Tudor rose, ένα αγγλικό έμβλημα

Αν κάποιος είναι πολύ παρατηρητικός και γνωρίζει καλά τα περί Αγγλίας (εγώ δεν το πρόσεξα, μου το έδειξαν μετά που βλέπαμε τις φωτογραφίες), θα προσέξει μια λεπτομέρεια στην στρογγυλή τράπεζα του Αρθούρου που σας έδειξα σε προηγούμενο post.

Για δείτε καλύτερα.

Στο κέντρο του λοιπόν ίσως βλέπετε ένα δίχρωμο τριαντάφυλλο, άσπρο και κόκκινο (κλικ εδώ για μεγαλύτερη ανάλυση).

Είναι όπως έμαθα το λεγόμενο Tudor rose (τριαντάφυλλο των Τουδόρ), ένα από τα πιο γνωστά εμβλήματα στην Αγγλία (επίσης γνωστό και ως Εnglish rose).

Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, κάπου στα τέλη του 15ου αιώνα, διεξήχθησαν στην Αγγλία μια σειρά εμφύλιων συγκρούσεων μεταξύ δύο οίκων της Αγγλίας για το στέμμα. Στα αντίπαλα στρατόπεδα ήταν ο οίκος του Lancaster, που είχε για έμβλημα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, και ο οίκος του York με έμβλημα ένα άσπρο τριαντάφυλλο. Ήταν οι λεγόμενοι Πόλεμοι των τριαντάφυλλων, οι οποίοι κράτησαν 30 περίπου χρόνια.

Τελικά, και μετά από πολλές αλλαγές στον Αγγλικό θρόνο, το στέμμα κατέληξε στον Ηenry Tudor (γνωστό αργότερα ως Henry VII), από τον οίκο του Lancaster, ο οποίος παντρεύτηκε την Elizabeth από τον οίκο του York, ενώνοντας τους δύο οίκους. Στο γάμο του λοιπόν υιοθέτησε ένα νέο έμβλημα, το Tudor rose, στο οποίο ουσιαστικά ένωσε το κόκκινο και το άσπρο τριαντάφυλλο!

Από τότε το συγκεκριμένο έμβλημα είναι από τα πιο γνωστά και αναγνωρίσιμα της Αγγλίας.

Ο βασιλιάς Henry VIII, o γιος και διάδοχος του έβδομου, είναι αυτός που έβαψε την στρογγυλή τράπεζα του Αρθούρου (που τότε πιστευόταν πως ήταν αυθεντική) και έτσι προέκυψε και το έμβλημα του οίκου του στο κέντρο.

Το Tudor rose το βρίσκουμε στην πίσω μεριά του νομίσματος των 20 πενών (το οποίο αλλάζει φέτος μαζί με άλλα νομίσματα)...

... αλλά και στο επίσημο έμβλημα της Αγγλίας (το οποίο όπως όλα αυτά βρίθει συμβολισμών, άλλη φορά αυτό).
Είναι επίσης και το φυτό που συμβολίζει την Αγγλία, όπως το τριφύλλι (shamrock) συμβολίζει την Ιρλανδία, το γαϊδουράγκαθο (thistle) την Σκωτία και το πράσο (leek) την Ουαλία!

Καλό Σαββατοκύριακο!

Δεν έχω ξεχάσει το 3ο post για το Winchester για τον Καθεδρικό του ναό. Ελπίζω μέσα στο Σαββατοκύριακο να το ολοκληρώσω!

Και έτσι περιμένουμε τουρίστες;

Προσοχή, ακολουθεί γκρίνια...

Και πως να μη γκρινιάξω όταν έρχομαι στην δυσάρεστη κατάσταση να δικαιολογήσω και να απολογηθώ την απαράδεκτη συμπεριφορά που συναντάει κάποιος ξένος όταν έρχεται σε επαφή με την επίσημη εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό, την Ελληνική Πρεσβεία. Όταν αυτά που ακούω για την πρώτη επαφή των ξένων με την Ελλάδα με κάνουν, λυπάμαι που το λέω, να ντρέπομαι...

Ας τα πάρω όμως απ' την αρχή.

Ένας γνωστός μου εδώ αποφάσισε να συνδυάσει ένα επαγγελματικό ταξίδι που του έλαχε το καλοκαίρι στην Ελλάδα με κάποιες μέρες διακοπών. Τόσα είχε ακούσει από μένα για την Ελλάδα, τον ήλιο, το φαγητό, την ιστορία κλπ (ναι, κάνω promotion, δεν είναι και δύσκολο με τέτοιο καιρό εδώ πάνω), είπε ο άνθρωπος να τα δει από πρώτο χέρι, να νιώσει λίγο καλοκαίρι βρε παιδί μου, μιας και προς το παρόν εδώ χαΐρι δε βλέπουμε.

Επειδή είναι πολίτης χώρας εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, χρειάζεται βίζα για να επισκεφτεί την Ελλάδα, μια διαδικασία που ο ίδιος γνωρίζει καλά, αφού το ίδιο απαιτείται και για όλες σχεδόν τις χώρες που έχει κατά καιρούς επισκεφτεί, και είναι αρκετές.

Εδώ να σημειώσω πως από την πρεσβεία εγώ για 1-2 μικροδουλειές που πήγα εξυπηρετήθηκα ικανοποιητικά, η αναμονή δε μου φάνηκε μεγάλη, αλλά πάντα εξαρτάται και για τι είδους δουλειά πας. Το τμήμα πάντως για βίζες είναι ξεχωριστό και δεν είχα εμπειρία από τη διαδικασία που απαιτείται.

Τον συνάντησα λοιπόν την επομένη του ραντεβού του και τον ρώτησα τι έγινε με την υπόθεση του... Και έγινα ακροατής μιας γνώριμης σε μένα ιστορίας ελληνικής καθημερινότητας, που όμως στα μάτια κάποιου που είχε μάθει πως τα πράγματα πρέπει να δουλεύουν ρολόι φαινόταν τόσο εξωπραγματική.

Και εξηγούμαι.

Είχε κλείσει ραντεβού για την έκδοση βίζας στις 10 το πρωί.

(Παρένθεση: Για να κλείσει ραντεβού για έκδοση βίζας μου είπε πως τηλεφώνησε αρκετές φορές και περίμενε με τις ώρες στην αναμονή, τελικά απελπίστηκε μιας και δεν απαντούσε κανείς, και τηλεφώνησε στην δική του πρεσβεία για να του κλείσει ραντεβού, πράγμα που έγινε μέσα σε 5 λεπτά...).

Πήγε λοιπόν στην ώρα του, για να διαπιστώσει ότι ήδη περίμεναν αρκετά άτομα. Έκπληκτος διαπίστωσε ότι το γραφείο για τις βίζες ήταν κλειστό, ενώ υπήρχαν ραντεβού από τις 8.30 το πρωί! Και όχι ένα και δύο! Φαίνεται πως αυτός που έκλεινε τα ραντεβού είχε κανονίσει αρκετά για την ίδια ώρα, κι όχι για παράδειγμα σε καθένα ξεχωριστά, ανά 10λεπτο, 15λεπτο, 30λεπτο, όσο τέλος πάντων απαιτείται. Ψιλά γράμματα θα μου πείτε, εμείς στην Ελλάδα έτσι κάνουμε. Αφού λοιπόν το γραφείο άνοιξε στις 10.30, άρχισε - όπως ήταν αναμενόμενο - με τα ραντεβού των 8.30, με αποτέλεσμα ο ήρωας της ιστορίας μας να εξυπηρετηθεί στη 1 το μεσημέρι! Ενώ το ραντεβού του ήταν κανονισμένο για τις 10, υπενθυμίζω.

Τώρα, ξέρω ότι σε όλους εμάς αυτό δεν ακούγεται παράξενο, αφού έχουμε αποκτήσει ανοσία σε τέτοια φαινόμενα, σε βαθμό να μας φαίνονται φυσιολογικά. Έλα όμως που στους άλλους φαίνονται λίγο (έως πολύ) τραγελαφικά!

Όταν επιτέλους έφτασε η σειρά του, τρεις ώρες αργότερα, η υπάλληλος ξεφυλλίζοντας τα χαρτιά του διαπίστωσε πως ένα από τα χαρτιά του έπρεπε να είναι πιο πρόσφατα εκδιδομένο (είχε εκδοθεί μερικούς μήνες πριν και προφανώς δεν ήταν τόσο αξιόπιστο, παρόλο που αυτό που το έγγραφο δήλωνε ήταν σαφές πως ισχύει μέχρι το τέλος του χρόνου) και του ανανέωσε το ραντεβού του για την επόμενη εβδομάδα.

Όταν μια εβδομάδα μετά ξαναπήγε, του είπαν πως έπρεπε να έχει ασφάλεια υγείας και κάτι άλλα που δεν του είχαν πει στην αρχή, ενώ ο ίδιος επέμενε πως είναι καλυμμένος για αυτά τα θέματα από την πρεσβεία του, αφού βρίσκεται εδώ και καιρό στην Αγγλία, χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Προσέξτε. Δε θα σταθώ σ' αυτά βέβαια, στο γιατί τελικά δεν προχώρησε η υπόθεσή του, γιατί αυτά είναι θέματα κανονισμών, διατάξεων κλπ και δε μου πέφτει λόγος και μπορεί η υπάλληλος να έπραξε ορθότατα. Αν και σημειώνουμε τις δυσκολίες που βρήκε, και θα δείτε στο τέλος γιατί.

Θα σταθώ όμως στην γενικότερη εντύπωση που αποκόμισε ο ξένος, ο επίδοξος τουρίστας, ερχόμενος σε επαφή με την επίσημη εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό. Όχι για τις δυσκολίες που βρήκε, αλλά για την όλη στάση που αντιμετώπισε.

"Μας συμπεριφέρονταν λες και είμαστε πρόσφυγες ή παρακατιανοί, και όχι τουρίστες ή επαγγελματίες", μου είπε.

"Το τηλέφωνο δεν το σήκωνε κανείς, ποτέ! Τι το έχουν τότε στο site; Έπρεπε να βάλω την Πρεσβεία μου να τους τηλεφωνήσει!"

"Η υπάλληλος φερόταν με τέτοιο τουπέ και ύφος σαν να νόμιζε πως ήταν η ίδια η πρέσβης"!

"Αντί να μας φερθεί με ευγένεια, και να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις της, σε εμάς που αποφάσισαμε να πάμε στη χώρα της, σαν πελάτες, σαν τουρίστες, μας φερόταν λες και μας έκανε χάρη, λες και της ήμαστε βάρος. Εγώ άλλη εντύπωση είχα για τους Έλληνες από αυτά που είχα διαβάσει, αλλά απογοητεύτηκα".

Επαναλαμβάνω, αυτές δεν είναι δικές μου απόψεις, και ούτε τις συμμερίζομαι. Ούτε ήμουν αυτόπτης μάρτυρας για να επιβεβαιώσω την συμπεριφορά που περιγράφει.

Με κάθε επιφύλαξη όμως, θεωρώ πως είναι πολύ χρήσιμο να μαθαίνουμε τι εντύπωση αποκομίζει κάποιος για εμάς, για τη χώρα μας ή - και γιατί όχι - τις υπηρεσίες μας.

Ξαναλέω, δε μένω στα facts (που δε μπορώ να τα επιβεβαιώσω) αλλά στην εντύπωση που προκαλούν.

Στενοχωριέμαι, γιατί δυστυχώς ξέρω πως αυτά που περιγράφει, αν είναι αλήθεια, είναι συμπεριφορές που εμείς έχουμε μάθει να ανεχόμαστε, και γιατί όχι συμπεριφορές που και εμείς έχουμε όταν είμαστε από την άλλη πλευρά του γραφείου...

Και γιατί, για έναν περίεργο λόγο, δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα να απεικονίζω νοερά αυτά που μου περιέγραφε...

Δυστυχώς την ίδια εντύπωση, από την ίδια εμπειρία (έκδοση βίζας) αποκόμισε κι ένας άλλος γνωστός, ο οποίος μάλιστα μου είπε ότι το όλο στυλ του θύμισε τις δημόσιες υπηρεσίες της χώρας του (σσ. στη Β. Αφρική) και όχι άλλων Ευρωπαϊκών χωρών που έχει επισκεφτεί.

Για την ιστορία, ο γνωστός μου μου είπε πως αφού είδε κι απόειδε, πήγε στην πρεσβεία της Ισπανίας, όπου σε ένα μόνο απόγευμα πήρε βίζα, και μάλιστα για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από αυτό που του είχαν πει στην Ελλάδα.


Ποια είπατε είναι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας; Ο τουρισμός;

Αυτοκόλλητα Panini Euro 2008. Και γίνομαι πάλι παιδί!

Όταν πριν κανένα μήνα διάβασα ένα post του laplace78 για το άλμπουμ και τα αυτοκόλλητα της Panini για το Euro 2008, πήγα πολλά χρόνια πίσω! Όταν μάζευα αυτοκόλλητα για την Α' Εθνική (ή ήταν και Β';), με κάτι Καβάλες, κάτι Δόξες Δράμας, κάτι Νάουσες, κάτι Πιερικούς! Όταν είχα έναν πάκο από διπλά και τριπλά αυτοκόλλητα, δεμένα με ένα λαστιχάκι, που τα τσαλάκωνε λίγο αλλά δε βαριέσαι, στις άκρες είχα πάντα κάτι τετραπλά, τα πιο σπάνια ήταν πιο μέσα, ασφαλή! Και ανταλλάζαμε με μανία! Θυμήθηκα τη χαρά μου όταν συμπλήρωνα όλους τους παίκτες κάποιας ομάδας, ή όταν τύχαινα κάποιο σήμα ομάδας, που ήταν ασημένιο! Την προσπάθεια όταν κολλούσα διπλά αυτοκόλλητα, δηλαδή που δύο ενώνονταν και σχημάτιζαν μια εικόνα, να κολλήσουν άκρη άκρη για να φαίνονται ωραία. Θυμάμαι τη δεξιοτεχνία που ήθελε μερικές φορές για να βγάλεις το πίσω χαρτάκι και να κολλήσεις το αυτοκόλλητο, πάντα από τις γωνίες, που μερικές φορές δεν έλεγε να βγει και τις τσάκιζες τη μία μετά την άλλη...

Και μου μπήκε η τρελή ιδέα!

Θα μαζέψω και φέτος αυτοκόλλητα Panini!

Μεγάλωσα; So what;!

Και ιδού! Μετά από μέρες αναμονής, κι αφού όπου ρωτούσα μου έλεγαν ο,τι τα περιμένουν από μέρα σε μέρα, σήμερα είχε! Και άνοιξα με μανία τα πρώτα μου φακελάκια!

Πειράζει που χαίρομαι σαν μικρό παιδί; Θα το κάνω σαν τελετουργικό, κάθε μέρα στο γυρισμό στο σπίτι θα παίρνω και κανα δυο φακελάκια. Όχι σαν κάτι φίλους μου, όταν ήμαστε μικροί, που έπαιρναν κούτες ολόκληρες! Έτσι δεν έχει πλάκα! Άσε που θα έπρεπε να κολλάς όλη μέρα!

Λέτε να ολοκληρώσω καμιά ομάδα; Για το άλμπουμ δεν το συζητώ, ποτέ δεν τελείωσα κανένα. Αλλά έτσι κι αλλιώς η όλη φάση έχει πλάκα, όχι το αποτέλεσμα.

Βέβαια το πρόβλημα είναι ότι δεν θα έχω κανέναν να... ανταλλάζω!

Το άλμπουμ παρεμπιπτόντως είναι πολύ ωραίο! Έχει στην αρχή τις πόλεις και τα γήπεδα, και μετά τις ομάδες μία μία, με τα ονόματα των χωρών στη γλώσσα τους (εμάς λέει Hellas), τα αποτελέσματα και τις βαθμολογίες των προκριματικών αγώνων αλλά και το πρόγραμμα των αγώνων του Euro, και στο τέλος έχει ξανά αρκετούς γνωστούς παίχτες από όλες τις ομάδες καθώς και αυτοκόλλητα των κατόχων του κυπέλλου από το 1960, με τελευταίους βέβαια εμάς! Είναι πολύ ωραίο να είσαι μέρος της ιστορίας ενός τέτοιου θεσμού.

Α, να και ένα babybel τυράκι με νέο περιτύλιγμα στο κλίμα της διοργάνωσης, παρέα με τα ανοιγμένα φακελάκια!

Άντε, λίγες μέρες μείνανε μέχρι το Euro!

Η στρογγυλή τράπεζα του Βασιλιά Αρθούρου!

Από το κάστρο του Winchester αυτό που έχει διατηρηθεί μέχρι σήμερα είναι το Great Hall, το οποίο χτίστηκε τον 13ο αιώνα επί βασιλείας Ερρίκου Γ'.

Μέσα σ' αυτό βρίσκεται η στρογγυλή τράπεζα του Winchester (Winchester round table), επίσης γνωστό ως η στρογγυλή τράπεζα του Βασιλιά Αρθούρου!

Κρέμεται στον τοίχο του Hall από το 1463 και χρονολογείται από τον 13ο αιώνα. Που σημαίνει πως είναι μεταγενέστερο του Βασιλιά Αρθούρου ο οποίος φέρεται να έζησε στις αρχές του 6ου αιώνα. Παρόλα αυτά θεωρείται αντικείμενο μεγάλης ιστορικής αξίας. Έχει διάμετρο 5,5 μέτρα και ζυγίζει 1200 κιλά. Στις άκρες του είναι γραμμένα τα ονόματα των εικοσιτεσσάρων Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης, ενώ απεικονίζεται και ο Βασιλιάς Αρθούρος καθισμένος στον θρόνο του. Πατήστε για να δείτε καλύτερα καλύτερα και να διαβάσετε τα ονόματα αν μπορείτε (πχ ο γνωστός μας Lancelot είναι το δεύτερο όνομα από τον Βασιλιά Αρθούρο με τη φορά των δεικτών του ρολογιού).

Απέναντι από τον τοίχο στον οποίο κρέμεται η τράπεζα βρίσκονται οι ατσαλένιες πύλες, ή "Γαμήλιες πύλες", οι οποίες εγκαταστάθηκαν το 1983 για τον εορτασμό του γάμου του Πρίγκιπα Καρόλου με την Νταϊάνα.

Ένα βιτρό παράθυρο με διάφορα εμβλήματα.

Στη νότια πλευρά του Great Hall βρίσκεται ένας μικρός κήπος με το όνομα Queen Eleanor’s Garden, στα πρότυπα των μεσαιωνικών βοτανικών κήπων.

Έξω από το Great Hall υπάρχουν κάποια ερείπια από το κάστρο του Winchester, όχι πάντως τίποτα το εντυπωσιακό.

Διαβάστε επίσης

... ένα πολύ αναλυτικό και ενημερωτικό post της ~~Α~~ για το κάπνισμα "Τι ισχύει για το κάπνισμα σε διάφορες χώρες".

Εκδρομή στο Winchester

Μετά από μια εβδομάδα που, παράπονο δεν έχετε, χορτάσατε γκρίνια (γκουχ γκουχ), λέω να πάμε πάλι μια εκδρομούλα.

Το Σάββατο λοιπόν, που μας έκανε καλό καιρό (εν αντιθέσει με χτες που μας έριξε πολύ νερό), είπα να πάω μια κοντινή εκδρομούλα στα πέριξ, από αυτές που μου αρέσουν. Που το αποφασίζεις το πρωινό, πας στον σταθμό, παίρνεις το εισιτήριο σου και σε 1-2 ώρες (ανάλογα την απόσταση) είσαι μακριά από όλους και όλα και βγάζεις φωτογραφίες! Τιμή και δόξα στο Αγγλικό σιδηροδρομικό δίκτυο (γι' αυτό θα πρέπει να κάνω ειδικό post).

Προορισμός, όχι το Bath όπως προγραμμάτιζα, αλλά το πιο κοντινό Winchester.

To Winchester βρίσκεται στην περιοχή του Hampshire, νοτιοδυτικά του Λονδίνου, μία ώρα με το τρένο από τον σταθμό του Waterloo. Είναι μια από τις πιο ιστορικές πόλεις της Αγγλίας, καθώς αποτέλεσε πρωτεύουσα του Wessex αλλά και ολόκληρης της Αγγλίας μέχρι τον 12ο αιώνα, οπότε πρωτεύουσα έγινε το Λονδίνο!

Το Winchester είναι πάρα πολύ γνωστό για δύο κυρίως πράγματα. Για τον μεγάλο του Καθεδρικό ναό, που είναι ο μακρύτερος Μεσαιωνικός Καθεδρικός ναός στην Ευρώπη (και τον δεύτερο ή τρίτο μεγαλύτερο καθεδρικό ναό γενικά στην Ευρώπη) και για την... στρογγυλή τράπεζα του Βασιλιά Αρθούρου! Θα ακολουθήσουν αναλυτικά posts για το κάθε ένα.

Μερικές φωτογραφίες από το κέντρο της μικρής πόλης.

Η δυτική πύλη (Westgate) της παλιάς πόλης είναι από τα πρώτα πράγματα που συναντάς. Ίσως θυμάστε μια παρόμοια πύλη και στο Canterbury.

Από την δυτική πύλη ξεκινάει ο κεντρικός δρόμος της πόλης, η High Street, που μετά από λίγο γίνεται πεζόδρομος (επίσης όπως στο Canterbury).

Δεξιά κι αριστερά μαγαζιά, εστιατόρια, ό,τι περιλαμβάνει συνήθως τέλος πάντων τον κεντρικό δρόμο μιας πόλης. Και βεβαίως attractions.

Φτάνοντας στο τέλος του πεζοδρόμου, λίγο πριν το ποτάμι που διασχίζει την πόλη, βλέπουμε το άγαλμα του King Alfred the Great, που βασίλεψε τον 9ο αιώνα στο Αγγλοσαξωνικό βασίλειο του Wessex. Διάβασα πως είναι ο μόνος Άγγλος βασιλιάς ο οποίο αποκαλείται "Μέγας".

Και από την πίσω πλευρά, αντικρίζοντας το κεντρικό κομμάτι της πόλης.

Ο ποταμός Itchen που περνάει μέσα από την πόλη. Φαίνεται λίγο και μια ωραία pub δίπλα στο ποτάμι.

Καλή εβδομάδα!

Ναι στον αντικαπνιστικό νόμο

Όπως ήταν αναμενόμενο έχει ανοίξει η συζήτηση για τον αντικαπνιστικό νόμο που φαίνεται οτι θα εφαρμοστεί στην Ελλάδα, όπως προβλέπει νομοσχέδιο του Υπουργείο Υγείας. Οι απόψεις είναι πολλές, με επιχειρήματα εκατέρωθεν.

Τα έγω ξαναγράψει παλιότερα (με την ευκαιρία της εφαρμογής αντίστοιχου μέτρου στην Αγγλία πριν κάποιους μήνες), τα ξαναείπα πρόσφατα, αλλά ας τα ξαναπω, συμμαζεύοντας πρόχειρα κάποιες απαντήσεις σε επιχειρηματα που άκουσα από την άλλη πλευρά.

Πάμε λοιπόν...

• Το παθητικό κάπνισμα δεν βλάπτει όσο λένε.

Αν και έχουν ακουστεί κατά καιρούς διάφορα (γιατί βέβαια είδηση είναι όταν ο άνθρωπος δαγκώσει σκύλο), μια αναζήτηση σε ιατρικές ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες για passive smoking ή environmental tobacco smoke όπως λέγεται, θα σας πείσει.

Με μια γρήγορη αναζήτηση βρήκα έρευνες που καταλήγουν ή να τείνουν να καταλήξουν σε ενοχοποίηση του παθητικού καπνίσματος για την εμφάνιση ή εκδήλωση αναπνευστικών ασθενειών (πχ άσθμα) και καρδιαγγειακών παθήσεων, ακόμα και σε μέτρια έκθεση, με τις περισσότερες να καταλήγουν πως η απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους και ο περιορισμός του στο σπίτι είναι μείζονος σημασίας!

Αντιγράφω μια φράση: ETS (σσ παθητικό κάπνισμα) is now considered an unacceptable and entirely preventable public health hazard.

Ιδιαίτερη μνοία γίνεται στις επιπτώσεις του παθητικού καπνίσματος στα παιδιά.

• Το κάπνισμα είναι ασθένεια και έχω δικαίωμα να καπνίζω οπουδήποτε.

Το κάπνισμα δεν είναι ασθένεια. Το να καπνίζεις ένα, δύο, πέντε τσιγάρα δεν είναι ασθένεια. Το κάπνισμα όμως είναι παράγοντας κινδύνου για πολλές ασθένειες. Αλλά είναι επιλογή σου. Και είσαι υπεύθυνος των πράξεών σου, όταν εδώ και χρόνια βομβαρδίζεσαι με πληροφορίες και έρευνες για τις βλαπτικές συνέπειες του καπνίσματος.

Ασθένεια όμως είναι ο εθισμός στο κάπνισμα. Το να είσαι εξαρτημένος, το να μην μπορείς χωρίς αυτό. Όπως είναι και ο αλκοολισμός.

Αυτό ναι, είναι ασθένεια. Και υπάρχει θεραπεία. Υπάρχουν προγράμματα, υπάρχει παρεχόμενη ψυχολογική υποστήριξη.

Το πρώτο ζήτημα είναι να καταλάβεις οτι είσαι άρρωστος. Από εκεί και πέρα, τι κάνεις γι' αυτό; Ζητησες βοήθεια για να "γιατρευτείς"; Καταλαβαίνεις οτι "πάσχεις" και θέλεις να γίνεις καλά;

Και αν αυτά τα έκανες, κι αφού δεχτήκαμε οτι είσαι άρρωστος, γιατί νομίζεις οτι από αυτή σου την κατάσταση προκύπτει το δικαίωμά σου να με βλάπτεις; Να με ενοχλείς; Να με γεμίζεις καπνό;

Κάποιος που είναι εθισμένος στο αλκοόλ δε βλάπτει τον άλλον (άμεσα τουλάχιστον). Κάποιος που είναι εθισμένος στο φαγητό δεν βλάπτει τον άλλον.

Κάποιος που είναι εθισμένος στο τσιγάρο δεν βλάπτει τον άλλον. Όταν καπνίζει σπίτι του ή έξω. Όταν όμως καπνίζει δίπλα του, ναι τον βλάπτει. Και το οτι είναι άρρωστος όπως ο ίδιος παραδέχεται (αν το παραδέχεται) δεν σημαίνει πως έχει το δικαίωμα να βλάψει τον άλλον με την πρόφαση αυτή.

• Είναι υποκριτικό να απαγορεύεται το κάπνισμα αφού κυκλοφορούν τσιγάρα ελεύθερα.

Αυτό είναι από τα πιο δημοφιλή επιχειρήματα.

Λοιπόν, για να μπαίνουν τα πράγματα στη θέση του.

Δεν απαγορεύεται το κάπνισμα!

Απαγορεύεται το κάπνισμα εκεί που ενοχλεί και βλάπτει τον άλλον, δηλαδή σε δημόσιους κλειστούς χώρους!

Το κάπνισμα δεν καθίσταται παράνομο. Δε γίνεσαι εγκληματίας καπνίζοντας. Δεν παρανομείς αγοράζοντας τσιγάρα. Γούστο σου καπέλο σου, και κάνε το ελεύθερα.

Όσο όμως δεν βλάπτεις τον άλλον!

Αυτό είναι το κλειδί σε τέτοια μέτρα. Η προστασία του άλλου, που δεν θέλει τον καπνό, το προϊόν της συνήθειάς σου, που εσύ επέλεξες να έχεις, αλλά αυτός όχι.

Οπότε ας μην επιστρέψουμε σε αυτό. Δεν απαγορεύεται το κάπνισμα κι άρα δεν είναι υποκριτικό. Απαγορεύεται υπό συγκεκριμένες συνθήκες όπου εκεί πλέον θίγεται και βλάπτεται ο άλλος.

• Γιατί απαγορεύεται το κάπνισμα και όχι το αλκοόλ ή το υπερβολικό φαγητό, αφού και αυτά βλάπτουν.

Το ίδιο λάθος με πριν θα μου επιτρέψετε να απαντήσω. Δεν απαγορεύεται το κάπνισμα!!!
Αν πίνοντας αλκοόλ σε δημόσιο χώρο, ή τρώγοντας του σκασμού υπό κάποιες συνθήκες έβλαπτε τον άλλον, να είσαστε σίγουροι οτι θα υπήρχαν αντίστοιχοι νόμοι (ή θα έπρεπε να υπάρξουν). Είναι λοιπόν διαφορετικά, και άρα μη συγκρίσιμα πράγματα.

• Είναι άδικη και υποκριτική η απαγόρευση του καπνίσματος, από τη στιγμή που η ίδια η κοινωνία το προάγει.

Η προαγωγή και διαφήμιση του καπνίσματος είναι γεγονός πως υπήρξε, εκεί στις δεκαετίες του '60, '70, άντε '80. Όταν τα πράγματα σχετικά με τις συνέπειες του καπνίσματος - πολύ περισσότερο δε για να μην πω για το παθητικό κάπνισμα - ήταν πολύ θολά. Ήταν κάτι νέο, μη βλαβερό, λογικό ήταν να γίνει μόδα, και δεν υπήρχε λόγος να μην προωθηθεί.

Από εκεί και πέρα όμως, νέα δεδομένα ήρθαν στην επιφάνεια και τα πράγματα άλλαξαν. Αλλαγή πλεύσης 180 μοιρών! Αντικαπνιστικές καμπάνιες, απαγορεύσεις στις διαφημίσεις, κανονισμοί στην τηλεόραση.

Αυτά γιατί δεν τα βλέπουμε; Πλέον δεν υπάρχει δικαιολογία οτι δεν ήξερα, δεν ενημερώθηκα, παρασύρθηκα. Έχει γίνει τόσος σάλος... Το οτι ακόμα και σήμερα κάποιος επιλέγει (γιατί είναι επιλογή) να καπνίσει, εν γνώσει των συνεπειών, τον κάνει υπεύθνο των πράξεών του. Και μου φαίνεται αστείο να τα ρίχουμε στην κακιά κοινωνία που τους παρέσυρε...

Και βέβαια το οτι κάποιος επιλέγει παρόλα αυτά να καπνίσει, δεν του δίνει το δικαίωμα να αναγκάζει και τον άλλον, που δεν το έχει επιλέξει, να ανέχεται τον καπνό του και ότι αυτός συνεπάγεται.

• Να αποφασίζει ο ιδιοκτήτης αν θα επιτρέπεται ή όχι το κάπνισμα

Βασικά, αυτό είναι που ισχύει και σήμερα. Βλέπετε καμιά προστασία των μη καπνιστών;

Ιδανικά, αν οι καπνιστές σέβονταν τον άλλον, και υπήρχε ένας τρόπος αυτορύθμισης, ένας τρόπος οι ίδιοι να το μετριάζουν ή να βγαίνουν έξω για το τσιγάρο χωρίς να τους υποχρεώνει κανείς, δε θα υπήρχε λόγος ύπαρξης για κανένα τέτοιο νόμο. Ναι, το "απαγορεύεται" πάντα χτυπάει άσχημα. Αλλά όταν η κατάσταση έχει φτάσει εδώ που έχει φτάσει, και ακόμα και καπνιστές παραδέχονται την ασφυκτική ατμόσφαιρα που επικρατεί σε bar, clubs, κέντρα διασκέδασης κλπ, ένας νόμος που θα επιβάλλει το αυτονόητο κρίνεται αναγκαίος. Όπως διάβασα πριν λίγο στο blog του Ανέστη, η δική τους (σσ. των καπνιστών) παράλειψη για συναίνεση και μέτρο, είναι που τώρα ακυρώνει την όποια επιχειρηματολογία τους.

• Να υπάρχουν χώροι για καπνιστές και μη καπνιστές

Αν θυμάμαι καλά είχε περάσει ένας τέτοιος νόμος πριν μερικά χρόνια, που "υποχρέωνε" τον διαχωρισμό χώρων σε cafe και εστιατόρια (αλλά νομίζω όχι bars, clubs και κέντρα διασκέδασης). Δεν είμαι σίγουρος οτι εφαρμόστηκε, και ίσως σ' αυτό να οφείλεται μια ασάφεια στο θέμα του διαχωρισμού, αλλά και το οτι δεν περιλήφθηκαν τα νυχτερινά μαγαζιά. Το νομοσχέδιο για το οποίο διάβασα μιλάει για ειδικά διαμορφωμένους χώρους. Αν αυτό διευκρινιστεί με ακρίβεια, με σαφείς κανόνες που πρέπει να τηρούνται, και εξασφαλιστεί ο σωστός αερισμός και άλλα, ίσως να είναι εφικτό, και να μη γίνει ένα τεράστιο παραθυράκι.
Αυτή τη στιγμή στην Αγγλία πάντως ισχύει απόλυτη απαγόρευση, αλλά όπως έγραψε κάπου η Σοφία, παλιά είχε δοκιμαστεί και αυτό με τους ξεχωριστούς χώρους. Τους οποίους όμως τελικά απέφευγαν ακόμα και οι καπνιστές γιατί η κατάσταση δεν παλευόταν! Ας δούμε πως θα πάει κι εδώ. Ξαναλέω, αν αυτή η διαρρύθμιση δεν είναι σωστά μελετημένη, κι απλά το μαγαζί μοιράζεται στη μέση, χωρίς άλλα μέτρα, τότε απλά θα είναι ένα μεγάλο αστείο.

Τι εννοώ σωστά καθορισμένη διαρρύθμιση;

Στη Γαλλία για παράδειγμα υπάρχουν καπνιστήρια σε κάποια μαγαζιά, αλλά επιτρέπεται να καταλαμβάνουν το πολύ μέχρι 20% του χώρου αλλά όχι παραπάνω από 35 τετραγωνικά μέτρα, πρέπει να διαθέτουν ειδικό σύστημα αερισμού που σε μία ώρα ανανεώνουν τον αέρα 10 φορές, πρέπει να χωρίζονται από τον υπόλοιπο χώρο του μαγαζιού με πόρτες που κλείνουν αυτόματα και η πίεση του αέρα δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερη από αυτή του αέρα στον υπόλοιπο χώρο. Α, και δεν προσφέρονται υπηρεσίες στα smoking rooms (δηλαδή δεν σερβίρουν κλπ), ενώ το προσωπικό του μαγαζιού εισέρχεται μία ώρα μετά το τελευταίο τσιγάρο.

Στην Ιταλία επιτρέπεται το σέρβις στα καπνιστήρια, αλλά ισχύουν όλοι οι παραπάνω κανονισμοί.

Στην Ολλανδία, από τον Ιούλιο του 2008 ακόμα και τα γνωστά μας coffee shops θα είναι smoke-free, με το... κάπνισμα να επιτρέπεται μόνο σε ειδικούς χώρους.

Είπατε τίποτα για διαμορφωμένους χώρους;


Συνοψίζοντας, ένας τέτοιος νόμος είναι αναγκαίος πλέον, αφού οι καπνιστές απέτυχαν να δείξουν πως μπορούν μόνοι τους να συνειδητοποιήσουν τις επιπτώσεις της συνήθειάς τους στους άλλους και να σεβαστούν το δικαίωμα κάποιου να μην καπνίζει. Για όποιον το τσιγάρο είναι απόλαυση, θα πρέπει να καταλάβει οτι αυτή του η απόλαυση όχι μόνο ενοχλεί αλλά και βλάπτει, και θα αναγκαστεί να την περιορίσει σε εξωτερικούς ή ιδιωτικούς χώρους. Για όποιον το τσιγάρο είναι εθισμός, θα μπορεί να ικανοποιεί την εξάρτησή του κάθε τόσο βγαίνοντας για ένα τσιγάρο, όπως γίνεται εδώ.


Έγραψαν επίσης (από διαφορετικές οπτικές):
Για τον αντικαπνιστικό νόμο.
Dealsend - To smoke or not to smoke?
Ανέστης - Όχι δεν είναι εθισμός, είναι εξάρτηση.
Aeriko - Γενική απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους από την 1η Ιανουαρίου 2010
~~Α~~ - Ζούσα γι' αυτή τη μέρα

Για το κάπνισμα.
Pixel Icious - Στο τσιγάρο που κρατώ..
DaNaH - Γίνομαι έξαλλη!!!

Όποιος έχει γράψει κάποιο άρθρο για το θέμα μπορεί να αφήσει ένα comment με λεπτομέρειες και να το προσθέσω.


Για το poster χρησιμοποίησαg και τροποποίησα μια φωτογραφία της Vanessa Pike-Russell υπό την άδεια Creative Commons.
Αν κάποιος θελήσει να το χρησιμοποιήσει, ο html κώδικας είναι:
<img src="http://lh4.ggpht.com/cyclopas/SDWqJKq-tGI/AAAAAAAAA0U/O6DGAAVxFvk/s288/smoking%20ban%202.jpg" />.

Διαβάστε επίσης

... το post του Fpboy Εμείς είμαστε τα καρτέλ!

Για να καταλάβουμε οτι φταίμε κι εμείς και πως πρέπει αποκτήσουμε επιτέλους σωστή καταναλωτική συμπεριφορά.

Podcast - Επεισόδιο 3ο!

Εντάξει, αυτό φτάνει στα όρια της υπερβολής. Όχι τίποτε άλλο αλλά θα πάθετε κι εσείς overdose αλλά κι εγώ θα κινδυνευσω να βαρεθώ γρήγορα! Οπότε το 4ο podcast υπόσχομαι να καθυστερήσει λίγο. Μέχρι τότε όμως, ακούστε όσοι θέλετε το 3ο επεισόδιο του podcast μου, φρέσκο φρέσκο.
Καλή ακρόαση!

Περί Κούλογλου, λογοκρισίας, κρατικής τηλεόρασης και άλλα ωραία

Επειδή όλοι έχουμε μια άποψη για όλα (αυτό έλειπε άλλωστε), ας γράψω κι εγώ δυο-τρεις σκέψεις αναφορικά με ένα από τα πρόσφατα hits των ημερών, δηλαδή για τη διακοπή της συνεργασίας ΕΡΤ με τον κ. Κούλογλου. Όχι τίποτα άλλο, αλλά μπαίνουν κατά καιρούς καινούριοι αναγνώστες σ' αυτό εδώ το blog και μου τη λένε οτι δεν γκρινιάζω κι όλο φωτογραφίες βάζω! Ορίστε λοιπόν ένα post χωρίς φωτογραφίες!


Blog posts, podcasts, online petitions ακόμα group στο Facebook, με γύρω στου 6.500 συμμετέχοντες τη στιγμή που γράφω το post... Χύθηκε πολύ μελάνι, έστω και ηλεκτρονικό. Γιατί; Γιατί διακόπηκε η συνεργασία του Κούλογλου, που έκανε την εκπομπή Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα, και της ΕΡΤ.

Για μένα υπάρχουν δύο διαφορετικά θέματα.

Ένα θέμα είναι αν υπήρξε ή οχι λογοκρισία κατά τη διάρκεια της εκπομπής. Αν υπήρχε παρέμβαση από πάνω για να μη βγει κάτι στον αέρα, αν υπήρχε παρέμβαση για τη θεματολογία κλπ. Αυτό είναι για μένα κατακριτεο, αν και δεν εκπλήσσομαι. Άλλωστε ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά θα είναι, ούτε είναι ελληνικό φαινόμενο, κι ας πάψουμε πια να το παίζουμε έκπληκτοι. Ας το κατακρίνουμε, ναι, ας φωνάξουμε γι' αυτό, μαζί σας, αλλά ας μην ξαφνιαζόμαστε δα!

Πάει αυτό. Το αφήνουμε στην άκρη, και δεν το ξαναπιάνουμε. Τέλος με τη λογοκρισία.

Το άλλο θέμα είναι καθαρά και μόνο επιχειρηματικό και αφορά τη διακοπή μιας συνεργασίας. Οι συμβάσεις και τα συμβόλαια σε μία επιχείρηση - ακόμα και κρατική - είναι η νομική έκφραση μια σχέση εργοδότη και εργαζομένου. Σαφώς και ο εργαζόμενος έχει δικαιώματα, αλλά κι ο εργοδότης έχει την υποχρέωση να τον απασχολεί η βιωσιμότητα και η ευημερία της επιχείρησής του. Αν λοιπόν μια οποιαδήποτε εκπομπή φαίνεται αποτυχημένη επιλογή, ή πως έχει κλείσει τον κύκλο της ή δεν ξέρω γω τι άλλο - αυτό δείχνουν τουλάχιστον τα 4-5% τηλεθέασης που διαβάζω - γιατί μας παραξενεύει μια τέτοια κίνηση; Ποιος θα ήταν πρόεδρος ή manager μιας εταιρείας και δε θα έδιωχνε κάποιον ο οποίος δεν του φέρνει πίσω τα χρήματα που επενδύει σ' αυτόν;! Αυτοί είναι οι νόμοι της αγοράς. Και εδώ δεν έχουμε καν απόλυση, έχουμε την μη ανανέωση σύμβασης, αν έχω ενημερωθεί σωστά! Αυτό έχουν οι συμβάσεις, τι να κάνουμε; Δεν υποσχέθηκε ποτέ κανείς οτι θα έχει κάποιος μονίμως μια θέση ούτε πως θα έχει ες αεί συμβόλαιο! Εγώ έχω μάθει πως αγωνίζεσαι συνεχώς για να αποδείξεις πως αξίζεις, για να κρατήσεις τη θέση σου, για να δικαιολογήσεις τα χρήματα που παίρνεις, για να προαχθείς, για να εξελιχθείς, για να μη μείνεις στάσιμς, για να μη μείνεις άνεργος. Τα ίδια δεν ισχύουν για όλους μας;

Και γιατί τόσος χαμός πια; Μετά την κρατική τηλεόραση, το χάος; Υπάρχουν τόσα μέσα ενημέρωσης εκεί έξω, τόσα κανάλια, τόσες εφημερίδες, αν οι υπηρεσίες κάποιου θεωρούνται πολύτιμες και είναι ψηλά αξιολογημένες, και η ποιότητά του είναι αναγνωρισμένη (δεν αμφιβάλλω), δε θα δυσκολευτεί να βρει δουλειά. Με άλλες συνθήκες, άλλους μισθούς, άλλα (πιο απαιτητικά;) αφεντικά; Ναι. Ε και;

Υπάρχει και το άλλο τροπάριο βέβαια. Την ΕΡΤ εμείς την πληρώνουμε και πρέπει να ικανοποιεί ακόμα κι αυτούς τους 5-10 που βλέπουν ντοκιμαντέρ για την αναπαραγωγή του μπαμπουίνου. Εμένα πάλι γιατί αυτό δε μου πολυστέκει; Είμαι ο μόνος; Είναι ένα πράγμα να ζητάς ποιότητα κι όχι trashιές από την κρατική σου τηλεόραση, κι άλλο να λες οτι πρέπει να έχει εκπομπές τηλεθέασης 2-3% επειδή κι αυτοί την πληρώνουν και άρα δικαιούνται να βλέπουν αυτό που τους ευχαριστεί! Είμαστε σοβαροί; Δηλαδή αν υπάρχουν 15 άνθρωποι που τους αρέσει το κρίκετ, είναι υποχρεωμένη η κρατική τηλεόραση να δείχνει αγώνες κρίκετ, που οι υπόλοιποι είναι σίγουρο οτι μόλις το δουν θα αλλάξουν κανάλι; Κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας μου φαίνεται!

Εγώ συμφωνώ, θέλουμε μια καλή, ποιοτική κρατική τηλεόραση, με ποιοτικά προγράμματα (για να την παρακολουθούμε επειδή αυτά μας ενδιαφέρουν, προσθέτω εγώ με ένα ίχνος ειρωνίας). Χωρίς κουτσομπολίστικες ροζ εκπομπές (μακριά από εμάς), χωρίς πρωινάδικο με μοντέλα και ζώδια (κι αυτά μακριά από εμάς). Μαζί σας.

Αλλά γιατί έχουμε την εντύπωση οτι το ποιοτικό δεν μπορεί να είναι και εμπορικό; Ε; Εγώ μπορώ να θυμηθώ πολλά παραδείγματα ποιοτικής τηλεόρασης ή ποιοτικών εκπομπών που μάλιστα έχουν μεγάλη ανταπόκριση στο τηλεοπτικό κοινό. Πόσα ντοκιμαντέρ και εκπομπές του BBC ή του History Channel ή με τεχνολογικά θέματα, ή έρευνες, ή ποιοτικά αθλητικά αφιερώματα δεν έχουν υψηλή τηλεθέαση; Και στο εξωτερικό αλλά και στην Ελλάδα όταν μεταγλωττίζονται. Μα γιατί απλά γίνονται με έναν τρόπο που σε προκαλεί να το δεις, που σου αρέσει, που δε σου πετάει την ποιότητα ανεπεξέργαστη κατάμουτρα για να τη χονέψεις, αλλά σου τη σερβίρει με γαρνιτούρα, με καλό σέρβις κλπ. Το πόσο βαρετό είναι κάτι δεν είναι κριτήριο ποιότητας! Αντίθετα αριστούργημα είναι κάτι το οποίο και ποιοτικό είναι, και ωραία στημένο και - τελικά - εκτιμάται από το κοινό!

Και μια τηλεόραση με τέτοιες ποιοτικές αλλά ωραία φτιαγμένες εκπομπές που αρέσουν στο κοινό της, είναι μια αξιόλογη κρατική τηλεόραση για μένα.

Πως να το κάνουμε, αν ένα κανάλι έχει εκπομπές αλλά δεν έχει κοινό, δεν είναι ένα "νεκρό" τηλεοπτικό κανάλι;

Και βρε παιδιά, εμείς δεν είμαστε οι ίδιοι που χλευάζαμε την ΕΤ2 που έδειχνε όλο "ποιοτικά" ντοκιμαντέρ με ζώα, που είχαμε μια κρατική τηλεόραση που φυτοζωούσε, που τα ιδιωτικά κανάλια την είχαν αφήσει χιλιόμετα πίσω, που είχε χάσει το τρένο, που δεν ήταν ανταγωνιστική κλπ κλπ; Τα ξεχάσαμε αυτά;

Δηλαδή να είναι ανταγωνιστική, αλλά να έχει και εκπομπές που πιάνουν πάτο και που μπορεί να κοστίζουν πολλαπλάσια απ' όσα προσφέρουν! Εμ δε γίνεται έτσι να είσαι ανταγωνιστικός.

Α, και το άλλο. Έχουμε λέει τη Eurovision αλλά κόβουμε την ποιότητα. Γιατί δεν κόβουμε τη Eurovision. Ναι. Έχει δει κανείς τι τηλεθέαση κάνει (από όλους εμάς, ναι εμάς, μην κοιτάζετε απορημένοι τους γύρω σας) τη Eurovision κάθε χρόνο; Και πόσα χρήματα φέρνει στο κανάλι; Εντάξει, είπαμε, όχι όλα στο βωμό του χρήματος, αλλά εδώ δε μιλάμε για trash tv, αλλά για ένα event, το οποίο μεταδίδεται από όλα τα κρατικά κανάλια των χωρών που συμμετέχουν, και εκτός από θεσμός (πως να το κάνουμε;) έχει και κοινό!


Συνοψίζω, γιατί σας ζάλισα.


Η λογοκρισία είναι απαράδεκτη και διαφωνώ. Ναι στην ελευθερία του λόγου, ναι στην ελευθεροτυπία, ναι στην ανεμπόδιστη και μη κατευθυνόμενη δημοσιογραφία.

Από εκεί και πέρα, τι νόημα έχει μια εκπαιδευτική (αλλάζω το παράδειγμα) εκπομπή όταν εκπαιδεύει τελικά 4-5 στους 100; Για μένα αυτή είναι μια αποτυχημένη εκπαιδευτική εκπομπή, έτσι απλά. Και το να λέω στον εαυτό μου οτι έχω μια εκπαιδευτική κρατική τηλεόραση επειδή στο πρόγραμμά της έχει μια τέτοια εκπομπή, που όμως είναι φτιαγμένη με τέτοιο τρόπο που να μην τη βλέπει κανείς, είναι τουλάχιστον αστείο!


ΥΓ1. Υπάρχει και κάτι άλλο που λέγεται, οτι η εκπομπή δεν είχε τηλεθέαση επειδή την πολέμησαν και την έβαλαν στην ΕΤ1. Το αναφέρω προς χάριν της σφαιρικότητας.

ΥΓ2. Δεν πιάνω το θέμα ορθότητας των μετρήσεων τηλεθέασης γιατί αυτό είναι άλλο θέμα, και τέλος πάντων αν πούμε οτι είναι αναξιόπιστες, τότε τι σόι συζήτηση να κάνουμε, σε τη βάση; Και χωρίς αυτά όμως, βλέπουμε γύρω μας πια είναι η δυναμική κάθε εκπομπής, εμπειρικά.

ΥΓ3. Μου άρεσε επίσης το post του VK για ο θέμα, "Κουλογλιανά" Φαινόμενα και η Ελληνική Εσωτερική Ασυνέπεια..., με το οποίο συμφωνώ αρκετά.

Podcast - Επεισόδιο 2ο!

Καλημέρα!

Μια και σηκώθηκα νωρίς, δεν κάθομαι να γράψω το δεύτερο επεισόδιο του podcast, είπα.
Και κάθισα. Η συνέχεια στο blog με τα podcasts. Ελπίζω να σας αρέσει. Περιμένω βέβαια τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σας!

Καλό Σαββατοκύριακο!


ΥΓ. Προτείνω να το κατεβάσετε και να το ακούσετε στο mp3/i-pod/κινητό σας ή στον υπολογιστή σας ενώ κάνετε κάτι άλλο. Τα pods, σε αντίθεση με τα blog posts, δεν απαιτούν - συνήθως τουλάχιστον - την πλήρη προσοχή μας!

Στο Cambridge. Ξανά. Για βαρκάδα

Η παρέα μαζεύτηκε, η πρόταση έπεσε, κι εγώ δεν ήταν δυνατό να πω όχι. Ειδικά όταν είναι Κυριακή και μάλιστα ίσως η πιο ζεστή μέρα μέχρι τώρα από τον περσινό Απρίλιο! Έτσι μια εβδομάδα μετά, ξαναβρέθηκα στο Cambridge!

Αυτή τη φορά όμως τα σχέδια δεν περιελάμβαναν τουριστικούς περιπάτους ή επισκέψεις σε κολλέγια, εκκλησίες και αξιοθέατα, αλλά απλά και μόνο punting!

Όπως είχα πει και σε προηγούμενο post, ίσως η πιο γνωστή τουριστική δραστηριότητα στο Cambridge, εκτός από τις επισκέψεις στα Κολλέγια, αλλά και παιχνίδι χαλάρωσης και ξεκούρασης για τους φοιτητές και τους ντόπιους, είναι το punting, δηλαδή η "βαρκάδα" σε punts. Τo punt είναι ένα είδος βάρκας σαν τη γνωστή γόνδολα. Όμως ενώ στη γόνδολα ο γονδολιέρης κωπηλατεί με ένα μεγάλο κουπί, ο punter έχει ένα μεγάλο κοντάρι με το οποίο σπρώχνει το βυθό, μιας και το punting γίνεται συνήθως σε ρηχά νερά ποταμών.

Στο Cambridge μπορείς να νοικιάσεις μια βάρκα με οδηγό, μόνος σου ή με άλλα άτομα (οι μεγαλύτερες χωράνε περίπου 12 άτομα) ή να νοικιάσεις με την παρέα σου χωρίς οδηγό, για όσες ώρες θέλεις (με χρέωση ανά ώρα) και να αναλάβει κάποιος το ρόλο του οδηγού! Δεν είναι πολύ δύσκολο και μαθαίνεις γρήγορα, αρκεί κάποιοι να έχουν ξανακάνει και να ξέρουν τα βασικά, γιατί αλλιώς θα χάσετε την πρώτη ώρα προσπαθώντς να κατευθύνετε τη βάρκα προς τη σωστή κατεύθυνση. Εμείς επιλέξαμε το δεύτερο, αφού είχαμε πει να περάσουμε όλη τη μέρα στο ποτάμι και κάποιοι είχαν ξανακάνει πολλές φορές οπότε ήμαστε σε καλά χέρια!

Πρώτα όμως κάναμε μια στάση στο supermarket για εφόδια. Φρούτα, σνακς και βεβαίως κρασί, μπύρα αλλά και... σαμπάνια για να αρχίσει καλά η βόλτα! Μετά κατευθυνθήκαμε προς το ποτάμι όπου βρήκαμε κάποιες punts προς ενοικίαση και επιβιβαστήκαμε.

Περνόντας μέσα από τα Backs, τα πάρκα πίσω από μερικά κολλέγια, είδαμε την πίσω πλευρά του King's College και του Chapel του στα οποία αναφέρθηκα και σε προηγούμενο post. Είδαμε κι άλλα κολλέγια, όπως το Trinity, το St John's - που ήταν πολύ εντυπωσιακό - και το Magdalene. Στην πρώτη φωτογραφία είναι το Chapel του King's και στη δεύτερη ένα κτήριο καλυμμένο με αναρριχητικά φυτά, του St John's ή του Magdalene, θα σας γελάσω.

Ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός και κάποιοι είχαν ήδη αρχίσει να απλώνουν αντηλιακό (και καλά κάνανε δηλαδή μεταξύ μας). Στα γκαζόν δεξιά κι αριστερά από το ποτάμι φοιτητές λιάζονταν ή διάβαζαν (είναι εξεταστική περίοδος), πάντα με πολύ ελαφρύ ντύσιμο ή με μαγιώ!

Στο ποτάμι είχε αρκετή κίνηση και οι συγκρούσεις ήταν πολύ συχνό φαινόμενο. Γι' αυτό τα χεράκια μέσα και είμαστε ok!

Στη συνέχεια αρχίσαμε να κατεβαίνουμε το ποτάμι προς τα νότια, όπου λίγο μετά συναντήσαμε τη γέφυρα της Silver street, που είναι ένα άλλο σημείο που ενοικιάζονται βάρκες και γίνεται ένας ψιλοχαμός. Κάπου εκεί λοιπόν υπάρχει ένα σημείο όπου πρέπει να ανεβάσεις τη βάρκα από μια ράμπα για να τη μεταφέρεις σε άλλο κομμάτι του ποταμού. Δεν ήταν τόσο δύσκολο, χρειάστηκε βέβαια ομαδική και συντονισμένη προσπάθεια (!) αλλά τα καταφέραμε!

Από εκείνο το σημείο και μετά βγαίνεις ουσιαστικά από την πόλη και αρχίζει η πολλή πρασινάδα. Μεγάλα δέντρα στην όχθη του ποταμού, με τα μεγάλα τους κλαδιά να κάνουν το έργο των οδηγών ακόμα πιο δύσκολο, πάπιες και παπάκια διαφόρων χρωμάτων να αποφεύγουν τις βάρκες αλλά να δείχνουν απόλυτα εξοικιωμένες με το σκηνικό... Όσο απομακρυνόμαστε από την πόλη τόσο πιο αραιή γινόταν η κίνηση στον ποταμό. Εκτός πάντως punting, κάποιοι κάνανε κανό, άλλοι βαρκάδα με κανονικές βάρκες και άλλοι απλά... μπάνιο!

Οι punts έχουν στην πλώρη τους αλυσίδα που εκτός από το δέσιμο όταν αράζουν μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις για να δέσεις δύο ή τρεις βάρκες μιας παρέας μαζί, ώστε να πηγαίνουν προς την ίδια κατεύθυνση. Αυτό έχουν κάνει και οι τρεις βάρκες της φωτογραφίας, αυτό κάναμε κι εμείς σε μεγάλο κομμάτι της βόλτας.

Έχοντας μαγευτεί από αυτά που βλέπαμε και έχοντας αρχίσει να καιγόμαστε από τον ήλιο (!), αποφασίσαμε να βρούμε ένα καλό σημείο για στάση. Βρήκαμε λοιπόν ένα πολύ μεγάλο δέντρο, που τα κλαδιά του έφταναν μέχρι τη μέση του ποταμού και έκανε μια πελώρια σκιά και αράξαμε και το... φαγοπότι άρχισε! Ήταν ειδυλλιακά, και όσοι διαβάζεται αυτό εδώ το blog ξέρετε οτι πολύ σπάνια υπερβάλλω! Πως αλλιώς να περιγράψω την απόλυτη χαλάρωση, την απόλυτη ηρεμία, τον ήχο του νερού, τη σκιά του δέντρου, το κρασί και τα φρούτα, και κυρίως την καλή παρέα... Έχω άδικο;

Μια ώρα αργότερα πήραμε το δρόμο της επιστροφής, με χαλαρούς ρυθμούς και νιώθοντας τόσο γεμάτοι από τη μέρα μας, και συνάμα τόσο ψυχικά ξεκούραστοι. Ξεφύγαμε τελείως από την καθημερινότητα μας, κι όλα αυτά 45 λεπτά από το κέντρο του Λονδίνου. Την επόμενη μέρα βέβαια ένα μικρό πιάσιμο το είχα, κι ας μην διετέλεσα καθόλου καθήκοντα οδηγού (ε, βάρκα ήταν, όχι καναπές!).

Ήταν εκπληκτική εμπειρία και τη συστήνω ανεπιφύλακτα σε όποιον βρεθεί στην περιοχή. Είμαι σίγουρος οτι δεν είναι το ίδιο να νοικιάσεις μια βάρκα με οδηγό και να σου κάνει απλά μια περιήγηση (δε λέω, έχει κι αυτό τη χάρη του, είσαι πιο χαλαρός), γι' αυτό και χαίρομαι ιδιαίτερα που οι φίλοι μού μου έδωσαν την ευκαιρία να απολαύσω αυτή την πιο περιπετειώδη εκδοχή, και τους ευχαριστώ πολύ γι' αυτό.

Όλες τις φωτογραφίες από το Cambridge μπορείτε να τις δείτε στο ομώνυμο set του λογαριασμού μου στο flickr.

Vegan

Χτες το βράδυ πήγα για φαγητό σε ένα εστιατόριο vegan. Όχι επειδή έτσι μου ήρθε, αλλά επειδή κάποιος φίλος είναι vegan και είπε να μας εισαγάγει σε αυτή την κουζίνα επ' ευκαιρία των γενεθλίων του.

Vegan είναι αυτός που δεν καταναλώνει προϊόντα που προέρχονται από ζώα, ούτε για τροφή, ούτε για ένδυση, ούτε για τίποτα!

Σε αντίθεση δηλαδή με τους vegeterians οι οποίοι απλά δεν τρώνε κρέας, αλλά τρώνε τυρί ή πίνουν γάλα, οι vegan αποκλείουν από τη διατροφή του όλα τα ζωικά παράγωγα!

Το μενού είχε αρκετές άγνωστες λέξεις κι έτσι χρειαστήκαμε λίγη βοήθεια. Μεταξύ αυτών μάθαμε το seitan και το plantain, αλλά είδαμε (και φάγαμε) και το tofu που είχε την τιμητική του.

Αρχίσαμε με μερικά ορεκτικά, όπως ψητό αβοκάντο με σάλτσα ντομάτας και vegan cream, κάποια pitta dips σε χούμους και tofutti dip και μανιτάρια. Ωραία ήταν, ειδικά το αβοκάντο το βρήκα πολύ νοστιμο.

Και μετά ήρθαν τα κύρια πιάτα. Κάποιοι δοκίμασαν ένα veggie burger, με oργανικό tofu και veggie κιμά με σαλάτα σε ψωμί ολικής αλέσεως. Αν και γενικά veggie burger βρίσκεις σε πολλά εστιατόρια, ακόμα και σε pub (γενικά σε ολα νομίζω υπάρχουν επιλογές για vegeterian), οι εντυπώσεις από το συγκεκριμένο πιάτο δεν ήταν πολύ ενθουσιώδεις.

Εγώ πήρα ένα πιάτο με stir-fried vegetables και κύβους tofu και ρύζι, που θύμιζε πάρα πολύ κινέζικο. Ήταν νόστιμο, γενικά δε μπορώ να πω οτι με ξένισε κάτι, αυτό που ήταν το καινούριο ήταν τα κυβάκια tofu, τα οποίο σε υφή ήταν από μανιτάρι στο πιο μαλακό του και στο λίγο πιο... άγευστό του!

Ένα πιάτο όμως που δοκίμασα και μου άρεσε πάρα πολύ ήταν το seitan stroganoff, με λωρίδες seitan ("κρέας" από γλουτένη), μανιτάρια, καραμελωμένα κρεμμύδια, πιπεριές και sauce από cashew! Ειδικά η sauce ήταν όλα τα λεφτά!

Ήταν κι αυτό μια εμπειρία. Πάντως μια χαρά περάσαμε!


ΥΓ. Να σας πω την αμαρτία μου, εγώ καλού κακού είχα χτυπήσει μια rib eye steak για μεσημεριανό...

Ποια Βενετία;

Στο Cambridge ξανά, για τη βαρκάδα που δεν προλάβαμε την προηγούμενη φορά.

Αναλυτικό post μόλις βρω λίγο χρόνο.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!

Postal code: Ένας ακριβής ταχυδρομικός κώδικας που λύνει χέρια

Το έχω γράψει και παλαιότερα, το ξαναγράφω μιας και μου δόθηκε πρόσφατα η αφορμή.

Δε θα μπορούσαμε στην Ελλάδα να έχουμε έναν πιο ακριβή και λειτουργικό Ταχυδρομικό Κώδικα;

Το ξέρω οτι αυτό είναι ίσως ψιλά γράμματα, αλλά ακόμα κι αυτά τα μικρά μικρά, που μάλιστα διορθώνονται, νομίζω οτι αξίζει να τα προσέχουμε.

Σε μια λοιπόν εποχή που το internet είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας για πάρα πολλούς (όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό), που οι χάρτες πια εκτός από βιβλία και άτλαντες είναι προσβάσιμοι και ηλεκτρονικά με πολύ πιο εύκολο και πρακτικό τρόπο και προσφέροντας εκπληκτικές δυνατότητες (βλέπε maps.google, google earth, maps.live, wikimapia κλπ), αδυνατώ να καταλάβω γιατί δυσκολευόμαστε να προσαρμοστούμε και να κάνουμε βήματα μπροστά.

Και εξηγούμαι για να μη σας κουράζω.

Στην Αγγλία λοιπόν (ναι, αρχίζω το γνωστό τροπάριο, must για εισαγωγή σε post γκρίνιας!) υπάρχει το Postal Code. Αποτελείται από γράμματα και νούμερα και - ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΔΩ - αντιστοιχεί σε ένα συγκεκριμένο κτήριο! Το πιάσαμε; Κτήριο! Όχι γειτονιά, ούτε περιοχή.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό;
Ας κάνουμε ένα πείραμα.

Ψάχνεις να βρεις που είναι στο Λονδίνο ένα ξενοδοχείο, ας πούμε το Thistle Hotel Hyde Park. Μόλις βρεις το website του, αμέσως βλέπεις τη διεύθυνση.

Thistle Marble Arch, Bryanston Street, Marble Arch, W1H 7EH.

Αυτό το W1H 7EH είναι το Postal Code. Το παίρνεις λοιπόν και το βάζεις στο maps.google.com (ή σε άλλη παρόμοια ιστοσελίδα) ή και σε πρόγραμμα πλοήγησης με GPS. Θα σου δείξει ακριβώς που αντιστοιχεί ο συγκεκριμένος κώδικας, και άρα που ακριβώς βρίσκεται το ξενοδοχείο.

Ούτε ονόματα οδών ούτε τίποτα! Απλά κι ωραία.

Ας πάμε και στην Ελλάδα τώρα, έτσι;

Ψάχνεις να βρεις που ακριβώς είναι το Hilton στην Αθήνα (το ξέρω οτι οι Αθηναίοι το γνωρίζετε, αλλά είναι παράδειγμα). Βρίσκεις το website, μια χαρά, βρίσκεις και τη διεύθυνση, να κι ο ταχυδρομικός κώδικας. Τον βάζεις λοιπόν στο google και το αποτέλεσμα είναι αυτό!

Βλέπετε το πρόβλημα; Γιατί απλά στην Ελλάδα αυτός ο αριθμός είναι ο ίδιος για μια ευρεία περιοχή!

Και μάλιστα μιλάμε για την Ελλάδα, όπου η γλώσσα από μόνη της περιπλέκει τα πράγματα όταν χρησιμοποιούμε ξένα sites. Για να μην πω οτι χρειάζεται πολλές φορές να εντοπίσουμε μέρη όπως 28ης Οκτωβρίου και Σοφοκλέους γωνία. Τρέχα γύρευε!!! Άντε να πας τώρα εσύ στο google και να ψάξεις κάτι τέτοιο, πέρα από το γεγονός οτι στην Αττική ο ίδιος δρόμος μπορεί να υπάρχει 10 φορές σε διαφορετικούς Δήμους κλπ. Σκεφτείτε πόσο πιο απλά θα ήταν τα πράγματα με έναν ταχυδρομικό κώδικα που εκτός από την εξυπηρέτηση των ταχυδρομικών υπαλλήλων θα είχε κι άλλες χρήσεις!

Αφορμή γι' αυτό το post ήταν η αναζήτηση στο χάρτη ενός μαγαζιού στην Αθήνα, το οποίο στο site του δεν είχε χάρτη (η μόνη λύση στην ανεπάκεια αυτή) και το έψαχνα εγώ στο google οδό προς οδό, αφού βέβαια δεν έβρισκε με τίποτα την συγκεκριμένη συμβολή οδών, όπως και να το έγραφα!

Το Postal Code βέβαια έχει μεγάλη χρησιμότητα και αλλού.

Για παράδειγμα, πόσες φορές χρειάστηκε να δω ποιο είναι το κοντινότερο υποκατάστημα μιας αλυσίδας σουπερμάρκετ/τράπεζας/εστιατορίων κλπ; Σε κάθε website τέτοιας αλυσίδας υπάρχει το Store locator όπου πληκτρολογώντας τον postal code αυτόματα εντοπίζει το σημείο στο χάρτη και σου δείχνει τα πλησιέστερα καταστήματα.

Ή για παράδειγμα, όταν πηγαίνεις στο tfl.gov.uk, την ιστοσελίδα συγκοινωνιών του Λονδίνου, που έχει ένα πολύ εύχρηστο journey planner που βρίσκει πως ακριβώς θα φτάσεις στον προορισμό σου και σε πόσο χρόνο, μπορείς να βάλεις postal code αφετηρίας και προορισμού.

Πάντως δεν είμαστε οι μόνοι, για να τα λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Δοκίμασα να δω και στο Παρίσι τι γίνεται, αλλά το σύστημά τους είναι μάλλον αντίστοιχο με το δικό μας, αφού για παράδειγμα το Centre Pombidou και η Notre Dame έχουν τον ίδιο Τ.Κ. αν και βρίσκονται σχετικά μακριά. Όπως και να' χει όμως νομίζω πως μερικά γράμματα και αριθμοί είναι πολύ πιο εύκολα και πρακτικά στη χρήση στα ηλεκτρονικά μέσα που πλέον χρησιμοποιούμε, από ολόκληρους σιδηρόδρομους οδών και νομίζω οτι αξίζει τον κόπο κάποιοι να ασχοληθούν με το να αλλάξουν το υπάρχον σύστημα, παραδεχόμενος βέβαια οτι το να ζητάω τέτοιες λεπτομέρειες όταν άλλα κι άλλα παραμένουν άλυτα είναι λίγο... κωμικό!

Καλό Σαββατοκύριακο!

Δωρεάν συναυλία ετοιμάζουν οι Coldplay

Μετά την δωράν διάθεση του άλμπουμ τους μέσω internet, οι Coldplay ανακοίνωσαν την συναυλία για την προώθηση του στο Brixton Academy του Λονδίνου. Μόνο που, όπως αναφέρεται στο site, δεν μπορείς να αγοράσεις εισιτήρια, γιατί όλα δίνονται δωρεάν!!!

Όποιος λοιπόν στις 16 Ιουνίου θα βρίσκεται στο Λονδίνο και νομίζει οτι έχει την τύχη με το μέρος του δεν έχει παρά να συμπληρώσει τα στοιχεία του και να περιμένει την κλήρωση!

Καλό βράδυ και καλό Σαββατοκύριακο!

Το διάβασα στο Londonist.

Γλυκός πειρασμός

Καλημέρα!

Μια φωτογραφιούλα από χτες.

Ωπ, συγνώμη, η φωτογραφική μου ξέχασε να φορέσει τα γυαλιά της! Τώρα είναι καλύτερα.

Ένα mini φοντί σοκολάτας για να συνοδέυσει τις φράουλες! Ε, δε μπόρεσα να κρατηθώ, αφού η ιδέα μου είχε κολλήσει από το Σάββατο!

Εκδρομή στο Cambridge και το πρώτο μου Podcast

Την Κυριακή λοιπόν, ξεσηκωμένος από τον καλό καιρό του Σαββάτου, ήθελα να πάω μια εκδρομή στα πέριξ. Τι κι αν η Κυριακή είχε ξημερώσει στραβά, με ζέστη μεν, συννεφιά δε; Τι κι αν η ώρα περνούσε και ο ήλιος δεν έλεγε να μου κάνει τη χάρη και να ξεκαθαρίσει τις προθέσεις του; Αφού αμφιταλαντεύτηκα ώρα πολύ, αφού τα τηλέφωνα έδιναν και έπαιρναν, τελικά η απόφαση πάρθηκε και το ραντεβού δόθηκε στον σιδηροδρομικό σταθμό του King's Cross, από τον οποίον αναχωρούν τα τρένα για Cambridge (αλλά και το... Hogwarts Express, από την πλατφόρμα 9 και 3/4!).

Τώρα εσύ, θα περιμένεις ένα από τα γνωστά post, με τις φωτογραφίες, τις πληροφορίες, την αφήγηση της εκδρομής με τον δικό μου, μοναδικό τρόπο (έλα, ποιος, τι;).

Όμως σε αυτό εδώ το σημείο έχω να σας παρουσιάσω κάτι νέο. Όπως ίσως έχετε διαπιστώσει, τελευταία πειραματίζομαι αρκετά, μία το twitter, μία το flickr, μία το google reader και οι δυνατότητές του, μου αρέσει να δοκιμάζω καινουρια πράγματα. Ήρθε λοιπόν η ώρα να κάνω ένα βήμα παραπάνω και να δοκιμάσω την τύχη μου στο podcasting!

Τα podcasts,γι' αυτούς που δεν ξέρουν, είναι κάτι σαν μικρές "ραδιοφωνικού τύπου" (ίσως είναι αδόκιμος ο όρος) εκπομπές, που τις ανεβάζεις σε μορφή mp3, και μπορεί να περιέχει μουσική, σχόλια, οτιδήποτε. Μπορείς να τις ακούς είτε επιτόπου στο internet από τον browser σου είτε να τις κατεβάζεις και να τις ακούς αργότερα στον υπολογιστή ή στο mp3 player/iPod σου.

Με τιμή λοιπόν σας παρουσιάζω την πρώτη μου απόπειρα για podcast! Για να είμαι ειλικρινής υπήρξαν κι άλλες στο παρελθόν, αλλά κάπως αυτή τη φορά κατάφερε και δεν κατέληξε στον κάδο ανακύκλωσης. Ξαναλέω, είναι απόπειρα για podcasting, δηλαδή κάτι σαν πιλοτικό επεισόδιο, σαν demo, για να δω την διαδικασία, τι χρειάζεται, πόσο χρόνο θέλει κλπ, και απλά αποφάσισα να μοιραστώ το αποτέλεσμα μαζί σας.

Και επι τη ευκαιρία του πειράματος αυτού είπα να σας κάνω και την αφήγηση για το πως περάσαμε και τι είδαμε στο Cambridge λίγο διαφορετική. Ακούστε λοιπόν όσοι θέλετε το επεισόδιο και παραθέτω εδώ το οπτικό υλικό για να το συνοδεύσετε.

Αλλά επειδή οι συνήθειες δεν αλλάζουν εύκολα, ας γράψω λίγα λόγια για το Cambridge. Βρίσκεται 80 km βορειοανατολικά του Λονδίνου, περίπου 1 ώρα με το τρένο από το σταθμό του King's Cross. Είναι γνωστό για το παγκοσμίου φήμης Πανεπιστήμιό του, το οποίο οι περισσότεροι από εμάς μαθαίνουμε αρκετά νωρίς από τα πτυχία αγγλικών που φέρουν το όνομά του! Το Πανεπιστήμιο ιδρύθηκε το 1209, όταν κάποιοι μαθητές του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης ζήτησαν καταφύγιο από τις εχθρικές διαθέσεις των κατοίκων της Οξφόρδης (* γι' αυτό θέλω να μάθω περισσότερα).

Πάμε λοιπόν.

Punting (βαρκάδα σαν σε γόνδολα) στον ποταμό Cam. Από τις πιο χαρακτηριστικές δραστηριότητες στο Cambridge. Δυστυχώς το αφήσαμε για την επόμενη φορά. Οι βάρκες είναι πάρα πολλές και συγκρούονται πολύ συχνά, γι' αυτό... τα χεράκια μέσα!

Πολλά (μα πολλά) ποδήλατα, έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό.

Η εκκλησία της Great St Mary στο κέντρο της πόλης...

... και η υπαίθρια αγορά μπροστά της.

Το King's College, από τα πιο γνωστά κολλέγια του Πανεπιστημίου.

Και το Chapel του King's College, το οποίο είναι ένα από τα αξιοθέατα της πόλης. Άρχισε να χτίζεται επί βασιλείας Ερρίκου του 6ου το 1446 και ολοκληρώθηκε επί βασιλείας Ερρίκου του 8ου το 1515.

Το Clare College λίγο πιο δίπλα.

... το οποίο έχει πολύ ωραίους κήπους, δίπλα στο ποτάμι.

Η μικρή στρογγυλή εκκλησία Holy Sepulchre.

Το ταβάνι της pub The Eagle με υπογραφές και φράσεις των μελών της Αμερικανικής και Αγγλικής πολεμικής αεροπορίας κατά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Το menu της pub διατείνεται πως εκεί οι Watson και Crick ανακοίνωσαν στο κοινό την ανακάλυψη του μυστικού της ζωής, του DNA.

Αυτά λοιπόν κι από το Cambridge. Η εκδρομούλα ήταν αρκετά σύντομη, μόλις 4 ώρες καθίσαμε, και έτσι σίγουρα κάποια στιγμή θα επιστρέψω, μάλλον το καλοκαιράκι που όλα τα πανεπιστήμια θα είναι ανοιχτά στους τουρίστες, αφού το term θα έχει ολοκληρωθεί.

Αν έχετε την όρεξη και ακούσετε το podcast, περιμένω το σχόλιο σας (εδώ ή εκεί, το ίδιο είναι).

Καλό βράδυ!