Πυρο-τουρισμός στη Σταμάτα

(Ένα post για τις πυρκαγιές τώρα που καταλάγιασε ο θόρυβος και ασχολούμαστε με άλλα...)

Στην παραμονή μου στην Αθήνα επισκέφτηκα τη Σταμάτα, μια από τις περιοχές-θύματα των πρόσφατων πυρκαγιών της Αττικής. Ένας φίλος που κατοικεί εκεί ανέλαβε να με... ξεναγήσει και να μου δείξει τη νέα μορφή της γειτονιάς του.

- Πάμε για πυροτουρισμό, συνηθίζεται τελευταία, μου είπε, απαντώντας στο βλέμμα απορίας πως από τις ημέρες των φωτιών έχει παρατηρήσει μια αύξηση της κυκλοφορίας στην ευρύτερη περιοχή, με αυτοκίνητα που πηγαίνουν αργά αργά, με ανθρώπους να βλέπουν, να δείχνουν, να φωτογραφίζουν τις προ λίγων ημερών πράσινες και τώρα καβουρνιασμένες πλαγιές. Μέχρι τότε ελάχιστοι στέκονταν να παρατηρήσουν, να θαυμάσουν το τοπίο. Μήπως το άσχημο και η δυστυχία μας τραβάει περισσότερο την προσοχή; Ή μήπως όλοι αυτοί να μην είναι απλά περίεργοι αλλά επίδοξοι οικοπεδούχοι;

Πήραμε το αυτοκίνητο και κινηθήκαμε κάπου στα όρια της Σταμάτας, της Ροδόπολης και του Διονύσου. Η βροχή που έπεφτε απ' το πρωί έκανε το τοπίο ακόμα πιο θλιμμένο. Μαύροι κορμοί γυμνών δέντρων, κάποιοι με ξερά κίτρινα φύλλα, στάχτες παντού, έντονη μυρωδιά βρεγμένου κάρβουνου. Ήταν όπως μπορεί κάποιος να φανταστεί ένα πολύ ωραίο τοπίο πριν λίγο καιρό, για να το βλέπεις και να ζεις εκεί κοντά. Ήταν. Τώρα όλα θυμίζουν την καταστροφή του Αυγούστου. Νεκρά φύση στην κυριολεξία.

Σε κάποιο σημείο παρατηρήσαμε εργάτες (της κοινότητας;) να κάνουν εργασίες στις πλαγιές. Αργότερα είδαμε πως σε πολλά σημεία είχαν κοπεί και καθαριστεί κορμοί από καμμένα δέντρα και είχαν τοποθετηθεί οριζόντια στο έδαφος, μάλλον για να συγκρατήσουν μάλλον το χώμα από την ορμή της βροχής που δεν άργησε να έρθει.

Δυσάρεστη δραστηριότητα αυτή του πυρο-τουρισμού... Σε κάνει αν μη τι άλλω να συλλογιέσαι διάφορα. Να ελπίζεις, να εύχεσαι. Όχι τόσο να φοβάσαι, αφού νιώθεις πως έχεις δει τα χειρότερα, αν και κατά βάθος γνωρίζεις πως ποτέ δε μπορεί να είσαι σίγουρος!

Ευχή όλων είναι αυτό το όμορφο δάσος να ξαναγεννηθεί. Θέλει δουλειά, υπομονή, προσοχή, αλλά μπορεί να γίνει. Κι όμως, μπορεί!

Ευχή όλων είναι να βάλουμε μυαλό κι εμείς (στο βαθμό που φταίμε ή ορίζουμε τα πρόσωπα στις καρέκλες) και οι ιθύνοντες και να εστιάσουν στην πρόληψη για να μη λέμε τα ίδια κάθε χρόνο. Τα ίδια για τις πυρκαγιές το καλοκαίρι, για τις πλημμύρες το φθινόπωρο, για τους αποκλεισμούς οικισμών από τα χιόνια το χειμώνα.

Ευχή είναι κάθε ένας από εμάς αλλά κι αυτοί εκεί πάνω, που σε λίγο καιρό θα λάβουν από εμάς την εντολή να αποφασίζουν αντί ημών, να αντιληφθούν κάποια στιγμή την έννοια της ποιότητας ζωής, που μ' αυτά και μ' αυτά τείνει σ' αυτή τη χώρα να εκλείψει και να αντικατασταθεί σταδιακά από την έννοια της έστω αξιοπρεπούς ζωής! Και να καταλάβουμε όλοι μας τις πολλαπλές επιπτώσεις που έχει κάθε ανεύθυνη ενέργεια ή παράλειψη, είτε στο ατομικό επίπεδο του πολίτη είτε στο συντονιστικό ενός αρμόδιου φορέα.

Φόβος είναι να μην πάρει κανείς χαμπάρι απ' όλα αυτά...