Διασκέδαση a la park

Κυριακή βράδυ πάντα με πιάνει μια μελαγχολία. Όχι τόσο επειδή αρχίζει μια καινούρια εβδομάδα, με υποχρεώσεις, τρέξιμο και χίλια δυο. Αλλά επειδή τελειώνει ένα Σαββατοκύριακο, και κάθε φορά σκέφτομαι αν θα μπορούσα να κάνω περισσότερα πράγματα, αν χαράμισα κάποιες ώρες, αν αυτό το λίγο χρόνο τον εκμεταλλεύτηκα στο έπακρο. Για να παίρνω απαντήσεις που με ικανοποιούν προσπαθώ τις περισσότερες φορές να ξυπνάω πολύ πρωί την Κυριακή. Μ’ αρέσει να σηκώνομαι οκτώ το πρωί και να νιώθω ότι έχω όλη τη μέρα μπροστά μου. Μου δίνει την αίσθηση ότι νικάω το χρόνο, ότι κερδίζω έδαφος. Και όταν πια φτάνει το μεσημέρι και ήδη είμαι κουρασμένος, γελάω, γιατί ξέρω ότι δεν πήγε χαμένη μια μέρα.

Αυτές τις μέρες έχει αρκετή ζέστη εδώ, απ’ ότι ενημερώθηκα μάλιστα το αναφέρουν και στις ειδήσεις εκεί κάτω, πως είναι λέει 10 βαθμούς πάνω από την κανονική για την εποχή θερμοκρασία. Ηλιοφάνεια, ζέστη με ελαφρό αεράκι, περισσότερο για Μάιος (Ελλάδας, γιατί Αγγλίας που να ξέρω;) παρά για Απρίλιος μοιάζει ο καιρός.

Μ’ αρέσει που συνεχίζεται κι αυτό το παραμύθι με τα «φυσιολογικά για την εποχή επίπεδα». Απλά για να επιβεβαιώνουμε με κάθε ευκαιρία ότι τα πράγματα σ’ αυτό το θέμα έχουν πάρει ένα δρόμο χωρίς γυρισμό.

Είδαν λοιπόν οι Άγγλοι ήλιο και ξεχύθηκαν – πάλι – στα πάρκα.

Θυμάμαι αυτή τη φράση, να μου τη λένε φίλοι μου που είχαν ζήσει για κάποιο διάστημα στο εξωτερικό, με μια γερή δόση ειρωνίας. "Βλέπουν ήλιο και πηγαίνουν και λιάζονται".

Εγώ σας το λέω, δε μου κακοφαίνεται καθόλου αυτό. Οι άνθρωποι φαίνονται να το απολαμβάνουν πολύ περισσότερο από εμάς που τον έχουμε τον ήλιο κάθε μέρα πάνω από το κεφάλι μας! Γιατί απλά έχουν τα μέρη, έχουν τα πάρκα, και έχουν και τη διάθεση. Ναι, τη διάθεση. Θα πάρουν την οικογένειά τους, τα παιδιά τους, τους φίλους τους ή τον σύντροφό τους και θα πάνε να χαζολογήσουνε στο πάρκο, θα ξαπλώσουν στο χορτάρι να ακούσουν μουσική, θα παίξουν με το σκύλο τους ή απλά θα περπατήσουν χέρι χέρι.

Ναι, απλά πράγματα, που μπορεί να τα κοροϊδέψουμε, κι εγώ μαζί σας ίσως, γιατί έχουμε συνηθίσει αλλιώς. Αμαξάκι, καφετέρια, φραπεδιά ρεμβάζοντας τη θάλασσα (ωραία η θάλασσα, δε λέω), το βουνό (ωραίο και το βουνό) ή την Ακρόπολη (κι αυτή καλή είναι), καμιά βόλτα με τ' αμάξι να ξεδώσουμε με full τη μουσική, ή στην καλύτερη περίπτωση βόλτα, αλλά στα μαγαζιά. Ο τρόπος που εδώ θα περάσουν - κάποιοι εννοείται, όχι όλοι - το ηλιόλουστο Σάββατό τους, στο πάρκο, απλά δεν είναι στην κουλτούρα μας. Και γι' αυτό μας φαίνεται περίεργο.

Το ξέρω ότι σας έχω κουράσει, όλο για πάρκα γράφω, αλλά είναι κάτι που αν και τόσο απλό, ξέρω ότι θα μου λείψει όταν γυρίσω. Γιατί είναι μια όαση δίπλα στην βαβούρα της πόλης. Περνάς μια πύλη και ξαφνικά βρίσκεσαι σε άλλο κόσμο. Είναι ότι είναι για μας οι παραλίες το καλοκαίρι. Απλά όπου άμμο βάλτε γρασίδι. Α, και χωρίς τα μπικίνι, τουλάχιστον όχι ακόμα!

Παρέες, μικρές, μεγάλες, καθισμένες χάμω να κάνουν πικνίκ. Άλλοι, πιο μοναχικοί, με ένα mp3 στ’ αυτιά ξαπλωμένοι να διαβάζουν το βιβλίο τους. Πιο δίπλα νεαροί να παίζουν πασούλες με μια μπάλα ποδοσφαίρου, ενώ τα παιδιά παραδίπλα παίζουν κυνηγητό με το σκύλο τους! Ακόμα και κάτι σαν κρίκετ έπαιζαν κάποιοι.

Στα δεκάδες μικρά δρομάκια κόσμος βόλταρε, ενώ στους πιο πλατείς δρόμους, μικροί και μεγάλοι πηγαινοέρχονται με πατίνια, ποδήλατα και roller skates, δίπλα σ' αυτούς που έκαναν jogging.

Στην άκρη της Serpantine, της μεγάλης λίμνης του Hyde Park, στη σειρά παρατεταγμένοι δρόσιζαν τα πόδια τους ταΐζοντας πάπιες και κύκνους, ενώ στο βάθος τα… λιμνίσια – κατά το θαλάσσια; – ποδήλατα συναγωνίζονταν της βάρκες σε ρομαντισμό και παιχνίδι.

Ήταν μια ευκαιρία για χαλάρωση, για γέλιο, για παιχνίδι, και απ’ ότι φαίνεται οι άνθρωποι εδώ δεν αφήνουν τέτοιες ευκαιρίες να πάνε χαμένες.

Καλή εβδομάδα!