Tuesday 8 January 2008

Chicago - The musical

Την προηγούμενη εβδομάδα παρακολούθησα ένα ακόμα musical. Το πολύ γνωστό στους περισσότερους Chicago, το οποίο έγινε και ταινία το 2002 σε σκηνοθεσία Rob Marshall και τους Renée Zellweger, Catherine Zeta-Jones και Richard Gere στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Παρ’ όλο που δεν ήταν πολύ ψηλά στη λίστα των προτιμήσεών μου, και ενώ δεν είμαι και κανένας μεγάλος fun της jazz μουσικής, έμεινα πολύ ευχαριστημένος! Ίσως γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, επειδή δεν είχα υψηλές προσδοκίες! Σ’ αυτό βοήθησε και το γεγονός οτι ήμουν πάρα πολύ τυχερός κι έτσι η θέση ήταν πολύ καλή και σε αρκετά χαμηλή τιμή για τα δεδομένα των musicals! Κι ενώ το αγαπημένο μου Phantom το παρακολούθησα από τον τρίτο εξώστη (κι όχι, χωρίς κυάλια), στο Chicago ήμουν κάτω και σχετικά μπροστά! Και στις δύο περιπτώσεις πλήρωσα το ίδιο! Τι να πεις, ήταν το δώρο του Άγιου Βασίλη μάλλον, και τον ευχαριστώ!

Τα σκηνικά είναι ανύπαρκτα! Το διαφορετικό σε σχέση με τα άλλα musicals είναι πως η ορχήστρα (που αποτελείται κυρίως από πνευστά στυλ σαξόφωνα και τρομπέτες) βρίσκεται πάνω στην σκηνή, στο πίσω μέρος, ενώ η δράση εκτυλίσσεται μπροστά από αυτήν. Μάλιστα ο μαέστρος της ορχήστρας έχει ενεργό ρόλο σε ορισμένες σκηνές.

Το ίδιο ανύπαρκτα είναι και… τα κουστούμια. Που λέει ο λόγος δηλαδή! Το cast αποτελείται από… ελαφριά ντυμένους άντρες και γυναίκες χορευτές και από έναν καλοντυμένο και στυλάτο δικηγόρο. Τολμηρό ντύσιμο στα μαύρα, σε αρμονία με το μαύρο που κυριαρχεί στη σκηνή.

Οι ηθοποιοί ήταν αρκετά καλοί! Ιδιαίτερα μου άρεσε η Amra-Faye Wright στο ρόλο της Velma αλλά κι ο ηθοποιός που έπαιζε τον δικηγόρο, τον οποίον λίγες μέρες μετά διαδέχτηκε στο ρόλο ο Duncan James (τραγουδιστής των Blue). Ίσως να περίμενα περισσότερα από την Bonnie Langford που ήταν στον ρόλο της Roxie και δε με ενθουσίασε.

Η μουσική έχει πολλά στοιχεία jazz, αλλά όχι αποκλειστικά. Παρόλο που δεν είχα ακούσει στο παρελθόν κάποιο τραγούδι, κάποια μου εντυπώθηκαν αρκετά εύκολα, όπως το All that jazz, When you’ re good to Mama, All I care about is love, Me and my baby και το Cell Block Tango. Τώρα που τα γράφω, μια εβδομάδα μετά, θυμάμαι έντονα τη χορογραφία και τη μελωδία!

Η υπόθεση με λίγα λόγια: Η Roxie σκοτώνει τον εραστή της που θέλει να την αφήσει. Μπαίνει στη φυλακή όπου γνωρίζει τη Velma, τραγουδίστρια και χορεύτρια, και η οποία προσπαθεί να διαχειριστεί τη δημοσιότητα που πήρε από τον φόνο και μετά την αθώωση της να την εκμεταλλευτεί επαγγελματικά. Την ιδέα και τον δικηγόρο της κλέβει η Roxie, η οποία βλέπει το όνειρο μιας καριέρας στα καλύτερα cabaret να γίνεται πραγματικότητα! Το musical μεταξύ άλλων σατιρίζει την διαφθορά στο σύστημα δικαιοσύνης της εποχής αλλά και την εφήμερη δημοσιότητα.

Το Chicago πρωτοπαίχτηκε στο Broadway το 1975 και σταμάτησε δύο χρόνια αργότερα, αλλά επέστρεψε το 1996 και παίζεται μέχρι σήμερα. Στο West End του Λονδίνου παίζεται από το 1997 και φέτος γιορτάζει μια δεκαετία.

Bottom line. Πολύ καλό musical, καλύτερο από το Cabaret - που παρακολούθησα πριν λίγους μήνες (χμμμ, αυτό το review μου ξέφυγε) και για κάποιο λόγο τα συγχέω συνεχώς - με ωραία μουσική (το δυνατό του σημείο κατά τη γνώμη μου) και ατμόσφαιρα, λιτό σε σκηνικά, ευχάριστο, χωρίς κοιλιές, δίχως το πολύπλοκο σενάριο αλλά με καλές ερμηνείες και ωραίες χορογραφίες.

26 comments:

KitsosMitsos said...

Είχε έρθει και Αθήνα αυτή η παράσταση, στο Αθηνών Αρένα. Τέτοιες ευκαιρίες δε χάνονται.
Αρκετά καλή, απ'όσο θυμάμαι.
Έντονος χορός, αρκετά καλές φωνές. Είχα δει και την ταινία, αλλά διαφορετικά συγκρίσιμα τα μεγέθη.
Προτιμώ το θέατρο πάντως!
Την καλησπέρα μου.

Γκρινιάρης said...

Καλησπέρα kitsosmitsos. Δεν το ήξερα οτι είχε έρθει! Ξέρω πάντως πως θα έρθει το Mamma Mia (αν και δεν γνωρίζω ποιος θίασος), και μην το χάσεις γιατί πρέπει να είναι πολύ καλό αν κρίνω από τον κόσμο που πάει και... από τις τιμές των εισιτηρίων!

Εμένα ποτέ δε μου άρεσαν τα musicals, τα έβρισκα βαρετά, αλλά τελικά κατάλαβα οτι ήταν επειδή τα έβλεπα στην τηλεόραση...!

DaNaH said...

Η ταινία μου είχε αρέσει αρκετά, παρουσιαζόταν πολύ ωραία η υπόθεση. Προσωπικά δεν έχω δει ποτέ μιούζικαλ σε θέατρο και πιστεύω πως τα προτιμώ σε ταινίες. Σίγουρα το "ζωντανό" είναι πολύ διαφορετικό. Μη έχοντας δει λοιπόν live δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη και άποψη. Θα μου άρεσε πάντως κάποια στιγμή στη ζωή μου να παρακολουθήσω κάποια από αυτές τις παραστάσεις που παίζονται για πολλά χρόνια και αρκετά για δεκαετίες!! Δεν πιστεύω πως είναι τυχαία η επιτυχία που έχουν!

Πάντως καλά κάνεις που εκμεταλλεύεσαι την εκεί παραμονή σου στο ακέραιο! Θα ήταν κρίμα να επέστρεφες μόνιμα και να μετάνιωνες που δεν είδες όσα έχεις δει ως τώρα! ;-)

KitsosMitsos said...

Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες (τυχαίο;) έρχονται μεγάλες παραστάσεις, θεάματα και τα σχετικά. Πήγα και Cats (πολύ καλή παράσταση), Σικάγο, Jesus Christ Superstar (είχε παραφωνίες, ίσως έφταιγαν τα μηχανήματα). Για Μάμα Μία το σκέφτομαι. Κάτσε να αρχίσει και βλέπουμε. Το μόνο κακό είναι ότι μέχρι να γίνει η νέα Λυρική, δεν υπάρχει χώρος κατάλληλος - πλην του Μεγάρου.

Γκρινιάρης said...

DaNaH, μου κάνει εντύπωση που λες πως νομίζεις οτι το προτιμάς σε ταινίες. Πιστεύως πως όταν δεις live θα αλλάξεις γνώμη, αλλά... γούστα είναι αυτά! Όπως λες, δεν είναι τυχαία η διάρκειά τους. Εύχομαι να έχεις την ευκαιρία σύντομα για να επιβεβαιωθώ! :)

Kitsosmitsos, στο Cats είχα πάει κι εγώ, στο Badminton, και αν και η παράσταση ήταν ωραία, δεν μπορώ να πω οτι ενθουσιάστηκα από τον ήχο (ήμουν και πίσω πίσω βέβαια). Για το Mamma Mia, χωρίς να έχω προσωπική εμπειρία, πιστεύω πρέπει να πας. Άσε που μάλλον θα είναι πιο φτηνά τα εισιτήρια εκεί απ' ότι εδώ! :)

moukelis said...

Δεν έχω δει την ταινία,για την παράσταση ούτε λόγος,μόνο καμιά επιθεώρηση φέρνουν στην επαρχία.Μάλλον θα το βάλω στο dvd να παίζει να παρηγοριέμαι...

Γκρινιάρης said...

Την ταινία ούτε εγώ την έχω δει, γιατί όπως είπα και πιο πάνω... βαριόμουν τα musicals!!!!! Οπότε δεν μπορώ να σου πω αν αξίζει ή όχι. Της Δανάης της άρεσε πάντως.

mmexer said...

Έχουν πάντα την αίσθηση της άλλης εποχής... Καλή η ταινία αλλά άλλο να το βλέπεις ζωντανά!

Σοφία said...

Η ταινία μου άρεσε πολύ, πως άλλωστε να μην σου αρέσει ταινία με την Catherine Zeta-Jones;΄Όσο για το ζωντανό... θα αρκεστούμε στις δικές σου κριτικές γκρινιάρη, γιατί στην Ελλάδα του 2008 δεν παίζουν τέτοια πράγματα!
Καλημέρα!

Γκρινιάρης said...

Mmexer, θα συμφωνήσω μαζί σου!

Graso, θα με κάνετε να δω την ταινία στο τέλος! Πάντως, όπως είπε κι ο Kitsosmitsos, στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έρχονται παραστάσεις σαν αυτήν. Οπότε έχετε τα μάτια και τα αυτιά σας ανοιχτά!

Σοφία said...

Που ακριβώς έρχονται οι παραστάσεις αυτές; Α! Στην Αθήνα! Άλλωστε τι είναι 500χλμ, πετάγεσαι, βλέπεις παράσταση και επιστρέφεις αυθημερόν! Κατακαημένη επαρχία!!!

Γκρινιάρης said...

Ε, εντάξει βρε graso, τι περίμενες; Να κάνουνε τουρνέ; :) Στην τελική πιο εύκολα και οικονομικά πας στην Αθήνα παρά στο Λονδίνο ή στη Νέα Υόρκη! :)

cinderella said...

Να πω οτι ζήλεψα με το πόστ σου; Θα το πω! Εδώ στην Αθήνα δεν έρχονται πολλά μιούζικαλ παρα μόνο στο badminton... ναι ξέρω γκρίνια και κλάψα μαζί αλλά ζηλεύω το λονδινάκι!!! :(:(:(

Θυμήσου πως με λένε… said...

Και εγώ Αθήνα την είχα δει... δεν τρελάθηκα... άμα δεν είναι ωραία η πρωταγωνίστρια τι να το κάνεις?

Θυμήσου πως με λένε… said...

... και ξέχασα να πω... τα εισιτήρια ήταν τσουχτερά τότε... 80 ολόκληρα ευρουδάκια... για πλατεία.

Γκρινιάρης said...

Cinderella, που και που πάντως έρχονται κι αυτά Ελλάδα.

Θυμήσου πως με λένε, πράγματι καμιά από τις δύο πρωταγωνίστριες δεν διεκδικεί βραβείο σε καλλιστεία, ίσως ούτε καν συμμετοχή! Αλλά δεν πειράζει, η φωνή και η κίνησή τους το υπερκάλυπταν! 80 ευρώ για πλατεία, ε; Όσο τα περισσόερα musicals και στο Λονδίνο δηλαδή.

Σοφία said...

Για τα 80 ευρώ που λέτε... όταν έρχεται ένας θίασος από το εξωτερικό αναγκαστικά οι τιμές θα είναι τσουχτερές γιατί πληρώνετε τιμές εξωτερικού. Δε γίνεται να βλέπεις ξένο μιούζικαλ και να δίνεις 25 ευρώ για πλατεία.

Ωραίο λοιπόν το Chicago, ε; Θέλω κι εγώ να πάω κάποια στιγμή. Το είχα δει το καλοκαίρι στο West End Live και μου είχε αρέσει.

Για όποιον ενδιαφέρεται, ανέβασα δύο βιντεάκια στο YouTube από το Avenue Q και το Mamma Mia.

Γκρινιάρης said...

Έτσι είναι. Όταν εδώ το εισιτήριο είναι 20-25 λίρες το φτηνότερο, ψηλά, πόσο να είναι όταν βγαίνουν έξω;

Θα πάω να δω τα βιντεάκια. Όχι τίποτε άλλο αλλά με έψησε ο kitsosmitsos για το Avenue Q και το σκέφτομαι!

Σοφία said...

Το βιντεάκι του Avenue Q είναι πολύ αντιπροσωπευτικό. Αν σου αρέσει, να πας σίγουρα! Με τα αγγλικά δεν θα έχεις πρόβλημα, θα το δεις.

Γκρινιάρης said...

Το είδα! Σκέφτομαι να πάω. Απλά δεν ξέρω αν θα φαίνονται από μακριά, επειδή ίσως πάω ψηλά, ενώ εσύ ήσουν αρκετά μπροστά στο West End Live απ' ότι φαίνεται. Ο kitsosmitsos λέει οτι ήταν καλά κι από πάνω.

Σοφία said...

Όταν το είδα στο θέατρο δεν ήμουν τόσο κοντά, αλλά καθόμουν στην πλατεία και ήταν μια χαρά. Τους εξώστες γενικά τους αποφεύγω γιατί έχω υψοφοβία. Δες αν υπάρχει καμία προσφορά, π.χ. αν πας με κάποιον άλλο και ο ένας από εσάς έχει εισιτήριο τρένου (όχι tube) μπορείτε να πάρετε *δύο* top price tix με 30 λίρες: http://www.daysoutguide.co.uk/Avenue-Q

Γκρινιάρης said...

Ενδιαφέρον, αλλά δε βολεύει το τρένο. Ίσως έχει και η Oyster 2for1 offer, όπως συνηθίζει, θα τσεκάρω. Thanks for the tip.

Σοφία said...

Αν δεν βρεις προσφορά με την Oyster (που θα βρεις φαντάζομαι) πάνε απλά στο Waterloo East ή στο London Bridge και πάρε ένα εισιτήριο για Charing X - σιγά το πράγμα!

Γκρινιάρης said...

Χε! Σωστό κι αυτό!

Tinsie said...

Συμφωνώ 100% με την κριτική σου. Η Bonnie Langford δεν με ενθουσίασε, αλλά την Amra-Faye Wright την ερωτεύτηκα!! Ο Duncan James επίσης πολύ καλός - τον έχει ξαναπαίξει το ρόλο και φαίνεται. Γενικά εξαιρετική παράσταση και δεν ξέρω πώς μου είχε ξεφύγει τόσα χρόνια!!! Την συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους φίλους των μιούζικαλ.

nelumvia said...

Ελπίζω να μην ακουστεί χαζό αλλά ψάχνω μια ελλήνική διασκευή του cell block tango του Chicago. Είδα ένα τέτοιο χορευτικό στην τηλεόραση (νομίζω σε θέατρο στα πλαίσια επιθεώρησης?) με ελλήνικούς στίχους και λίγο διαφορετικές ιστορίες δολοφονιών, μάλιστα μου άρεσε η μετάφραση του chorous. Δεν έχω ιδέα πως να το ξαναβρώ όμως :( Αν κάποιος ξέρει κάτι...