuesday 29 January 2008

Ευαγόρας Παλληκαρίδης - Εγερτήριο σάλπισμα

Μου ζήτησε η river (και την ευχαριστώ για την πρόσκληση) να γράψω το αγαπημένο μου ποίημα. Γενικά με την ποίηση δεν έχω και καμιά σχέση της προκοπής, το παραδέχομαι. Αλλά για χάρη της θα σας γράψω ένα από τα ποιήματα που από παλιά θυμάμαι πως με συγκινούσε όταν το διαβαζα.

Πρόκειται για το αποχαιρετιστήριο γράμμα-ποίημα του Ευαγόρα Παλληκαρίδη στους συμμαθητές του, το οποίο άφησε στην έδρα της τάξης του μια μέρα πριν φύγει για το βουνό και ενταχθεί στις ένοπλες δυνάμεις της Ε.Ο.Κ.Α. (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών, εναντίον της Αγγλικής κατοχής).


ΕΓΕΡΤΗΡΙΟΝ ΣΑΛΠΙΣΜΑ
του Ευαγόρα Παλληκαρίδη

Παλιοί συμμαθηταί,
Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μη τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του, Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ

Θα πάρω μιαν ανηφοριά
θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια
που παν στη Λευτεριά.

Θ΄ αφήσω αδέλφια συγγενείς,
τη μάνα, τον πατέρα
μεσ΄ τα λαγκάδια πέρα
και στις βουνοπλαγιές.

Ψάχνοντας για τη Λευτεριά
θα ΄χω παρέα μόνη
κατάλευκο το χιόνι,
βουνά και ρεματιές.

Τώρα κι αν είναι χειμωνιά,
θα ΄ρθει το καλοκαίρι
Τη Λευτεριά να φέρει
σε πόλεις και χωριά.

Μα δεν μπορώ να καρτερώ

Θα πάρω μιαν ανηφοριά
θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια
που παν στη Λευτεριά.

Τα σκαλοπάτια θ΄ ανεβώ,
θα μπω σ΄ ενα παλάτι,
το ξέρω θαν απάτη,
δεν θαν αληθινό.

Μεσ΄ το παλάτι θα γυρνώ
ώσπου να βρω τον θρόνο,
βασίλισσα μια μόνο
να κάθεται σ΄ αυτό.

Κόρη πανώρια θα της πω,
άνοιξε τα φτερά σου
και πάρε με κοντά σου,
μονάχα αυτό ζητώ.

Γειά σας παλιοι συμμαθηται. Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. Κι όποιος θελήσει για να βρει ένα χαμένο αδελφό, ένα παλιό του φίλο,

Ας πάρει μιαν ανηφοριά
ας πάρει μονοπάτια
να βρει τα σκαλοπάτια
που παν στη Λευτεριά.

Με την ελευθερία μαζί,
μπορεί να βρει και μένα.

Αν ζω, θα μ΄ βρει εκεί.



Ενάμιση χρόνο μετά, στις 13 Μαρτίου του 1957, ο 18χρονος Ευαγόρας απαγχονίστηκε. Η ευχή του να είναι ο τελευταίος Κύπριος αγωνιστής που θα απαγχονιζόταν, πραγματοποιήθηκε. Ο τάφος του βρίσκεται στα φυλακισμένα μνήματα στη Λευκωσία.


Δε δίνω πάσα σε κανέναν να συνχίσει το παιχνίδι, έτσι για σπάσιμο και γιατί... μου τη δίνουν τα blogoπαίχνιδα!!! Άλλο που σ' αυτό συμμετείχα...!

Καλημέρα!

12 comments:

Σοφία said...

Εγώ που λατρεύω την ποίηση (όχι τα πάντα, για να μην παρεξηγηθώ!), παραδέχομαι ότι ήταν πολύ καλή η επιλογή σου! Δεν μπορείς όμως να κάνεις κάτι χωρίς να γκρινιάξεις; Ακούς εκεί, να κόψει το παιχνίδι στην μέση!!!
Καλημέρα γκρινιάρη!!!

Γκρινιάρης said...

Χεχε! Αφού είναι γνωστό οτι μου τη δίνουν! :)
Αν όμως σου αρέσει η ποίηση, τότε feel free to play, πάρε μια πρόσκληση στα κρυφά από εμένα!

Σοφία said...

Όχι στα κρυφά! Στα φανερά, γιατί δεν έχω τίποτε να κρύψω!!!
Σ' ευχαριστώ γκρινιάρη!

kat. said...

καθόλου ευχάριστο!

αλλά τέλος πάντων! ένα ποίημα δεν παύει ποτέ να είναι ένας ποίημα! ένα ξεχωριστό μέσο επικοινωνίας και καταγραφής προσωπικών συναισθημάτων..

Εξύμνoς said...

Δεν γινεται να ειναι ολα ευχαριστα...
Ηταν ομως αξειο συγχαριτηριων. Να 'ναι λαφρυ το χωμα που τον σκεπαζει.

Anonymous said...

Αυτό που μου άρεσε στο ποιήμα σου είναι οτι δεν το παρέθεσες απλά αλλά το τεκμηρίωσες κιόλας!! Αν ξέρεις και την ιστορία πίσω απ'αυτό είναι διαφορετικα.Καλό απόγευμα.

Γκρινιάρης said...

Καλησπέρα!

Graso, μη με ευχαριστείς! Σε αγγαρεία σε βάζω!

Kat., όπως είπε κι ο Eximnos, δεν είναι όλα τα πράγματα στη ζωή, και άρα όλα τα ποιήματα, ευχάριστα! Άσε που εγώ μια χαρά ευχάριστο το βλέπω. Η δύναμη της ψυχής που χρειάζεται να κάνεις μια επιλογή δύσκολη προκειμένου να διεκδικήσεις την ελευθερία σου δεν είναι δυσάρεστο. Απλά ναι, δεν είναι κάτι που διαβάζεις το πρωί και σου φτιάχνει τη μέρα. Έτσι το δέχομαι! Την καλησπέρα μου!

Eximnos, ο Ευαγόρας πέθανε για κάτι που μετά από λίγα χρόνια έγινε πραγματικότητα. Που να ήξερε όμως οτι 20 χρόνια μετά η πόλη που φιλοξενούσε τον χώρο ανάπαυσής του θα διχοτομούταν και θα έμενε έτσι για πολλά χρόνια ακόμη;

Lemonita,τα λόγια από μόνα τους είναι αρκετά συγκινητικά, αλλά όταν μαθαίνεις από ποιον γράφτηκαν και ποια η ιστορία του, τότε αποκτάει άλλη διάσταση. Καλό απόγευμα και σε σένα!

KitsosMitsos said...

Πολύ καλή επιλογή! Κυρίως για τα νοήματα που αυτό περικλείει.
Την καλησπέρα μου.

Mariel said...

Και γω εν αντιθέσει με σένα λατρεύω τη ποίηση :-)
Δεν ήξερα πως έγραφε. . Θυμάμαι όταν είχα πάει στη Κύπρο με είχε αγγίξει πάρα πολύ η ιστορία αυτού του "παιδιού" που έμαθε σε πάρα πολλούς μεγάλους τι θα πει να αγαπάς τη πατρίδα σου και την ελευθερία! Λοιπόν μου φαίνεται πως θα αρχίσω να παρακολουθώ συχνά τη "γκρίνια" σου!
Φιλάκια

Γκρινιάρης said...

Καλησπέρα kitsosmitsos. Χαίρομαι που σου άρεσε.

Mariel, καλωσήρθες! Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ιστορία του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, που με τόσο θάρρος αντιμετώπισε την αντίσταση και στο τέλος την αγχόνη, επιζητώντας κάτι που εμείς πλέον θεωρούμε δεδομένο, την ελευθερία. Απ' όσο ξέρω έχει γράψει και άλλα. Καλό βράδυ!

katerina said...

Καλημέρα!
Γκρίνια!
Δε σου ξαναστέλνω πρόσκληση για παιχνίδι!!!
Πάντως το γεγονός οτι έγραψες το ποίημα που σε άγγιξε και μάλιστα έδωσες και τα στοιχεία πίσω από αυτό (τα οποία ήταν συγκλονιστικά!), παρόλο που δε σου αρέσουν, ήταν πολύ πολύ ευχάριστο, δυσάρεστο σαν ιστορία, εποικοδομητικό!!!
Thanks Γκρινιάρη!

Γκρινιάρης said...

Εμ, αν δε γκρινιάξω και λίγο πως θα επιβεβαιώσω το όνομά μου; :) Ευχαριστώ πάντως!