- Γιαννάκη, μη ρίχνεις άμμο στην πετσέτα της κυρίας!

Μιας και ο υδράργυρος αποφάσισε να πάρει τα πάνω του, σαν να το κάνει επίτηδες για να προϋπαντήσει τους χιλιάδες Αθηναίους που αυτές τις ημέρες επιστρέφουν στην πόλη και στην καθημερινότητα, είπα κι εγώ σήμερα, αφού στερούμαι υποχρεώσεων να πλατσουρίσω σε κάποια παραλία, να δροσιστώ λιγάκι.

Βρίσκομαι λοιπόν σε μια παραλία της Αττικής, χωρίς ιδιαίτερο κόσμο, αφού κατόπιν επιμονής μου, πήγαμε αρκετά νωρίτερα από το μεγάλο κύμα των εν Αθήναις τουριστών και απελπισμένων πολιτών. Βάζω την ομπρέλα μου κάπου στην άκρη, αν και στη μέση της η παραλία ήταν εντελώς άδεια, δυο μέτρα περίπου από τη θάλασσα, όπως οι περισσότεροι. Σιγά σιγά έρχεται κόσμος, εγκαθίσταται με την απαιτούμενη διαδικασία (κάρφωμα ομπρέλας – άπλωμα πετσέτας) και η ώρα κυλάει. Δεξιά και αριστερά μας έχουν ήδη «οριοθετήσει» το χώρο τους δυο οικογένειες με μικρά παιδάκια. Αρχικά είδα το όνειρό μου για ένα πρωινό χαλάρωσης να σβήνει, αλλά ευτυχώς οι φόβοι μου διαψεύστηκαν, αφού οι, νέοι σε ηλικία, γονείς ήταν πολύ αυστηροί με τα παιδιά τους και αυτά έπαιζαν χωρίς να ενοχλούν τους υπολοίπους. Ανακούφιση.

Εν τω μεταξύ σταδιακά αρχίζει και σχηματίζεται και δεύτερη σειρά λουομένων, αφού ήδη οι αποστάσεις σε αυτή των μπροστινών (ημών δηλαδή) είναι απαγορευτικές για επίδοξους γείτονες. Αμ δε… Είκοσι λεπτά αργότερα βλέπω μια μαμά με δυο ηλιοκαμένα αγοράκια, ηλικίας δημοτικού και βγάλε, να εφορμούν προς την παραλία με όλα τα εφόδια. Ομπρέλα, ξαπλώστρα, καρεκλάκια, βατραχοπέδιλα, φτυάρια (προσοχή, όχι φτυαράκια!), κουβαδάκια, φορτηγό, σανίδες κολύμβησης, μάσκα, γυαλιά, και μια σακούλα με αδιευκρίνιστο περιεχόμενο, που ωστόσο υποψιαζόσουν ότι περιείχε αντίστοιχο εξοπλισμό. Η μεσήλικη μαμά διακρίνει στην πρώτη σειρά ένα κενό παραδίπλα μας, της τάξης του 2x1 και υποδεικνύει περιχαρώς «Μπάμπη, εδώ την ομπρέλα». Όχι, τελικά λάθος είχα κάνει. Η εγκατάσταση προοριζόταν να γίνει μέσα στην θάλασσα, αφού τελικά το σχέδιο της μαμάς ήταν να βολευτούν κυριολεκτικά μπροστά από την μπροστινή σειρά. Κανένα πρόβλημα, σκέφτομαι, έτσι κι αλλιώς δεν κάθισαν μπροστά μου. Δεν απέφυγα βέβαια το σχόλιο στην παρέα μου για την ιδιοτροπία αυτή, αφού υπήρχε πολύ άπλα ακριβώς 2 μέτρα πιο πίσω. Anyway… Ηρεμία και πάλι.

Λίγα λεπτά αργότερα αναγκάζομαι να ξαναδιακόψω τη σιέστα μου. Κοιτάζω δεξιά κι αριστερά να εντοπίσω τον υπαίτιο, αλλά δεν άργησα και πολύ. Όχι, δεν ήταν τα μικρά παιδάκια των διπλανών, που συνέχιζαν να πλατσουρίζουν με τους γονείς τους, σχεδόν χαριτωμένα. Ήταν η γνωστή μαμά με το παιδάκι της.
- Μα αφού θέλω ρε μαμάααα!
- Όχι είπα. Όχι βουτιά από τα βράχια. Θα χτυπήσεις. Μπάμπηηηη! Πες του αδερφού σου να μη βουτήξει. Μπάμπηηηη!
- Αφού και ο Μπάμπης βούτηξε ρε μαμάααα!
- Είπα δε θα βουτήξεις!

Και για να βοηθήσω λίγο στην οπτικοποίηση της σκηνής, η μαμά καθόταν στην ξαπλώστρα της με ένα βιβλίο στο χέρι, ενώ το παιδί, με ένα σωσίβιο σαν αυτά επιβατικού πλοίου ωρυόταν μπροστά της, σε δυο μέτρα απόσταση, παίζοντας με τα νεύρα μας! Ο Μπάμπης λίγο πιο πέρα έπαιζε ατάραχος με το φορτηγό του, αρνούμενος να πάρει μέρος σ’ αυτήν την διένεξη.

Το πάρτι συνεχίστηκε λίγο αργότερα…
- Μην τρέχεις με τα βατραχοπέδιλα, θα σκοτωθείς
- …
- Βγάλε τα βατραχοπέδιλα είπα! Μπάμπηηηη! Βγάλε του τα βατραχοπέδιλα!

Ουδέν σχόλιο. Η κυρία, νευρώδης μεν στα λόγια, ατάραχη δε στη στάση, αφού δεν κουνήθηκε σπιθαμή να πλησιάσει το παιδί.

Δεν τελειώσαμε εδώ όμως…
- Γιατί παιδί μου ρίχνεις άμμο με το φτυάρι σου; Λερώνεις τον κόσμο. Θα χτυπήσεις κανα παιδί!
- …
- Σταμάτα παιδί μου με το φτυάρι είπα!
- …

Καμία αντίδραση, ούτε από το παιδί, αλλά ούτε από τη μαμά, ενώ οι πετσέτες των άμοιρων «ενοίκων» της διπλανής ομπρέλας, που ευτυχώς κολυμπούσαν, γέμιζαν από άμμο. Επιστροφή στο βιβλίο, σιγά μην ασχοληθούμε. Ρίξαμε την απαιτούμενη φωνή, το κάναμε το χρέος μας σαν μάνα! Τι να κάνω που αυτό δεν παίρνει από λόγια;

Ναι, είμαι γκρινιάρης, δεν είναι κρυφό. Μου τη δίνουν ορισμένα πράγματα και δε διστάζω να το λέω. Όμως δεν είμαι παράλογος – τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Ξέρω πως όταν πάω σε μια παραλία, και αυτή δεν είναι το Super Paradise ή η Punda Beach, πολλοί από τους γύρω μου, με τους οποίους θα συνυπάρξω για αρκετή ώρα, θα είναι οικογένειες με παιδιά. Αυτό δε με ενοχλεί κατ’ ανάγκη. Το ξαναείπα, δεν είμαι παράλογος. Αλλά υπάρχουν πολλοί τρόποι να ψυχαγωγηθείς στην παραλία με το παιδί σου, να του μάθεις πώς να κολυμπάει, πώς να βουτάει, να παίξεις μαζί του, ακόμα και να το αποτρέψεις από κάτι, και όλα αυτά χωρίς να ενοχλείς. Η οικογένεια αυτή δεν ήταν η μοναδική στην παραλία. Ήταν όμως η μοναδική που με ενόχλησε. Και οι άλλες οικογένειες είχαν παιδιά. Και μάλιστα μικρότερα και περισσότερα. Και όχι πάντα λιγότερο σκανταλιάρικα. Αλλά οι γονείς είχαν τη διάθεση να ασχοληθούν με τα παιδιά τους, να είναι συνέχεια δίπλα τους, να παίζουν μαζί τους, να τους δείχνουν ήσυχα το σωστό και το λάθος. Να φτιάχνουν μαζί τους κάστρα στην άμμο, ή να πιτσιλιόνται στα ρηχά. Να παίζουν μπαλίτσα στο νερό ή να τα σέρνουν μέσα στο κυκλικό σωσίβιο. Αλλά βλέπεις αυτό προϋποθέτει διάθεση από τον γονιό. Κανείς από αυτούς δεν άραξε σε μια ξαπλώστρα να μαυρίσει, αν και είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα το ήθελαν.

Χαίρομαι να βλέπω νέους και μεγαλύτερους γονείς να ασχολούνται τόσο με τα παιδιά τους, με τρόπο δημιουργικό, και να μην τα αμολάνε στην παραλία για να κάνουν αυτοί ανενόχλητοι την ηλιοθεραπεία τους. Και θα συνεχίσω να γκρινιάζω όσο συναντώ γονείς που, καλυπτόμενοι από την αφέλεια της ηλικίας των τέκνων τους, αγνοούν όχι μόνο τους βασικούς κανόνες ευγένειας αλλά και το παιδαγωγικό τους χρέος.