Γενικά δεν τρελαίνομαι για διασκέδαση by night, είμαι παιδί της μέρας. Προτιμώ χίλιες φορές μια βόλτα στο πάρκο, στην αγορά, στο ποτάμι, στη θάλασσα, πρωί ή μεσημέρι, ή το απογευματάκι στο σούρουπο, από μερικά ποτά και χορό σε ένα club. Κι αν πρέπει ντε και καλά να βγω βράδυ θα προτιμήσω να πάω για φαγητό ή σε ένα χαλαρό cafe που να μένει μέχρι αργά, ή - προσφάτως - σε καμιά pub να σκιστούμε στις μπύρες και να γελάσουμε. Αλλά club ή bar δε θυμάμαι πότε πήγα τελευταία φορά. Ναι, μπορείτε να πείτε οτι είμαι ολίγον ξενέρωτος, δε θα με πειράξει καθόλου.
Που και που όμως, ειδικά όταν είναι παρέα στη μέση, επιχειρώ την υπέρβαση, κάνω την καρδιά μου πέτρα (καλά, τα παραλέω λίγο) και κάνω αυτό που κάνει όλος ο κόσμος, i.e. ντύνομαι στα μαύρα και πάω για ποτάκι.
Κάπως έτσι έγινε και τις προάλλες. Βρέθηκα με κάτι φίλους που ήρθαν για μια δουλίτσα στο Λονδίνο, και είπα να πάω με τα νερά τους. Θυμήθηκα λοιπόν ένα bar για το οποίο μου είχαν πει κάτι φίλοι πέρσι, στο οποίο δεν είχα πάει και θα ήθελα (ω, ναι) να το δω κι αυτό.
Πρόκειται για το Absolut Ice Bar. Είναι ένα bar, στο κέντρο του Λονδίνου (δίπλα στη Regent Street), που είναι φτιαγμένο από πάγο. Όχι ολόκληρο (τοίχοι, πάτωμα κλπ) αλλά η μπάρα, τα καθίσματα, τα τραπέζια και βεβαίως τα ποτήρια είναι από πάγο! Η θερμοκρασία είναι στους -5 βαθμούς, και γι' αυτό σου δίνουν και φοράς κάτι ισοθερμικά πανωφόρια και γάντια, ενώ δε μένεις πάνω από 40 λεπτά (αν και πολλοί φεύγουν σε λιγότερο χρόνο!).
Το bar σερβίρει μια ποικιλία cocktails με βότκα, τα οποία αν και η βότκα δεν είναι το αγαπημένο μου ποτό, βρήκα αρκετά ωραία και εύγευστα μη σας πω! Το κορυφαίο βέβαια είναι τα τετράγωνα ποτήρια από πάγο, τα οποία δυσκολεύεσαι να πιάσεις με γυμνό χέρι γιατί γλιστράνε! Όταν καταφέρεις να πιεις (γι' αυτό τελικά υπάρχουν τα γάντια στα πανωφορια) έχει πλάκα γιατί το σημείο του ποτηριού απ' όπου πίνεις αρχίζει και λιώνει (λίγο βρε, μη φανταστείς οτι θα σου μείνει το ποτό στο χέρι).
Βέβαια το εν λόγω bar μόνο bar δεν είναι, ή τουλάχιστον ως τέτοιο ποτέ δεν το αντιμετωπίσαμε εμείς. Αφού περάσαμε αρκετή ώρα βγάζοντας φωτογραφίες (στην παγωμένη μπάρα, πίνοντας από το παγωμένο ποτήρι, τσουγκρίζοντας τα παγωμένα ποτήρια, τουρτουρίζοντας κλπ), κι αφού βγάλαμε φωτογραφίες και τις γύρω παρέες (κατ' όπιν παρακλήσεώς τους εννοώ!), επιδοθήκαμε σε διαφόρων ειδών χαζομαρούλες, του στυλ ποιος θα κρατήσει το χέρι του περισσότερη ώρα πάνω στο παγωμένο τραπέζι (γκουχ γκουχ, νίκησα παρεπιμπτόντως). Για κάποιους τα 40 λεπτά φάνηκαν αιωνιότητα αλλά αποφασίσαμε να εξαντλήσουμε το χρόνο, παρατείνωντας το μαρτύριο τους (χεχε!). Το καλό ήταν οτι όταν βγήκαμε στους 8 βαθμούς έξω, μας φάνηκε πολύ ήπιος ο καιρός!
Μουσική πρέπει να έπαιζε, αλλά όχι πολύ δυνατή, γιατί δεν την πολυπροσέξαμε. Από Πέμπτη μέχρι Κυριακή πρέπει να έχει αρκετό κόσμο και να χρειάζεται reservation, αλλά την Τρίτη που πήγαμε εμείς ήταν πιο χαλαρά. Μη με ρωτάτε αν αξίζει, γιατί δεδομένου του γούστου μου τη διασκέδαση δε θα είμαι αντικειμενικός. Αν πάντως πάτε ποτέ, οι κοπέλες μη βάλετε φούστα. Είδα μια που φορούσε και τη λυπήθηκε η ψυχή μου!
