Ο ρατσισμός του Έλληνα

Ένα από τα στοιχεία του Λονδίνου σαν πόλη είναι ο πολυπολιτισμικός του χαρακτήρας. Είναι από τα πρώτα πράγματα που διαπιστώνεις. Άνθρωποι από κάθε γωνιά της γης ζουν εδώ, εργάζονται, φτιάχνουν οικογένεια. Άλλοι γυρίζουν πίσω μετά από λίγα χρόνια, άλλοι εγκαθίστανται μόνιμα, άλλοι ανήκουν σε οικογένειες μεταναστών πολλών γενεών.

Παντού, στους δρόμους, στις δουλειές, στα μαγαζιά, στα εστιατόρια, στο μετρό, ένα πολύχρωμο παζλ.

Θυμάμαι όταν είχα πρωτοέρθει πριν ενάμιση χρόνο, μου είχε κάνει εντύπωση αυτή η Βαβέλ - στην κυριολεξία - που συναντούσα στα λεωφορεία. Από παντού άκουγες γλώσσες που δεν καταλάβαινες. Είναι αρκετά διαφορετικό από το να είσαι τουρίστας σε μια χώρα και να ακούς τους ανθρώπους να μιλάν μια κοινή γλώσσα που δεν καταλαβαίνεις.

Γειτονιές με διαφορετικά χρώματα, γειτονιές που κατοικούνται κατά κύριο λόγω από συγκεκριμένες εθνότητες. Δεν είναι δύσκολο να το καταλάβεις. Από τα πολλά και διάφορα κινέζικα μαγαζιά σε μια περιοχή, από τα café με ναργιλέδες που είναι στη σειρά σε κάποιον δρόμο, από τις ταμπέλες και τα ονόματα στα μαγαζιά.

Το συνηθίζεις, όταν ζεις σε μια τέτοια πόλη. Και μετά από λίγο σου φαίνεται φυσικό, δε σου προκαλεί καμία εντύπωση. Δε νομίζω να γίνεται κι αλλιώς εξάλλου. Αν σε ενοχλεί η διαφορετικότητα τόσο πολύ, το Λονδίνο δεν είναι η πόλη για να ζήσεις.

Γιατί τα λέω αυτά;

Μια από τις μέρες των γιορτών, άκουσα ελληνικές ομιλίες μέσα σε ένα μαγαζί. Αρκετά συνηθισμένο, ειδικά τέτοια περίοδο. Γέλασα και σκέφτηκα να τους χαιρετίσω. Δεν πρόλαβα όμως. Γιατί τα αυτάκια μου άκουσαν την εξής φράση από την μεσήλικη κυρία:

«Πάμε σε κανένα άλλο μαγαζί, αυτό είναι χάλια, δε βλέπεις, όλο Ινδοί είναι εδώ μέσα, κανένας normal άνθρωπος»!!!

Κρατήθηκα στο τσακ να μην την βρίσω πολύ άσχημα.

Δεν μπήκα καν στον κόπο να αναλύσω τη σκέψη της! Πως ένας άνθρωπος από την Ελλάδα έχει γνώμη για τους Ινδούς, και μάλιστα τόσο κακή! Έχει γνωρίσει πολλούς Ινδούς εκεί που μένει; Αλλά ακόμα κι αν έχει (πες οτι ταξιδεύει πολύ, που αμφιβάλλω, γιατί αυτό θα σήμαινε οτι είναι αρκετά ανοικτή στο διαφορετικό), είναι δυνατόν να της έχουν δώσει τέτοια εντύπωση; Γιατί για την ιστορία, οι Ινδοί είναι από τους πιο φιλήσυχους, εργατικούς, οικογενειάρχες και αρκετά ευκατάστατους ανθρώπους που έχω γνωρίσει εδώ. Έχω συναναστραφεί με αρκετούς Ινδούς στη δουλειά μου, μιας και είναι από τις πιο μεγάλες μειονότητες στο Λονδίνο, και η άποψή μου είναι από τις καλύτερες. Άσε που οι αρχές με τις οποίες μεγαλώνουν και το βάρος που δίνουν στην οικογένεια έχουν πολλές ομοιότητες με τις δικές μας.

Αλλά δε θα σταθώ στο οτι η άποψη της κυρίας ήταν λάθος (και παρεμπιπτόντως το μαγαζί είναι από τα πιο γνωστά στο Λονδίνο, αλλά τόσα ήξερε, τόσα έλεγε!). Θα σταθώ στο οτι είχε άποψη! Είχε άποψη για κάτι που δεν ήξερε, που δεν είχε γνωρίσει, είχε άποψη από πριν για κάτι που δεν έχει δει.

Και δεν είναι η μόνη.

Λίγες μέρες πριν φύγω για Αγγλία, μία γνωστή μου είπε: «πω πω, θα πας στο Λονδίνο; Πως θα αντέξεις μέσα στη μαυρίλα;». Όταν τον ρώτησα τι εννοούσε μου είπε οτι στο Λονδίνο όταν είχε πάει είχε δει πολλούς μαύρους!

Ένας άλλος Έλληνας συνάδελφος εδώ δεν πήγαινε τους Κινέζους! Τον θυμάμαι τις πρώτες μέρες, όποτε βλέπαμε κάποιον, ξίνιζε και πάντα έκανε κάποιο σχόλιο. Μέχρι που γνώρισε κάποιους στη δουλειά. Και είδε οτι δεν είναι τόσο «παράξενοι» όσο νόμιζε. Και τους συμπάθησε. Και κάνει παρέα μαζί τους!

Και για να προλάβω κάποιους, μην το μπλέξετε με τις σεξουαλικές προτιμήσεις. Μπορεί σε κάποιους να μην αρέσουν οι Κινέζες, σε κάποιες οι μαύροι, σε κάποιες οι Άραβες. Μα είναι ακριβώς όπως το να μη σου αρέσουν οι ξανθοί ή οι μελαχρινοί, ή αυτοί με το λιγότερο ή περισσότερο σκούρο δέρμα! Αυτό όμως απ’ έχει πολύ από το να λες «δεν τους μπορώ τους Κινέζους», ή να βλέπεις Ινδούς στο μαγαζί και να νομίζεις ότι μπήκες σε χαμαιτυπείο!

Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι οι Έλληνες είμαστε πολύ ρατσιστές. Ή, για να το θέσω διαφορετικά, είμαστε περισσότερο απ' ότι θέλουμε να πιστεύουμε ως λαός. Και το παραμύθι περί φιλοξενίας το ακούω βερεσέ! Δεν είμαστε και πολύ φιλόξενη χώρα όταν οι μετανάστες στην Ελλάδα απασχολούνται σε συγκεκριμένες δουλειές, με μηδαμινές πιθανότητες ανέλιξης, και έχουν συγκεκριμένη αντιμετώπιση από τους υπόλοιπους. Δεν είμαστε φιλόξενοι άνθρωποι όταν το χρώμα, η καταγωγή, το ότι ο άλλος έχει διαφορετική θρησκεία ή διδάχτηκε διαφορετικά γράμματα και έχει κάποιες διαφορετικές από τις δικές μας συνήθειες, σημαίνει ότι θα τον αντιμετωπίσουμε διαφορετικά απ’ ότι οποιονδήποτε άλλο. Δεν είμαστε φιλόξενοι όταν ακόμα ακόμα βγαίνουμε στους δρόμους όταν μαθαίνουμε πως κοντά μας θα ανοίξει τζαμί, ένας χώρος λατρείας μιας θρησκείας διαφορετική από τη δική μας.

Εδώ οι μετανάστες έχουν τις επιχειρήσεις τους, δουλεύουν σε δημόσιες και ιδιωτικές υπηρεσίες, γίνονται διευθυντές, πρόεδροι, δήμαρχοι. Έχουν διαφορετική ανατροφή, διαφορετικές συνήθειες, διαφορετική μητρική γλώσσα, διαφορετική θρησκεία. Αλλά θα συνυπάρξουν, αρμονικά, βρίσκοντας κοινές συνισταμένες. Τη γλώσσα, την κοινότητα, τη δουλειά, ακόμα και, γιατί όχι, το ποδόσφαιρο. Πόσο ωραίο θα ήταν να ψάχνουμε πάντα αυτά που μας ενώνουν κι όχι αυτά που μας χωρίζουν; Ο Άγγλος θα έχει προϊστάμενο Ινδό ή Ιρακινό ή Κινέζο και θα του φανεί απολύτως λογικό. Γιατί ο προϊστάμενός του θα είναι ικανός, θα επιλέχτηκε βάσει κριτηρίων, θα έφτασε εκεί που είναι επειδή έχει προσόντα. Κι ο Μουσουλμάνος θα πάει στο τζαμί να κάνει την προσευχή του, απερίσπαστος, χωρίς να φοβάται οτι πράττοντας αυτό θα στιγματιστεί, θα περιθωριοποιηθεί.

Στο – άμεσο – μέλλον δε βλέπω να ισχύει κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα.


Καλό βράδυ!