Σήμερα, μια μέρα που αλλάζει η ζωή σου

Έμαθα πως σήμερα ανακοινώθηκαν οι βάσεις για τα ΑΕΙ και ΤΕΙ.

Ένα καλοκαίρι, πριν μερικά καλοκαίρια, στο άκουσμα και μόνο της λέξης «βάσεις» με έλουζε κρύος ιδρώτας. Μέχρι τη μέρα σαν σήμερα.

Θυμάμαι ήμουν σε μάθημα οδήγησης, θεωρητικό, είχε μόλις αλλάξει – και εκεί – το σύστημα βλέπεις και έπρεπε να κάνεις συγκεκριμένο αριθμό θεωρητικών και πρακτικών μαθημάτων. Αυτό που ισχύει και σήμερα νομίζω. Δεκαοκτώ κλεισμένα εγώ, μη χάσω μέρα, αμέσως μαθήματα για το πολυπόθητο δίπλωμα.

Είχαν πει κατά τις δέκα θα τα ανακοίνωναν. Ζήτησα από τον δάσκαλο ένα διάλειμμα, το δικαιούμαστε άλλωστε, μια ώρα μας είχε μέσα και μας ζάλιζε για τις προτεραιότητες στις διασταυρώσεις. Δυο ήμαστε οι ενδιαφερόμενοι, εγώ κι άλλος ένας. Πήγαμε στην αίθουσα αναμονής. Ακόμα τη θυμάμαι. Τρεις πολυθρονίτσες, ένα τραπεζάκι, δυο φυτά, το κλασικό μηχάνημα νερού που κάνει μπουρμπουλήθρες κάθε που βάζεις, και η τηλεόραση να παίζει. Θρονιάστηκα και περίμενα. Δεν ήμουν όσο ψύχραιμος φαινόμουν. Είχα πάει καλά για τη σχολή που ήθελα, αλλά δεδομένου ότι ήταν η πρώτη χρονιά εφαρμογής του καινούριου συστήματος – και εκεί – δεν υπήρχαν στοιχεία για τις βάσεις παλαιοτέρων ετών. Γι’ αυτό και η ψυχραιμία ήταν επιφανειακή.

9:55. Αργεί πολύ αυτή η εισαγωγή του Υπουργού; Όλα στην Ελλάδα είναι ένα μπάχαλο, εδώ βρήκαμε να το παίξουμε Εγγλέζοι; Η αγωνία στο κατακόρυφο. Οι φωνές των υπολοίπων στην αίθουσα ακούγονται σαν από μακριά. Σαν σε όνειρο (ή εφιάλτη;) που κάποιος σου φωνάζει να ξυπνήσεις. Αλλά εσύ δεν ξυπνάς. Μένεις εκεί, να δεις το τέλος.

10:00. Αρχίζει το show. Και να σου οι σχολές να πηγαινοέρχονται στους πίνακες. Που είμαστε εμείς καλέ; Δεν βρίσκω τη δική μου. Σκέφτομαι να αλλάξω κανάλι. Χτυπάει το τηλέφωνο. Γνώριμη φωνή. «Έλα, τόσο η βάση για εκεί, τόσο για εκεί». Έτσι απλά. Είχα μπει στη σχολή προτίμησής μου, αλλά δεν είχα πιάσει την Αθήνα. Μέσα στη βδομάδα ταξίδι για σπίτι, σε ένα μήνα το πολύ μόνιμη εγκατάσταση.

Με τι ταχύτητα μπορεί να περνάνε οι σκέψεις από το μυαλό σου; Αν κρίνω από εκείνες τις στιγμές, πολύ γρήγορα, στ’ αλήθεια. Σκεφτόμουν ακατάπαυστα. Τις παρέες που αφήνω, αυτές που θα βρω εκεί. Τη βολή που θα χάσω, την περιπέτεια του να ζεις μόνος σου. Πως θα είναι να ζω εκεί; Η ερώτηση κλειδί, που κάθε τόσο επανερχόταν στο προσκήνιο. Φόβος για το άγνωστο, λύπη για τον αποχωρισμό, εκστασιασμός για το καινούριο, το μεγάλο, το όνειρο.

Το υπόλοιπο μάθημα πήγε στράφι.

Τηλέφωνα για συγχαρητήρια από συγγενείς και φίλους. Τα περισσότερα τα απαντούσα σαν αυτόματος τηλεφωνητής. «Ευχαριστώ πολύ. Να είστε καλά. Ναι, εκεί. Ναι, δεν πειράζει, σημασία έχει που πέτυχα τη σχολή. Ναι, ναι, το ξέρω ότι είναι ωραία, μου το έχουν πει». Ακολουθούν τηλεφωνήματα στους υπολοίπους της παρέας. Ευτυχώς τρεις καλοί μου φίλοι μπήκαν εκεί που ήθελαν, οι δυο στην Αθήνα. Δε χρειάστηκε να τους τηλεφωνήσω, ήξερα τους βαθμούς τους απ’ έξω. Μαζί τους είχαμε υπολογίσει άλλωστε, ένα μήνα πριν. Ένας δυστυχώς δεν πέρασε εκεί που ήθελε. Κρίμα. Δύσκολη θέση. Και τι να του πεις. Στριμώχνεσαι αλήθεια όταν εσύ είσαι ευτυχισμένος και πρέπει να εμψυχώσεις έναν απογοητευμένο φίλο. Το κάνεις όμως. Άτεχνα; Ίσως. Ανεπιτυχώς; Μπορεί. Σημασία έχει ότι ήσουν εκεί γι’ αυτόν, ότι προσπάθησες. Έτσι ήθελα να πιστεύω τουλάχιστον.

Πόσες φορές η ζωή μας αλλάζει τόσο ξαφνικά ρότα; Τόσο απότομα, με μια λιτή ανακοίνωση, με ένα νέο από την τηλεόραση, με το τηλεφώνημα ενός φίλου, με ένα γράμμα από το Πανεπιστήμιο. Λίγες, αν όχι ελάχιστες. Αλλά σε σημαδεύουν, κι έτσι δεν τις ξεχνάς ποτέ.