Tuesday 24 February 2009

Εισιτήριο χωρίς επιστροφή...

Αγαπητέ αναγνώστη. Αγαπητέ φίλε. Αγαπητέ συνοδοιπόρε στο ωραίο αυτό ταξίδι. Ήρθε η στιγμή…

Έτσι ξαφνικά όπως ξεκίνησε, πριν 29 μήνες, έτσι ξαφνικά τελειώνει σήμερα. Σε λίγες ώρες θα πατάω τα ιερά χώματα της πατρίδας μας, κι αυτή τη φορά δε θα έχω βγάλει εισιτήριο επιστροφής…

Πέρασαν 29 μήνες. Δεν το περίμενα, δεν το σχεδίαζα έτσι εξ’ αρχής, αλήθεια σου λέω. Όταν πήρα την απόφαση να το δοκιμάσω, όταν έβγαινα από το μετρό εκείνο τον Οκτώβρη φορτωμένος βαλίτσες για να αντικρύσω για πρώτη φορά το συννεφιασμένο ουρανό της πόλης είχα τόσα ερωτηματικά. Θα αντέξω; Θα προσαρμοστώ; Θα επιβιώσω; Ο χρόνος θα δείξει, έλεγα.

Foggy park
Μια από τις πρώτες μου φωτογραφίες στο Λονδίνο.

Δυσκολεύτηκα στην αρχή. Κάτι εκείνοι που άφηνα πίσω, κάτι η γλώσσα, κάτι οι σπουδές, κάτι ο διαφορετικός τρόπος ζωής, δεν ήταν εύκολο. Από αυτά η προσαρμογή στις νέες συνήθειες ίσως να ήταν και το πιο εύκολο. Βοήθησε κι ότι τελικά μάλλον το έχω σαν χαρακτήρας, να προσαρμόζομαι στο νέο περιβάλλον. Διαπίστωσα πως αυτό είναι πολύ σημαντικό για κάποιον που δοκιμάζει τη ζωή έξω, το είδα σε άλλους φίλους εδώ που δεν ήταν καθόλου δεκτικοί στο διαφορετικό.

Το πιο δύσκολο ήταν η μοναξιά της πρώτης περιόδου και η νοσταλγία για τα πρόσωπα που γέμιζαν την καθημερινότητά μου μέχρι τότε. Η ζωή μου για αρκετό καιρό κυλούσε γύρω και μέσα από έναν υπολογιστή. Ατέλειωτες ώρες μπροστά σε μια οθόνη, με το skype και το msn messenger να ζουν τις πιο δοξασμένες τους μέρες. Σωτήριο πράγμα η τεχνολογία και το internet. Θα ήταν τελείως διαφορετικά χωρίς αυτά.

Υπήρχε και το blogging βέβαια, που σιγά σιγά με κέρδιζε όλο και περισσότερο. Βλέπεις το είχα ξεκινήσει μόλις 2-3 μήνες πριν, δοκιμαστικά, χωρίς να ξέρω που θα με βγάλει, ήθελα απλά να πειραματιστώ. Τότε που η προοπτική να ζήσω στο εξωτερικό δεν υπήρχε ούτε στη φαντασία μου. Υπήρχε μόνο στα κρυφά μου όνειρα. Που να ήξερα πως θα πραγματοποιούταν; Και τελικά το αγάπησα, δέθηκα με ανθρώπους που δεν είχα γνωρίσει ποτέ, ανθρώπους χιλιόμετρα μακριά, που με αυτά που έγραφαν, χωρίς ίσως να το ξέρουν, με κρατούσαν σε μια επαφή με το σπίτι μου τόσο άμεση και τόσο αληθινή.

Και είχα και κάποιον να μοιραστώ τις σκέψεις μου, τις εμπειρίες μου εδώ. Αλήθεια σου λέω, ο τρόπος που βίωσα αυτά τα χρόνια εδώ ίσως ήταν πολύ διαφορετικός αν δεν υπήρχες εσύ, να κάθεσαι να με ακούς να στα διηγούμαι. Γιατί κάθε στιγμή τη ζούσα και την ξαναζούσα γράφοντας και συζητώντας μαζί σου, κι έτσι αποτυπωνόταν όλο και πιο έντονα μέσα μου.

Και πέρασαν οι μέρες, πέρασαν οι εβδομάδες...

Πέρασε και η περίοδος προσαρμογής και άρχισα να το απολαμβάνω. Γνώρισα κόσμο, άρχισα τις βόλτες και τις εκδρομές, άρχισα να μαζεύω εμπειρίες, κι όλο και πιο πολύ αγαπούσα αυτή την πόλη. Με τα στραβά της και τα ωραία της, αυτή η πόλη με κέρδιζε μέρα με τη μέρα.

Και πίστεψέ με, σου λέω αλήθεια, δεν μου έλειπε καθόλου η χώρα μου, οι συνήθειές μου, δε ντρέπομαι που το λέω. Μου έλειπαν όμως, πολύ, οι άνθρωποι εκεί κάτω. Κι έφτασε το καλοκαίρι, και κατέβηκα ελάχιστα στην Ελλάδα. Ήταν το πρώτο καλοκαίρι χωρίς μπάνιο στη θάλασσα, ένα πολύ βροχερό και κρύο καλοκαίρι στην Αγγλία. Τι κι αν φίλοι και γνωστοί γυρνούσαν στα νησιά κι εγώ είχα αναμμένο το καλοριφέρ Αύγουστο μήνα. Με έναν περίεργο τρόπο, γούσταρα.

Κι έτσι όταν ήρθε η ώρα να κάνω το επόμενο βήμα, όταν βρέθηκα μπροστά στο σταυροδρόμι, κοντοστάθηκα λίγο, τα ζύγισα, και πήρα την απόφαση να καθίσω εδώ λίγο ακόμα. Ξέροντας πως τα πράγματα θα ήταν πιο δύσκολα απ’ ότι αν γυρνούσα πίσω, για πολλούς λόγους. Ένιωθα όμως πως δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα. Είχα ήδη κάνει και δει πολλά, όμως δεν μου έκανε η καρδιά να φύγω. Όχι ακόμη.

Κι έτσι η επιστροφή αναβλήθηκε.

Καινούριοι στόχοι, καινούριες δυσκολίες, περισσότερο άγχος, μεγαλύτερη αβεβαιότητα. Το τίμημα αποδείχτηκε αρκετά πιο βαρύ απ’ ότι περίμενα. Και κάποιες φορές με λύγισε. Κι ας μην το έμαθες ποτέ, γιατί επέλεγα να μοιράζομαι μαζί σου μόνο τις καλές στιγμές. Γιατί αυτό μου έδινε δύναμη. Να βλέπω τη θετική πλευρά και να ξεχνάω τα δύσκολα.

Ίσως διαβάζοντας αυτό το blog να νομίζεις πως έχω πολύ ελεύθερο χρόνο, πάντα καλή διάθεση και όλα είναι ρόδινα και ιδανικά. Δεν ήταν όμως έτσι, υπήρχαν στιγμές που δεν στο κρύβω, αμφισβήτησα την ορθότητα της απόφασής μου. Όμως κατέληγα πάντα πως άξιζε τον κόπο, και ακόμα και τώρα που σου γράφω αυτό το post, δεν το μετανιώνω. Κι ας ξέρω πως μάλλον ο άλλος δρόμος ήταν πιο στρωτός, με λιγότερες στροφές και σίγουρα λιγότερες ανηφόρες.

Και έτσι το ταξίδι συνεχίστηκε, με τα πάνω και τα κάτω, χωρίς όμως να νιώσω κουρασμένος ή κορεσμένος, ούτε στιγμή.

Και πέρασαν οι εβδομάδες, πέρασαν οι μήνες.

Και φτάνω σήμερα με ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή στο χέρι, όπως αυτό που κρατούσα εκείνο τον Οκτώβρη. Είναι συναρπαστικό συναίσθημα, να φεύγεις με εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Σηματοδοτείται με τον πιο δραματικό (θεατρικά) τρόπο το κλείσιμο ενός κεφαλαίου. Και σκέφτεσαι ξανά και ξανά αυτά που πέρασαν.

Κοιτάω πίσω μου λοιπόν, όλη αυτή την περιπέτεια που κράτησε περισσότερο απ’ όσο περίμενα στην αρχή, και τολμώ να πω πως ήταν από τις πιο συναρπαστικές περιόδους της ζωής μου.

Τα συναισθήματα είναι μεικτά. Από τη μία δε θέλω να αποχωριστώ αυτή την πόλη. Την αγάπησα και δεν υπερβάλω. Αλλά τι στο λέω, θα το έχεις καταλάβει ήδη αν διαβάζεις καιρό αυτό εδώ το blog. Ούτε όμως στενοχωριέμαι, μη σου πω υπάρχει κι ένας ενθουσιασμός, γιατί ξέρω πως ήρθε η ώρα για το επόμενο βήμα, και ανυπομονώ γι’ αυτό, ανυπομονώ γι’ αυτά που έρχονται. Δεν το περίμενα ότι θα το έπαιρνα τόσο στωικά, δεν είμαι τέτοιος τύπος, κι όμως έχω εκπλήξει και εμένα τον ίδιο.

Big Ben by night
Μια από τις τελευταίες φωτογραφίες που έβγαλα στο Λονδίνο.

Φεύγω με ένα δάκρυ και με ένα χαμόγελο. Ένα δάκρυ γιατί ξανά αποχωρίζομαι αγαπημένα πρόσωπα που έφερε η μοίρα στο δρόμο μου. Γιατί κλείνει ένα πολύ ωραίο κεφάλαιο, που μου άφησε ως παρακαταθήκη εμπειρίες και αναμνήσεις που θα έχω φυλλαγμένες στην καρδιά μου για πάντα. Κι ένα χαμόγελο, γιατί αξιώθηκα να κάνω ένα όνειρό μου πραγματικότητα. Και είμαι ευγνώμων σ’ αυτούς που το οφείλω. Σ’ αυτούς που με βοήθησαν και με στήριξαν, σ’ αυτούς που με συντρόφευσαν στο ταξίδι και σ’ αυτούς που όταν χρειάστηκε μου άπλωσαν το χέρι.

Έχε γεια λοιπόν Λονδίνο! Θα τα ξαναπούμε.


ΥΓ. Σκέφτηκα πολύ για το ποιο θα πρέπει να είναι το μέλλον αυτού του blog. Ξεκίνησε διαφορετικά, το υποδηλώνει άλλωστε και ο τίτλος του, αλλά στην πορεία διαμορφώθηκε αλλιώς, κι έτσι το έχουν μάθει οι περισσότεροι από εσάς. Σκέφτηκα να το κλείσω, σαν άλλη μια πτυχή αυτού του κεφαλαίου που τελειώνει σήμερα. Αλλά μάλλον δε θα το κάνω. Μπορεί να αλλάξει η συχνότητα των αναρτήσεων, να διαφοροποιηθεί κάπως η θεματολογία, αλλά ποιος ξέρει, ίσως οι αντοχές του τελικά να είναι μεγαλύτερες από αυτές που περίμενα. Εξάλλου, είναι κι αυτό ένα ταξίδι, και ευτυχώς ούτε από αυτό έχω κουραστεί, ακόμα. Θα τα ξαναπούμε σύντομα λοιπόν, από κάπου αλλού, εντός συνόρων αυτή τη φορά!

57 comments:

Marvin said...

opa! ti ksafniko einai ayto? Den eixes afhsei na ennoithei kati. Kai tha xaseis th blogosynanthsh??? :)

Telospantwn kala na pernas ekei pou pas, ki ama baretheis, ksereis pou na ertheis!

Anilikos said...

Βάλθηκες να με κάνεις να κλάψω; ε;!

Μια ζεστή αγκαλιά

Anonymous said...

Καλή επιστροφή, είναι δύσκολη και εγώ ακόμα μετά από 18 μήνες πίσω δεν το έχω συνηθίσει. Δε θα το πρότεινα αν δεν υπάρχουν εξαιρετικά σοβαροί λόγοι.

Αφού όμως τη πήρες την απόφαση (και το εισιτήριο) καλή επιστροφή.

Laplace said...

KALH EPISTROFH!
NA ANOIKSEIS BLOG OPOU THA LES TA THS ZWHS SOU STHN ELLADA!

Matrix said...

Καλώς να γυρίσεις λοιπόν.

Ότι και να πούμε οι σκέψεις σου είναι δικές σου , σίγουρα ανάμεικτες.

Πάντως και εδώ καλά είναι και ας γκρινιάζουμε μερικοί :)

~~A~~ said...

Πολύ ξαφνικά μας είπες για την επιστροφή σου!!!

Καλή επιστροφή λοιπόν σε όλα όσα άφησες τότε και σε νέα που θα ρθουν!!!

Fri said...

Δεν το είχα καταλάβει πως θα γινόσουν (τόσο σύντομα) πολίτης της Ελλάδας!
Καλώς να γυρίσεις, όλα να σου πάνε τόσο καλά όσο τα έχεις σκεφτεί και να συναντάς συνεχώς λόγους που θα σε κάνουν να χαμογελάς :)
Χαίρομαι που δεν 'κλείνεις' το blog και περιμένω για τις νέες αναρτήσεις σου...

JoaN said...

Στην τελευταία παράγραφο λες τα πιο σημαντικά! χμμμ Δεν λέω καλή αρχή. Λέω καλή συνέχεια!

deadendmind said...

Κι εμένα, δεν μου λείπει τόσο η χώρα όσο οι άνθρωποι!
Καλή επιστροφή και καλή αρχή στο νέο κεφάλαιο! :-)

DaNaH said...

Ήρθε η ώρα της οριστικής επιστροφής λοιπόν, ε; Κάποτε θα γινόταν και αυτό! Σου εύχομαι καλό ταξίδι και να προσαρμοστείς όσο πιο εύκολα και ομαλά γίνεται στο νέο μέρος στο οποίο θα βρεθείς!

Προς Θεού όμως μην κλείσεις το blog! Όπως σου κρατούσαμε εμείς παρέα - όπως λες - με τις αναρτήσεις μας, άλλη τόση και καλύτερη μας κρατούσες και εσύ! Ένα header θα αλλάξεις μόνο και θα είσαι OK! ;)

Το Λονδίνο είναι μια υπέροχη πόλη με την οποία και εγώ λάτρεψα και δέθηκα πολύ. Είναι σίγουρα δύσκολο να φεύγεις από μια τέτοια ωραία πόλη! Έχω χρόνια να πάω και μου λείπει. Έχω κρατήσει υπέροχες αναμνήσεις όμως!

Και πάλι καλό ταξίδι και καλή επιστροφή στα πάτρια! :)

Meropi said...

Γκρινιάρη μου,
σου εύχομαι ολόψυχα μια καλή νέα ζωή στην πατρίδα. Η αρχή θα είναι δύσκολη κι ας είσαι πίσω σε γνωστά μέρη. Να έχεις μια καλή προσαρμογή. Θα τα λέμε πάλι από δω.

Unknown said...

Όταν είχα πρωτοδιαβάσει αυτό το blog μου είχε φανεί άψογο, το ιδανικό στυλ για ελληνικό blog εξωτερικού. Ελπίζω η ποιότητα των αναρτήσεων να συνεχιστεί και από την Ελλάδα. Καλή συνέχεια.

Panos Konstantinidis said...

Ήγγικεν η ώρα λοιπόν; Το Λονδίνο δε σε αφήνει ποτέ, όπου και να πας θα είναι μαζί σου. Το Λονδίνο σε κάνει να είσαι άνθρωπος χωρίς προκαταλήψεις και δισειδαιμονίες. Οι άνθρωποι εδώ σκέφτονται διαφορετικώς. Και αν το αφήσεις εσύ, αυτό δε σε αφήνει ποτέ.

Κάποτε την έκανα κι εγώ αυτή την κίνηση. Εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Δεν άντεξα πάνω από τρία χρόνια στην Ελλάδα και ξαναγύρισα. Και αυτό με υποδέχτηκε, έτσι όπως είχε κάνει και την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου εδώ. Και όταν γύρισα ήτανε σαν να μην έλλειψα μια μέρα, τόσο οικείο. Εις το επανιδείν λοιπόν, είμαι σίγουρος ότι θα ξαναγυρίσεις...

Και για να θυμάσαι (όχι ότι θα ξεχάσεις ποτέ...):

http://oiskepseismoy.blogspot.com/2008/11/3328.html

DRN 06 said...

Καλή επιστροφή Γκρινιάρη!
Και εμένα με ξάφνιασε το ποστ σου.
Σε έχω συνδέσει με UK και φωτογραφίες.
Μη κλείσεις το blog.
Τα λέμε...

Elli said...

καλή επιστροφή! ελπίζω να μην σε χάσουμε! να σαι καλά!

Crazy Tourists said...

Ελπίζω να σου πάνε όλα καλά εδώ...Και η αλλαγή στη ζωή σου να πάλι όμορφη και δημιουργική!!

Τρελοτουρίστρια

ΥΓ1. Καλωσήρθες!!
ΥΓ2. Μην το κλείσεις καλέ το blog!! Ακούς εκεί!!

Anonymous said...

..to blog sou htan to prwto pou brika otan ligo kairo prin arxisa na diabazw kapoia blogs.....einai apo ta liga pou exw xexwrisei kai episkeptomai suxna. eimai sigourh oti an stamathseis na 'postareis' tha leipseis se pollous :)(opote mhn to kaneis!)

...einai sumptwsh alla kai egw exw gia ayrio ena eishthrio londino-athina xwris epistrofh, meta apo 6 xronia edw....opote biabazontas o,ti egrapses htan san na milousa egw.

Sou euxomai olopsyxa kalh epistrofh kai ola na erthoun opos ta exeis sxediasei kai fantastei
konstantina

Anonymous said...

ελα ρεεεεε με συγκινγσες πολύ!!! Με το καλό να έρθεις!! Άντε τώρα θα μας λες καλησπέρα από Ελλάδα. περιμένουμε νέα από το blog σου!!

Ηλιάς Διαμαντώνη said...

Καλώς να μας έρθεις.
Σού εύχομαι να αντιμετωπίσεις την ελληνική πραγματικότητα με την ίδια θετική γκρίνια, να μας δίνεις και μας κουράγιο!
Εύχομαι τα καλύτερα!

αντωνης said...

Καλη προσαρμογη εδω & περιμενω να "τιμησεις" το ονομα του blog σου με την επιστροφη εδω.

:)

proserpina said...

Καλή επιστροφή!

:)

philos said...

Εφόσον πλέον είσαι Ελλάδα, αυτό δεν αλλάζει κάτι.
Δυστυχώς δεν μπορουμε να σου αλλάξουμε γνώμη!
Καλώς όρισες λοιπόν και καλή επιτυχία σε ότι και αν κάνεις εδώ!

pinelopi t. said...

γκρινιαρη μου οντως πολυ ξαφνικο για μας τους αναγνωστες σου!οταν ημουν ελλαδα το δικο σου μπλογκ με ταξιδεψε στη χωρα που θα ερχομουν.. και τωρα γυρνας πισω.. ενα χαμογελο κι ενα δακρυ εφερε και σε μας αυτη σου η αναρτηση..
καλα ταξιδια.. γιατι δε σταματανε εδω σιγουρα!

σε φιλω και καλη νεα αρχη!

mafaldaQ said...

Είναι σίγουρα ένα νέο κεφάλαιο και θα γραφτεί και αυτό με πολλές εμπειρίες και πρόσωπα και εικόνες. Και καλή αρχή και καλή συνέχεια. Και τα δυο μου ταιριάζουν :)!

Αλλά σίγουρα μην το κλείσεις το blog!

Dr Ino Agrafioti said...

Σήμερα
12 το μεσημέρι: κλείνω εισητήριο χωρίς επιστροφή για Ελλάδα
12.01 τα συναισθήματα χαράς και λύπης παλεύουν μεταξύ τους σαν τρελά
12.30 επιλέγω να κοιτάξω fellow blogs να ξεχαστώ
12.35 διαβάζω το post σου
12.40 χαμογελώ αρχικά και μετά ηρεμώ

ευχαριστώ.

μήπως θα πρέπει να ανοίξουμε londoners-in-athens.blogspot.com; ;-)

Θα σου ευχηθώ μόνο καλή τύχη γιατί ξέρω ότι δεν θα χαθείς! :-)

Panos Konstantinidis said...

Καλά επιδημία έπεσε και επιστρέφετε όλοι Ελλάδα;

jf said...

Η έννοια του "Γκρινιάρη" θα βρει στην Ελλάδα τη σωστή της διάσταση :))
Καλώς να κοπιάσεις και ακόμη καλύτερα να αντέξεις...

Jim.Hellas said...

Αχ... Παρόμοιες σκέψεις κάνω και εγώ που σιγά-σιγά προγραμματίζω και τη δική μου επιστροφή στα πάτρια εδάφη (κ το στρατό).

Καλή επιστροφή. Όλα θα πάνε καλά. :)

Υ.Γ. Μη μου πεις ότι και εσύ θα πας φαντάρος τον Αύγουστο. Γιατί αν είναι έτσι, μας βλέπω να περιγράφουμε παρόμοιες καταστάσεις σε λίγους μήνες :P

Nenyaki : ) said...

Ειλικρινά συγκινήθηκα...

Είναι πολύ ωραίο όμως που φεύγεις επειδή το ένιωσες και όχι επειδή σε ανάγκασαν. Είναι πολύ σημαντικό αυτό.

Θα μου λείψουν πολύ τα κείμενά σου γι'αυτήν την υπέροχη πόλη!

Καλή αρχή σε ό,τι και αν κάνεις!

ZlatkoGR said...

Σου κάνει καρδιά μετά από όλους αυτούς να το κλείσεις; :-)

Πάντα μια επιστροφή έχει και τα καλά και τα άσχημά της. Όπως και να 'χει όμως, καλή επανεκκίνηση!

Aspa said...

Καλή επιστροφή και καλό νέο ξεκίνημα! Έχω βρεθεί κι εγώ στη θέση σου, να επιστρέφω Ελλάδα μετά από παραμονή στο εξωτερικό και θυμάμαι τα μικτά συναισθήματα.
Θα είμαστε σε επαφή και θα τα πούμε σύντομα!

Anonymous said...

wtf??????? Πλάκα κάνεις;;; Καλώς ήρθες στα πάτρια εδάφη... (ή κάνεις πλάκα;::)

Σοφία said...

Speechless, που λένε και στο χωριό μου!
Καλή επιστροφή να 'χεις και καλή αρχή σε ότι έχεις σκοπό να κάνεις! Θα μας λείψεις πολύ, γι' αυτό προσπάθησε να μην μας λείψεις πολύ!!!
;-)
Φιλιά!

Σοφία said...

Καλή αρχή στην μαμά-πατρίδα! Και να ξέρεις, θα περιμένουμε ανάρτηση μόλις εγκατασταθείς :-)

Φιλιά πολλά και αγκαλιές περισσότερες! See you soon xxx

Σοφία said...

Y.Γ. Πολύ ωραίες και οι δύο φωτογραφίες :-)

Μαρία said...

Καλώς να ορίσεις Γκρινίαρη! Μην αφήσεις το blog! Έχεις φοβερή δημιουργικότητα και την μεταδίδεις και στους άλλους! Προσωπικά για μένα είσαι μια ανάσα δροσιάς!

Φιλιά!

Ταχυδρόμος! said...

Ένα δάκρυ στην αρχή και ενα δάκρυ στο τέλος. Αυτή είναι η ιστορία. Η ζωή μας όλη. Ολη η ζωή θα ρρείς πως θέλει να μυμηθεί τον χωρισμό του νεογέννητου από τη μήτρα της μητέρας. Τότε κλαίμε. Μετά γελάμε. Καλή επιστροφή φίλε γκρινιάρη. Μάλλον το επόμενο podcast θα το κάνουμε στην Αθήνα..

mahler76 said...

ρε εσύ πραγματικά με συγκίνησες. οκ ίσως εγώ έκανα μια αυθαίρετη αναγωγή της πόλης σου σε πρόσωπό μου και γιαυτό να με πήρε από κάτω. Απλά θα σου ευχηθώ να περνάς καλά στά πάτρια και να έχεις πάντα το Λονδίνο στην καρδιά σου.
Καλή σου μέρα.

Anonymous said...

Δεν το πιστεύω οτι τώρα που βρήκα ένα τέλειο blog για το Λονδίνο που λατρεύω (το επισκέφτηκα το καλοκαίρι και σκοπεύω ακόμη πολλές φορές!)εσύ αποφάσισες να γυρίσεις Ελλάδα.
Πάντως σου εύχομαι οτι καλύτερο και ελπίζω να συνεχίσεις το blog σου!
Σε ευχαριστούμε πολύ για τις ωραίες βόλτες και φωτογραφίες του Λονδίνου.
Κατερίνα

PN said...

Δεν έχω νιώσει ποτέ αυτό το συναίσθημα αυτού του One way ticket. Πρέπει να είναι μεγάλο ζόρι. Δεδομένου ότι δεν νιώθεις ότι θα υπάρχει μια βάση που θα σε περιμένει...έστω στους τύπους.

Όσο για εμάς τα πράγματα είναι απλά. Εμείς διαβάζαμε τον Γκρινιάρη που τύχαινε να είναι στο Λονδίνο. Πόσο δραματικά διαφορετικός λες να είναι τώρα που θα έρθει στην Ελλάδα; Θα είναι ο Γκρινιάρης στην Ελλάδα. Απλά!!

Μια συμβουλή...μην το κλείσεις (αν και το είπες και ο ίδιος ότι δεν θα το κάνεις). Άσε το blog να εξελιχθεί μαζί με εσένα. Εγώ αυτό έκανα και αυτή είναι η πάγια απόφασή μου. Έτσι κι αλλιώς αυτό το blog είσαι εσύ...!!!

Καλώς να μας γυρίσεις φίλε!

Γιώργος Τ. said...

Καλή επιστροφή στα πάτρια εδάφη... Καλή (νέα) αρχή!! Εύχομαι να πάνε όλα καλά..

Anonymous said...

α ρε γκρινιαρη..
καλη προσαρμογη ρε. και σε παρακαλωωω μην το κλεισεις. μην.

ikor said...

Καλή επιστροφή Γκρινιάρη! Σίγουρα θα σου λείψουν πολλά που είχες, αλλά θα έχεις και πολλά που σου έλειψαν!

Μην το κλείσεις όμως το blog! Θα έχεις κι εδώ αρκετές αφορμές για γκρίνια. Ούτε καν header δε χρειάζεται ν' αλλάξεις: το "underground" είναι σύνθημα, δεν αφορά μόνο το λονδρέζικο μετρό!

Καλή επιστροφή!

Anonymous said...

Δύσκολη απόφαση Γκρινιάρη μου. Ελπίζω όλα να σου πάνε καλά.

Sourotiri said...

Αει σιχτιρ, με εχεις εδω στο νετ καφε να προσπαθω να κρυψω την συγκινηση μου με το κωλοκειμενο σου :Ρ

Καλη συνεχεια ρε. Και αν αλλαξεις μπλογκ ενημερωσε μας ;)

Anonymous said...

καλή αρχή γκρινιάρη, να εισαι καλά!

Flonsavardu said...

δεν έχω τι να πω... θα απορώ πάντως πάντοτε με τη δύναμη των ανθρώπων να αλλάζουν έτσι ζωή, και ας νόμιζα κάποτε πως ήμουν έτσι. καλή τύχη εδώ και καλή επιστροφή! :)

me said...

εγραψες παλι!πολυ ωραιο Post!
κ ναι,νομιζω οτι ετσι ειναι για ολους οταν φευγουν απο καπου 'θεαματικη στιγμη'
το εξωτερικο παντα σου ανοιγει το μυαλο.Σε αλλους περισσοτερο σε αλλους λιγοτερο.Θες δε θες παντως,σε αλλαζει,γινεσαι διαφορετικος.
Σου ευχομαι πισω στην Ελλαδα,να βρεις ανθρωπους με τους οποιους να μπορεσεις να μοιραστεις τη 'διαφορετικοτητα' σου αυτη nice and smouthly. :)

Unknown said...

Λέω να αρχίσουμε τα στοιχήματα για το τι θα είναι το *επόμενο* post σε αυτό το blog...

Phaethon said...

Διαβάζω κάθε γραμμή και καταλαβαίνω απόλυτα όσα λες. Οκ, άλλο ΗΠΑ, άλλο Αγγλία, αλλά η ξενιτιά είναι ξενιτιά. Και ρε γμτ, έχει κάτι αυτή η Ελλάδα διαφορετικό. Πράγματι, όμως, αυτό που λείπει περισσότερο είναι οι άνθρωποί σου. Καλή επιστροφή.

KitsosMitsos said...

Η ζωή ευτυχώς ή δυστυχώς είναι γεμάτη από αλλαγές σελίδων. Μικρότερες ή μεγαλύτερες δεν έχει σημασία. Το ζητούμενο είναι η προσαρμογή μας σ'αυτές. Και απ'ό,τι φαίνεται, το έχεις ήδη πράξει και λογικά θα το ξανακάνεις.
Τα πάτρια σε περιμένουν ήδη. Όπως και τόσες άλλες επιλογές. Καλή συνέχεια θα σου ευχηθώ σε αυτό το παλιό και νέο κεφάλαιο ζωής.
Όσο για το blog, στο χέρι σου είναι ή μάλλον στη διάθεσή σου. Εμείς εδώ θα είμαστε...

NdN said...

Φίλε Γκρινιάρη τι παραπάνω να πω εδώ; Ευχομαι καλή επιτυχία και όλα να σου πάνε καλά, αν και δεν ξεκίνησαν και με τους καλύτερους οιωνούς!! :))

Σε στέλνω να προετοιμάσεις το έδαφος για... να έρθω για διακοπές. Επίσης θέλω να προσπαθήσεις να αλλάξεις τα πράγματα ώστε σε 32 χρόνια που θα γυρίσω εγώ, να είναι παράδεισος η Ελλάδα!

Καλή αρχή και εδώ στο Λονδινάκι θα υπάρχει πάντα ένα pint Guinness και ένα Sunday Roast να σε περιμένει!

Γκρινιάρης said...

Σας ευχαριστώ όλους!!!

marianaonice said...

Σας βρήκα από το NdN!
Καλή επιστροφή σας εύχομαι και προπαντός δύναμη για καλή προσαρμογή στη Χώρα αυτή που ...τρώει τα παιδιά της!

Anonymous said...

Efiga kai ego oristika apo to Londino prosfata kai mou leipei para poli. To blog sou, ths Sofias kai tou NDN einai merika apo auta pou diavazo sineheia gia na kratao mia epafi me to Londino.
Kali epistrofi kai mi to kleiseis to blog sou. Tha mas leipsei!

Anonymous said...

Για να πω την αλήθεια πολύ στενοχωρήθηκα που χάνω μία επαφή με την αγαπημένη μου πόλη.

Το θέμα είναι όμως να έχεις καλή τύχη και να πετύχεις τους στόχους σου, όπου και να είσαι. Σου το εύχομαι ολόψυχα...

dimhap said...

είμαι γαιδούρι και άργησα λόγω δουλειών να πιάσω το update σου
αλλά να είμαι εδώ (το προτιμώ από το να σου πω κάτι ψυχρά στο twitter )
να πω ότι χαίρομαι για σένα
αρκετά ποστς ήταν καλές συμβουλές για μικρότερους
κλείνει ένα κεφάλαιο
και ανοίγει ένα άλλο
εύχομαι ολόψυχα να γίνουν όλα όπως τα σκέφτεσαι

welcome back:)