Podcast - Επεισόδιο 6ο

Ανέβηκε το 6ο επεισόδιο του Podcast. Σ' αυτό το επεισόδιο μιλάμε για το doping, για το The Dark Knight, για την IMAX experience και για το Καρναβάλι του Notting Hill. Και βέβαια αρκετή μουσική, μερικά κομμάτια που βρήκα μετά από αρκετό ψάξιμο και μου αρέσουν πολύ.

Ελπίζω να σας αρέσει!

Notting Hill Carnival 2008 [video]

Ένα υπαίθριο πάρτι. Αυτό είναι το καρναβάλι του Notting Hill.

Κόσμος πολύς με σφυρίχτρες, κόρνες, να χορεύει, να τραγουδάει ή απλά να παρακολουθεί, τεράστια ηχοσυστήματα και σκηνές διάσπαρτα στους δρόμους του Notting Hill να δίνουν το δικό τους ιδιαίτερο ρυθμό, χορευτές, παιδιά και μεγάλοι σε μια παρέλαση γεμάτη χρώμα και μουσική.

Για να μη λέω πολλά, σας βάζω ένα μικρό κλιπάκι (4m25)που έφτιαξα, γιατί νομίζω ότι δύσκολα περιγράφονται με λόγια τέτοια events. Συγχωρέστε τα κουνημένα πλάνα, αλλά οι συνθήκες δεν ήταν και οι ιδανικές όπως καταλαβαίνετε!

Ελπίζω να σας αρέσει.

Θα ακολουθήσει μάλλον και κάποιο post με φωτογραφίες.

Φεστιβάλ Ταϊλανδέζικου φαγητού και ετοιμασίες για καρναβάλι

Άργησα λίγο, αλλά δεν πειράζει. Έχουμε πει, το summer mode επιβάλλει πιο αργούς ρυθμούς και στο blogging.

Λοιπόν, όπως είχα πει, το προ(-προ)ηγούμενο Σαββατοκύριακο βρέθηκα στο Greenwich, όπου ένα πουλάκι μου είπε για το Φεστιβάλ Ταϊλανδέζικου φαγητού που διεξαγόταν εκείνο το Σαββατοκύριακο στο πάρκο της περιοχής. Αν και δεν το είχα στο πλάνο να καθίσω πολύ στο Greenwich, γιατί ο καιρός είχε αρχίσει να μας τα χαλάει, είπα να ανηφορίσω (αχ αυτή η ανηφόρα, άχτι την έχω) γιατί είχα αρχίσει να πεινάω, και το λαχματζού που δοκίμασα από την αγορά της πόλης δε μου έφτανε.

Φτάνοντας προς το πάρκο, παρά τη συννεφιά, κόσμος πολύς είχε αράξει, έτρωγε, έπαιζε μπάλα, frisby και άλλα.

Το φεστιβάλ είχε είσοδο, 5 λίρες το άτομο. Πολύ κόσμος, πολύ φαγητό, είχαν περίπτερα πολλά Ταϊλανδέζικα εστιατόρια και οι επιλογές ήταν πάρα πολλές.

Ελπίζω να μην πεινάτε όταν το διαβάζετε...

Ο κόσμος καθιστός στο γρασίδι, έτρωγε και παρακολουθούσε τους παραδοσιακούς χορούς στη σκηνή που είχε στηθεί...

... ή τις επιδείξεις πολεμικών τεχνών σε ένα ρινγκ.

Είχαν στηθεί και κάποια περίπτερα με διάφορα μικροπράγματα, από βεντάλιες και μαντήλια, μέχρι φαναράκια και κάθε λογής στολίδι.

Και όλα αυτά με τον ήλιο να παίζει συνέχεια κρυφτό με τα σύννεφα. Αλλά όπως έχουμε ξαναπεί πολλάκις, αυτά αποτελούν μόνο λεπτομέρειες εδώ!

~

Τη Δευτέρα που μας έρχεται έχουμε εδώ μία από τις λιγοστές bank holidays, κι έτσι είναι τριήμερο. Αυτό συμπίπτει με δύο πολύ σημαντικές συγκυρίες.
Πρώτον, το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου και την παράδοση της σκυτάλης στην πόλη του Λονδίνου. Κάπου είδα πως η τελετή λήξης θα προβληθεί σε μεγαλοοθόνες στην Trafalgar square, ενώ ολοκληρώνονται τρεις εβδομάδες με διάφορες μικροεκδηλώσεις, το λεγόμενο Trafalgar festival.

Δεύτερον, την Κυριακή και τη Δευτέρα θα λάβει χώρα το μεγαλύτερο καρναβάλι της χώρας, το Notting Hill Carnival. Δεκάδες (κάπου 40) ηχοσυστήματα θα τοποθετηθούν σε διάφορα σημεία του Notting Hill, όπου θα παίζουν διάφορα ήδη μουσική. Κόσμος θα κατακλύσει τους δρόμους, θα πίνει, θα τρώει, θα χορεύει, καθώς επίσης θα υπάρχει παρέλαση με οχήματα και μασκαρεμένους. Πέρσι είχα πάει την Κυριακή, όπου είναι η μέρα για τα παιδιά, όπου οι παρελάσεις ήταν περισσότερο σχολείων και παιδικών οργανώσεων, αλλά ο κόσμος και τότε ήταν πάρα πολύς. Αλλά μιλάμε για πάρα πάρα πολύ! Δείτε μια φωτογραφία από το post μου είχα γράψει τότε.

Όπως βλέπετε, ο καιρός μας είχε κάνει τη χάρη!

Έχω ακούσει ότι τη Δευτέρα, που είναι το κυρίως καρναβάλι, ο κόσμος είναι ακόμα περισσότερος. Βέβαια από την εμπειρία μου σε τέτοια events, όπως και τότε με τα πυροτεχνήματα την Πρωτοχρονιά που ήταν 700.000 κόσμος στους δρόμους, υπάρχει πολύ μεγάλη οργάνωση, αστυνόμευση, υπάρχει ροή, μονοδρομήσεις (!) για τους πεζούς, κι έτσι δεν επικρατεί - πολύ - χάος. Αλλά όσο σκέφτομαι ότι αυτά που είδα τα είδα στην... παιδική version του καρναβαλιού, κρατάω επιφυλάξεις! Σκέφτομαι να περάσω μια βόλτα, να πάρω μια γεύση, αλλά δε νομίζω να καταφέρω να φτάσω καν κοντά σε κάποιο από τα ηχοσυστήματα, όχι ότι κόπτομαι κι όλας. Προσωπικά προτιμώ να βλέπω τέτοια σκηνικά από κάποια απόσταση παρά να είμαι στο... μάτι του κυκλώνα!

Καλό Σαββατοκύριακο λοιπόν, και για τους εδώ, καλό τριήμερο!

Για δες καλύτερα. Είναι τέχνη!

Πριν λίγες μέρες είχα κάνει ένα post από τη βόλτα με καραβάκι στο ποτάμι. Εκεί λοιπόν έβαλα και μια φωτογραφία του Tate modern, του μουσείου μοντέρνας τέχνης του Λονδίνου. Αυτή.

Αν προσέξετε, θα δείτε κάποιες ζωγραφιές πάνω στους τοίχους του μουσείου. Τις βλέπετε;

Κοιτάξτε και μια άλλη φωτογραφία από τον Ιούλιο. Φαίνονται κι εκεί.

Αυτές λοιπόν δεν είναι μόνιμα εκεί, αλλά είναι μια έκθεση με το όνομα Street Art η οποία μάλιστα φτάνει στο τέλος της την ερχόμενη εβδομάδα.

In the first commission to use the building's iconic river façade, and the first major public museum display of street art in London, Tate Modern presents the work of six internationally acclaimed artists whose work is intricately linked to the urban environment:

Blu from Bologna, Italy; the artist collective Faile from New York, USA; JR from Paris, France; Nunca and Os Gêmeos, both from São Paulo, Brazil and Sixeart from Barcelona, Spain.

Ευτυχώς ένα post του Ταχυδρόμου με έκανε να το ψάξω, ώστε να δω ότι τελειώνει η έκθεση, οπότε λέω να κατηφορίσω μέσα στο Σαββατοκύριακο να τα δω από πιο κοντά.

Stamford Bridge

Το ξέρω ότι σας είχα επισκεφτεί post με αρκετό φαγητό, από το Φεστιβάλ Ταϊλανδέζικου φαγητού το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, αλλά έννοια σας, έχω κάτι και σ' αυτό το post, στο τέλος...

Το Σαββατο λοιπόν τα βήματα μου με έφεραν κοντά στο γήπεδο της Chelsea, το Stamford Bridge. Δεν έχασα την ευκαιρία να το επισκεφτώ, και κυρίως την μπουτίκ που ήταν ανοιχτή, γιατί δυστυχώς για λίγο έχασα το tour του γηπέδου.

Η μπουτίκ ήταν ωραία, εφοδιασμένη με τις νέες εμφανίσεις και όχι μόνο. Από set εμφανίσεων εντός και εκτός έδρας αλλά και προπόνησης, απο μπουφάν, φούτερ, φόρμες και άλλα στα χρώματα της ομάδας, μέχρι μαξιλαράκια, μπρελοκ, ρόμπες και παντόφλες! Για όλα τα γούστα!

Πάντως μου φάνηκε αρκετά μικρότερη από αυτή της Barcelona που είχα επισκεφτεί πριν 2 χρόνια.

Αφού πήρα το κάτι τις μου, έδωσα ραντεβού με το γήπεδο για κάποιον αγώνα!

Καλή εβδομάδα εύχομαι, με λίγο μπακλαβά, όπως πάντα από τις συνταγές στο Αστερομάσες! Εύκολος και νόστιμος!

Βόλτα με πλοίο στον Τάμεση

Την Κυριακή που μας πέρασε η μέρα ξεκίνησε αρκετά ηλιόλουστα για εμάς εδώ στα βόρεια, που η λιακάδα δεν είναι κάτι δεδομένο. Κι όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει, πρέπει να μην το αφήνεις ανεκμετάλλευτο. Γιατί ζεις με την αγωνία, πόσος καιρός θα περάσει μέχρι να ξανασυμβεί να συμπέσει λιακάδα με Σαββατοκυριακο;

Έτσι λοιπόν αποφάσισα να κάνω αυτό που δεν είχα κάνει δυο χρόνια στο Λονδίνο (καλά, κι άλλα πολλά δεν έχω κάνει...), δηλαδή μία βόλτα στον Τάμεση με πλοιαράκι.

Μερικά βασικά πραγματάκια για όσους θέλουν να το επιχειρήσουν στο μέλλον.

Στον Τάμεση υπάρχουν διάφορες προβλήτες (Piers) απ' όπου ξεκινούν ή σταματάνε τα πλοιαράκια. Οι τιμές είναι συγκεκριμένες και διαφέρουν από διαδρομή σε διαδρομή. Πχ μπορείς να πάρεις πλοίο από το Westminster Pier (Big Ben) και να κατέβεις στο Tower Pier (στον Πύργο του Λονδίνου) ή πιο μακριά, στο Greenwich, μπορείς να πάρεις εισιτήριο με επιστροφή, οπότε να κατέβεις στον προορισμό σου και να γυρίσεις με κάποιο άλλο δρομολόγιο, ή να βγάλεις single ticket αν δε θες (δύο signle tickets δε συμφέρουν, αφού το return ticket είναι λίγο περισσότερο από ένα single).
Ένα αρκετά κατατοπιστικό φυλλαδιάκι θα βρείτε στο website των συγκοινωνιών του Λονδίνου (http://www.tfl.gov.uk/) και συγκεκριμένα εδώ αλλά και σε σταθμούς του μετρό.

Επίσης όταν φτάνεις στο Pier για να βγάλεις εισιτήριο, ή και ψάχνοντας λίγο στο internet, βλέπεις πως υπάρχουν διαφορετικές εταιρείες. Φτάνοντας στο Westminster Pier και κοιτόντας τα περίπτερα είδα οτι είχαν τις ίδιες τιμές, απλά διέφεραν οι ώρες και τα πλοία.

Προσέξτε επίσης σε ποιο μέρος της προβλήτας θα πάτε να περιμένετε το πλοίο, ώστε να μπείτε σε αυτό για το σωστό προορισμό. Έχουν νούμερα.

Στην εταιρεία που επέλεξα εγώ (City Cruises, αυτή με τα κόκκινα πλοιαράκια) το πλήρωμα προσέφερε μια ξενάγηση, διευκρινίζοντας πάντως πως δεν είναι ξεναγοί. Αν πέσετε δε σε κανέναν πλακατζή θα το διασκεδάσετε αρκετά!

Ενδεικτικά, το return ticket που έβγαλα για Greenwich κοστίζει £9.80, δηλαδή περίπου 12,5 ευρώ. Η διαδρομή από το Westminster μέχρι το Greenwich κρατάει 1 και κάτι ώρα, ενώ μέχρι τον Πύργο του Λονδίνου κρατάει 30 λεπτά.

Αν ο χρόνος σας είναι περιορισμένος και δε θέλετε να δείτε το Greenwich με το πολύ γνωστό Greenwich Observatory (αυτό από το οποίο περνάει ο μεσημβρινός 0 ντε), το ναυτικό του μουσείο και άλλα, ή αν απλά έχετε σκοπό να πάτε αλλιώς, προτιμήστε τη διαδρομή μέχρι τον Πύργο, αφού σε αυτή θα δείτε τα περισσότερα από τα αξιοθέατα της διαδρομής.

Λοιπόν, στο ψητό τώρα. Που όπως πάντα είναι οι φωτογραφίες.

Το Κοινοβούλιο (House of Parliament) με το γνωστό σε όλους Big Ben.

Κι απέναντι το London Eye, με τον Shell Tower από πίσω.

Και μια κάψουλα του London Eye από κοντά.

Το Shakespeare's Globe (το άσπρο κυκλικό κτήριο δεξιά) χτίστηκε τη δεκαετία του '90 προς τιμήν του Shakespeare, κοντά στη θέση που βρισκόταν το αυθεντικό Globe, της εποχής του Shakespeare, το οποίο καταστράφηκε το 1613.

Το μουσείο μοντέρνας τέχνης Tate Modern και η Millennium Bridge.

Η Tower Bridge και το πολεμικό πλοίο HMS Belfast, το οποίο είναι ανοιχτό στο κοινό ως μουσείο. Όπως βλέπετε η λιακάδα δεν ήταν καθολική, αφού τη μία έσκαγες από τη ζέστη και την άλλη ετοίμαζες την ομπρέλα...

Το Δημαρχείο του Λονδίνου, με το HMS Belfast σε πρώτο πλάνο.

Ο Πύργος του Λονδίνου.

Στον Πύργο του Λονδίνου τα περισσότερα πλοιαράκια κάνουν στάση και άλλα επιστρέφουν ενώ άλλα συνεχίζουν προς Greenwich. Στη διαδρομή από τον Πύργο μέχρι το Greenwich, όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω, κυριαρχούν παλιές αποθήκες (wharfs) οι οποίες πλέον έχουν μετατραπεί σε συγκροτήματα διαμερισμάτων (μιας κάποιας αξίας φαντάζομαι).

Όπως αυτή...

ή αυτή...

ή και αυτή.

Κάποια στιγμή βλέπουμε και τους ουρανοξύστες από την περιοχή Canary Wharf, όπου έχουν την έδρα τους πολλές εταιρείες. Αυτοί είναι οι τρεις ψηλότεροι.

Και φτάνουμε πλέον στο Greenwich, στο οποίο προσφάτως έχει τοποθετηθεί το Greenwich Wheel, κάτι σαν το London Eye αλλά μικρότερο. Απ' ότι έμαθα δε θα είναι μόνιμα εκεί.

Και μια πιο... καλλιτεχνική (τρομάρα μου) με τα καταγάλανα νερά του Τάμεση, στην οποία όπως βλέπετε ο ουρανός ξανοίγει (και πάλι).

Για την ιστορία, αν και τη γλιτώσαμε σε όλη τη βόλτα και την παραμονή στο Greenwich, το απόγευμα στην επιστροοφή μας έπιασε γερή καταιγίδα.

Στο Greenwich ένα πουλάκι μου είπε πως είχε Φεστιβάλ Ταϊλανδέζικου φαγητού, οπότε στο επόμενο post διαβάστε το χορτάτοι!

Σας αφήνω με μια από τις αγαπημένες μου φωτογραφίες από τη διαδρομή. Αυτή του Αγίου Παύλου πίσω από τη Millennium Bridge.

See you soon και καλές βουτιές!

Οι X-files και η χαμένη τους αίγλη

Τα καλοκαίρια σπάνια πάω σινεμά, και τις λίγες φορές που το κάνω προτιμώ σχεδόν πάντα θερινά. Έχουν άλλη χάρη. Με τις καρεκλίτσες στο χαλικάκι, με τα αστέρια από πάνω, το αεράκι που φυσάει που και που. Χαλάλι ο σαφώς κατώτερος οπτικοακουστικός εξοπλισμός! Ε κι εσύ, μην πας να δεις το Star Wars σε θερινό αν θες να ακούς τα βρουμ βρουμ από τα φωτόσπαθα γύρω σου!

Βέβαια αυτά στην Ελλάδα. Εδώ είναι Αγγλία και μπορούμε μονοκοντυλιά να διαγράψουμε μια τέτοια δραστηριότητα από την ατζέντα μας. Οπότε αναγκαστικά περιοριζόμαστε στις κλειστές αίθουσες, στα multiplex εντός και εκτός εμπορικών κέντρων, άντε και στην τεράστια IMAX στο τσακίρ κέφι.

Την Τετάρτη λοιπόν πήγα μετά από αρκετό καιρό σινεμά. Κοίταξα λίγο τι παίζει και κατέληξα στη δεύτερη ταινία X-files, που έχει τίτλο X-files: I Want to Believe.

Οι κριτικές που είχα διαβάσει δεν ήταν καθόλου κολακευτικές, το αντίθετο μάλιστα. Αλλά λέω δε βαριέσαι, για χάρη των παλιών καιρών.

Των παλιών καιρών. Αυτό ακούστηκε πολύ βαρύ. Αλλά έτσι το νιώθω.

Flashback.

Όταν η σειρά X-files ήταν στο ζενίθ της στην Ελλάδα, εγώ πρέπει να ήμουν Γυμνάσιο-Λύκειο. Κάπου εκεί. Θυμάμαι με τι ένταση και αγωνία βλέπαμε κάθε επεισόδιο, με τι πάθος το αναλύαμε στο σχολείο την επόμενη μέρα με τους υπόλοιπους, τι θεωρίες είχαμε σκαρφιστεί για τα εξωπραγματικά που συμβαίνανε. Δεν ήταν λίγες οι φορές που διαφωνούσαμε, που επιχειρηματολογούσαμε υπέρ της μίας ή της άλλης θεωρίας. Που τασσόμαστε υπέρ της πίστης και της εμμονής του Μόλντερ ή υπέρ του σκεπτικισμού της Σκάλι. “Trust no one” και “The truth is out there” ήταν σλόγκαν που είχαν καθιερωθεί από τη σειρά. Αμ εκείνη την υποβόσκουσα έλξη μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών που την πας;

Η φαντασία μας έτρεχε πολύ γρήγορα και ερεθιζόταν με το παραμικρό, και αυτή η σειρά, τότε, για την ηλικία εκείνη, νομίζω ότι είχε πετύχει διάνα. Και είχε φανατικούς οπαδούς σε όλο τον κόσμο. Μπορώ άνετα, και θέλω να πιστεύω όχι αφελώς, να συγκρίνω τον αντίκτυπό της τότε με αυτόν που έχει προκαλέσει σήμερα το Lost.

Στην πορεία δυστυχώς το μπαλόνι ξεφούσκωσε, η σειρά πήρε την κατιούσα κι εγώ όπως και πολλοί άλλοι έχασα το ενδιαφέρον μου και την επαφή μου με τη σειρά. Είναι αυτό που λένε, πως πρέπει κάτι να τελειώνει όταν είναι ψηλά, πριν φθαρεί. Μπορεί να σε χαλάει όταν στο κόβουν στο καλύτερο (σκεφτείτε να σταματούσε το Lost στην καλύτερή του φάση), αλλά τελικά είναι προτιμότερο από το να βλέπεις μια αγαπημένη σου σειρά να σέρνεται, να τραβιέται ενώ δεν το σηκώνει και τελικά να απομυθοποιείται.

Ουφ, αρκετά με τις αναμνήσεις. Σας πήγα, κι εγώ μαζί, αρκετά πίσω.

Η ταινία είναι σκηνοθεσίας Chris Carter, του πατέρα της σειράς, ενώ πρωταγωνιστούν οι γνωστοί μας David Duchovny (Μόλντερ) και Gillian Anderson (Σκάλι). Υπενθυμίζω ότι η πρώτη ταινία X-files προβλήθηκε πριν 10 χρόνια και αν θυμάμαι καλά (πάει και καιρός), αν και υστερούσε από τις καλές μέρες τις σειρές, δεν είχε χαρακτηριστεί και τελείως σούπα. Βλεπόταν ευχάριστα.

Δυστυχώς δε μπορώ να πω το ίδιο και για τη δεύτερη ταινία. Λυπάμαι που το λέω, αλλά τη βρήκα πολύ βαρετή. Και πιστέψτε με, πήγα με κάθε καλή διάθεση. Για να καταλάβετε, οι πιο συγκλονιστικές στιγμές της ταινίες ήταν στην αρχή, όπου ακούστηκε το αγαπημένο μουσικό theme της σειράς για 4 δευτερόλεπτα και στο τέλος, ένα tête à tête των δύο πρωταγωνιστών. Κατά τ’ άλλα ακόμα μια ταινία εξιχνίασης του FBI, με μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού σκηνές δράσης, σενάριο προβλέψιμο χωρίς καμία, μα καμία, ανατροπή και σκηνοθεσία χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Αν δηλαδή δεν είχε το συγκεκριμένο τίτλο και τους δύο γνωστούς μας ήρωες, δε νομίζω ότι θα συζητιόταν καν η ταινία.

Για την ιστορία, υπάρχουν και μία-δυο αναφορές στην όλη πλοκή των X-files, όπως για παράδειγμα στην ιστορία της μυστηριώδους απαγωγής της μικρής αδερφής του Μόλντερ ή ονόματα από παλιές υποθέσεις, ενώ προς το τέλος εμφανίζεται και ο Σκίνερ (Mitch Pileggi).

Μεγαλύτερο βάρος δίνεται στους χαρακτήρες και την εξέλιξη των δύο πρωταγωνιστών και μάλλον λίγο περισσότερο στη Σκάλι. Όπως βέβαια και στη σχέση των δύο, που ανέκαθεν όπως γνωρίζουμε αποτελεί θέμα συζήτησης των fans αλλά και τρικ των σεναριογράφων, το οποίο νομίζω έχουν χειριστεί υποδειγματικά, σε αντίθεση με άλλες σειρές. Παρακολουθούμε και μια-δυο αντιπαραθέσεις των πρωταγωνιστών, αλλά δε νομίζω ότι φτάνουν να συγκριθούν με αυτές που πολλάκις είχαμε παρακολουθήσει στη σειρά.

Η υπόθεση με λίγα λόγια. Ο Μόλντερ και η Σκάλι καλούνται μετά από χρόνια εκτός του FBI να συνδράμουν στην εξιχνίαση μιας υπόθεσης εξαφάνισης μίας ομοσπονδιακής πράκτορος, για το λόγο ότι στην εξιχνίαση συμμετέχει ένας πρώην ιερέας ο οποίος ισχυρίζεται πως έχει οράματα με το θύμα. Αν και διστακτικοί, αρχικά ο ένας και κατόπιν ο άλλος, πείθονται, για διαφορετικούς λόγους να εμπλακούν ενεργά στην υπόθεση. Η υπόθεση εκτυλίσσεται στην χιονισμένη Virginia (μιλάμε για πολύ χιόνι όμως). Ότι πρέπει για Αυγουστιάτικο βράδυ…

Κλείνω. Δε νομίζω ότι θα σας την προτείνω, αφού το μόνο που πέτυχε τελικά είναι αφ’ ενός να με χαροποιήσει που έβλεπα ένα γνώριμο δίδυμο σε… νέες περιπέτειες, και αφ’ εταίρου να μου ξυπνήσει ευχάριστες αναμνήσεις, κάτι όμως που θα μπορούσα ακόμα πιο πετυχημένα να κάνει και το DVD κάποιας από τις καλές σεζόν της σειράς.


Α και κάτι τελευταίο. Κάπου πήρε το μάτι μου πως ο Carter αναφέρθηκε και σε ενδεχόμενη τρίτη ταινία, το 2012, με αφορμή μια προαναγγελθείσα από τη σειρά, εισβολή εξωγήινων. Χμμμμ…

Ζαχαροπλάστης

Έτσι όπως πάω, θα αρχίσω να σκέφτομαι την πρόταση της Σοφίας για συνεργασία σε… catering πολύ σοβαρά.

Αυτή την εβδομάδα (έως τώρα…) το μενού είχε:

Cookies...


… και μπουγάτσα!



Και καλά τα cookies, τα είχα στο νου μου καιρό. Η μπουγάτσα πως προέκυψε εδώ στην ξενιτιά; Ακόμα δεν το πιστεύω ότι αποφάσισα να τη φτιάξω. Κι όμως, είναι πάρα πολύ απλή. Δέκα λεπτά να την ετοιμάσεις και μετά στο φούρνο και μια χαρά.

Οι συνταγές τώρα.

Για τα cookies δοκίμασα τη συνταγή που μου έδωσε η DaNaH σε ένα σχόλιό της, από το Hunger for Life. Επειδή όμως το μείγμα μου βγήκε αρκετά ξερό και δεν γινόταν να ζυμωθεί, χρησιμοποίησα το tip από τη δοκιμασμένη συνταγή της Σοφίας (την οποία θα δοκιμάσω αυτούσια την επόμενη φορά), και έβαλα χυμό από ένα πορτοκάλι. Δεν έβαλα καθόλου σοκολάτα, μόνο τα chocolate chips από πάνω. Μπορείτε να τα κάνετε όσο μαλακά ή τραγανά θέλετε, αφήνοντάς τα λιγότερο ή περισσότερο να ψηθούν. Εγώ προτίμησα να τα κάνω μαλακά, όπως τα μεγάλα cookies στα διάφορα cafes στιλ Starbucks.

Για τη μπουγάτσα ακολούθησα κατά γράμμα τη συνταγή από τις Αστερομάσες. Θερμά συγχαρητήρια στο Αστεράκι, γιατί ότι έχω κάνει από αυτό το blog έχει πετύχει! Και οι οδηγίες είναι πολύ αναλυτικές. Για να έφτασα εγώ να φτιάξω μπουγάτσα, καταλαβαίνετε για πόσο αναλυτικές μιλάμε…


Τώρα αν ψάχνετε το λόγο που το έχω ρίξει στη ζαχαροπλαστική, εγώ το αποδίδω μάλλον στον βροχερό καιρό των τελευταίων ημερών και σε κάτι υποχρεώσεις που με κράτησαν μέσα στο σπίτι. Ευτυχώς χτες το μεσημεράκι άνοιξε ο καιρός και φορέσαμε πάλι κοντομάνικα, και το ρίξαμε λίγο έξω, γιατί αλλιώς με έβλεπα και για μπακλαβά (ναι, έχει και για μπακλαβά συνταγή το Αστεράκι! Χε χε!).

Χτες το βράδυ είδα την ταινία The X-files: I Want to Believe (ίσως ακολουθήσει post) ενώ επιτέλους αύριο θα πάω να δω το The Dark Knight στην IMAX στο Waterloo, για το οποίο είχα κλείσει δυο εβδομάδες πριν.

Μια άλλη οπτική...

Ποιος ξέρει; Ίσως έτσι τα πράγματα να φαίνονται διαφορετικά.

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στο Hyde Park Σάββατο πρωί, πίσω φαίνεται η Serpantine Lake και ο... πολύ βαρύς ουρανός ο οποίος παραμόνευε από πάνω μας όλη τη μέρα, για να ανοίξει τελικά τους κρουνούς την Κυριακή. Κι από τότε δε λέει να ξανοίξει λίγο.

Λίγο μπλε!

Επειδή μπουχτίσαμε αυτές τις μέρες από γκρι, συννεφιασμένο ουρανό, και επειδή έτσι φαίνεται να πηγαίνει όλη την εβδομάδα, βάζω λίγες φωτογραφίες ακόμα από τις διακοπές στη Ρόδο με πολύ μπλε, έτσι, για να σπάσει η μονοτονία. Και ποιος ξέρει, ίσως ζηλέψει κι εδώ και μας χαμογελάσει, όπως πριν μερικές μέρες.

Ο φάρος στο Μανδράκι.

Η πόλη της Ρόδου, από το πλοίο.

Στο κέντρο της παλιάς πόλης, στο συντριβάνι.

Μονόλιθος.

Πρασονήσι.

Ζούμε σε μια ευλογημένη χώρα, όμως έχουμε βαλθεί να τη σταυρώνουμε κάθε μέρα με τα καμώματά μας! Όλοι μας, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο. Όπως λένε και στο χωριό μου, αυτή η χώρα είχε και έχει τόσα potentials (!), αλλά το στραβό μας το κεφάλι δε λέει να το καταλάβει.

Χμμμ, ξέφυγα. Για αλλού το πήγαινα. Μάλλον έπρεπε να σταματήσω στο Πρασονήσι. Το χάλασα το post! Ε, δε με λένε τυχαία γκρινιάρη!

Που κολλάνε αυτά λοιπόν; Να, βάζοντας τις φωτογραφίες στο post, μου ήρθαν στο νου φλασιές από τα ανάποδα (να, άκου ένα, κάποια στιγμή πρέπει να γράψω και για τα άλλα, αλλά το αναβάλλω εσκεμμένα) που συνάντησα όταν που ήρθα και στράβωσα.

Δε βαριέσαι. Ας το βουλώσω προς το παρόν με το παραμύθι που λέμε όλοι στους εαυτούς μας για να μας/σας/τους δικαιολογήσουμε. Ξέρετε, αυτό που καταλήγει πως κανείς δε μπορεί να τα έχει όλα σε αυτή τη ζωή, εμείς έχουμε ήλιο, δε μπορούμε να έχουμε και ευγένεια, οργάνωση κλπ.

Καλό απόγευμα και... καλές βουτιές!