A night to remember

Προετοιμασία για το ρεβεγιόν. Συγύρισμα του σπιτιού, ενώ οι μυρωδιές από τα φαγητά γεμίζουν ασφυκτικά πρώτα την κουζίνα και μετά τα υπόλοιπα δωμάτια. Δείπνο με την οικογένεια και φίλους. Αγκαλιές και φιλιά όταν η τηλεοπτική ανταπόκριση από την πλατεία Συντάγματος μας ενημερώσει για τον ερχομό του νέου έτους. Κοπή της Βασιλόπιτας και μετά έξω για ποτό με φίλους, στην καλύτερη περίπτωση σε κάποιο σπίτι, στην χειρότερη σε κάποιο bar ή club, έτσι για το καλό.

Φέτος το πρόγραμμα ήταν λίγο διαφορετικό.

Γιατί φέτος η αλλαγή του χρόνου, όπως και τα Χριστούγεννα λίγες μέρες νωρίτερα, ήταν... εναλλακτική!

Η μέρα ξεκίνησε αρκετά αργά για τα δικά μου δεδομένα, αφού εξαντλήθηκε κάθε περιθώριο χουζουρέματος. Ο στόχος για το βράδυ είχε τεθεί μέρες πριν και έπρεπε να διαφυλάξουμε με προσοχή κάθε ίχνος σωματικής αντοχής για να επιτευχθεί. Όχι, μη φανταστείτε τρελό clubbing μέχρι το πρωί... Απλά ήθελα σαν παιδί κι εγώ να παρευρεθώ στο μεγαλειώδες - κατά τα λεγόμενα - θέαμα των πυροτεχνημάτων στον Τάμεση!!!

Μέχρι τότε όμως υπήρχαν αρκετές ώρες να γεμίσουν, με δραστηριότητες που θα συνδύαζαν γιορτινό κλίμα αλλά και την ελάχιστη δυνατή εξάντληση. Είδατε τι πανικός επικρατούσε στην αρχή των εκπτώσεων, οπότε φαντάζομαι καταλαβαίνετε το σκεπτικό μου.

Έτσι το μεσημέρι μας βρήκε σε μια αίθουσα να βλέπουμε την ταινία της Disney Enchanted. Ένα παραμυθάκι στην κυριολεξία. Οι χαρακτήρες από ένα παραμύθι, δηλαδή η όμορφη και αγνή πριγκίπισσα, ο επίσης όμορφος και γενναίος πρίγκιπας, η κακιά μητριά βασίλισσα, ο γλοιώδης υποτακτικός της και ένα... σκιουράκι βρίσκονται ξαφνικά στη Νέα Υόρκη, όπου έρχονται σε επαφή με την πραγματικότητα. Ειλικρινά, τίποτα παραπάνω από ένα παραμυθάκι, δε νομίζω οτι ανταποκρίνεται ούτε στον ντόρο (αλλά έλα που είναι disney) ούτε στην βαθμολογία του imdb (8;;;;)! Τέλος πάντων, μ' αυτά και μ' αυτά πέρασαν δυο ώρες (μέχρι να φτάσουμε στο σινεμά, να κόψουμε το εισιτήριο, να πάρουμε ποπ κορν, να δούμε τα trailers. Α, ναι, είδαμε και την ταινία...) κι άρχισε να νυχτώνει!

Μετά συναντηθήκαμε με κάτι φίλους στον Πύργο του Λονδίνου (ή όπως λέμε στο χωριό μου Tower of London), όπου έχει στηθεί ένα από τα πολλά παγοδρόμια. Εγώ δεν είμαι fun του αθλήματος, οπότε αρκέστηκα σε μερικές φωτογραφίες και λήψεις της φωτισμένης γέφυρας.

Μετά την πολλή δραστηριότητα (ξέρεις πόσο κουραστικό είναι να τους βλέπεις να κάνουν γύρω γύρω και να σαβουριάζονται στον πάγο;), κι ενώ είχε φτάσει ήδη 9 αντιμετωπίσαμε το δίλημμα. Να πάμε να στηθούμε από τώρα στις όχθες του ποταμού και να περιμένουμε καρτερικά ένα τρίωρο ή να πάμε να τσιμπήσουμε τίποτα; Η απόφαση ελήφθη ομόφωνα κι έτσι άρχισε η αναζήτηση ανοικτού εστιατορίου για να γεμίσει το στομαχάκι μας. Η αποστολή αποδείχθηκε πολύ δύσκολη, αφού πολλά μαγαζιά ακόμα και στο κέντρο του Λονδίνου ήταν κλειστά, ενώ τα υπόλοιπα ή ήταν γεμάτα reservations ή η λίστα αναμονής έφτανε τις 2 ώρες, δηλαδή θα τελειώναμε το φαγητό το 2008! Εμ, βέβαια, που πας κατακαημένε Έλληνα της τελευταίας στιγμή, οι Άγγλοι προφανώς τα έχουν κλείσει εδώ και καιρό! Δε βαριέσαι, ο επιμένων νικά, κι έτσι χωθήκαμε σ' ένα ινδικό και μάλιστα πολύ κοντά στο ποτάμι, ώστε μετά να έχουμε εύκολη πρόσβαση στα.. viewing areas.

Βέβαια εμένα, που είμαι και εκνευριστικά αγχώδης ώρες ώρες (ταιριάζει με το γκρινιάρης αυτό, πάει πακέτο), είχαν αρχίσει να με ζώνουν τα φίδια με το που φτάσαμε στην περιοχή, όταν τρεις ώρες πριν τα μεσάνυχτα είδα τις ορδές των... γλεντζέδων (revellers όπως γράφουν οι σημερινές εφημερίδες) να καταφθάνουν και να έχουν ήδη γεμίσει τους γύρω δρόμους. Ήδη η αστυνομία είχε μονοδρομήσει για τους πεζούς (αμέ!) πολλούς δρόμους και κατεύθυνε τα πλήθη προς το ποτάμι και τη γύρω περιοχή μόνο από ορισμένους, ώστε να υπάρχει τάξη. Είπαμε, Αγγλία. Έτσι, κι ενώ καταβρόχθιζα το Chicken Tikka Masala μου, ήδη κατέστρωνα (είμαι και πολυμήχανος πανάθεμά με) το plan B.

Μιάμιση ώρα αργότερα συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να το θέσω σε εφαρμογή! Γιατί φίλε μου, την ώρα που εσύ έκοβες τη Βασιλόπιτα ή την έκανες με ελαφρά για το club, εγώ βρέθηκα υπό ελαφρά βροχή αποκλεισμένος σε έναν δρόμο παράλληλο του ποταμιού, με κάγκελα να μου κλείνουν το δρόμο προς το ποτάμι και αστυνομικούς να μου εξηγούν οτι δε μπορούσα να περάσω! Ώπα λέω, κι εγώ πως θα δω τα πυροτεχνήματα; Μου λες; Τι να μου πει κι ο κακομοίρης ο αστυνομικός. Το καλό το παλικάρι όμως (εγώ είμαι αυτό, μην ξεχνιόμαστε) ξέρει κι άλλο μονοπάτι. Θυμήθηκα ένα άλλο σημείο (αυτό σ' αυτή τη φωτογραφία), εκτός από τις όχθες του ποταμού και τις γέφυρες, περιοχές που ήταν πλέον απροσπέλαστες με θέα στο London Eye, έστω και τμήμα αυτού. Κι αυτό γιατί τα πυροτεχνήματα θα έφευγαν από το London Eye, όπως συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια.

Μέσα λοιπόν από γεμάτους δρόμους με ανθρώπους που ζητωκραύγαζαν, τσίριζαν, χόρευαν και γελούσαν (με την απαραίτητη συντροφιά του ποτού βεβαίως βεβαίως), περνώντας από μια κατάμεστη πλατεία Trafalgar, με αστυνομικούς παντού να δίνουν οδηγίες αλλά και να αποκλείουν δρόμους, κάνοντας αρκετά ζικ ζακ εξ' αιτίας των "μονοδρομήσεων" βρεθήκαμε μισή ώρα πριν την αλλαγή έξω από το St. Jame's Park, στην Horse Guard Road, όπου με ανακούφιση είδαμε επιτέλους το πάνω μισό της φωτισμένης ρόδας! Την ίδια ιδέα με μας βέβαια είχαν και αρκετοί άλλοι, αλλά who cares, θα βλέπαμε τα πυροτεχνήματα!

Τελικά το θέαμα ήταν πραγματικά φαντασμαγορικό. Μπορεί να κόστισε λίγο (!) παραπάνω βέβαια (1.3 εκατ. λίρες λέει), μπορεί να κράτησε μόνο 11 λεπτά (μην το υπολογίζεις βρε, περίπου 180.000 ευρώ το λεπτό!), αλλά γι' αυτό είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά events παγκοσμίως. Και γι' αυτό το παρακολούθησαν από τους δρόμους του Λονδίνου - κρατήσου - 700.000 άνθρωποι! Αμέτρητα πολύχρωμα πυροτεχνήματα εκσφενδονίζονταν στον αέρα από ένα London Eye που συνεχώς άλλαζε χρώμα με τους περίτεχνους φωτισμούς! Για 11 λεπτά ο ουρανός ήταν φωτισμένος και όλος ο κόσμος τσίριζε, τραγούδαγε και χειροκροτούσε!

Ορίστε και μερικές φωτογραφίες από την Daily Mail και την Telegraph. Εγώ τράβηξα λίγο βίντεο το οποίο θα ανεβάσω κάποια στιγμή.




Μετά το τέλος αυτής της σύντομης γιορτής, κι αφού καλωσορίσαμε έτσι το νέο έτος, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Φαντάσου τόσες χιλιάδες κόσμο στο δρόμο. Δεν έχουν ξαναδεί τα μάτια μου τόσο κόσμο συγκεντρωμένο να καλύπτει τόσο μεγάλες εκτάσεις. Κόσμος μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου! Κι όμως, εκείνη τη στιγμή έβγαλα για άλλη μια φορά το καπέλο στην άψογη οργανωτική ικανότητα των Εγγλέζων, γιατί τα είχαν κανονίσει όλα έτσι ώστε να υπάρχει ομαλή ροή προς τους σταθμούς του μετρό (τα μέσα συγκοινωνίας ήταν σε λειτουργία μέχρι τα χαράματα) και τις γύρω περιοχές. Δε μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν αν όλο αυτό το πλήθος μετακινούταν άτακτα και ανεξέλεγκτα, αλήθεια! Κι επειδή θυμάμαι τι γίνεται στους σταθμούς του μετρό μετά από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα ή μετά από μια συναυλία ή απλά όταν στο Σύνταγμα υπάρχει μια μεγάλη εκδήλωση, περίμενα τα χειρότερα στο μετρό. Αλλά όοοοχι... Οι Άγγλοι αστυνομικοί είχαν επιβάλλει το αγαπημένο σπορ της... ουράς (the queue ντε!)! Μια τεράστια ουρά σχηματιζόταν έξω από το σταθμό κι ο μόνος τρόπος για να μπεις ήταν να σταθείς στο τέρμα της ουράς. Μπροστά μου μάλιστα ένας αστυνομικός ευγενικά αλλά με πυγμή γράπωσε από το παλτό μια χαριτωμένη δεσποινίς που έκανε πως... δεν κατάλαβε πως δουλεύει το σύστημα της ουράς (δεν ήταν Ελληνίδα πάντως, επειδή θα ρωτήσετε) και της έδειξε που έπρεπε να πάει, πάντα με χαμόγελο! Μορφή!

Έτσι καλωσορίσαμε εδώ στα ξένα τη νέα χρονιά. Στους δρόμους, με ψιχάλες να μας δροσίζουν που και που, παρέα με αγνώστους, μακριά από το σπίτι και τη Βασιλόπιτα. Περίεργα, διαφορετικά, αξέχαστα και γι' αυτά που έζησα και γι' αυτά που μου έλειψαν!

Καλή χρονιά σε όλους!