Ωράρια

Προσπαθώ να καταλήξω πιο από τα δυο ωράρια είναι το καλύτερο. Το ελληνικό ή το αγγλικό.

Ας τα βάλω κάτω λοιπόν.

Στην Ελλάδα πρέπει να πας στη δουλειά σου κατά τις 8. Αν υποθέσουμε οτι μένεις 40 λεπτά δρόμο μακριά, ξυπνάς κατά τις 6:30, τρως ενα υποτυπώδες πρωινό ενώ πλένεσαι και ντύνεσαι, και 7-7:15 είσαι στο δρόμο. Θα φτάσεις κατά τις 8, ήδη φουρκισμένος αφού σε όλη τη διαδρομή βλασφημούσες γιατί να χάνεις μιάμιση ώρα κάθε μέρα από τη ζωή σου στην κωλοκίνηση. Στρώνεσαι λοιπόν στη δουλειά. Άντε κατά τις 11-11:30 να κάνεις ένα break για καφέ με τους συναδέλφους, να πάρεις δυνάμεις, να τσιμπήσεις και κάτι τις γιατί βέβαια δεν έφαγες σωστά το πρωί (και πότε να προλάβεις, κατεβαίνει και μπουκιά χαράματα;) και μετά back to office, σερί μέχρι τις 3:30-4. Άντε, στο τσακίρ κέφι να φέρει κάποιος να τσιμπήσετε κάτι στα πεταχτά. Κάνεις υπομονή όμως, γιατί ξέρεις οτι σε λίγο σχολάς, και ότι μετά τον γολγοθά της επιστροφής στο κολαστήριο της Αθήνας θα σε περιμένει ένα ζεστό πιάτο φαί (από τη σύζυγο/μητέρα/πιτσαρία της γειτονιάς) και μετά θα έχεις όλο το απόγευμα (αλλά τις δυνάμεις;) να αφιερώσεις στα παιδιά/σκύλο/υπολογιστή/τένις σου. Και γιατί όχι, να το ρίξεις και λίγο έξω το βραδάκι με τους κολλητούς, κι ας είσαι αύριο ράκος στη δουλειά, μια παρασπονδία που και που επιτρέπεται. Νομίζω;

Στην Αγγλία είναι λίγο διαφορετικά. Εδώ πας για δουλειά κατά τις 9-9:30, τότε ανοίγουν όλα τα καταστήματα και οι υπηρεσίες. Που σημαίνει οτι αν μένεις σε 40 λεπτά μακριά, θα σηκωθείς 8 παρά, θα φας κάτι τις (αυτό είναι θέμα συνήθειας παρά ωραρίου τελικά. Αν και το φως της ημέρας σίγουρα σε προδιαθέτει περισσότερο να φας και κάτι) και στις 8:15-8:30 θα βγεις στο δρόμο. Κατά πάσα πιθανότητα δε θα βλασφημήσεις για την κίνηση, γιατί είτε θα έχεις πάρει το μετρό είτε δε θα έχει κίνηση. Βέβαια και στις δυο περιπτώσεις θα αναρρωτιέσαι αν αυτή η ψυχική ηρεμία (σε σύγκριση με την Ελλάδα) αξίζει τα 150 ευρώ μηνιαίως (!!!) για την κάρτα απεριορίστων διαδρομών του μετρό ή τα 12 ευρώ ημερισίως (!!!) για το congestion charge, δηλαδή για να σου επιτραπεί η είσοδος με το αυτοκίνητο στο κέντρο. Χωρίς να υπολογίζεις το parking, που είναι περίπου ώρα και λίρα! Anyway, φτάνεις ξεκούραστος (και ελαφρύτερος κατά κάποια χρήματα) στη δουλειά κατά τις 9-9:30. Αρχίζεις τη δουλειά με την συνήθη γκρίνια (κάποια πράγματα απλά μένουν ίδια!), αλλά δεν περνάνε δυο ώρες και ξαφνικά όλοι δίπλα σου σταματάνε για 15 λεπτάκια (μύγα τους τσίμπησε;) για το τσάι τους. Tea time. Back to work, αν και το τσάι δεν σου γέμισε το άδειο στομάχι, που έχει αρχίσει και διαμαρτύρεσαι (καλά να πάθεις! Και σου έλεγε η μαμά σου μικρός να μη φεύγεις νηστικός από το σπίτι. Λούσου τα τώρα!). Έννοια σου όμως και ο uncle Sam (αυτό δεν είναι για την Αμερική; Χμμμ) έχει φροντίσει να είσαι πιο αποδοτικός σκλαβ... εεεε, εργαζόμενος! Δεν πάνε λοιπόν δυό ώρες και 1-2 έχει lunch break. Ξαφνικά λοιπόν όλο το προσωπικό ξεχύνεται στα γύρω snack shops, σούπερμάρκετ, fast food και ότι άλλο και μασαμπουκώνει. Χορτάτος λοιπόν επιστρέφεις στις 2 και συνεχίζεις τη δουλειά μέχρις τις 5-5:30-6. Με κάποιο ενδιάμεσο tea break ξανά, ίσως. Μπα; Πέρασε κι όλας η μέρα; Δεν το κατάλαβες. Εμ βέβαια, με τόσα διαλείμματα, οι 7-8 ώρες δε σου φάνηκαν βουνό. Ώρα για το σπίτι.

Ωπ, μπάστα. Ωραίο αυτό, ξεκούραστο.. Τι γίνεται όμως όταν τελειώσεις τη δουλειά; Κοιτάς έξω, νύχτα. Κοιτάς το ρολόι σου και είναι 6. Μέχρι να πας σπίτι σου να κάνεις ένα μπάνιο, πήγε 7:30, έφυγε η μέρα. Σου μένει το βράδυ βέβαια, αλλα αυτό δε σημαίνει και πολλά, όταν ξέρεις οτι η τελευταία προβολή ταινίας είναι κατά τις 9, ενώ η pizza hut κλείνεις τις 10. Έχεις 3 ώρες να βιαστείς να διασκεδάσεις, γιατί μετά σφυράει σιωπητήριο. Και να θες δηλαδή, που να πας;

Υπάρχει και κάτι άλλο που δεν το συνειδητοποιείς από την αρχή. Όλοι μας εδώ και καιρό έχουμε την εντύπωση οτι νυχτώνει νωρίτερα εδώ πέρα. Και αυτό μας έριχνε λίγο. Γιατί ως γνωστόν ο ήλιος είναι ζωοδότης, και στην Ελλάδα τον έχουμε πολύ. Στην πορεία όμως, και αφού τα βάλαμε κάτω, είδαμε οτι νυχτώνει την ίδια περίπου ώρα με την Ελλάδα. Γιατί όμως εμείς το νιώθαμε έτσι; Η απάντηση είναι στο ωράριο. Έχει πολύ μεγάλη διαφορά στην ψυχολογία σου να φεύγεις από τη δουλειά ταλαιπωρημένος, νηστικός, φορτωμένος με έννοιες, αλλά να είναι μέρα, να μη χρειάζεται να ανάψεις προβολείς στο αμάξι και φως στο καθιστικό σου και να νιώθεις οτι έχεις όλο τη μέρα μπροστά σου (αν δεν έχεις κάποια υποχρέωση για τη δουλειά), από το να τελειώνεις λίγο πιο ξεκούραστος και πιο ισορροπημένος διαιτητικά, αλλά να έχει πέσει το σκοτάδι και να νιώθεις οτι αν και είναι ακόμα απόγευμα τυπικά, η μέρα έχει χαθεί.