Η ώρα των αποφάσεων

Ένα χρόνο πριν ερχόμουν στο Λονδίνο. Χωρίς να έχω το χρόνο να το συνειδητοποιήσω, γνωρίζοντας μόνο ότι το ήθελα πολύ. Αφήνοντας πίσω πρόσωπα αγαπημένα αλλά και καταστάσεις που με εξόργιζαν, έχοντας στις αποσκευές μου ποικίλες αναμνήσεις μιας φοιτητικής περιόδου που τέλειωνε και σχέδια για το μέλλον, έστω λίγο θολά και ασχημάτιστα μέσα στην αβεβαιότητα του αγνώστου που ανοιγόταν μπροστά.

Δεν το μετάνιωσα ούτε για μια στιγμή. Ούτε τον πρώτο καιρό που ένιωθα τη μοναξιά τόσο έντονα όσο ποτέ πριν, ούτε αργότερα όταν έκανα συμβιβασμούς που άλλοτε δε θα έκανα, ούτε καν προχτές που βρέθηκα σε μια παρέα και έπιασα τον εαυτό μου να ξεχνιέται, να ακούει τους άλλους να μιλάνε χωρίς να δίνει σημασία (είναι πιο εύκολο όταν δεν μιλάνε ελληνικά…) και να αναρωτιέται «τι κάνω εδώ»;

Όχι, ούτε τότε το μετάνιωσα.

Γιατί είδα και έκανα πράγματα που δεν θα είχα τη δυνατότητα αλλού, γιατί πραγματοποίησα μερικά από τα μικρά μου όνειρα, γιατί αποκόμισα γνώση και εμπειρία που ξέρω ότι άξιζαν τον κόπο, γιατί γνώρισα ανθρώπους διαφορετικούς, γιατί άνοιξα τους ορίζοντές μου περισσότερο, γιατί έμαθα νέα πράγματα, γιατί δεν έμεινα στάσιμος, γιατί μέχρι το τέλος ένιωθα τυχερός που το έζησα. Κι έτσι ποτέ δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω, αλλά αντίθετα όσο το ταξίδι πλησίαζε στο τέλος του, και όσο ένας ένας έπαιρναν το δρόμο της επιστροφή, μελαγχολούσα.

Κι όταν ήρθε η ώρα της απόφασης, αυτή τη φορά το σκέφτηκα καλά, το ζύγισα, το μελέτησα.

Η επιστροφή αναβάλλεται.