Chicago - The musical

Την προηγούμενη εβδομάδα παρακολούθησα ένα ακόμα musical. Το πολύ γνωστό στους περισσότερους Chicago, το οποίο έγινε και ταινία το 2002 σε σκηνοθεσία Rob Marshall και τους Renée Zellweger, Catherine Zeta-Jones και Richard Gere στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Παρ’ όλο που δεν ήταν πολύ ψηλά στη λίστα των προτιμήσεών μου, και ενώ δεν είμαι και κανένας μεγάλος fun της jazz μουσικής, έμεινα πολύ ευχαριστημένος! Ίσως γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, επειδή δεν είχα υψηλές προσδοκίες! Σ’ αυτό βοήθησε και το γεγονός οτι ήμουν πάρα πολύ τυχερός κι έτσι η θέση ήταν πολύ καλή και σε αρκετά χαμηλή τιμή για τα δεδομένα των musicals! Κι ενώ το αγαπημένο μου Phantom το παρακολούθησα από τον τρίτο εξώστη (κι όχι, χωρίς κυάλια), στο Chicago ήμουν κάτω και σχετικά μπροστά! Και στις δύο περιπτώσεις πλήρωσα το ίδιο! Τι να πεις, ήταν το δώρο του Άγιου Βασίλη μάλλον, και τον ευχαριστώ!

Τα σκηνικά είναι ανύπαρκτα! Το διαφορετικό σε σχέση με τα άλλα musicals είναι πως η ορχήστρα (που αποτελείται κυρίως από πνευστά στυλ σαξόφωνα και τρομπέτες) βρίσκεται πάνω στην σκηνή, στο πίσω μέρος, ενώ η δράση εκτυλίσσεται μπροστά από αυτήν. Μάλιστα ο μαέστρος της ορχήστρας έχει ενεργό ρόλο σε ορισμένες σκηνές.

Το ίδιο ανύπαρκτα είναι και… τα κουστούμια. Που λέει ο λόγος δηλαδή! Το cast αποτελείται από… ελαφριά ντυμένους άντρες και γυναίκες χορευτές και από έναν καλοντυμένο και στυλάτο δικηγόρο. Τολμηρό ντύσιμο στα μαύρα, σε αρμονία με το μαύρο που κυριαρχεί στη σκηνή.

Οι ηθοποιοί ήταν αρκετά καλοί! Ιδιαίτερα μου άρεσε η Amra-Faye Wright στο ρόλο της Velma αλλά κι ο ηθοποιός που έπαιζε τον δικηγόρο, τον οποίον λίγες μέρες μετά διαδέχτηκε στο ρόλο ο Duncan James (τραγουδιστής των Blue). Ίσως να περίμενα περισσότερα από την Bonnie Langford που ήταν στον ρόλο της Roxie και δε με ενθουσίασε.

Η μουσική έχει πολλά στοιχεία jazz, αλλά όχι αποκλειστικά. Παρόλο που δεν είχα ακούσει στο παρελθόν κάποιο τραγούδι, κάποια μου εντυπώθηκαν αρκετά εύκολα, όπως το All that jazz, When you’ re good to Mama, All I care about is love, Me and my baby και το Cell Block Tango. Τώρα που τα γράφω, μια εβδομάδα μετά, θυμάμαι έντονα τη χορογραφία και τη μελωδία!

Η υπόθεση με λίγα λόγια: Η Roxie σκοτώνει τον εραστή της που θέλει να την αφήσει. Μπαίνει στη φυλακή όπου γνωρίζει τη Velma, τραγουδίστρια και χορεύτρια, και η οποία προσπαθεί να διαχειριστεί τη δημοσιότητα που πήρε από τον φόνο και μετά την αθώωση της να την εκμεταλλευτεί επαγγελματικά. Την ιδέα και τον δικηγόρο της κλέβει η Roxie, η οποία βλέπει το όνειρο μιας καριέρας στα καλύτερα cabaret να γίνεται πραγματικότητα! Το musical μεταξύ άλλων σατιρίζει την διαφθορά στο σύστημα δικαιοσύνης της εποχής αλλά και την εφήμερη δημοσιότητα.

Το Chicago πρωτοπαίχτηκε στο Broadway το 1975 και σταμάτησε δύο χρόνια αργότερα, αλλά επέστρεψε το 1996 και παίζεται μέχρι σήμερα. Στο West End του Λονδίνου παίζεται από το 1997 και φέτος γιορτάζει μια δεκαετία.

Bottom line. Πολύ καλό musical, καλύτερο από το Cabaret - που παρακολούθησα πριν λίγους μήνες (χμμμ, αυτό το review μου ξέφυγε) και για κάποιο λόγο τα συγχέω συνεχώς - με ωραία μουσική (το δυνατό του σημείο κατά τη γνώμη μου) και ατμόσφαιρα, λιτό σε σκηνικά, ευχάριστο, χωρίς κοιλιές, δίχως το πολύπλοκο σενάριο αλλά με καλές ερμηνείες και ωραίες χορογραφίες.