Αγαπητέ αναγνώστη. Αγαπητέ φίλε. Αγαπητέ συνοδοιπόρε στο ωραίο αυτό ταξίδι. Ήρθε η στιγμή…
Έτσι ξαφνικά όπως ξεκίνησε,
πριν 29 μήνες, έτσι ξαφνικά τελειώνει σήμερα. Σε λίγες ώρες θα πατάω τα ιερά χώματα της πατρίδας μας, κι αυτή τη φορά δε θα έχω βγάλει εισιτήριο επιστροφής…
Πέρασαν 29 μήνες. Δεν το περίμενα, δεν το σχεδίαζα έτσι εξ’ αρχής, αλήθεια σου λέω. Όταν πήρα την απόφαση να το δοκιμάσω, όταν έβγαινα από το μετρό εκείνο τον Οκτώβρη φορτωμένος βαλίτσες για να αντικρύσω για πρώτη φορά το συννεφιασμένο ουρανό της πόλης είχα τόσα ερωτηματικά.
Θα αντέξω; Θα προσαρμοστώ; Θα επιβιώσω; Ο χρόνος θα δείξει, έλεγα.
Μια από τις πρώτες μου φωτογραφίες στο Λονδίνο.Δυσκολεύτηκα στην αρχή. Κάτι εκείνοι που άφηνα πίσω, κάτι η γλώσσα, κάτι οι σπουδές, κάτι ο διαφορετικός τρόπος ζωής, δεν ήταν εύκολο. Από αυτά η προσαρμογή στις νέες συνήθειες ίσως να ήταν και το πιο εύκολο. Βοήθησε κι ότι τελικά μάλλον το έχω σαν χαρακτήρας, να προσαρμόζομαι στο νέο περιβάλλον. Διαπίστωσα πως αυτό είναι πολύ σημαντικό για κάποιον που δοκιμάζει τη ζωή έξω, το είδα σε άλλους φίλους εδώ που δεν ήταν καθόλου δεκτικοί στο διαφορετικό.
Το πιο δύσκολο ήταν η μοναξιά της πρώτης περιόδου και η νοσταλγία για τα πρόσωπα που γέμιζαν την καθημερινότητά μου μέχρι τότε. Η ζωή μου για αρκετό καιρό κυλούσε γύρω και μέσα από έναν υπολογιστή. Ατέλειωτες ώρες μπροστά σε μια οθόνη, με το skype και το msn messenger να ζουν τις πιο δοξασμένες τους μέρες. Σωτήριο πράγμα η τεχνολογία και το internet. Θα ήταν τελείως διαφορετικά χωρίς αυτά.
Υπήρχε και το blogging βέβαια, που σιγά σιγά με κέρδιζε όλο και περισσότερο. Βλέπεις το είχα ξεκινήσει μόλις 2-3 μήνες πριν, δοκιμαστικά, χωρίς να ξέρω που θα με βγάλει, ήθελα απλά να πειραματιστώ. Τότε που η προοπτική να ζήσω στο εξωτερικό δεν υπήρχε ούτε στη φαντασία μου. Υπήρχε μόνο στα κρυφά μου όνειρα. Που να ήξερα πως θα πραγματοποιούταν; Και τελικά το αγάπησα, δέθηκα με ανθρώπους που δεν είχα γνωρίσει ποτέ, ανθρώπους χιλιόμετρα μακριά, που με αυτά που έγραφαν, χωρίς ίσως να το ξέρουν, με κρατούσαν σε μια επαφή με το σπίτι μου τόσο άμεση και τόσο αληθινή.
Και είχα και κάποιον να μοιραστώ τις σκέψεις μου, τις εμπειρίες μου εδώ. Αλήθεια σου λέω, ο τρόπος που βίωσα αυτά τα χρόνια εδώ ίσως ήταν πολύ διαφορετικός αν δεν υπήρχες εσύ, να κάθεσαι να με ακούς να στα διηγούμαι. Γιατί κάθε στιγμή τη ζούσα και την ξαναζούσα γράφοντας και συζητώντας μαζί σου, κι έτσι αποτυπωνόταν όλο και πιο έντονα μέσα μου.
Και πέρασαν οι μέρες, πέρασαν οι εβδομάδες...
Πέρασε και η περίοδος προσαρμογής και άρχισα να το απολαμβάνω. Γνώρισα κόσμο, άρχισα τις βόλτες και τις εκδρομές, άρχισα να μαζεύω εμπειρίες, κι όλο και πιο πολύ αγαπούσα αυτή την πόλη. Με τα στραβά της και τα ωραία της, αυτή η πόλη με κέρδιζε μέρα με τη μέρα.
Και πίστεψέ με, σου λέω αλήθεια, δεν μου έλειπε καθόλου η χώρα μου, οι συνήθειές μου, δε ντρέπομαι που το λέω. Μου έλειπαν όμως, πολύ, οι άνθρωποι εκεί κάτω. Κι έφτασε το καλοκαίρι, και κατέβηκα ελάχιστα στην Ελλάδα. Ήταν το πρώτο καλοκαίρι χωρίς μπάνιο στη θάλασσα, ένα πολύ βροχερό και κρύο καλοκαίρι στην Αγγλία. Τι κι αν φίλοι και γνωστοί γυρνούσαν στα νησιά κι εγώ είχα αναμμένο το καλοριφέρ Αύγουστο μήνα. Με έναν περίεργο τρόπο, γούσταρα.
Κι έτσι όταν ήρθε η ώρα να κάνω το επόμενο βήμα, όταν βρέθηκα μπροστά στο σταυροδρόμι, κοντοστάθηκα λίγο, τα ζύγισα, και πήρα την απόφαση να καθίσω εδώ λίγο ακόμα. Ξέροντας πως τα πράγματα θα ήταν πιο δύσκολα απ’ ότι αν γυρνούσα πίσω, για πολλούς λόγους. Ένιωθα όμως πως δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα. Είχα ήδη κάνει και δει πολλά, όμως δεν μου έκανε η καρδιά να φύγω. Όχι ακόμη.
Κι έτσι η επιστροφή αναβλήθηκε.
Καινούριοι στόχοι, καινούριες δυσκολίες, περισσότερο άγχος, μεγαλύτερη αβεβαιότητα. Το τίμημα αποδείχτηκε αρκετά πιο βαρύ απ’ ότι περίμενα. Και κάποιες φορές με λύγισε. Κι ας μην το έμαθες ποτέ, γιατί επέλεγα να μοιράζομαι μαζί σου μόνο τις καλές στιγμές. Γιατί αυτό μου έδινε δύναμη. Να βλέπω τη θετική πλευρά και να ξεχνάω τα δύσκολα.
Ίσως διαβάζοντας αυτό το blog να νομίζεις πως έχω πολύ ελεύθερο χρόνο, πάντα καλή διάθεση και όλα είναι ρόδινα και ιδανικά. Δεν ήταν όμως έτσι, υπήρχαν στιγμές που δεν στο κρύβω, αμφισβήτησα την ορθότητα της απόφασής μου. Όμως κατέληγα πάντα πως άξιζε τον κόπο, και ακόμα και τώρα που σου γράφω αυτό το post, δεν το μετανιώνω. Κι ας ξέρω πως μάλλον ο άλλος δρόμος ήταν πιο στρωτός, με λιγότερες στροφές και σίγουρα λιγότερες ανηφόρες.
Και έτσι το ταξίδι συνεχίστηκε, με τα πάνω και τα κάτω, χωρίς όμως να νιώσω κουρασμένος ή κορεσμένος, ούτε στιγμή.
Και πέρασαν οι εβδομάδες, πέρασαν οι μήνες.Και φτάνω σήμερα με ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή στο χέρι, όπως αυτό που κρατούσα εκείνο τον Οκτώβρη. Είναι συναρπαστικό συναίσθημα, να φεύγεις με εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Σηματοδοτείται με τον πιο δραματικό (
θεατρικά) τρόπο το κλείσιμο ενός κεφαλαίου. Και σκέφτεσαι ξανά και ξανά αυτά που πέρασαν.
Κοιτάω πίσω μου λοιπόν, όλη αυτή την περιπέτεια που κράτησε περισσότερο απ’ όσο περίμενα στην αρχή, και τολμώ να πω πως ήταν από τις πιο συναρπαστικές περιόδους της ζωής μου.
Τα συναισθήματα είναι μεικτά. Από τη μία δε θέλω να αποχωριστώ αυτή την πόλη. Την αγάπησα και δεν υπερβάλω. Αλλά τι στο λέω, θα το έχεις καταλάβει ήδη αν διαβάζεις καιρό αυτό εδώ το blog. Ούτε όμως στενοχωριέμαι, μη σου πω υπάρχει κι ένας ενθουσιασμός, γιατί ξέρω πως ήρθε η ώρα για το επόμενο βήμα, και ανυπομονώ γι’ αυτό, ανυπομονώ γι’ αυτά που έρχονται. Δεν το περίμενα ότι θα το έπαιρνα τόσο στωικά, δεν είμαι τέτοιος τύπος, κι όμως έχω εκπλήξει και εμένα τον ίδιο.
Μια από τις τελευταίες φωτογραφίες που έβγαλα στο Λονδίνο.
Φεύγω με ένα δάκρυ και με ένα χαμόγελο. Ένα
δάκρυ γιατί ξανά αποχωρίζομαι αγαπημένα πρόσωπα που έφερε η μοίρα στο δρόμο μου. Γιατί κλείνει ένα πολύ ωραίο κεφάλαιο, που μου άφησε ως παρακαταθήκη εμπειρίες και αναμνήσεις που θα έχω φυλλαγμένες στην καρδιά μου για πάντα. Κι ένα
χαμόγελο, γιατί αξιώθηκα να κάνω ένα όνειρό μου πραγματικότητα. Και είμαι ευγνώμων σ’ αυτούς που το οφείλω. Σ’ αυτούς που με βοήθησαν και με στήριξαν, σ’ αυτούς που με συντρόφευσαν στο ταξίδι και σ’ αυτούς που όταν χρειάστηκε μου άπλωσαν το χέρι.
Έχε γεια λοιπόν Λονδίνο! Θα τα ξαναπούμε.ΥΓ. Σκέφτηκα πολύ για το ποιο θα πρέπει να είναι το μέλλον αυτού του blog. Ξεκίνησε διαφορετικά, το υποδηλώνει άλλωστε και ο τίτλος του, αλλά στην πορεία διαμορφώθηκε αλλιώς, κι έτσι το έχουν μάθει οι περισσότεροι από εσάς. Σκέφτηκα να το κλείσω, σαν άλλη μια πτυχή αυτού του κεφαλαίου που τελειώνει σήμερα. Αλλά μάλλον δε θα το κάνω. Μπορεί να αλλάξει η συχνότητα των αναρτήσεων, να διαφοροποιηθεί κάπως η θεματολογία, αλλά ποιος ξέρει, ίσως οι αντοχές του τελικά να είναι μεγαλύτερες από αυτές που περίμενα. Εξάλλου, είναι κι αυτό ένα ταξίδι, και ευτυχώς ούτε από αυτό έχω κουραστεί, ακόμα. Θα τα ξαναπούμε σύντομα λοιπόν, από κάπου αλλού, εντός συνόρων αυτή τη φορά!
