Ουφ...

Κι αν δεν το καταλάβατε, ξεφυσάω! Από το πρωί.

Μπορεί να είχα σκοπό σήμερα να γράψω για το Chicago που παρακολούθησα χτες, μπορεί το πρωί να περίμενα όλο χαρά να τα δω όλα άσπρα, αλλά έφτασε μεσημέρι και η διάθεσή μου είναι χάλια!

Είχαμε ένα meeting για να συζητήσουμε το αντικείμενο στο οποίο δουλεύω και ποια θα είναι τα επόμενα βήματα. Ένας μίνι προγραμματισμός.

Από εκείνη τη στιγμή βλέπω συνέχεια δυσκολίες. Εμπόδια παντού που φαντάζουν ανυπέρβλητα. Εμπόδια που η λύση τους δεν εξαρτάται από εμένα. Μακάρι να ήταν.

Και ξαφνικά η αυτοπεποίθησή μου έπιασε πάτο και σκέφτομαι οτι είναι πολύ δύσκολο να πετύχω τον αρχικό μου στόχο. Αντιλαμβάνομαι οτι αυτό που είχα (κι έχω) στο μυαλό μου ίσως να είναι αρκετά πιο πολύπλοκο στην πράξη και θα περάσω από χίλια δυο κύματα μέχρι να το καταφέρω. Τεχνικές δυσκολίες, συμβιβασμοί, περιορισμοί, αβεβαιότητα.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Ξαφνικά διαπιστώνω οτι μέρος του project ενδεχομένως (αυτό το ενδεχομένως με σώζει!) να απαιτεί γνώσεις σε αντικείμενο εντελώς διαφορετικό από το δικό μου. Και δε μιλάω για υποαντικείμενο, μιλάω για άλλη κατηγορία, σα να λέμε τι σχέση έχει ο μάγειρας με τα λογιστικά ή ο δικηγόρος με τη γεωλογία. Ελπίζω να βρω κάποιον τρόπο να το λύσω κι αυτό.

Το καλό είναι οτι οι συνεργάτες και επιβλέποντές μου είναι πολύ αισιόδοξοι και με υποστηρίζουν κι αυτό μου δίνει δύναμη. Το άλλο είναι οτι υπάρχει και χρόνος και διάθεση. Αλλά είναι που πολλά δεν εξαρτώνται από εμένα! Αυτό μου τη δίνει!

Εντάξει, κάθε τόσο το παθαίνω αυτό, μια κρίση, αν θα τα καταφέρω ή όχι, πως, πότε κλπ. Και η κρίση αυτή συνοδεύεται από συνεχή "ουφ" και κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα.

Πρέπει να κάτσω να σκεφτώ, να συγκεντρωθώ, να ανασυγκροτηθώ, να συμμαζέψω τις σκέψεις μου που τρέχουν αφηνιασμένες!

Ένα ένα.

Ένα ένα.

Και βλέπουμε.