Επόμενος σταθμός: Μυτιλήνη

Από νησί σε νησί λοιπόν. Ναι, ξέρω, καμία σχέση!

Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, εδώ, στο Βόρειο Αιγαίο, είναι το επόμενο βήμα για μένα. Ένα βήμα που για λίγο καιρό θα είναι μετέωρο μέχρι να προσαρμοστώ και να εγκλιματιστώ. Ελπίζω μόνο να μην κρατήσει πολύ η μεταβατική αυτή περίοδος και θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να τη συντομεύσω, γιατί προς το παρόν νιώθω λίγο έξω από τα νερά μου.

Είναι πολλά αυτά που πρέπει να μάθω αλλά και να θυμηθώ. Συνήθειες που είχα ξεχάσει ή απωθήσει και που επανέρχονται θέλοντας και μη. Εικόνες ωραίες αλλά και άσχημες, πάνε πακέτο άλλωστε, θέλει πολύ καλή διάθεση (ή ανοχή αν θες) για να κάνεις το φιλτράρισμα.

Τα πράγματα εδώ είναι πολύ διαφορετικά. Η θάλασσα σίγουρα κάνει τη διαφορά. Όπως και οι μικρές έως μηδαμινές αποστάσεις. Κάπου σου έρχεται να γελάσεις όταν συνηθισμένος σε μισάωρα και βάλε commuting κάνεις 10 λεπτά για να πας οπουδήποτε! Τα μεγέθη προφανώς είναι διαφορετικά…

Από την άλλη καλείσαι να ανεχτείς διάφορα στραβά που συναντάς παντού στην Ελλάδα, όπως το ότι οι πόλεις είναι για τα αυτοκίνητα και όχι τους πεζούς ή το κάπνισμα που όσο και να θες να το αγνοήσεις, δυσκολεύεσαι, ή τη γραφειοκρατεία. Κάθε ένα από αυτά σηκώνουν ξεχωριστό post από μόνα τους και μπορώ να βρω πολλά ακόμη. Και θα έχουμε καιρό να τα λέμε και να γκρινιάζουμε.

Αλλά κάποιες στιγμές που προέχουν άλλα, που προσπαθείς να βάλεις τα πράγματα σε μια σειρά, που δεν ξέρεις καλά καλά που πατάς και που βρίσκεσαι, αντιλαμβάνεσαι πως όλα αυτά είναι λεπτομέρειες και αποφασίζεις να μη χαλιέσαι.

Έτσι την πρώτη μου μέρα στο νησί, με την oyster ακόμα στην τσέπη, έχοντας μόλις τελειώσει από ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι σε υπηρεσίες και γραφεία και βρισκόμενος στο κατώφλι του Γολγοθά της αναζήτησης σπιτιού, κάθισα να ανασυγκροτηθώ σε μια καφετέρια στην προκυμαία παρέα με έναν φραπέ (και το νερό που εδώ σου φέρνουν χωρίς να το ζητήσεις, γκουχ γκουχ), χαζεύοντας τη θάλασσα με φόντο τα πολύχρωμα κτήρια (εξού και το νέο header). Πάνω από τα αμάξια που βούιζαν σαν μέλισσες, αγνοώντας τον καπνό από τα δίπλα τραπέζια, γελώντας ο ίδιος για την αντίδρασή μου στο άκουσμα ελληνικών (“ωχ, Έλληνες”), τακτοποιούσα τις σκέψεις μου και με καλωσόριζα στο νέο μου σπίτι.

Χαιρετίσματα από την όμορφη Μυτιλήνη λοιπόν!

ΥΓ. Νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ για την απουσία μου από τα καθημερινά μου μέχρι πρότινος στέκια, τα blogs και τα podcasts σας, αλλά με τόσα που συμβαίνουν και το κυριότερο χωρίς ακόμα πρόσβαση στο internet είναι εντελώς ανέφικτο. Ελπίζω σύντομα να επανέλθω, αλλά δυστυχώς το πότε είναι κάτι το οποίο δεν εξαρτάται μόνο από εμένα!